Ik heb me onlangs, op de wegen van Vlaanderen, aan vrienden laten ontvallen dat een groot moment in mijn leven de dag is geweest dat ik met Pierre H., architect en vriend, ‘la Madeleine’ in Vézelay heb bezocht; dat we, binnen komende in de nartex, met verbazing hebben opgekeken naar wat Georges Duby noemt, ‘de meest majestueuze figuur van de levende Christus die het christendom ooit heeft voortgebracht’, verrast als we waren in het bijzonder door de twee, zeer duidelijk zichtbare spiralen - de spiraal zijnde het symbool van het eeuwige leven - gebeiteld in het kleed van Christus, ter hoogte én van de linkerknie én van de rechterdij. Ook viel het ons op dat het kruis, ten dele zichtbaar achter het hoofd-in-nimbus van Christus, eerder de pentagram-vorm van de druïde had dan een kruis-vorm want de twee horizontale lijnen van het kruis lopen niet perfect horizontaal maar eerder licht naar omhoog gericht, zodat het lijkt dat het kruis, deels verborgen achter het hoofd van Christus, er een is met vijf armen. 

De Christus van Vézelay is geen gekruisigde – ik las dat er geen enkele afbeelding van een gekruisigde Christus aanwezig was in de kerk van Vézelay - maar een Christus die ons wenkt, ons  uitnodigt en ons opneemt. En de kerk zelf is een uitnodiging, een wondere ruimte: een immense soberheid van licht en rust, met in het oosten, lijk een gebed, de blanke schittering van het later herbouwde gotische koor.

Zo, we waren als pelgrims naar Vézelay gegaan en niet naar Rome waar het Onnoembare een naam heeft en aangekleed wordt. Maar hier  was het ons duidelijk dat de geest van ‘la Madeleine’ tot in de kleurwisseling van de stenen, zuiver oosters was. Maria-Magdalena was immers voor de Orthodoxen, de vrouwelijke apostel die Christus vergezelde en, was zij niet de discipel die Christus ‘het meest beminde’ waarover Johannes het heeft in zijn Laatste Avondmaal?^.

En als ik deze morgen terugdacht aan Vézelay en dit in verband met de Jezus van Thomas, waar ik het gisteren over had, dan is het omdat ik daar de Jezus heb ontmoet, een zich openende Jezus, zonder regels, voorwaarden of vereisten, een Jezus van het grote leven. En het zijn de meester-bouwers en beeldhouwers, vooral dan deze van de nartex en de kapitelen, en al degenen die gewerkt hebben aan het concept van ‘la Madeleine’ - en hierbij mag zeker Viollet-le-Duc niet vergeten worden - die ons een magistrale synthese hebben nagelaten van de Keltische traditie, ingebed in een gnostisch getinte christelijke religie.

07-07-2015, 07:18 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik gisteren, in het midden van een hittegolf schreef over Jezus en inlogde in de koelte van de morgen, is het resultaat van een ingeving die me plots als een lichtstraal overviel na de vele jaren dat ik me maar vragen ben blijven stellen over ’welke’ plaats in Arabië Paulus het had, terwijl ik me vragen had moeten stellen over het ‘waarom’ hij drie jaar is weggebleven uit Jeruzalem.

Ik ga hier niet verder op in, maar het brengt me wel dichter tot de Jezus, zoals Thomas  hem ons leert kennen in zijn Evangelie[1] en een totaal ander beeld geeft van de Jezus van de vier evangelisten, het beeld van iemand die een moeilijk te begrijpen gnostische taal gebruikt. Ofwel ligt dit aan de vertaling, ofwel aan de auteur ervan, Didyme, Judas Thomas die de woorden moet opgetekend hebben op het ogenblik dat deze uitgesproken werden, want het is volgens mij onmogelijk deze ongeschreven mee te dragen en te wachten tot na de dood van Jezus om deze woorden te boek te stellen.

De tekst van dit evangelie heeft Oosterse roots, de onderliggende betekenis ervan is even zwaar om te vatten als de kwantum fysica. Hij omvat 114 logia (meervoud van logion[2]). En als dit de taal was die Jezus sprak dan begrijpen we zonder moeite dat Paulus het nodig en zinvol achtte eerst de bron van Jezus te gaan opzoeken dan te luisteren naar wat Petrus hem te vertellen had.

Ik citeer hierna enkele logia:

1 Jésus a dit; Celui qui trouvera l’interprétation de ces paroles ne goûtera pas de la mort.

2 Jésus a dit : Que celui qui cherche ne cesse de chercher jusqu’à ce qu’il trouve ; et quand il aura trouvé, il sera bouleversé, et étant bouleversé, il sera émerveillé et il régnera sur le Tout.

29 Jésus a dit : si la chair a été à cause de l’esprit c’est une merveille ; mais si l’esprit a été à  cause du corps, c’est une merveille de merveilles. Mais moi, je m’émerveille de ceci : comment cette grande richesse a habité cette pauvreté.

Ik zou verder kunnen gaan maar ik denk dat het heel duidelijk is dat de Jezus van de vier Evangeliën weinig gemeen heeft met de Jezus van Thomas.

Diverse mogelijkheden staan open. Als je er belangstelling in hebt dan volstaat het even erover na te denken, welke Jezus  Paulus kan opgezocht hebben, deze die door de vier evangelisten wordt getekend of deze die Thomas hoorde. 

06-07-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Omheen Paulus is er bij mij tot op vandaag een vraag blijven hangen: na te hebben ingezien wie de Jezus was die hij vervolgde, is Paulus, zoals hij zelf schrijft, afgereisd naar Arabië waar hij drie jaar verbleven heeft om pas daarna Petrus en Jacobus, broer van Jezus, te gaan opzoeken.

Of het nu Arabië was of een andere plaats heeft weinig belang, wel waarom hij in plaats van rechtstreeks naar de bron te gaan in Jeruzalem, hij vertrokken is naar een andere bron, deze die Jezus zou gekend hebben, om voor zich zelf uit te maken wie die Jezus was en wat hij verkondigde. En, ik stel me hierbij een andere vraag: Jezus, kende hij de Hebreeuwse tekst van  het Oude Testament; kende hij de toen reeds bestaande Griekse Septuagint-vertaling uit de  2^de eeuw voor Chr; of kende hij geen van beide - ondanks wat er in de Evangeliën vermeld wordt over deze kennis - en haalde hij de leer (?) die hij verkondigde uit een totaal andere bron die Paulus is gaan opzoeken?

Tal van vragen die enigszins een licht kunnen werpen én op de Jezus die beschreven wordt door Thomas in dezes Evangelie én op het feit van Paulus’ vertrek naar wat hij noemt ‘Arabië?

Het (apocriefe) Evangelie van Thomas geeft ons een beeld van Jezus de esoterieker, doordrongen van de spirit van het Oosten, een doorn in het oog  van de Hogepriesters omdat hij dingen verkondigde, o.m. over zijn en de Vader, die indruisten tegen hun wetten en gebruiken.

De God van Jezus was zijn ‘Vader’, de oorsprong van alles, zoals hij ook de Vader is van ons allen. We komen voort uit die Vader en keren terug naar die Vader, een ander beeld kon hij niet kennen, Paulus heeft die idee overgenomen, zijn verrijzenis is de verrijzenis van de geest – het god’s of Higgs’ deeltje in ons – en als hij, Paulus, het niet woordelijk gezegd heeft dan is het omdat het (nog) niet uit te leggen was aan de mens van toen.

Zoals het ook nog steeds niet uit te leggen is aan de mens van nu

05-07-2015, 06:38 geschreven door Ugo d'Oorde  

De avond valt. Je zit in de tuin aan tafel met vrienden. Gefilosofeer over het geheime leven dat van de natuur is, over de bomen, of die toekijken of niet, of die weten of voelen dat we er zijn of niet, over de roerloosheid in de struiken en in de bladeren alsof alles om ons heen al ingeslapen is. De lucht is bezaaid met kleine pakjes wolken met het blauw van de hemel er tussen in en wij gedachten zaaiend lijk klanken waar we naar luisteren. Dan dichtbij, de zang van een merel. Daarna stopt plots het gesprek en is er enkel de stilte van de om haar as wentelende aarde op haar baan omheen de zon.

Het licht dat doffer wordt nu, dat vaal effen wordt, de merel, nu hoog in de kruin van de ceder die we zoeken maar hij houdt zich geborgen. We luisteren lang, aan elkaar gekluisterd in gedachten. Wie verbreekt de stilte, wie weet er nog iets te zeggen?. Buiten ons is er niets, geen wereld, geen verte, een auto misschien, een hond die blaft misschien, al wat is, al wat roert gebeurt binnen de cirkel van het samenzijn.

De tijd die hangen blijft, gedachten die niet gesproken worden. De tijd is van de bomen, van de struiken, is van de morgen toen we weg waren van elkaar, is van de avond nu we samenzijn. Het laatste licht over het klein bewegen van handen en gelaten, het laatste licht, de laatste fonkeling in het glas.

Magie van de avond, plots nacht.

Dit niet te bepalen, niet te berekenen ogenblik van het laatste licht, plots opgeslorpt, het moment, entre chien et loup, terwijl we verder vertellen over hoe het vroeger was, herinneringen aan andere avonden, met andere vrienden, een verre deur die toeslaat, de nacht die ons overvalt.

De volgende morgen ben je een wijsheid rijker, malted whisky drink je best met water en best met  mate. 

04-07-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De kerk van het dorp verlaten gelaten, zullen we de grote ‘actors’ opnoemen die er die namiddag, zoals altijd, waren: het kasteel en zijn geschiedenis, geschreven en vergeten, de grachten er omheen met eend en eendenkroos, weerspiegelend wat van de luchten en de wolken was, en dan,  met hun kruinen van gezangen, in de bomen onze vrienden, het goddelijke licht dat leven was, dat onze adem was, en ruimer nog erover uitgestreken ons blij gevoel, in ons opgeslagen nu om er lange nog  te blijven.

Als andere, meer opmerkelijke actors, heerste er de mens, veelvuldig, bewegend onder elkaar, in vele kleuren opgestaan, Met naam en toenaam onderlijnd hebben we hen meegedragen in vluchtige momenten die ook woorden waren. Maar voor ons, om het toch maar nimmer te verliezen, vooral opnieuw, de bomen over ons gebogen, het groen gewemel dat ook van zilver was, in het  geruis als van koralen.

Wat we ook vermelden moeten, is het eerste exploot van Tom Lanoye die ons Louis Paul Boon toen bracht, Geeraarts ook en boven al, ons las wat Havelaar geschreven had hoe hij geleden had, hij de koffiemakelaar, de man van wie we lazen in de verste plaatsen van onze jeugd, van Saidjah en Adinda.

Wat we ook te melden hebben, is van Lanoye zijn tweede exploot die in grote theatraliteit ons Hugo Claus gebracht,  Bourgondische woorden, beklijvend overweldigend door een bergstroom uitgestort. Waarna, alsof nog niet genoeg het was, , met het getwinkel van Gezelle de spot gedreven. Hij toen  beter had gezwegen.

Dit alles en nog heel wat meer konden we schrijven over de dag van ‘De dynamische Canon van de Nederlandstalige Literatuur’ in het kasteel en in Beauvoordes tuinen.

Hebben we die dag bemind?

De tocht was een beleven van het Vlaamse land, de wegen en de luchten, de dorpen, de meersen en de velden, en wat meer is, van het tot elkander komen in gesprekken en ongemerkt hoe iets groeien kan, een vorm van samenhorigheid in geest en in gemoed, een binnendringen waar we nog niet waren, een osmose die zal hangen blijven, vele momenten door woord en handeling, in een gouden snoer aan elkaar geregen dat we verder in de dagen, door ons vingers zullen laten glijden, en we niet meer achterlaten zullen, niet opbergen zullen in een kluis of lade.

Wat is er van de mens en van zijn vrienden, hun lucht inademend, hun handen naar je gericht, groot, met meer dan een vleug tederheid, precieus de tafel waar ze zaten, het brood, de drank, de heiligenbeelden, de molen waar hij stond op de achtergrond. Al wat was, omkranst, omhoog geheven.

En later, naar de avond toe op het terras, met het stadhuis zoals het altijd is geweest voor ons uit, toekijkend, en wij, bijna uitgeblust, het glas geheven, en gedacht maar niet uitgesproken, hoe goed het was, te zijn daar waar we waren. De foto toen genomen, nog even voor het afscheid nemen.

Of de dag van vele dagen nu toegedekt op deze woorden.

03-07-2015, 00:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ibn‘Arabi, toen de Islam nog een filosofische kern telde, die de kosmos inkeek vele eeuwen vóór het Westen er toe kwam, stelde dat de mens het doel, de reden, het waarom was van het Universum.

Dit is, in de tijden van nu, een boude uitspraak, maar ik denk die te mogen onderlijnen, ik heb dit in de vijf jaren dat je als lezer me kent al ettelijke malen geschreven, het is ook mijn vaste idee dat zonder de denkende, de van een levend geheugen voorziene mens, het gebeuren dat het Universum is, een gebeuren is zonder inhoud, zonder merg in de ruggengraat. De observerende mens maakt hiervan een gebeuren met inhoud, het Universum wordt, zoals de mens hierin wordende is.

Het Universum beweegt, IS beweging, het groeit in de mens, het ontplooit zich voor ons ogen en het ontplooit zich in de diepte – onze queeste - in de geest, op het spirituele vlak. De bestemming van de mens is - en ik herhaal me nu - het kosmisch gebeuren te ontcijferen, te zoeken naar de betekenis ervan, om te ontdekken dat het spirituele hierin centraal staat.

Fysisch is de mens een schakel zoals alle leven in plant en dier een schakel is; psychisch is hij een functie, een werktuig en draagt hij bij tot de spirituele evolutie van de Kosmos – of Damien Hirst hiertoe bijdraagt met de schedel van ‘Adam’ te bekleven, te bekleden met diamanten is een andere zaak – maar al wat ik doe op het vlak van mijn schrijven is het uitoefenen van de functie die ik heb als mens, zijnde evolueren in de richting waarin het Universum evolueert, in de richting van een steeds dieper bewustzijn van mijn gebonden-zijn aan het ‘In-Universum’, aan ‘ le dedans de l’Univers’. 

Conoscete a ti mismo, ken je zelf en weet, weet dat het Universum er is opdat jij er zou kunnen zijn, en dat het kosmisch gebeuren er is omwille van jou en jij, mens, deelachtig aan dit gebeuren, omcirkeld door dit gebeuren.

Zo, wie ben ik en ook wat ben ik, veel verschil is er niet.

02-07-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoge bazuinen jagen de merels weg, de reigers en de uilen, heb ik dan deze dag uitverkoren om te zijn wie ik nimmer was en te laten verwelken lijk de rozen in de tuin, de zinnen in mijn achterhoofd, genadeloos. 

Ben ik, halverwege het jaar, de heuvel op gegaan, met voile omwikkeld en besproeid met wijwater en met walm uit het wierookvat: de geur van kaarsen, eens uitgedoofd, waar ik - nog even niet klaar om af te reizen -  te wachten stond. 

Na avonden lang gelezen te hebben dat van alle zaken geduld en nederigheid de hartslag is,  maar het niet toegepast, verwikkeld als ik was in vreemde theorieën over hoe het al ontstond, hoe simpelweg de mens erin verweven hij het toch niet zag, te onwetend nog, later dan misschien. 

De tegenpool van wat op weg al is, ergens ver af in oorden die ons bijgebleven zijn, al was het maar van  Kawkaban en Ibb, de huizen en de straten, al was het maar de romaanse kerken van Chapaise en Brancion. 

Of een te hoge vlucht genomen, vroeger, en nu terug gekomen op het eiland waar ik geboren ben, de plaats terug gevonden, de holle weg begroeid met thymus, absint en duizendblad waar ik aan de hand van moeder was, het licht, une symphonie des psaumes. 

Als levend teken woorden predikend, genadeloos aanhouden dat de dood een nieuw beginnen is, een voortzetting van wat  was voor we er waren. Alsof dit zo vreemd zou zijn, zo ongerijmd, zo uit de lucht gegrepen. 

Alsof we beter hier nog wat blijven zouden om te zijn wat we tot op heden nog niet waren, een baken of een wollen bed van poëzie die ons voeren zal inwaarts de zeeën en de oceanen, de vlakten van de geest en de oneindigheid, later hopende te keren waar we vroeger waren, betoverd en omringd met Bach’s koralen.

Tegenwoordig zijn er boeken die verder reiken, om bij te dromen en aldus te vernemen dat we ut een grote geest geboren zijn.

01-07-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Halverwege het jaar heeft Ugo nagedacht over wat hij gerealiseerd had in de voorbije zes maanden en hij vond dat dit onvoldoende was, dat hij maar wat teksten had bij elkaar geschreven maar geen samenhangende bundel van gedachten die in elkaar verweven, een valabele boodschap droegen, of dan  toch als één groot bewegend geschrift konden gezien en nagelaten worden. 

Halverwege het jaar trappelt hij nog steeds waar hij trappelde in het begin van het jaar, in niets wijzer, in niets eenvoudiger of minder elitair, maar even complex  qua inhoud en de blik nog steeds gericht op het oneindig oneindige dat zelfs niet in te beelden is. 

Halverwege het jaar is zijn behoefte tot schrijven nog immer aanwezig, zelfs nog sterker en, in de tijd kijkend die nog voor hem ligt, nog meer dringend geworden, hem uitnodigend om eindelijk er toe te komen te verkondigen wat diep in hem aan het gisten blijft. 

Halverwege het jaar is zijn honger nog niet gestild, hunkert hij nog steeds, zoals Mahler in zijn vijfde symfonie, het niet-te- bereikene te bereiken, de plaats waar hij  uiteindelijk onvermijdelijk aankomen zal, buiten adem, leeg geroofd aan woordinhoud, uitgedroogd zoals een wortel in de woestijn. 

Halverwege het jaar kan het evenwel ook, dat bij bliksem en donderslag, een wonder zich voltrekken zal, dat hij zal opstaan, verrijkt met een nieuwe goudader, geladen met totaal verse geestessappen en, uitgelaten - alhoewel gewond door de jaren - vertrekkende van uit de voedingsbodem van het oude, de tweede helft van het jaar opstijgen zal uit de lotusbloemen, een feniks gelijk. 

Ik zelf heb dit nimmer gezegd of geschreven, wat echter niet betekent  dat bij mij de wil zou ontbreken waar te maken wat hij in zijn vaandel voert.

30-06-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Euro/Grexit, problemen die me worden toegeschoven en die ik niet, als oud-ambtenaar van de NBB, terzijde kan leggen: 

Vertelt me daar een Marianne Thyssens dat Griekenland 400 miljard € ontving/ontleende van de Eurolanden. We hebben geen notie meer van de omvang van een dergelijk bedrag, het gegoochel met ‘miljarden Euro’s’ is al te zeer ingeburgerd. We weten echter met zekerheid dat in het geval van een uittrede van Griekenland uit de Euro er een financieel-economische revolutie zal ontstaan en dan zeker onder de banken. Bij benadering zal dit de Duitse Schatkist/banken de bagatel van 100 miljard € kosten, om niet te spreken over de andere Eurolanden en de ECB. 

De idee die ik lanceerde in mijn blog van 17 juni – het in pool brengen van de Openbare Schuld van de Eurolanden – wordt, ineens veel minder revolutionair vergeleken bij de revolutie die een mogelijke Grexit, zou teweeg brengen. 

In geval van het in pool brengen van de Openbare Schuld zal dit ook, maar dan gespreid over de jaren, 100 miljard € kosten aan de Duitse Schatkist, misschien zelfs meer - idem wat sommige andere Eurolanden betreft - maar in plaats van een revolutie zal de poolmethode een boost geven aan de economie van de Eurolanden en zonder twijfel de zo noodzakelijke rust brengen omheen de Euro. 

Ik weet voldoende dat het in pool brengen van de Schuld een basis gegeven is, waar omheen andere beslissingen dienen genomen. Ik vermoed, al is het geen zekerheid, dat de in dienst van Europa staande ambtenaren, voldoende verstand bezitten om nu, de maatregelen uit te vaardigen waarmede men bij de lancering van de Euro had moeten beginnen.

29-06-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gisteren draalde ik tot verdwalens toe in ongenaakbare regionen, zocht ik naar het ego-punt, het ‘ik ben’-punt van alle dingen, zo gekende al ongekende, om een blik te krijgen op het Ego van de totaliteit van alle dingen, alle gebeuren en alle zijn. Weinigen zullen me gevolgd hebben in mijn filosofische religieus getinte wandeling.

Vandaag ter verpozing, ook voor mij, wat ik al lang had moeten nagaan. Ooit heb ik gemeend me een Duits spreekwoord te mogen toe-eigenen: ‘Mein Geduld hat Ursach’, wat grammaticaal moet zijn: Meine Geduld hat Ursach’. Ik wist dat ik die ‘Mein’-versie enkel kon gevonden hebben bij Ernst Jünger in zijn ‘Auf den Marmorklippen’. Ik besteedde er van morgen een lange tijd aan om terug Jünger te doorbladeren en ik vond eindelijk deze spreuk terug. Gesproken staat ze er zoals in mijn eerste tekst ‘Mein Geduld’, maar geschreven is het heel wat anders. Ik licht ze nu, in haar context, uit het boek: 

Es hiesz, dasz Pater Lampros einem alten altburgundischen Geschleht entstamme, doch sprach er niemals über die Vergangenheit. Aus seiner Weltzeit hatte er einen Siegelring zurückbehalten, in dessen roten Karneol ein Greifenflügel eingegraben war, darunter die Worte ‘meyn geduld hat ursach’ als wappenspruch. Auch darin verrieten sich die beiden Pole seines Wesens – Bescheidenheit und Stolz.[1] 

Hiermede is mijn probleem, Mein of Meine, opgelost met dien verstand dat telkens ik in het verleden deze spreuk heb aangehaald, het best ware deze in het vervolg te wijzigen zoals Ernst Jünger me deze aanreikte, in die prachtige, van nu af correct aan te halen, nimmer te vergeten wijsheid: ‘meyn geduld hat ursach’.

Alhoewel we in deze tijden nood hebben aan andere zaken dan geduld, medeleven in de eerste plaats, veroordelen en zeker, vooruitzien op wat ons aan het overspoelen is.  

29-06-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik loop niet altijd met het hoofd in de wolken maar ik ben wel helemaal ingesteld op het schrijven. Dit betekent dat, eens ik neerzit om te beginnen, ik een andere persoon word en opstijg in de hogere luchtlagen van wat ik het transcendente noemen wil.

Zo verloor ik me in het midden van de nacht in vers 3, 14 van het boek Exodus[1] en kroop ik in de huid van de auteur van dit vers en van de ganse passage er omheen. Ik stelde me vragen over het feit dat iemand, een grote mystieker, meer dan drie duizend jaar geleden, een visie had over hoe de Grote Meester zich noemen kon en hoe hij te werk was gegaan om zich te manifesteren in zijn schepping en dus hoe de auteur ervan tot deze visie gekomen was en heeft neergeschreven, en ook welk beeld hij wel kon gehad hebben van die Elohim, die God van hem, om er over te schrijven zoals hij het heeft gedaan?

Is het Mozes geweest, ingewijd in de geheimen van de Egyptische priesters, met hun visie over goden en het Universum, over leven en het hiernamaals, die in een subliem schrijversmoment God heeft gezien als zijnde de totaliteit van al wat is en komen zal en dit beeld heeft getekend met de woorden: ik ben:  ‘Ik Ben’?

En ingecalculeerd, de boodschap aan ons allen: jij, mens, zoek maar uit wat dit betekenen kan, vul je geestelijk leven met wat de inhoud ervan zou kunnen zijn. Je krijgt, mens, al de tijd die nodig is, kijk uit  tot hoever deze woorden reiken kunnen, klamp je eraan vast en leef je leven als ontdekkingsreiziger zoekend naar wie of wat die ‘Ik Ben’ wel is.

Zelfs  al zit die ‘Ik Ben’ verscholen achter een glazen scherm dat bedampt is langs de kant van die ‘Ik Ben’. Zoals een priester en goede vriend je eens vertelde bij het lezen van een mis in de catacomben van Rome.

Zeker is, Exodus 3,14, de meest beruchte, vermaarde, besproken passage uit de Bijbel, houdt me soms, maar dan te lang, bezig.

28-06-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat volgt is een mooie reactie die ik ontving van een vriend  die me in de loop van de vijf voorbije jaren van mijn blog is blijven volgen. Hij komt dus van een van mijn getrouwste lezers die, alhoewel perfect tweetalig, verknocht is aan de Franse Literatuur, meer nog aan de Franse Poëzie. Ik neem hier zijn mail over, tel que je l’ai reçu. 

Ta feuille volante de ce matin me touche car comme lecteur assidu je me dois de battre ma coulpe pour n’avoir que rarement réagi à ton journal qui m’est comme du pain quotidien et bien d’avantage, toujours dans une langue riche, claire et toujours tout en nuance. A celui qui tient son journal, jour après jour sans en rater un, avec comme devise  ‘ Nulla die sine linea’ et connaissant l’âge du capitaine, l’expression ‘ il faut le faire’ prend ici tout son sens.Tu enrichis ma façon de penser, de réfléchir et j’ai toujours en mémoire le beau discours que tu prononças jadis dans les hauts lieux du Sénat à Paris([1].Tu m’as fait connaître des auteurs ,savants et poètes tel que Gilliams et ses jeux d’enfants, Wildiers et ses travaux érudits sur Teilhard de Chardin, Velikovsky et ses recherches sur l’Egypte ancienne et le cosmos, T.S Eliot et la relativité du temps, Maître Eckhart et ses sagesses, paradoxes et ambiguïtés sur Dieu.

Tu m’as entr’ouvert les portes du paradis pour y ‘chercher’  le Maître des lieux en passant par le portail des cathédrales et c’est avec toute ta chaleur (!) que tu m’as guidé dans l’Enfer de Dante. J’ai eu mal  à digérer tes digressions sur les nombres quantiques mais la  poésie des Cantiques et autres pages bibliques me réjouissent quand tu les racontes. Tu m’as ému par tes écrits sur ta jeunesse à la campagne, ton éveil à la nature ,tes premiers émois amoureux sans oublier tes rencontres avec des fidèles amis communs tel que M.Yourcenar ,J.S Bach, H.Memling et plus près de nous S.Hertmans qui sont des phares qui nous éclairent dans nos hésitations, doutes et autres tâtonnements, ayant  toujours l’esprit en oscillation comme la terre sur son axe.

Daarom en nog veel meer een welgemeend woord van dank van een vriend die het geluk kent je te hebben ontmoet op de kruising van onze wegen. 

Hoe reageer je of wat voel je als je een dergelijke mailbrief krijgt toegestuurd, laat in de avond en je de woorden leest, nog dieper in de avond, na middernacht, eens thuis gekomen van een verjaardag waar je Venus heel traag hebt zien verdwijnen onder de lijn van het dak van een woning veraf?

Je antwoordt hem, stante pede, omdat hij je meer dan heeft verrast, omdat het van hem komt, omdat je weet dat hij je leest en volgt sedert je prille begin, dat hij zich herinnert wat ik vertelde de dag dat we uitgenodigd waren om een bezoek te brengen aan de Franse Senaat. Maar dat ik hem evenveel, wel niet zo gespreid, verschuldigd ben, al was het maar tijdens een kort maar boeiend verblijf van enkele dagen in de meest historische, cultureel-spirituele stad die Parijs is, met als een van de hoogtepunten, na musea bezoek, na Trocadéro met wat Valéry ons te zeggen wist, na la Défense, na Versailles en de tuinen van Le Nôtre, na het bijwonen van ‘Le Schpountz’, een stuk over het leven van Marie Curie. Om maar niet te vermelden Auvers-sur-Oise en Van Gogh - wat me een verhaal opbracht - of het huis van Claude Monet in Giverny of zovele andere plaatsen en vooral dan boeken die hij me leerde kennen, al was het maar Michael Cheng, al was het maar Prigogine, al was het maar… En dan spreek ik niet over de recitals bij hem ten huize.

Wat hij schrijft heeft dus zijn spiegelbeeld, heeft zijn weergalm in de persoon die ik geworden ben, alsof we ontstaan zijn uit een zelfde grond, met dezelfde gevoeligheden, dezelfde waarden die ons binden over alle afstanden, over alle tijden heen. Dit is dan zijn bijdrage geweest, alsof het zijn blog was die vandaag geschreven werd.

27-06-2015, 06:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

In een vrije ruimte, samengehouden door het woord, hebben we het landschap van de geest bewandeld, uitgepluisd en  bewierookt. Hebben we de psyché van de mens ten toon gespreid in een grote openheid van schakeringen tot van kleuren toe, gedebatteerd in een ‘flow’ van samenhorigheid, al kenden we noch wie de anderen waren, noch wie de anderen wensen te tonen wie ze waren, een bos van bomen gelijk en ons gesprek het geruis van de wind in de kruinen.

We zijn van ver gekomen en kruipen dichter bij met elk woord dat gesproken wordt; we hadden, hoogdravend als we zijn, ons kunnen ergeren aan het onderwerp, maar in filosofische termen uitgedrukt bracht het ons dichter tot elkaar.

Sluit de deuren, geef ons de tijd en we worden één en wie ons verleidde is de filosofie, het aftasten van begrippen tot het begrip ‘ergernis’ toe, al vergde het enig geduld om een gemeenschappelijke golflengte te vinden, maar die kwam er, eens gedirigeerd door een sobere maar effectieve moderator.

En het oude spreekwoord dat Ernst Jünger mij bijbracht, ‘Meine Geduld hat Ursach’, voerde me binnen in een wolk van woorden die als tekeningen van gedachten waren opgehangen tegen de wanden van de levende gezichten in een kring om elkaar en in elkaar gebogen.

Wat ik nu wel weet is dat het goed is over ergernis een uur of meer in groep te spreken, om daarna uit het bad te komen, op te staan, de hand te drukken en weg te wandelen om mee te nemen, eens nuchter bekeken, dat zich ergeren weinig zin heeft, geen aarde aan de dijk brengt, energieverlies is meer dan tijdverlies.

Als ik me geërgerd zou kunnen gevoeld hebben dan was het aan gedachten van mezelf die zich op een gegeven ogenblik de vraag hebben gesteld, ‘eigenlijk, wat zit je hier te doen, je hebt nog een blog te schrijven?’

Maar in het leven is niets overbodig, alles, zelfs het geringste, heeft zijn zin en betekenis, alles is oorzaak van wat volgt. Conclusie van de avond: ‘Karel, erger je niet, erger je nooit meer, zelfs niet aan hen die onverzorgd, ongeschoren op het scherm verschijnen, ofwel weten ze het niet beter, ofwel doen ze het precies om de kijker te pesten – hopelijk niet om hun minderwaardigheidsgevoel te verbergen - sluit de ogen en beoordeel hen op wat ze te zeggen hebben, zelfs al slik je hun woorden niet, we staan nog maar, waar we als homo sapiens aangekomen zijn, in een beginstadium.

PS.

Ik zocht in mijn blogs van 2014 naar de woorden ‘ergernis’, ‘ergeren’, ‘ergert me’. Niet een keer heb ik deze gebruikt, om de eenvoudige reden dat ik meer met me zelf ben bezig geweest dan met de anderen, ook dat ik niets verkeerd heb gezegd van de anderen.

Moraliteit: ergernis, vergeet het.

26-06-2015, 00:09 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik herlees voor het ogenblik mijn teksten van het jaar 2014. Ik stel vast dat de perfectie niet van deze teksten is en al komen er vele ongeschonden uit, andere hebben een grondige herwerking nodig. Ik zal dus in de komende blogs van dit jaar, mijn woorden met meer zorg en met een grotere kritische ingesteldheid moeten behandelen. Het formuleren van een idee omvat bepaalde noodzakelijkheden, een juiste woordkeuze, een juiste schikking van de woorden in hun zinsverband, en daarenboven, last but not least, de materiële voorstelling ervan, geen taalfouten vooreerst en geen fouten wat het typewerk betreft. Maar ondanks dit alles is er compensatie, een goede vriend las me, schrijft hij me, in het ‘Pakhuis’(Gent) waar hij wacht op zijn schotel oesters.

‘Hij leest mijn waterval van gedachten die in woorden op papier neervallen, mijn zoeken naar de reden van ons bestaan. Ik, mijn geest, kan je niet meer volgen. Ik ben blij je ontmoet te hebben. Je hebt me Mahler leren kennen. Je hebt me de wijnoogst leren kennen in een adembenemende vallei waar vriendschap voor mij de grootste openbaring was. In de Valais waar we samen in de Kosmos keken, heb je mij het gevoel gegeven dat mijn elektronen eeuwig in het heelal zullen rondvliegen en dat is voor mij een bevredigende gedachte. Ik maak me geen zorgen meer over het leven na de dood. Er IS leven na de dood.’

Hij schrijf me nog andere, heel mooie dingen. Hij zegt me ook dat hij een zekere teleurstelling in mijn geschriften ontwaart omdat ik niet altijd gevolgd word, maar zegt hij, trek het je niet aan … mijn oesters zijn lekker.

Waar maak ik me zorgen over, als een andere vriend, dichterbij, me schrijft en ik kort het niet in omdat het van een poëet komt:

Tussen de regendruppels door van deze herfstgekleurde zomerdag, kan ik u met vreugde melden dat ik begonnen ben met AL je teksten te lezen op de pc. en ik ben terzelfdertijd verrast, sprakeloos, ontroerd … en vooral vol bewondering . U schrijft een eigen proza dat niemand u kan nadoen omdat het opborrelt als een bron uit een zeer rijk ontwikkeld en belezen “universum” dat het uwe is en alleen van u. Uw taalvaardigheid is verbluffend en soms loopt de beker wat over en denk ik bij mezelf… zou dat niet korter en bondiger kunnen gezegd worden?

Wat me verbaast is dat hij me vousvoyeert, wat werkelijk niet hoefde want ik, ik dacht aan Saint-John Perse, aan zijn Anabase[1]:

Mais de mon frère le poète on a eu des nouvelles il a écrit encore une chose très douce. Et quelques-uns en eurent connaissance. 

25-06-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kan onmogelijk bijhouden wat ik in de laatste vijf jaar al geschreven heb en nog niet; het is even onmogelijk soms niet terug te vallen op dingen die ik op dit spreekgestoelte van mij al geplaatst heb. Ik zou uit elke blog één sleutelwoord moeten halen en op basis hiervan een alfabetische lijst opstellen die ik zou kunnen raadplegen alvorens mijn tekst via het kosmische medium, toe te vertrouwen om het tot bij jou, lezer, binnen te leiden. Want daar komt het eigenlijk op neer als ik inlog. Maar als ik, het me niet meer herinner, hoe zou een lezer zich herinneren wat hij allemaal al gelezen heeft van mij. Wat niet belet dat ik elk dubbel gebruik tracht te voorkomen. 

Dit gezegd zijnde dacht ik vanmorgen, bij het eerste licht aan een verre vriend, die opstaat – zo zegt hij me toch - op het ogenblik dat ik begin te schrijven om naar zijn wijngaard te gaan, een oord dat in mij staat gegrift, zoals het ook aanwezig is in het geheugen van enkele vrienden die met mij in die wijngaard, jaar na jaar geholpen hebben bij de wijnoogst. 

Terwijl ik schrijf over hem en zijn wijngaard – en hij weet dat ik er vandaag over aan het schrijven ben - zal hij er aangekomen zijn. Hij zal zijn wagen geparkeerd hebben tussen la grange et l’habitation en hij zal, nu het de période d’effeuilles[1] is, de snoeischaar in de hand, de wijngaard zijn ingegaan, zoals hij me herhaaldelijk zegde: ’le meilleur moment de sa journée’. Hij zal tussen de rijen zijn afgedaald, hier een tak weg snijdend, daar een tak om de trossen druiven die zich mooi aan het vormen zijn, lucht en licht te geven en zo rij na rij afwandelend, op en af tot aan de straat beneden en terug tot aan de straat boven, met voor zich uit het rijke gevulde landschap van wijngaarden en besneeuwde bergen, maar hij hoeft niet op te kijken, hij kent het landschap, hij draagt het in zijn genen: de lichte mistlaag die hangt over de Rhonevallei, diep onder hem, en over de wijngaarden en dorpen aan de overkant , met dichterbij  la Chapelle Sainte-Marie en verder boven alles uitstekend,  la Cathédrale de Valère et les ruines du chateau de Tourbillon, en verder tussen de wolken de besneeuwde toppen die hij bij naam noemen kan.

Het geeft me een vreemd gevoel te weten dat hij nu denkt aan mij, ik schrijvend over hem, dat hij me ziet in gedachten, en dat ik hem weet wandelen in een wijngaard die ik weet liggen in een landschap dat ik ken.

Het schept een wondere band tussen ons  beiden. Ik verplaats me naar hem toe, hij verplaatst zich naar mij, we ontmoeten elkaar in een soort Arcadia van de geest, waar het goed is te vertoeven, zoals in het Arcadia van Dante, het Voorgeborchte, de lichtgroene grasvlakte, waar hij wandelde met Vergilius en Homerus, met Ovidius, Horatius en Lucanus.

Ik wandel lichtvoetig met hem door zijn wijngaard, gelukkig er te zijn deze morgen van laat juni, het licht al opgeschoven, de wolken opengebroken op strepen blauw, het blauw van het grote zinderende  leven. Er zullen nu wel enkele dagen komen dat dit beeld zich herhalen zal, dat ik zal weten waar hij is à l’aube en wat hij doet, terwijl ik mijn blog zal schrijven en het licht zich spreiden zal over de wereld, een lang omfloerst gedicht gelijk.

24-06-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een week geleden schreef ik in mijn blog over Dante Alighieri wat hij vertelde over het brood, gezouten of ongezouten, dat hij als banneling uit zijn vertrouwde omgeving, te eten kreeg. Ik zocht die passage op, ze komt uit zijn Paradiso, waarin hij schrijven zal: 

Je zult alles waarvan je het meest hield achterlaten en dit is de eerste pijl die de boog van de verbanning afschiet. Je zult de smaak kennen van zout in het brood van anderen en hoe hard het is de trap van anderen af te komen en op te gaan.[1] 

Er zijn er vandaag heel wat die hier rondzwerven met deze gedachten en meer tragische nog; die hier daarenboven met tegenzin ontvangen worden, gevoed en gekleed en node geherbergd, die niet zoals Dante ingesteld zijn om diep in hen weg te vluchten om hun precaire toestand weg te schrijven in verzen, meer woorden en ideeën zoekend dan een bed en een dak boven het hoofd.

We zijn  niet een van deze ontheemden, we kennen het geluk in peis en vrede rond te lopen en slapen te gaan in een warm bed met onze kleine zorgen van elke dag. We kennen het einde niet van ons geluk te leven in een gemeenschap die geen bedreiging is, we hebben de vrijheid te zijn wie we zijn , te zeggen wat we te zeggen hebben en het ook te schrijven. Komt ooit onze tijd dat we als opgejaagden hier rondlopen zullen, wordt hier aan gedacht, weten we met zekerheid dat zo iets ons nimmer overvallen zal?

Ik schuif dit tussen mijn teksten van vroeger door, gehaast, in sourdine, ook met een zekere tegenzin, één lijn maar, om daarna te vergeten dat ik ze ooit geschreven heb. Zwartgalligheid ligt me niet, het lot van velen wil ik niet als spiegel voor mij houden en dan vooral niet, gaande in een dergelijke richting, denkend aan zij die na mij komen.

Ik heb niets te verbergen, niets te vertellen, niets vooruit te zien, ik heb niet een inzicht te hebben in wat ooit komen kan. Ik heb enkel te zijn vandaag, met morgen nog ver af, zelfs al kan het gebeuren dat morgen ook vandaag zal zijn en ook de volgende dagen, zoals van hen die opgejaagd verschijnen aan onze poorten.

Aldus gebeurt het dat mijn blogs elkaar opvolgen maar soms heel weinig gemeen hebben met de blogs ervoor, wat vandaag het geval is. Alles hangt af van tal van gebeurtenissen/gedachten die er aan vooraf gaan, dit is dan mijn vrijheid te schrijven over wat me te binnen valt.

23-06-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

(Teruggenomen uit een dagboeken herwerkt:een passage die ik zo maar niet wil laten verloren gaan op de dag dat voor de zoveelste maal in mijn leven, de zon op haar terugweg is.) 

‘Gia mi fur dolci inviti a empir le carte / I luoghi ameni.’[1] 

(‘Toen was het me zoet je uit te nodigen om in aangename oorden de kaarten op te vullen’.)

Het vraagteken bij deze twee versregels van Arioste, ons voorgeschreven door Stendhal op het couvert van zijn Chartreuse de Parme, is te vergelijken met het vraagteken bij een fles wijn die je gaat halen, zonder leesbril, uit de kelder, nadat de genodigden de voorziene hoeveelheid flessen al hebben geledigd en eens boven in het licht, het etiket erop beter bekeken, en niet meer wetende van waar deze fles komen kan, lees je: ‘Heritage Varone, Sion’ en onderaan in kleine letters Arvine-Valais. Mijn God, denkt je, het is een Arvine en je aarzelt om de fles te openen. Is dit wel het goede moment voor de fles, het moment de wijn waardig om geopend te worden na zovele andere flessen, een Arvine, wijn uit de Valais, Sion, de Rhone-vallei? Maar je kunt niet meer terug. Je houdt de lange smalle fles zorgvuldig lijk een relikwie en je opent ze met een speciale kurkentrekker, een ingewikkeld geval met hefboom. 

Je herinnert je een Arvine[2] van vroeger met Robert Panchard en Gustave Cotter, je vrienden uit Wallis, de dag dat je met hen in Rarogne, het graf van Rilke heb bezocht, je weet welke verrassing je wacht en je weet ook dat de wijn haaks zal staan op het laatste glas uit de laatste fles op tafel. Religieus is je gebaar als je nieuwe glazen op tafel brengt, religieus als je van je glas de bodem vult. De wijn parelt licht als hij vrijkomt, zijn parfum komt je tegemoet en als je proeft een zachte prikkeling op de tong. Het is een lach van een wijn, je ruikt de bloem erin, de vrucht erin,  al weet je niet dewelke. 

Je proeft ook de schoonheid van een versregel die je ontdeed van zijn geheimenis terwijl je de glazen vult. Je houdt je glas in de hoogte, wenst iets te zeggen over de wijn die gaat gedronken worden, maar je komt te laat, niemand schijnt verbaasd over de roep van je echtgenote: ‘Maar het is een Arvine”. Alsof ze je zeggen wou maar het is een vers van Arioste die Stendhal op het couvert van zijn Chartreuse plaatste.

‘Maar het is een Arvine!’ De mens en zijn wijnen. Een land ken je maar als je zijn wijn hebt geproefd en de aarde erin hebt gesmaakt, las hij onlangs van een Franse schrijver; een versregel heb je maar gelezen als je weet wie de regel schreef en in welke stemming hij verkeerde toen de versregel hem bezocht. Gaat mijn vergelijking op, is het proeven van een wijn te binden aan het proeven van een versregel; is zeggen ‘maar het is een Arvine’ gelijk aan ‘maar het is een Arioste, het is een Karel Van de Woestyne, het is een Marnix Gijsen, het is een Hugo Claus’? 

Je kent de wijn, je las de schrijver, of je kent hem niet, maar als je hem kent is het een blijheid hem terug te vinden, terug te proeven, terug te weten wie die regel schreef. Niemand is bij machte alle wijnen te kennen, en evenmin zal je Ariostes versregels ontcijferen als je Arioste niet kent, via Stendhal.

Maar het wondere is, je las de wijn en je proefde het gedicht en je tekende het op in je dagboek waar het geborgen bleef om jaren te rijpen, vooraleer geconsumeerd te worden. 

22-06-2015, 09:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

Schrijft de ‘Sterrengids 2015’[1]:

Velen staan er niet bij stil, het is maar een passage, een kort moment in de opeenvolging van dagen: de zon die amper (Sterrengids) 7.15 uur onder de horizont blijft, het is dus de langste dag en de kortste nacht van het jaar. Al is het waarneembaar het blijft  als een kosmisch gebeuren onopgemerkt. Het zou ons nochtans moeten verbazen, al was het maar omdat alles kan berekend worden, of het nu de plaats van de Aarde is ten opzichte van de zon, of van Venus of van Jupiter of Neptunus, allemaal enorme gevaartes die met de grootste, bijna on-inbeeldbare preciesheid, keren en draaien en zich verplaatsen in ons zonnestelsel, en ons zonnestelsel in onze galaxie en deze zich kerend en wentelend in de massa’s glaxieën in het Universum.

Ik weet dat er duizenden zullen aanwezig zijn in Stonehenge - ze zijn er nu reeds terwijl ik dit schrijf - de ochtend van 21 juni om te zien hoe de zon zal oprijzen boven de ‘heelstone’, aldus het bewijs leverend van de preciesheid. waarmede de zon en de aarde verschijnen op het gepaste ogenblik op de rendez-vous plaats die eens en voor altijd werd vastgelegd, en drie of vierduizend jaar geleden werd opgetekend door onze voorouder, de mens, aldus het bewijs leverend, niet alleen van zijn schranderheid, maar ook van zijn ingesteldheid ten overstaan van de bevreemdende krachten die zorgden voor deze regelmaat.

Wat meer is, de heelstone, eens de plaats ervan bepaald – door het meten van de morgenschaduw van een paal, zoals het gebruikelijk was bij de bouw van een tempel of kerk - had kunnen volstaan, maar ze plaatsten deze voor een tempel  waarvan de bouw  hen enorme fysieke inspanningen moet gekost hebben. Een tempel uit ruw gehouwen steen die voor hen, volgens mij althans, functioneerde als een athanor die de krachten opving  die maakten dat de zon op een bepaalde ochtend verschijnen zou precies boven die heelstone.

Vandaag, waarde lezer, hebben we ons ontdaan van die kosmische ingesteldheid, and in the mean time, ons ontdaan van het sacrale, twee zaken die inherent zijn aan elkaar waaraan onze voorouder de geheime, mystieke krachten heeft vastgeknoopt, die maakten dat de zon regelmatig op een bepaald tijdstip van de tijd opstond  waar ze opstaan moest. Voor hen was het heel wat meer dan het nog voor ons is, nochtans is het wonder even groot. Zijn we erdan zo ver op vooruit gegaan? 

21-06-2015, 00:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

Deze morgen kan ik niet ontkennen dat van alle gebeurtenissen in de wereld, het gewoel omheen Griekenland en de Euro me het  meest bezig houdt, samen met, maar dit is van een totaal andere orde, de dreigende opmars van de Islam in de wereld. Twee feiten die ik enkel kan aanklagen en die ik te ondergaan heb.

Het eerste gebeuren is voorbijgaand, de nagelaten sporen ervan zullen vroeg of laat worden uitgewist; het tweede is diep ingrijpend, en beangstigend uitgebeeld door in aantocht zijnde gebaarde mannen met kromme zwaarden, klaar om hoofden af te hakken en onze beschaving neer te halen. Schijnbaar aldus niet opgemerkt door zij die hier verantwoordelijkheid dragen, niet gehoord, niet gezien, of wat erger is, niet willen zien of niet durven zien,

Wat rest er mij, arme blogger met een twintigtal lezers, te doen? Niets anders dan me koest te houden en vooral, te zwijgen want ik zal er niet meer zijn als de golfbeweging die van uit het oosten - als van binnen onze grenzen - op ons afkomt, een tsunami worden zal. Overdrijf ik?  Niet als ik de rood ingekleurde Moslimlanden zie op de wereldkaart samen met de infiltratie die in grote delen van de wereld aan de gang is. 

Tot daar dan, ik kan nu mijn angst om het komende afzetten en verder gaan alsof er ons niets te wachten stond; verder gaan, gewikkeld in mijn dromen en in mijn opwachting van de komst van de mens die meer sapiens zal zijn dan de homo sapiens die we nu al (geworden) zijn.

Het is in deze gemoedstoestand, met deze innerlijke geladenheid diep in mij achter gehouden, dat ik zal verder gaan op de weg die ik me heb vooropgesteld. Om me heen kijkend, sprekend met vrienden en kennissen, eenvoudig weg te zijn wie ik geworden ben en verder gaan in peis en hoop op wat komt, zoals het altijd is geweest, vanaf de tijdloze zondagnamiddagen van mijn jeugd, weggedoken in het bos van mijn jeugd, met de boeken van mijn jeugd of, wandelend langs de golvende korenvelden met rode papavers en blauwe korenbloemen, met de leeuwerik erboven, opstijgend in gezangen en dit, tot waar ik nu terechtgekomen ben, schrijvend over alles en nog wat, ingetogen op de terugweg, de vijver mijn hartslag,  met de wolken erin weerspiegeld en het geruis van de wind in de bomen, de zang van een lijster of merel, met nog een sperwer soms die naar beneden schiet, met nog een reiger soms staande op een poot, roerloos, alsof in gedachten.

Mijn geest openvloeiend over het water, over de landerijen, de luchten in, de oneindigheid die ik houden kan voor een tijd om zelf lucht te zijn en licht en tijdloosheid, mijn handen jeukend om te schrijven.

20-06-2015, 00:20 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waarom, vraag ik me af, als 30 miljard € de Griekse banken zijn ontvlucht, waarom 7 miljard € komen schooien bij ons, terwijl die te rapen lagen in Griekenland in de bankrekeningen van de Grieken zelf, hetzij op een vrije, hetzij op een gedwongen basis – nood breekt wet – Grieks spaargeld, in plaats van op rekening, omgezet in Griekse, rentedragende kasbons of obligaties?

19-06-2015, 05:05 geschreven door Ugo d'Oorde