Een week geleden schreef ik in mijn blog over Dante Alighieri wat hij vertelde over het brood, gezouten of ongezouten, dat hij als banneling uit zijn vertrouwde omgeving, te eten kreeg. Ik zocht die passage op, ze komt uit zijn Paradiso, waarin hij schrijven zal: 

Je zult alles waarvan je het meest hield achterlaten en dit is de eerste pijl die de boog van de verbanning afschiet. Je zult de smaak kennen van zout in het brood van anderen en hoe hard het is de trap van anderen af te komen en op te gaan.[1] 

Er zijn er vandaag heel wat die hier rondzwerven met deze gedachten en meer tragische nog; die hier daarenboven met tegenzin ontvangen worden, gevoed en gekleed en node geherbergd, die niet zoals Dante ingesteld zijn om diep in hen weg te vluchten om hun precaire toestand weg te schrijven in verzen, meer woorden en ideeën zoekend dan een bed en een dak boven het hoofd.

We zijn  niet een van deze ontheemden, we kennen het geluk in peis en vrede rond te lopen en slapen te gaan in een warm bed met onze kleine zorgen van elke dag. We kennen het einde niet van ons geluk te leven in een gemeenschap die geen bedreiging is, we hebben de vrijheid te zijn wie we zijn , te zeggen wat we te zeggen hebben en het ook te schrijven. Komt ooit onze tijd dat we als opgejaagden hier rondlopen zullen, wordt hier aan gedacht, weten we met zekerheid dat zo iets ons nimmer overvallen zal?

Ik schuif dit tussen mijn teksten van vroeger door, gehaast, in sourdine, ook met een zekere tegenzin, één lijn maar, om daarna te vergeten dat ik ze ooit geschreven heb. Zwartgalligheid ligt me niet, het lot van velen wil ik niet als spiegel voor mij houden en dan vooral niet, gaande in een dergelijke richting, denkend aan zij die na mij komen.

Ik heb niets te verbergen, niets te vertellen, niets vooruit te zien, ik heb niet een inzicht te hebben in wat ooit komen kan. Ik heb enkel te zijn vandaag, met morgen nog ver af, zelfs al kan het gebeuren dat morgen ook vandaag zal zijn en ook de volgende dagen, zoals van hen die opgejaagd verschijnen aan onze poorten.

Aldus gebeurt het dat mijn blogs elkaar opvolgen maar soms heel weinig gemeen hebben met de blogs ervoor, wat vandaag het geval is. Alles hangt af van tal van gebeurtenissen/gedachten die er aan vooraf gaan, dit is dan mijn vrijheid te schrijven over wat me te binnen valt.