Er is van vele dingen in mijn hoofd, de vrees dat ik morgen, overmorgen of later, droog ga vallen, niet meer weten zal waarover te schrijven en ik met beschaamde kaken zal moeten bekennen dat mijn rol is uitgespeeld en dat ik me terugtrekken ga uit de wereld van de literatuur, en is het niet deze van de literatuur dan toch uit de wereld die ik dacht te bewandelen.

Wat rest er me dan nog? Ik kan wel teruggaan naar wat ik schreef in de jaren 2010 tot en met 2013, en enkel 2014 te zien als het jaar waarin alles begonnen is. Wat me natuurlijk heel wat stof geven zou om te herkauwen en herop te dienen, maar zou dit eerlijk zijn, is wat ik reeds via blog publiceerde, zelfs herdacht en herwerkt te aanvaarden als nieuw, als vers en als origineel? Nu al gebeurt het sporadisch dat ik terugga naar wat ik vroeger inbracht maar dan herwerkt en met grote omzichtigheid zodat het als nieuw kan gelezen worden, maar echt goed voel ik me er niet bij, zie ik het als een heuvel waarheen ik gevlucht ben om geen gezichtsverlies te lijden. 

Dit was deze morgen, vroeg vóór het licht opkwam, vóór het gezang van de merel in de ceder. Ondertussen klaarde mijn geest, was er iets over het luik van de ‘Rechtvaardige Rechters’, was er de regen, was er de (schijnbare) oplossing - an agreekment – die leiden moet naar de redding, in zover er van redding kan sprake zijn, van Griekenland[1]. 

We dachten ook aan wat Pessoa schreef in een gedicht toen hij Ricardo Reis was :

‘Wie weinig wil heeft alles, / wie niet wil, is vrij, / hij die niet heeft noch hebben wil / is mens, gelijk de goden.’ 

En toen hij Alberto Caeiro was en hij sprak over de modeste oppervlakte van zijn dorp, waar zegt hij, omdat het zo klein is we er meer zien van het Universum dan we ervan zien in de stad, waaruit hij besluit dat zijn dorp groter is dan de stad, of anders uitgedrukt: 

‘Ik heb de grootte van wat ik zie / en niet de grootte van mijn gestalte.’[2]

Is hij verkeerd dan ben ik het zeker, maar het is met de geest dat hij kijkt en niet met de ogen wat niet alleen een gans ander beeld oproept, maar ook een meer geladen.

14-07-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb eens te meer op mijn nachttafel, een dunne dichtbundel liggen, waarvan vele bladen losgekomen zijn. Ik ontdekte hem meer dan een halve eeuw geleden bij Smith & Sons op de Adolphe Maxlaan in de hoofdstad, een namiddag na het werk. Ik stond er voor de stand Poetry en had een dun boekje uit het rek genomen en toen ik het opensloeg las ik: 

Time present and time past / Are both perhaps present in time future, / And time future contained in time past. 

Wie schreef er ooit zoiets? Ik was totaal verloren, totaal in de ban van die drie versregels, een levenswaarheid in enkele woorden: Time future contained in time past, misschien, zegt Eliot, alhoewel de idee in die ‘perhaps’ er te veel aan was, maar wellicht noodzakelijk voor de soepele lezing van het vers.

En het is op deze wijze en met deze drie regels dat Thomas Stearn Eliot in mijn leven is gekomen en er nog steeds in aanwezig is. Ik zou bijna durven zeggen, meer dan ooit, omdat ik verga van ouderdom en andere lectuur ongeopend liggen blijft. Ik kan hem lezen omdat ik ben opgestaan uit zijn generatie, en gedacht en geschreven heb in de verlenging van wat hij dacht en schreef. Wiens gedachten ik meedraag in mijn dagen als een verre echo, als ik neerzit om te schrijven en hij opduikt bij de minste beweging van mijn geest eens deze omwikkeld wordt met poëzie.

Het is me duidelijk dat T. S. Eliot, mijn schrijven en dan vooral mijn gedichten in een grote mate heeft beïnvloed. Blijkt dit niet uit mijn woorden dan is het omdat ik niet bij machte was dit te laten blijken. Maar als ik schrijf zoals ik schrijf en het blijf doen dan is het met  in mijn achterhoofd: ‘For us there is only the trying, the rest is not our business’.

Zijn gedichten zijn met zingeving geladen en mijn ganse leven is een zoektocht geweest naar zingeving, ik vind mezelf volledig terug in zijn woorden als ik lees: 

Trying to learn the use of words, and every attempt / Is a wholly new start, and a different kind of failure / Because one has only learnt to get the better of words / For the things one no longer has to say, or the way in which / One is no longer disposed to say it … 

En ik kan verder gaan, andere passages gaan opzoeken,  want Eliot’s verzen zijn endless, zijn een rijkdom aan gedachten, meer dan aan beelden, zo: The only wisdom we can hope to acquire / is the wisdom of humility,humility is endless. 

Wie schrijft er nog poëzie zoals Eliot schreef, wie leest zijn gedichten nog? Hij spreekt tot mij elk laat uur. Voor mijn inslapen, sla ik zijn Quartets open, laat ik hem binnen om enkele verzen te lezen, niet noodzakelijk om hem te begrijpen, zelfs  na al die jaren. Hij zegt dingen waar ik machteloos bij sta. Al weet ik waaraan ik me verwachten moet nadat ik van Paul Claes de vertaling en de verklaring bij The Waste Land[1] had gelezen.

Hij verbergt de wereldliteratuur in zijn werk en Paul Claes heeft dat verborgen gedeelte bloot gelegd. Heeft woord na woord in zijn precieze context geplaatst. Ik besef dat zijn Four Quartets op een zelfde basis zijn gestructureerd.

Heb, lang geleden, enkele werken over T.S.Eliot gelezen, niet het enorme aantal boeken dat Paul Claes opsomt in zijn bibliografie bij zijn vertaling. Maar als ik een ervan opensla vind ik passages terug die ik met potlood heb onderlijnd, waaronder deze passage in het bijzonder voor mij, old man and explorer, geschreven: 

Old men ought to be explorers / Here and there does not matter / We must be still and still moving / Into another intensity / For a further union a deeper communion… 

Wat ik interpreteer als een dieper binnen dringen in het omringende, in het mysterieuze van geboorte en sterven om te komen tot een grotere levensintensiteit - mijn schrijven van elke dag – en een grotere verbondenheid. 

13-07-2015, 07:25 geschreven door Ugo d'Oorde  

En als we Portugal, als we Lisboa vermelden, dat we zeker aan Fernando Pessoa moeten denken, zeker onze ontmoeting met hem, in het midden van de straat, rechtover zijn stamcafé, op  de stoel waar hij nog steeds zit en waar hij wachtte op ons, waar hij wachtte op onze hand op zijn arm: 

‘Mais il m’arrive aussi… de connaître les larmes, les larmes brûlantes de ceux qui n’ont jamais eu de mère; et si mes yeux brûlent de ces larmes mortes, c’est au secret de mon cœur. Je ne me souviens pas de ma mère. J’avais un an lorsqu’elle est morte. Tout ce qu’il y a de dur et d’éparpillé dans ma sensibilité vient de cette absence de chaleur, et du règne inutile des baisers dont je n’ai pas le souvenir’(116): 

Schrijft hij in zijn ‘Livre de l’intranquilité’[1]. En op de binnenkaft van het boek, toen hij Bernardo Soares was: ‘qui a choisi de rêver sa vie plutôt que de la vivre’, zoals hij ook Alberto Caeiro, Ricardo Reis en Alvaro de Campos was: 

‘Je me suis dévêtu de mon être propre, à tel point qu’exister c’est d’abord me vêtir. Je ne suis moi-même que déguisé. Et tout autour de moi, des couchants inconnus, en mourant, dorent des paysages que jamais je ne verrai.’(41). 

We zeggen zonder schroom dat Pessoa centraal staat in Lisboa, meer dan Saramago, en zoals we dachten van Praag dat het een metafysische stad was omwille van Kafka, is Lisboa eerder een melancholische stad omwille van Pessoa. Niet zo gauw zullen we de straten van Lisboa vergeten, de zachtheid van het licht in september, de mensen, de terrassen, de boeken, de pubs, de fado die er gezongen wordt en zeker niet vergeten die avond met Jupiter hoog in de lucht en de knaap met de sterrenkijker die ons aanklampte om er voor een paar escudo’s naar te kijken.

Er zijn boeken en boeken, Pessoa lezen is binnenkomen in een man die zich uitleeft al schrijvend, die zich ledigt in woorden: 

‘L’heure est venue peut-être de faire ce seul et unique effort : considérer ma vie. Je me vois en plein cœur d’un désert immense. Je parle de ce que j’ai été naguère, littérairement parlant, et je tente de m’expliquer comment  j’en suis arrivé là.(119).’

Zoals ik nu aan het schrijven ben zie ik me evolueren in de richting van Pessoa, me vasthakend in losse gedachten aan een enorme variëteit van invallen die samen een beeld geven van wie ik ben, een schrijver in de woestijn die naar adem snakt en vertelt hoe hij zo ver is afgedwaald.

12-07-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb me onlangs, op de wegen van Vlaanderen, aan vrienden laten ontvallen dat een groot moment in mijn leven de dag is geweest dat ik met Pierre H., architect en vriend, ‘la Madeleine’ in Vézelay heb bezocht; dat we, binnen komende in de nartex, met verbazing hebben opgekeken naar wat Georges Duby noemt, ‘de meest majestueuze figuur van de levende Christus die het christendom ooit heeft voortgebracht’, verrast als we waren in het bijzonder door de twee, zeer duidelijk zichtbare spiralen - de spiraal zijnde het symbool van het eeuwige leven - gebeiteld in het kleed van Christus, ter hoogte én van de linkerknie én van de rechterdij. Ook viel het ons op dat het kruis, ten dele zichtbaar achter het hoofd-in-nimbus van Christus, eerder de pentagram-vorm van de druïde had dan een kruis-vorm want de twee horizontale lijnen van het kruis schijnen niet perfect horizontaal maar eerder licht naar boven gericht, zodat het lijkt dat het kruis, deels verborgen achter het hoofd van Christus, er een is met vijf armen. 

De Christus van Vézelay is geen gekruisigde – ik las dat er geen enkele afbeelding van een gekruisigde Christus aanwezig was in de kerk van Vézelay - maar een Christus die ons wenkt, ons  uitnodigt en ons opneemt. En de kerk zelf is een uitnodiging, een wondere ruimte: een immense soberheid van licht en rust, met in het oosten, lijk een gebed, de blanke schittering van het later herbouwde gotische koor.

Zo we waren pelgrims naar Vézelay en niet naar Rome waar het Onnoembare een naam heeft en aangekleed wordt. Maar hier  was het ons duidelijk dat de geest van ‘la Madeleine’ tot in de kleurwisseling van de stenen, zuiver oosters was. Maria-Magda Lena was immers voor de Orthodoxen, de vrouwelijke apostel die Christus vergezelde en, was zij niet de discipel die Christus ‘het meest beminde’ waarover Johannes het heeft in zijn Laatste Avondmaal?^.

En als ik deze morgen terugdacht aan Vézelay en dit in verband met de Jezus van Thomas, waar ik het gisteren over had, dan is het omdat ik daar 'de' Jezus heb ontmoet, een zich openende Jezus, zonder regels, voorwaarden of vereisten, een Jezus van het grote leven. En het zijn de meester-bouwers en beeldhouwers, vooral dan deze van de nartex en de kapitelen, en al degenen die gewerkt hebben aan het concept van ‘la Madeleine’ - en hierbij mag zeker Viollet-le-Duc niet vergeten worden - die ons een magistrale synthese hebben nagelaten van de Keltische traditie, ingebed in een gnostisch getinte christelijke religie.

12-07-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Soms komt het, soms komt het niet, het woord waarmee je je dag beginnen kunt als je schrijven gaat, als je alles van jou heb weggeduwd en je binnentreed in de eenzaamheid van je eigenheid waar je zoeken gaat om te vinden wat er te schrijven valt, en het eerste beeld dat je overvalt een prentkaart is van een bord of schotel uit de verzameling van Calouste Gulbenkian.

En je herinnert je, de mecenas die zijn fortuin besteedde aan een buitengewone verzameling van kunstwerken die hij achteraf geschonken heeft, niet aan London, maar aan Lisboa die de kunstwerken onderbracht in het Gulbenkian museum. Een schitterende opsomming van wat de scheppende mens bij machte is te realiseren; het meest wonderlijke, als het meest verbazende, als het meest eenvoudige waarin de grenzen van wat mogelijk gewaand wordt telkens overschreden worden. Werken  waarvan de naam van de maker is gekend als werken van de anonieme kunstenaar, verloren in de tijd, alsof voor hem het gepresteerde werk de meest normale zaak van de wereld was dat hij, als juwelier, schilder, miniaturist, ebenist, keramist, beeldhouwer, creëerde zoals hij ademde. 

Of het beeld van wat ooit in gouden letters, zo klaar en precies werd aangebracht, hoog op de muren van een van twee musea op de Trocadéro plaats in het hartje van Parijs, zijnde een tekst van Valéry:

Dans ces murs  voués aux merveilles, j’accueille et garde les ouvrages de la main prodigieuse de l’artiste, égale et rivale de la pensée. L’une n’est rien sans l’autre. 

De mens en zijn uitgesproken hunker naar het schone, het verhevene, het sacrale, een wereld van geest en materie vervlochten, die de bestaande wereld die we lichtvoetig elke dag bewandelen, overwelft.

In welke mate de kunst van vandaag deze wereld van het schone, het verhevene nog bewandelt is me totaal vreemd. De kunst – of wat kunst wordt genoemd – stilt de honger niet, voedt niet meer onze geest. Maar misschien zijn we te weinig van deze wereld en deze tijd, zijn we te ouderwets geworden, bleven we te zeer doordrongen van wat we dachten het kosmische te zijn in Stonehenge, in de tekeningen van de Altamira grotten, het kosmische in onze gotische kathedralen, waar de krachten van de aarde verslingerd liggen in de krachten van de hemel er boven. 

Zo blijven we beleven de waarden van de levende geest, en niet deze van de aarde. Het is gewikkeld in deze geest dat we zullen vergaan.

11-07-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

‘Je hebt in lang geen gedicht meer geschreven’, zegde ze, ‘hoe komt het?’

Ze stonden samen, voor de boekenwinkel van De Slegte, hun beeld weerspiegeld in het raam, geprojecteerd over de massa boeken in de etalage, en het regende licht.‘Ik raak verdord’ zegde hij, ‘oud, verdord, totaal uitgedroogd. Ik werd een wortel in de woestijn en het regent niet en als het ooit zou regenen is het water verdampt vooraleer het de fijnste uiteinden van mijn wortels raakt’.

‘Je meent het niet’, antwoordde ze

‘Wel’, zegde hij, ‘wel, het is hoe ik me voel, graaf mijn wortels uit en kleef ze op een blad om in te kaderen, dit is wat ik nog waard ben. Trouwens noteer dat ik nimmer een boom ben geweest, hoogstens een struik bramen - niet zoals het braambos waaruit de stem van de Heer oprees die sprak tot de ontschoeide Mozes op gewijde grond – waaruit soms mijn stem te horen was voor een korte tijd, maar zwak, amper het geruis van de wind overstijgend.’

‘Je meent het niet, je lacht met mij. Hij zag de regen op haar gelaat, hij zag haar ogen die over de boeken waren. ‘Kijk’ zegde ze, ‘Maurice Gilliams’ Winter in Antwerpen, ik zal het je kopen, het zal je inspireren, het zal voedsel zijn, je regen zijn.’

‘Het zal niet helpen’ zegde hij en daarenboven ik heb Gilliams thuis.’

Ik zal je uitgraven zegde ze, ‘ik zal je wikkelen in een vochtig doek en je meenemen naar die tuin van mij. Daar zal ik je planten terug en de tijd die nodig is, je water geven tot je weer de kracht zult hebben om wakker te komen, stam te vormen, groen van blad en te bloeien om zaad te oogsten. ‘Denkt je’, vroeg hij, ‘denkt je dat jij me tot nieuw leven wekken kunt? Ja, ik denk het, je tijd is nog niet voorbij, je doet me denken aan de oude olijfboom die uitgegraven werd en in een vreemde grond herplant en nu bloesems draagt die tot vrucht zullen komen.’

‘Ik ben geen olijfboom, ik ben maar een wortel van een arme braamstruik, een niemendal van een wortel, doe je geen moeite. Trouwens ik klaag niet, ik heb het goed nu, ik rust even en wacht op een zondvloed die vroeg of laat komen zal, de tijd is mijn gezel.

‘Je bazelt nu, mijn beste man, je bent geen wortel van wat ook, je bent een eik en een eik vergaat zo maar niet, vertrouw op je zondvloed maar zoek geen uitvluchten, de wereld is al genoeg uitvluchten van alle aard, doe er niet aan mee.’ Het regende nog steeds, over de straten van de stad regende het, over de velden en de landerijen van de wereld regende het. ‘Kom, zegde ze, kom ik zal je gezelschap houden, je stimuleren en je inspireren opdat je terug zou worden wat en wie je waart, poëet met lange haren en stoppelbaard. 

‘Stoppelbaard niet’ heeft hij gezegd. Hij werd toen in een bad gelegd van rozenwater, hij heeft er lang gelegen. Op een morgen voelde hij een stekende pijn en hoorde hij een lichte knal, het was een tak die uit hem was losgekomen. 

Melancholie van het ouder worden geboekstaafd, denkend aan Cervantes. Er weze wat er kome. 

PS

Miguel de Cervantes Saavedra (°1547), die na zijn Don Quichotte, zijn ‘Novelas ejemplares’ schreef om niet weg te zinken in de melancholie van zijn oud worden (para distraer con ficciones la melancolía de su vejez’).

10-07-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Toen hij haar ontmoette in de dreef waar ze bijna elke avond kwam en hij naar haar toe ging, haar glimlach naar hem gekeerd, hij haar ogen zag, de tinteling in haar ogen zag. 

‘Het blijft lang klaar van avond’ had ze gezegd. 

‘Je zegt het zo mooi’ had hij geantwoord, ‘laat het licht nog lang duren, nog heel lang nu jij er bent’. ‘Ik was hier gisteren ook’ zegde ze, 'maar het was anders toen, ik dacht er helemaal niet aan dat het langer klaar bleef, maar nu, nu jij er bent denk ik er aan'. De bomen zwijgend over hen, alsof ze luisterden.Maar geen van beiden die er op lette.

Waarom denk je dat, wou hij vragen, maar ze glimlachte. De stilte was van het licht dat ze ademde, was van haar handen, was van de foulard los om haar hals, was van de nimbus die hij dacht omheen haar.

‘Het is goed dat het lang licht is’, zegde hij, ‘het is goed dat ik het weet omdat jij het gezegd hebt, het is zoals het is, nu jij er bent is de avond als de dag’.

Ware jij er niet, de avond was al lang gevallen’ zegde ze nog, ‘maar jij houdt het licht op, het wijkt niet voor de avond en zeker nog niet voor de nacht’.

‘Help me’, voegde hij er aan toe ‘opdat het zo blijven zou, opdat de dag, hier in deze dreef van mijn jeugd, van mijn moeder en vader, van mijn broers, van jou en mij en van al dat was voor we hier kwamen: de tijd een bolster die op het open springen staat.’

Ze stonden voor elkaar, hij had haar hand genomen die hij houden wou, haar hand die hij kussen wou. Er was, maar horen deden ze niet, gefladder van duiven boven hen. 

‘Pas op’, had ze gezegd, ‘verroer je niet, laat zijn wat is, laat wat is van dit ogenblik stollen tot een beeld, een glazen, doorzichtig beeld waaraan nimmer of te nimmer iets gewijzigd worden mag, noch van de plaats waar we staan, noch van de gedachten, noch van de krachten die ons naar elkaar toezuigen, we zijn al in elkaar versmolten  nu, jij bent ik en ik ben jou en dit is wat blijven moet, dit nog ongeschreven blad tussen ons, houd het, schrijf het nimmer uit in woorden, maar houdt het zoals het is nu tussen ons; kom geen stap dichter, anders verbreekt je dit wachtend gevoel dat van het ogenblik dat nog komen moet is, anders, anders slaat de tijd op hol. 

Maar hij kon het ogenblik dat was niet houden zoals het was, het werd hem te sterk, hij kwam dichter en omhelsde haar. Toen viel de avond.

Geïnspireerd op een versregel van Anna De Noailles : ‘Il fera longtemps clair ce soir’

09-07-2015, 00:47 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn gedachten gaan hierbij ook naar Suger, de abt van St. Denis, bij Parijs. Deze liet zijn abdijkerk verbouwen en realiseerde aldus het eerste gotische bouwwerk in Frankrijk. De bedoeling van Suger was Keltisch en dus metafysisch. Hij wou dat de kerkganger geroerd zou worden door de kracht van het licht en in dit licht God zou ontmoeten. Wat meer is, in zijn glasramen liet Suger het pulver van robijnen en amethisten, van saffieren en turkooizen verwerken ter verheerlijking en verrijking van het binnenvallende licht.

Gelezen met de materiele geest die nu aan de orde is in deze maatschappij, en die de waarheid over het bovennatuurlijke – God of wat onnoembaar is - in pacht heeft, zijn deze woorden eerder lachwekkend. Maar ik, ik hoorde van een ‘gouden vers’, toegeschreven aan de Kelten als aan Pythagoras: ‘Want, het ras der stervelingen is van goddelijke oorsprong en degene die in zijn ziel het goddelijke dat er in opgesloten is weet op te wekken, zal de geheimen van de natuur ontsluieren[1].’  

De boodschap van de meester-bouwers van de eerste kathedralen leunde dicht aan bij de geest van dit gouden vers. Hun doel was door te dringen tot een religiositeit, een soort kosmische religiositeit die van alle tijden is, te neigen naar een transcendentie waarin het dogmatische geen enkele rol te vervullen heeft. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat de christelijke boodschap die zichtbaar aanwezig is in de Madeleine, onzichtbaar overwelfd wordt door wat de meester-bouwers, als ingewijden in de Keltische traditie, verwerkt hebben in hun bouwwerk. 

Ik was in de ‘Tempel van de Hemel’ in Beijing. Ik stond er onder de hemelkoepel, op de plaats waar de keizer op de dag van het wintersolstitium, aan de Hemel verslag uitbracht over zijn regeren. De religie hier is de Hemel en deze staat voor de kosmos, en ik lees hier over de Tao, dat deze niet te verklaren is, ware deze te verklaren dan zou het de Tao niet zijn. Zo is het ook als wij het wagen te spreken over God. Ik knoop hier aan vast wat ik lees in De Standaard van 3 juli, over de Ierse dichter, William Butler Yeats, in de interessante bijdrage van Joyce De Badts: 

‘Yeats geloofde oprecht, tot aan zijn dood, in een anima mundi, een universele kennis die volgens hem door het christendom, rationalisme en materialisme van het victoriaanse tijdperk, onderdrukt werd… Het lijkt voor ons, zonder Keltische achtergrond  allemaal wat zweverig, voor Yeats was esoterie heel ernstig. Het bovennatuurlijke was een dagelijkse realiteit, geworteld in de legenden die uit het landschap voortkwamen’. 

Ik zeg en herhaal dat ik me goed voel bij deze woorden, al wat naar de Kelten overhelt is mijn thuishaven, ook het Evangelie van Thomas. Trouwens men ontneemt me niet de idee dat de Kelten, Pythagoras en de Jezus van Thomas afstammen uit een en dezelfde gemeenschap die is overgekomen uit het Oosten, een volk dat meer begaan was met wat achter de dingen ligt dan met de dingen zelf. 

Dit is een boude uitspraak die weliswaar moeilijk te bewijzen valt, maar het Evangelie van Thomas lezend kan ik niet tot een ander besluit komen, de Kelten kwamen uit het Oosten, misschien was Jezus één van hen. 

08-07-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn gedachten gaan hierbij ook naar Suger, de abt van St. Denis, bij Parijs. Deze liet zijn abdijkerk verbouwen en realiseerde aldus het eerste gotische bouwwerk in Frankrijk. De bedoeling van Suger was Keltisch en dus metafysisch. Hij wou dat de kerkganger geroerd zou worden door de kracht van het licht en in dit licht God zou ontmoeten. Treffend is de betekenis van de Latijnse tekst die hij aanbrengen liet op de ingangspoort van de westergevel: ‘de geest in de duisternis, ontwaakt via het stoffelijke tot de waarheid en doordrongen van het licht verrijst hij uit zijn geborgenheid’. Wat meer is, in zijn glasramen liet Suger het pulver van robijnen en amethisten, van saffieren en turkooizen verwerken ter verheerlijking en verrijking van het binnenvallende licht. 

En ik hoorde van een ‘gouden vers’, toegeschreven aan de Kelten als aan Pythagoras: Want, het ras der stervelingen is van goddelijke oorsprong en degene die in zijn ziel het goddelijke dat er in opgesloten is weet op te wekken, zal de geheimen van de natuur ontsluieren[1]. 

De boodschap van de meester-bouwers van de eerste kathedralen leunde dicht aan bij de geest van dit gouden vers. Hun doel was door te dringen tot een religiositeit die van alle tijden is, te neigen naar een transcendentie waarin het dogmatische geen enkele rol te vervullen heeft.

Ik ben er in elk geval nog steeds van overtuigd dat de christelijke boodschap die er zichtbaar in aanwezig is, onzichtbaar overwelfd wordt door wat de meester-bouwers, als ingewijden in de traditie en gelovend in het absolute van de Jezus levend in hun gedachten, ingewerkt hebben in la Madeleine. 

En, waag ik te schrijven, je gaat niet naar Rome; ik was in de ‘Tempel van de Hemel’ in Beijing. Ik stond er onder de hemelkoepel, op de plaats waar de keizer op de dag van het wintersolstitium, aan de Hemel verslag uitbracht over zijn regeren. Ik was er, ver verwijderd van het Europese gedachtengoed. Er zo ver af dat ik weet dat de religie hier de Hemel is en dat Hemel staat voor kosmos, en ik lees hier dat de Tao, die genoemd kan worden, zeker niet de naam van Tao is. Zo is de God die genoemd kan worden niet de naam van de Onnoembare. 

Ik knoop hier het volgende aan vast – vergeef me als ik me beweeg in een dimensie die niet mijn dagelijkse is – maar in De Standaard van 3 juli, lees ik over de Ierse dichter, William Butler Yeats, in de mooie bijdrage van Joyce De Badts,  het volgende: 

‘I believe in the practice and philosophy of what we have agreed to call magic’…Hij geloofde oprecht, tot aan zijn dood, in een anima mundi, een universele kennis die volgens hem – ook door mij – door het christendom, rationalisme en materialisme van het victoriaanse tijdperk onderdrukt werd. De interesse voor spiritualiteit hoorde wel bij de tijdgeest, getuige The Golden Dawn die het bovennatuurlijke bestudeerde… Het lijkt voor ons, zonder Keltische achtergrond – niet voor mij want ik voel me als Kelt heel goed in mijn vel – allemaal wat zweverig, voor Yeats was esoterie heel ernstig. Het bovennatuurlijke was een dagelijkse realiteit, geworteld in de legenden die uit het landschap voortkwamen’. 

Ik zeg en herhaal dat ik me goed voel bij deze woorden, al wat naar de Kelten overhelt is mijn thuishaven, ook het Evangelie van Thomas. Trouwens men ontneemt me niet de idee dat de Kelten, Pythagoras en de Jezus van Thomas afstammen uit een en dezelfde gemeenschap die is overgekomen uit het oosten.

08-07-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb me onlangs, op de wegen van Vlaanderen, aan vrienden laten ontvallen dat een groot moment in mijn leven de dag is geweest dat ik met Pierre H., architect en vriend, ‘la Madeleine’ in Vézelay heb bezocht; dat we, binnen komende in de nartex, met verbazing hebben opgekeken naar wat Georges Duby noemt, ‘de meest majestueuze figuur van de levende Christus die het christendom ooit heeft voortgebracht’, verrast als we waren in het bijzonder door de twee, zeer duidelijk zichtbare spiralen - de spiraal zijnde het symbool van het eeuwige leven - gebeiteld in het kleed van Christus, ter hoogte én van de linkerknie én van de rechterdij. Ook viel het ons op dat het kruis, ten dele zichtbaar achter het hoofd-in-nimbus van Christus, eerder de pentagram-vorm van de druïde had dan een kruis-vorm want de twee horizontale lijnen van het kruis lopen niet perfect horizontaal maar eerder licht naar omhoog gericht, zodat het lijkt dat het kruis, deels verborgen achter het hoofd van Christus, er een is met vijf armen. 

De Christus van Vézelay is geen gekruisigde – ik las dat er geen enkele afbeelding van een gekruisigde Christus aanwezig was in de kerk van Vézelay - maar een Christus die ons wenkt, ons  uitnodigt en ons opneemt. En de kerk zelf is een uitnodiging, een wondere ruimte: een immense soberheid van licht en rust, met in het oosten, lijk een gebed, de blanke schittering van het later herbouwde gotische koor.

Zo, we waren als pelgrims naar Vézelay gegaan en niet naar Rome waar het Onnoembare een naam heeft en aangekleed wordt. Maar hier  was het ons duidelijk dat de geest van ‘la Madeleine’ tot in de kleurwisseling van de stenen, zuiver oosters was. Maria-Magdalena was immers voor de Orthodoxen, de vrouwelijke apostel die Christus vergezelde en, was zij niet de discipel die Christus ‘het meest beminde’ waarover Johannes het heeft in zijn Laatste Avondmaal?^.

En als ik deze morgen terugdacht aan Vézelay en dit in verband met de Jezus van Thomas, waar ik het gisteren over had, dan is het omdat ik daar de Jezus heb ontmoet, een zich openende Jezus, zonder regels, voorwaarden of vereisten, een Jezus van het grote leven. En het zijn de meester-bouwers en beeldhouwers, vooral dan deze van de nartex en de kapitelen, en al degenen die gewerkt hebben aan het concept van ‘la Madeleine’ - en hierbij mag zeker Viollet-le-Duc niet vergeten worden - die ons een magistrale synthese hebben nagelaten van de Keltische traditie, ingebed in een gnostisch getinte christelijke religie.

07-07-2015, 07:18 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik gisteren, in het midden van een hittegolf schreef over Jezus en inlogde in de koelte van de morgen, is het resultaat van een ingeving die me plots als een lichtstraal overviel na de vele jaren dat ik me maar vragen ben blijven stellen over ’welke’ plaats in Arabië Paulus het had, terwijl ik me vragen had moeten stellen over het ‘waarom’ hij drie jaar is weggebleven uit Jeruzalem.

Ik ga hier niet verder op in, maar het brengt me wel dichter tot de Jezus, zoals Thomas  hem ons leert kennen in zijn Evangelie[1] en een totaal ander beeld geeft van de Jezus van de vier evangelisten, het beeld van iemand die een moeilijk te begrijpen gnostische taal gebruikt. Ofwel ligt dit aan de vertaling, ofwel aan de auteur ervan, Didyme, Judas Thomas die de woorden moet opgetekend hebben op het ogenblik dat deze uitgesproken werden, want het is volgens mij onmogelijk deze ongeschreven mee te dragen en te wachten tot na de dood van Jezus om deze woorden te boek te stellen.

De tekst van dit evangelie heeft Oosterse roots, de onderliggende betekenis ervan is even zwaar om te vatten als de kwantum fysica. Hij omvat 114 logia (meervoud van logion[2]). En als dit de taal was die Jezus sprak dan begrijpen we zonder moeite dat Paulus het nodig en zinvol achtte eerst de bron van Jezus te gaan opzoeken dan te luisteren naar wat Petrus hem te vertellen had.

Ik citeer hierna enkele logia:

1 Jésus a dit; Celui qui trouvera l’interprétation de ces paroles ne goûtera pas de la mort.

2 Jésus a dit : Que celui qui cherche ne cesse de chercher jusqu’à ce qu’il trouve ; et quand il aura trouvé, il sera bouleversé, et étant bouleversé, il sera émerveillé et il régnera sur le Tout.

29 Jésus a dit : si la chair a été à cause de l’esprit c’est une merveille ; mais si l’esprit a été à  cause du corps, c’est une merveille de merveilles. Mais moi, je m’émerveille de ceci : comment cette grande richesse a habité cette pauvreté.

Ik zou verder kunnen gaan maar ik denk dat het heel duidelijk is dat de Jezus van de vier Evangeliën weinig gemeen heeft met de Jezus van Thomas.

Diverse mogelijkheden staan open. Als je er belangstelling in hebt dan volstaat het even erover na te denken, welke Jezus  Paulus kan opgezocht hebben, deze die door de vier evangelisten wordt getekend of deze die Thomas hoorde. 

06-07-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Omheen Paulus is er bij mij tot op vandaag een vraag blijven hangen: na te hebben ingezien wie de Jezus was die hij vervolgde, is Paulus, zoals hij zelf schrijft, afgereisd naar Arabië waar hij drie jaar verbleven heeft om pas daarna Petrus en Jacobus, broer van Jezus, te gaan opzoeken.

Of het nu Arabië was of een andere plaats heeft weinig belang, wel waarom hij in plaats van rechtstreeks naar de bron te gaan in Jeruzalem, hij vertrokken is naar een andere bron, deze die Jezus zou gekend hebben, om voor zich zelf uit te maken wie die Jezus was en wat hij verkondigde. En, ik stel me hierbij een andere vraag: Jezus, kende hij de Hebreeuwse tekst van  het Oude Testament; kende hij de toen reeds bestaande Griekse Septuagint-vertaling uit de  2^de eeuw voor Chr; of kende hij geen van beide - ondanks wat er in de Evangeliën vermeld wordt over deze kennis - en haalde hij de leer (?) die hij verkondigde uit een totaal andere bron die Paulus is gaan opzoeken?

Tal van vragen die enigszins een licht kunnen werpen én op de Jezus die beschreven wordt door Thomas in dezes Evangelie én op het feit van Paulus’ vertrek naar wat hij noemt ‘Arabië?

Het (apocriefe) Evangelie van Thomas geeft ons een beeld van Jezus de esoterieker, doordrongen van de spirit van het Oosten, een doorn in het oog  van de Hogepriesters omdat hij dingen verkondigde, o.m. over zijn en de Vader, die indruisten tegen hun wetten en gebruiken.

De God van Jezus was zijn ‘Vader’, de oorsprong van alles, zoals hij ook de Vader is van ons allen. We komen voort uit die Vader en keren terug naar die Vader, een ander beeld kon hij niet kennen, Paulus heeft die idee overgenomen, zijn verrijzenis is de verrijzenis van de geest – het god’s of Higgs’ deeltje in ons – en als hij, Paulus, het niet woordelijk gezegd heeft dan is het omdat het (nog) niet uit te leggen was aan de mens van toen.

Zoals het ook nog steeds niet uit te leggen is aan de mens van nu

05-07-2015, 06:38 geschreven door Ugo d'Oorde  

De avond valt. Je zit in de tuin aan tafel met vrienden. Gefilosofeer over het geheime leven dat van de natuur is, over de bomen, of die toekijken of niet, of die weten of voelen dat we er zijn of niet, over de roerloosheid in de struiken en in de bladeren alsof alles om ons heen al ingeslapen is. De lucht is bezaaid met kleine pakjes wolken met het blauw van de hemel er tussen in en wij gedachten zaaiend lijk klanken waar we naar luisteren. Dan dichtbij, de zang van een merel. Daarna stopt plots het gesprek en is er enkel de stilte van de om haar as wentelende aarde op haar baan omheen de zon.

Het licht dat doffer wordt nu, dat vaal effen wordt, de merel, nu hoog in de kruin van de ceder die we zoeken maar hij houdt zich geborgen. We luisteren lang, aan elkaar gekluisterd in gedachten. Wie verbreekt de stilte, wie weet er nog iets te zeggen?. Buiten ons is er niets, geen wereld, geen verte, een auto misschien, een hond die blaft misschien, al wat is, al wat roert gebeurt binnen de cirkel van het samenzijn.

De tijd die hangen blijft, gedachten die niet gesproken worden. De tijd is van de bomen, van de struiken, is van de morgen toen we weg waren van elkaar, is van de avond nu we samenzijn. Het laatste licht over het klein bewegen van handen en gelaten, het laatste licht, de laatste fonkeling in het glas.

Magie van de avond, plots nacht.

Dit niet te bepalen, niet te berekenen ogenblik van het laatste licht, plots opgeslorpt, het moment, entre chien et loup, terwijl we verder vertellen over hoe het vroeger was, herinneringen aan andere avonden, met andere vrienden, een verre deur die toeslaat, de nacht die ons overvalt.

De volgende morgen ben je een wijsheid rijker, malted whisky drink je best met water en best met  mate. 

04-07-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De kerk van het dorp verlaten gelaten, zullen we de grote ‘actors’ opnoemen die er die namiddag, zoals altijd, waren: het kasteel en zijn geschiedenis, geschreven en vergeten, de grachten er omheen met eend en eendenkroos, weerspiegelend wat van de luchten en de wolken was, en dan,  met hun kruinen van gezangen, in de bomen onze vrienden, het goddelijke licht dat leven was, dat onze adem was, en ruimer nog erover uitgestreken ons blij gevoel, in ons opgeslagen nu om er lange nog  te blijven.

Als andere, meer opmerkelijke actors, heerste er de mens, veelvuldig, bewegend onder elkaar, in vele kleuren opgestaan, Met naam en toenaam onderlijnd hebben we hen meegedragen in vluchtige momenten die ook woorden waren. Maar voor ons, om het toch maar nimmer te verliezen, vooral opnieuw, de bomen over ons gebogen, het groen gewemel dat ook van zilver was, in het  geruis als van koralen.

Wat we ook vermelden moeten, is het eerste exploot van Tom Lanoye die ons Louis Paul Boon toen bracht, Geeraarts ook en boven al, ons las wat Havelaar geschreven had hoe hij geleden had, hij de koffiemakelaar, de man van wie we lazen in de verste plaatsen van onze jeugd, van Saidjah en Adinda.

Wat we ook te melden hebben, is van Lanoye zijn tweede exploot die in grote theatraliteit ons Hugo Claus gebracht,  Bourgondische woorden, beklijvend overweldigend door een bergstroom uitgestort. Waarna, alsof nog niet genoeg het was, , met het getwinkel van Gezelle de spot gedreven. Hij toen  beter had gezwegen.

Dit alles en nog heel wat meer konden we schrijven over de dag van ‘De dynamische Canon van de Nederlandstalige Literatuur’ in het kasteel en in Beauvoordes tuinen.

Hebben we die dag bemind?

De tocht was een beleven van het Vlaamse land, de wegen en de luchten, de dorpen, de meersen en de velden, en wat meer is, van het tot elkander komen in gesprekken en ongemerkt hoe iets groeien kan, een vorm van samenhorigheid in geest en in gemoed, een binnendringen waar we nog niet waren, een osmose die zal hangen blijven, vele momenten door woord en handeling, in een gouden snoer aan elkaar geregen dat we verder in de dagen, door ons vingers zullen laten glijden, en we niet meer achterlaten zullen, niet opbergen zullen in een kluis of lade.

Wat is er van de mens en van zijn vrienden, hun lucht inademend, hun handen naar je gericht, groot, met meer dan een vleug tederheid, precieus de tafel waar ze zaten, het brood, de drank, de heiligenbeelden, de molen waar hij stond op de achtergrond. Al wat was, omkranst, omhoog geheven.

En later, naar de avond toe op het terras, met het stadhuis zoals het altijd is geweest voor ons uit, toekijkend, en wij, bijna uitgeblust, het glas geheven, en gedacht maar niet uitgesproken, hoe goed het was, te zijn daar waar we waren. De foto toen genomen, nog even voor het afscheid nemen.

Of de dag van vele dagen nu toegedekt op deze woorden.

03-07-2015, 00:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ibn‘Arabi, toen de Islam nog een filosofische kern telde, die de kosmos inkeek vele eeuwen vóór het Westen er toe kwam, stelde dat de mens het doel, de reden, het waarom was van het Universum.

Dit is, in de tijden van nu, een boude uitspraak, maar ik denk die te mogen onderlijnen, ik heb dit in de vijf jaren dat je als lezer me kent al ettelijke malen geschreven, het is ook mijn vaste idee dat zonder de denkende, de van een levend geheugen voorziene mens, het gebeuren dat het Universum is, een gebeuren is zonder inhoud, zonder merg in de ruggengraat. De observerende mens maakt hiervan een gebeuren met inhoud, het Universum wordt, zoals de mens hierin wordende is.

Het Universum beweegt, IS beweging, het groeit in de mens, het ontplooit zich voor ons ogen en het ontplooit zich in de diepte – onze queeste - in de geest, op het spirituele vlak. De bestemming van de mens is - en ik herhaal me nu - het kosmisch gebeuren te ontcijferen, te zoeken naar de betekenis ervan, om te ontdekken dat het spirituele hierin centraal staat.

Fysisch is de mens een schakel zoals alle leven in plant en dier een schakel is; psychisch is hij een functie, een werktuig en draagt hij bij tot de spirituele evolutie van de Kosmos – of Damien Hirst hiertoe bijdraagt met de schedel van ‘Adam’ te bekleven, te bekleden met diamanten is een andere zaak – maar al wat ik doe op het vlak van mijn schrijven is het uitoefenen van de functie die ik heb als mens, zijnde evolueren in de richting waarin het Universum evolueert, in de richting van een steeds dieper bewustzijn van mijn gebonden-zijn aan het ‘In-Universum’, aan ‘ le dedans de l’Univers’. 

Conoscete a ti mismo, ken je zelf en weet, weet dat het Universum er is opdat jij er zou kunnen zijn, en dat het kosmisch gebeuren er is omwille van jou en jij, mens, deelachtig aan dit gebeuren, omcirkeld door dit gebeuren.

Zo, wie ben ik en ook wat ben ik, veel verschil is er niet.

02-07-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoge bazuinen jagen de merels weg, de reigers en de uilen, heb ik dan deze dag uitverkoren om te zijn wie ik nimmer was en te laten verwelken lijk de rozen in de tuin, de zinnen in mijn achterhoofd, genadeloos. 

Ben ik, halverwege het jaar, de heuvel op gegaan, met voile omwikkeld en besproeid met wijwater en met walm uit het wierookvat: de geur van kaarsen, eens uitgedoofd, waar ik - nog even niet klaar om af te reizen -  te wachten stond. 

Na avonden lang gelezen te hebben dat van alle zaken geduld en nederigheid de hartslag is,  maar het niet toegepast, verwikkeld als ik was in vreemde theorieën over hoe het al ontstond, hoe simpelweg de mens erin verweven hij het toch niet zag, te onwetend nog, later dan misschien. 

De tegenpool van wat op weg al is, ergens ver af in oorden die ons bijgebleven zijn, al was het maar van  Kawkaban en Ibb, de huizen en de straten, al was het maar de romaanse kerken van Chapaise en Brancion. 

Of een te hoge vlucht genomen, vroeger, en nu terug gekomen op het eiland waar ik geboren ben, de plaats terug gevonden, de holle weg begroeid met thymus, absint en duizendblad waar ik aan de hand van moeder was, het licht, une symphonie des psaumes. 

Als levend teken woorden predikend, genadeloos aanhouden dat de dood een nieuw beginnen is, een voortzetting van wat  was voor we er waren. Alsof dit zo vreemd zou zijn, zo ongerijmd, zo uit de lucht gegrepen. 

Alsof we beter hier nog wat blijven zouden om te zijn wat we tot op heden nog niet waren, een baken of een wollen bed van poëzie die ons voeren zal inwaarts de zeeën en de oceanen, de vlakten van de geest en de oneindigheid, later hopende te keren waar we vroeger waren, betoverd en omringd met Bach’s koralen.

Tegenwoordig zijn er boeken die verder reiken, om bij te dromen en aldus te vernemen dat we ut een grote geest geboren zijn.

01-07-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Halverwege het jaar heeft Ugo nagedacht over wat hij gerealiseerd had in de voorbije zes maanden en hij vond dat dit onvoldoende was, dat hij maar wat teksten had bij elkaar geschreven maar geen samenhangende bundel van gedachten die in elkaar verweven, een valabele boodschap droegen, of dan  toch als één groot bewegend geschrift konden gezien en nagelaten worden. 

Halverwege het jaar trappelt hij nog steeds waar hij trappelde in het begin van het jaar, in niets wijzer, in niets eenvoudiger of minder elitair, maar even complex  qua inhoud en de blik nog steeds gericht op het oneindig oneindige dat zelfs niet in te beelden is. 

Halverwege het jaar is zijn behoefte tot schrijven nog immer aanwezig, zelfs nog sterker en, in de tijd kijkend die nog voor hem ligt, nog meer dringend geworden, hem uitnodigend om eindelijk er toe te komen te verkondigen wat diep in hem aan het gisten blijft. 

Halverwege het jaar is zijn honger nog niet gestild, hunkert hij nog steeds, zoals Mahler in zijn vijfde symfonie, het niet-te- bereikene te bereiken, de plaats waar hij  uiteindelijk onvermijdelijk aankomen zal, buiten adem, leeg geroofd aan woordinhoud, uitgedroogd zoals een wortel in de woestijn. 

Halverwege het jaar kan het evenwel ook, dat bij bliksem en donderslag, een wonder zich voltrekken zal, dat hij zal opstaan, verrijkt met een nieuwe goudader, geladen met totaal verse geestessappen en, uitgelaten - alhoewel gewond door de jaren - vertrekkende van uit de voedingsbodem van het oude, de tweede helft van het jaar opstijgen zal uit de lotusbloemen, een feniks gelijk. 

Ik zelf heb dit nimmer gezegd of geschreven, wat echter niet betekent  dat bij mij de wil zou ontbreken waar te maken wat hij in zijn vaandel voert.

30-06-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Euro/Grexit, problemen die me worden toegeschoven en die ik niet, als oud-ambtenaar van de NBB, terzijde kan leggen: 

Vertelt me daar een Marianne Thyssens dat Griekenland 400 miljard € ontving/ontleende van de Eurolanden. We hebben geen notie meer van de omvang van een dergelijk bedrag, het gegoochel met ‘miljarden Euro’s’ is al te zeer ingeburgerd. We weten echter met zekerheid dat in het geval van een uittrede van Griekenland uit de Euro er een financieel-economische revolutie zal ontstaan en dan zeker onder de banken. Bij benadering zal dit de Duitse Schatkist/banken de bagatel van 100 miljard € kosten, om niet te spreken over de andere Eurolanden en de ECB. 

De idee die ik lanceerde in mijn blog van 17 juni – het in pool brengen van de Openbare Schuld van de Eurolanden – wordt, ineens veel minder revolutionair vergeleken bij de revolutie die een mogelijke Grexit, zou teweeg brengen. 

In geval van het in pool brengen van de Openbare Schuld zal dit ook, maar dan gespreid over de jaren, 100 miljard € kosten aan de Duitse Schatkist, misschien zelfs meer - idem wat sommige andere Eurolanden betreft - maar in plaats van een revolutie zal de poolmethode een boost geven aan de economie van de Eurolanden en zonder twijfel de zo noodzakelijke rust brengen omheen de Euro. 

Ik weet voldoende dat het in pool brengen van de Schuld een basis gegeven is, waar omheen andere beslissingen dienen genomen. Ik vermoed, al is het geen zekerheid, dat de in dienst van Europa staande ambtenaren, voldoende verstand bezitten om nu, de maatregelen uit te vaardigen waarmede men bij de lancering van de Euro had moeten beginnen.

29-06-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gisteren draalde ik tot verdwalens toe in ongenaakbare regionen, zocht ik naar het ego-punt, het ‘ik ben’-punt van alle dingen, zo gekende al ongekende, om een blik te krijgen op het Ego van de totaliteit van alle dingen, alle gebeuren en alle zijn. Weinigen zullen me gevolgd hebben in mijn filosofische religieus getinte wandeling.

Vandaag ter verpozing, ook voor mij, wat ik al lang had moeten nagaan. Ooit heb ik gemeend me een Duits spreekwoord te mogen toe-eigenen: ‘Mein Geduld hat Ursach’, wat grammaticaal moet zijn: Meine Geduld hat Ursach’. Ik wist dat ik die ‘Mein’-versie enkel kon gevonden hebben bij Ernst Jünger in zijn ‘Auf den Marmorklippen’. Ik besteedde er van morgen een lange tijd aan om terug Jünger te doorbladeren en ik vond eindelijk deze spreuk terug. Gesproken staat ze er zoals in mijn eerste tekst ‘Mein Geduld’, maar geschreven is het heel wat anders. Ik licht ze nu, in haar context, uit het boek: 

Es hiesz, dasz Pater Lampros einem alten altburgundischen Geschleht entstamme, doch sprach er niemals über die Vergangenheit. Aus seiner Weltzeit hatte er einen Siegelring zurückbehalten, in dessen roten Karneol ein Greifenflügel eingegraben war, darunter die Worte ‘meyn geduld hat ursach’ als wappenspruch. Auch darin verrieten sich die beiden Pole seines Wesens – Bescheidenheit und Stolz.[1] 

Hiermede is mijn probleem, Mein of Meine, opgelost met dien verstand dat telkens ik in het verleden deze spreuk heb aangehaald, het best ware deze in het vervolg te wijzigen zoals Ernst Jünger me deze aanreikte, in die prachtige, van nu af correct aan te halen, nimmer te vergeten wijsheid: ‘meyn geduld hat ursach’.

Alhoewel we in deze tijden nood hebben aan andere zaken dan geduld, medeleven in de eerste plaats, veroordelen en zeker, vooruitzien op wat ons aan het overspoelen is.  

29-06-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik loop niet altijd met het hoofd in de wolken maar ik ben wel helemaal ingesteld op het schrijven. Dit betekent dat, eens ik neerzit om te beginnen, ik een andere persoon word en opstijg in de hogere luchtlagen van wat ik het transcendente noemen wil.

Zo verloor ik me in het midden van de nacht in vers 3, 14 van het boek Exodus[1] en kroop ik in de huid van de auteur van dit vers en van de ganse passage er omheen. Ik stelde me vragen over het feit dat iemand, een grote mystieker, meer dan drie duizend jaar geleden, een visie had over hoe de Grote Meester zich noemen kon en hoe hij te werk was gegaan om zich te manifesteren in zijn schepping en dus hoe de auteur ervan tot deze visie gekomen was en heeft neergeschreven, en ook welk beeld hij wel kon gehad hebben van die Elohim, die God van hem, om er over te schrijven zoals hij het heeft gedaan?

Is het Mozes geweest, ingewijd in de geheimen van de Egyptische priesters, met hun visie over goden en het Universum, over leven en het hiernamaals, die in een subliem schrijversmoment God heeft gezien als zijnde de totaliteit van al wat is en komen zal en dit beeld heeft getekend met de woorden: ik ben:  ‘Ik Ben’?

En ingecalculeerd, de boodschap aan ons allen: jij, mens, zoek maar uit wat dit betekenen kan, vul je geestelijk leven met wat de inhoud ervan zou kunnen zijn. Je krijgt, mens, al de tijd die nodig is, kijk uit  tot hoever deze woorden reiken kunnen, klamp je eraan vast en leef je leven als ontdekkingsreiziger zoekend naar wie of wat die ‘Ik Ben’ wel is.

Zelfs  al zit die ‘Ik Ben’ verscholen achter een glazen scherm dat bedampt is langs de kant van die ‘Ik Ben’. Zoals een priester en goede vriend je eens vertelde bij het lezen van een mis in de catacomben van Rome.

Zeker is, Exodus 3,14, de meest beruchte, vermaarde, besproken passage uit de Bijbel, houdt me soms, maar dan te lang, bezig.

28-06-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde