Stel dat ik ‘Klara’ niet heb om mijn dag te beginnen om, zoals ik het zie, ingeschakeld te worden in de muziek en de geest van de componist die me wakker voert, alsof hij me zeggen wou, man het is tijd, je dag begint, opent de voren van je geest, laat je woorden vloeien  en zet neer wat je beroert heeft in de nacht.

Stel dus dat ik beginnen moet niet met ‘Klara’ en evenmin met het gezang van de vogels in de tuin, maar met de geluiden van het verkeer in de straat; stel?

Hoe is het dat ik me voelen zou en weten wat te schrijven om jullie te begroeten met een uitgestoken hand?

Elke morgen voel ik dit en elke morgen tracht ik het te doen op een wisselende wijze, niet zo maar abrupt binnen stappen maar mijn bezoek afleggen met inzicht en genegenheid, zoals het hoort om mijn band met jullie te verzekeren voor een nieuwe dag.

Zo voel ik het aan en de gedachte dat ‘Klara’ een hulp is hierbij, sterkt me. En niet alleen de muziek zoals ik ze hoor maar ook het stille vallen van de regen helpt me hierbij en nog meer de zon die door de wolken breekt en het licht zich verspreidt over de dingen.

Alles, o zo schuchter, om vooral niet te storen, om binnen te komen met een glimlach en jullie te zeggen, kijk, ik ben er weer vandaag, al heb ik ditmaal niet zoveel te vertellen, mijn nacht was te gesloten en weinig drong erbinnen wijl ik sliep. Ik sta dus voor jullie met enkel de warmte in mij naar jullie toe, precies alsof ik er zou staan met een boeket van korenbloemen en papavers omkranst met enkele stengels rijpe korenaren, ik jullie ermee verrassen wou om het eens anders te doen dan met woorden.

Zie me daar dan staan in je deuropening, mijn boeket in de hand

als het teken van de zomer die zich onopgemerkt heeft aangemeld, wetende dat de dagen eens te meer aan het korten gaan.

Wat ik ook vertellen kan is dat ik gelukkig was – en me gesterkt heb gevoeld – als ik las in de SdL[1] van Mohamed Ouaamari, de schrijven van ‘Groetjes uit Vlaanderen’:‘Ik heb soms het gevoel dat literatuur vandaag altijd constructief moet zijn. Boeken moeten helpen om een mooiere wereld te scheppen, de personages moeten goeie voorstellingen van mensen zijn…’.

Wat ik immer betracht heb in mijn werk en zeker in mijn ‘Adem van de Dagen’.

[1] De  Standaard der Letteren van 18 juni 2022:’Het boek van Mohamed Ouaamari van Sam De Wilde