Wat volgt is een mooie reactie die ik ontving van een vriend  die me in de loop van de vijf voorbije jaren van mijn blog is blijven volgen. Hij komt dus van een van mijn getrouwste lezers die, alhoewel perfect tweetalig, verknocht is aan de Franse Literatuur, meer nog aan de Franse Poëzie. Ik neem hier zijn mail over, tel que je l’ai reçu. 

Ta feuille volante de ce matin me touche car comme lecteur assidu je me dois de battre ma coulpe pour n’avoir que rarement réagi à ton journal qui m’est comme du pain quotidien et bien d’avantage, toujours dans une langue riche, claire et toujours tout en nuance. A celui qui tient son journal, jour après jour sans en rater un, avec comme devise  ‘ Nulla die sine linea’ et connaissant l’âge du capitaine, l’expression ‘ il faut le faire’ prend ici tout son sens.Tu enrichis ma façon de penser, de réfléchir et j’ai toujours en mémoire le beau discours que tu prononças jadis dans les hauts lieux du Sénat à Paris([1].Tu m’as fait connaître des auteurs ,savants et poètes tel que Gilliams et ses jeux d’enfants, Wildiers et ses travaux érudits sur Teilhard de Chardin, Velikovsky et ses recherches sur l’Egypte ancienne et le cosmos, T.S Eliot et la relativité du temps, Maître Eckhart et ses sagesses, paradoxes et ambiguïtés sur Dieu.

Tu m’as entr’ouvert les portes du paradis pour y ‘chercher’  le Maître des lieux en passant par le portail des cathédrales et c’est avec toute ta chaleur (!) que tu m’as guidé dans l’Enfer de Dante. J’ai eu mal  à digérer tes digressions sur les nombres quantiques mais la  poésie des Cantiques et autres pages bibliques me réjouissent quand tu les racontes. Tu m’as ému par tes écrits sur ta jeunesse à la campagne, ton éveil à la nature ,tes premiers émois amoureux sans oublier tes rencontres avec des fidèles amis communs tel que M.Yourcenar ,J.S Bach, H.Memling et plus près de nous S.Hertmans qui sont des phares qui nous éclairent dans nos hésitations, doutes et autres tâtonnements, ayant  toujours l’esprit en oscillation comme la terre sur son axe.

Daarom en nog veel meer een welgemeend woord van dank van een vriend die het geluk kent je te hebben ontmoet op de kruising van onze wegen. 

Hoe reageer je of wat voel je als je een dergelijke mailbrief krijgt toegestuurd, laat in de avond en je de woorden leest, nog dieper in de avond, na middernacht, eens thuis gekomen van een verjaardag waar je Venus heel traag hebt zien verdwijnen onder de lijn van het dak van een woning veraf?

Je antwoordt hem, stante pede, omdat hij je meer dan heeft verrast, omdat het van hem komt, omdat je weet dat hij je leest en volgt sedert je prille begin, dat hij zich herinnert wat ik vertelde de dag dat we uitgenodigd waren om een bezoek te brengen aan de Franse Senaat. Maar dat ik hem evenveel, wel niet zo gespreid, verschuldigd ben, al was het maar tijdens een kort maar boeiend verblijf van enkele dagen in de meest historische, cultureel-spirituele stad die Parijs is, met als een van de hoogtepunten, na musea bezoek, na Trocadéro met wat Valéry ons te zeggen wist, na la Défense, na Versailles en de tuinen van Le Nôtre, na het bijwonen van ‘Le Schpountz’, een stuk over het leven van Marie Curie. Om maar niet te vermelden Auvers-sur-Oise en Van Gogh - wat me een verhaal opbracht - of het huis van Claude Monet in Giverny of zovele andere plaatsen en vooral dan boeken die hij me leerde kennen, al was het maar Michael Cheng, al was het maar Prigogine, al was het maar… En dan spreek ik niet over de recitals bij hem ten huize.

Wat hij schrijft heeft dus zijn spiegelbeeld, heeft zijn weergalm in de persoon die ik geworden ben, alsof we ontstaan zijn uit een zelfde grond, met dezelfde gevoeligheden, dezelfde waarden die ons binden over alle afstanden, over alle tijden heen. Dit is dan zijn bijdrage geweest, alsof het zijn blog was die vandaag geschreven werd.