Toen hij haar ontmoette in de dreef waar ze bijna elke avond kwam en hij naar haar toe ging, haar glimlach naar hem gekeerd, hij haar ogen zag, de tinteling in haar ogen zag. 

‘Het blijft lang klaar van avond’ had ze gezegd. 

‘Je zegt het zo mooi’ had hij geantwoord, ‘laat het licht nog lang duren, nog heel lang nu jij er bent’. ‘Ik was hier gisteren ook’ zegde ze, 'maar het was anders toen, ik dacht er helemaal niet aan dat het langer klaar bleef, maar nu, nu jij er bent denk ik er aan'. De bomen zwijgend over hen, alsof ze luisterden.Maar geen van beiden die er op lette.

Waarom denk je dat, wou hij vragen, maar ze glimlachte. De stilte was van het licht dat ze ademde, was van haar handen, was van de foulard los om haar hals, was van de nimbus die hij dacht omheen haar.

‘Het is goed dat het lang licht is’, zegde hij, ‘het is goed dat ik het weet omdat jij het gezegd hebt, het is zoals het is, nu jij er bent is de avond als de dag’.

Ware jij er niet, de avond was al lang gevallen’ zegde ze nog, ‘maar jij houdt het licht op, het wijkt niet voor de avond en zeker nog niet voor de nacht’.

‘Help me’, voegde hij er aan toe ‘opdat het zo blijven zou, opdat de dag, hier in deze dreef van mijn jeugd, van mijn moeder en vader, van mijn broers, van jou en mij en van al dat was voor we hier kwamen: de tijd een bolster die op het open springen staat.’

Ze stonden voor elkaar, hij had haar hand genomen die hij houden wou, haar hand die hij kussen wou. Er was, maar horen deden ze niet, gefladder van duiven boven hen. 

‘Pas op’, had ze gezegd, ‘verroer je niet, laat zijn wat is, laat wat is van dit ogenblik stollen tot een beeld, een glazen, doorzichtig beeld waaraan nimmer of te nimmer iets gewijzigd worden mag, noch van de plaats waar we staan, noch van de gedachten, noch van de krachten die ons naar elkaar toezuigen, we zijn al in elkaar versmolten  nu, jij bent ik en ik ben jou en dit is wat blijven moet, dit nog ongeschreven blad tussen ons, houd het, schrijf het nimmer uit in woorden, maar houdt het zoals het is nu tussen ons; kom geen stap dichter, anders verbreekt je dit wachtend gevoel dat van het ogenblik dat nog komen moet is, anders, anders slaat de tijd op hol. 

Maar hij kon het ogenblik dat was niet houden zoals het was, het werd hem te sterk, hij kwam dichter en omhelsde haar. Toen viel de avond.

Geïnspireerd op een versregel van Anna De Noailles : ‘Il fera longtemps clair ce soir’