Carissimo Dante,

De wijde, open haard is de ziel van de droomkamer waar ik leef en werk, samen met de Luikse bollenkast met haar geheime lade, met de oude sofa en de zetels, met de zware eiken tafel, vol met boeken en beschreven bladen en aan de muren de oude schilderijen die ik overhield en de rekken met boeken en op de vensterbank de wondere stenen, gebeeldhouwd door wind en regen, die ik raapte in de bergen. Dit alles vormt en voedt mijn geestelijk landschap waar jij, carissimo Dante gaat optreden in de komende dagen, maanden, jaren, en waar ik je volgen ga in je Commedia, om aan je schitterende verzen een nieuwe kleur toe te voegen en je binnen te leiden in mijn blogs zodat aan je woorden een volume wordt meegegeven waarin mijn adem zich mengen zal met die van jou.
Een gewaagd iets, carissimo Dante, van iemand uit de streek van Gent en Brugge de twee steden die je schijnbaar hebt bezocht en heb je ze niet bezocht je schrijft er toch over in je verzen.
Ik wil dit doen omdat de blogs die ik schrijf me onvoldoende armslag bieden, ze zijn, in mijn samenspraak met mezelf, een gesukkel van de hak op de tak, zonder structuur en veelal zonder innigheid, zonder de doortastendheid die ik zou wensen. Mijn gesprek met jou zal een verpozing zijn, een toespitsen op wat je ons verborgen houdt en ik vermoed dat heel wat in je verzen een boodschap uitdraagt - zoals dit ook het geval was bij Stendhal in zijn ‘Chartreuse de Parme’ – naar de ingewijden in een geheim genootschap toe, waar jij deel van uitmaakte.

Zo, lezer van mijn woorden, weet dat ik mijn blogs niet opgeef, maar dat ik tussendoor schrijven wil over mijn gesprek met Dante, die, terug van zijn pelgrimstocht, door de Hel met Virgilius als Gids en Meester, het verhaal doet van zijn tocht in het deel Inferno van zijn Commedia.
Sinds lang reeds is hij mijn gezel, schrijf ik over hem in mijn dagboek en wat ik schreef herwerk ik hier als blog. Zijn verzen en de door hem opgeroepen beelden bewegen te intens in mij opdat ook ik de stem niet beluisteren zou van de Muze die spreekt in zijn woorden.
Ik deed reeds een poging. Ik meen dat ik zijn eerste Canto of gezang al heb ingelogd, op een van de vorige dagen, ook zijn canto secondo. Binnen een paar dagen komt zijn canto tertio en zo verder, hopende dat ik voor het einde van het jaar de drieëndertig canti + de proloog van zijn Inferno, zal hebben ingelogd.

Er zal dus heel wat te lezen – en te schrijven – vallen.

02-07-2014, 06:14 geschreven door Ugo d'Oorde  

E ‘l pensamento in sogno trasmutai [1]

Een blog van vroeger die ik terugvond en herwerkte, zoals vele gedachten van vroeger opduiken en herdacht, herkneed, heropgevoerd worden.

Hij ontmoette haar terug op een plaats waar hij haar nooit had verwacht, Ze kwam naar hem toe gereden, zo alsof het een droom was, een jonge vrouw onder de bomen, haar witte losse sjaal als een vaandel achter haar. En toen ze naderde, haar ogen, haar blik, haar glimlach. Voor hem stilstaande, zo plots zodat hij zich geen vragen stelde, maar geuren over haar van lindebloesems en een zin als uit een gedicht: ‘de linde droop in haar haar’. 
Een paar dagen geleden had hij ‘Le Passage d’un Homme’ in haar etalage gezien, was hij binnengegaan en stond ze ook voor hem. Nu was ze, hier, als komende uit een andere wereld, een jonge vrouw, groot  levend om te bezitten.

‘Je hier te ontmoeten en niet tussen boeken’ zegde hij en hij had haar zo willen houden, haar blonde haren in het licht, haar gelaat om lief te hebben.
‘ ja’, zegde ze, 'het stond geschreven om je hier te ontmoeten’, op een morgen zoals deze'.
‘Ik ontmoet je ook heel graag tussen je boeken, maar hier is het duidelijk anders, hier zijn er de geuren van de linden in bloesem, zijn er de vlinders en de eksters, hier is er het wijde land, de velden van mijn jeugd en hier bloei ik open, ben ik een ander mens, gevaarlijker dan tussen de boeken van jou’.
‘Gevaarlijker?’
‘Enkel wat de liefde betreft’, zegde hij.
‘Heb het altijd gedacht dat je een dromer waart’, zegde ze, ‘ik zie het op de wijze waarop je de boeken neemt, het is alsof je ze streelt’.
‘Misschien als ik bij jou in de winkel sta en je boeken me aanstaren, dat ik je streel.’
‘Hoe?’ zegde ze, ‘wat bedoel je?
‘Dat ik liever hier sta met jou, hier onder de bomen, dan tussen je boeken’.
Ze keek hem aan, een blik waarin hij lezen kon.
‘Hier te staan met jou, jij met je fiets, ik met mijn eenzaamheid, geeft me een heerlijk gevoel. Hier ben je niet de vrouw die me de Doubrovsky verkocht, dit is hier het eiland van de irrealiteit.’
Hij stond nu heel dicht bij haar, een adem af van haar, hij kon zijn hand op haar hand leggen, zijn mond op haar lippen drukken.
‘Het is een vreemd land’, zegde hij, ‘een vreemd gebeuren.’
‘Hoe vreemd?’, vroeg ze.
‘Ik denk aan Kafka’, zegde hij.
Aan Kafka?
'Hij schrijft het in zijn dagboek, dat hij  verliefd was op een meisje en zij was verliefd op hem, maar hij wist dat hij niet in staat was lief te hebben en toen zag hij haar met een andere die gebruik maakte van haar en haar kuste'.
‘En?’, vroeg ze.
‘En Kafka schreef dat het was alsof hij de lucht was langs waar hun lippen zich ontmoetten’.
‘Dit is duidelijk Kafka, het ontroert me’.
‘De zin heeft me altijd ontroerd’, zegde hij.
‘En jij’, zegde ze ‘hebt me altijd geraakt als je binnenkwam’.
‘Omdat ik je kuste’ zegde hij, omdat ik de lucht kuste die tussen ons was en jij, langs de lucht tussen ons, de kus op je lippen voelde’.
Ze wou antwoorden, maar hij schudde het hoofd.
‘Laat het’ zegde hij. ‘Maar het boek van Doubrovsky, al is het goed geschreven, is niet veel zaaks’.
‘Breng het terug’, zegde ze, ‘dan voel ik je kus zoals niemand me ooit kuste.’
'Ik breng het terug, heb er niets in onderlijnd en, leg iets klaar van Stefan Hertmans, gedichten van hem, zijn essays bezit ik’.
Hij raakte even haar hand, even maar, even maar haar hand.
‘Van Stefan Hertmans?’, vroeg ze.
‘Ja, ik heb hem beloofd dat ik hem lezen zou.
‘Het is een wonder van een toeval je hier te ontmoeten’, zegde ze.
‘Toeval niet, het was een rendez-vous’.
Onder geliefden dacht hij nog toen ze wegreed van hem.

E ‘l pensamento in sogno trasmutai. En de gedachten werden droom.

01-07-2014, 03:40 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je ontvangt reacties van lezers en het maakt je kwetsbaar. Je hoort wie je leest en hoe je woorden worden ontvangen. Je schrijft niet meer in het ijle, je schrijft voor die en voor die en je woorden worden geladen met een zekere schroom. Vooral, vooral niet ontgoochelen, vooral het beste van jezelf geven, uit te blinken om een echo te zijn, de zevenvoudige echo die je hoorde toen je een schreeuw liet boven een immense afgrond op weg naar Kawkaban, een (vergeten) dorp in destijds Noord-Yemen.

Er is dus ook als schrijver steeds de faalangst niet te slagen, te verdorren in woord en beeld; een voortdurende struggle om toch maar te zijn wat je verlangt te zijn: een openbloeier, een zoekende vernieuwer. Dit is ook de reden waarom het boek dat je in jou draagt zich niet manifesteert in woorden en beelden, geen verhaal wordt in aaneengeregen zinnen, maar hangen blijft half onuitgesproken.
Terwijl de tijd, je weet het maar al te goed, vliedt, meer dan snel; terwijl een halfjaar, dit van zijn zoveelste jaar – niet meer uit te spreken noch te schrijven – voor de helft voorbij is.
Gelukkig - maar ‘gelukkig’ is maar een woord - zijn er de tweehonderd pagina’s die hij schreef en konden uitzwaaien, weliswaar over zeer beperkte oorden, maar die toch een potentiële spreiding in zich dragen. Wat een toekomst biedt, na wat onvermijdelijk komen zal. Zo bezocht de 'nu niet uit te sprekene', enkele weken geleden  een vriend en liet hij niet na nu een andere vriend te bezoeken, zodat van de tien ex-collega’s die ze waren, hij vandaag nog overblijft, samen met een enkele jaren jongere dan hij.
Dit wetende wordt de afbakening heel duidelijk.

30-06-2014, 03:48 geschreven door Ugo d'Oorde  

Men kan gerust stellen dat het zwaartepunt van onze westerse beschaving gestoeld is geweest op feiten die nu niet meer als aanvaardbaar worden aangezien en dat de huidige theologie in verband met de zin en betekenis van de dood van Christus, heel wat ingewikkelder blijkt dan de nog immer (stilzwijgend) aangeleerde opvatting voortvloeiend uit het erfzonde-gebeuren van Adam en Eva. Echter, en dit wil hij benadrukken, vermindert dit in niets de grootheid van Christus en van Paulus, integendeel, het verheft hen als mens onder de mensen en als sterkend voorbeeld voor de mens die een regel zoekt om naar te leven.
Want het is overduidelijk dat al deze aarzelingen, met hun echo in het krampachtig dogmatische, - Hugo Claus zou nooit geschreven hebben zoals hij schreef en over wat hij schreef ware hij niet verteerd geweest door dit dogmatische - onze Westerse wereld hebben gebracht tot waar we ons thans bevinden: losgeslagen en ontheemd, zoekend naar nieuwe begrippen en nieuwe formules, vertaald naar onze moderne tijd toe, gekenmerkt door een totaal nieuwe horizon die aanvaard kan worden zowel door gelovigen als niet-gelovigen.
Maar wie zal er beslissen over deze nieuwe vorm van geloof die nochtans broodnodig is geworden.

De woorden die uit hem oprijzen dragen in zich een wanhoopskreet omdat hij niet van stof wil zijn en tot stof terugkeren en ook omdat hij (zoals hij reeds schreef) niets te maken wil hebben met een God die tussenkomt hier op aarde, er zijn reeds oorlogen genoeg in zijn naam geweest.
Laat Yahwe bij diegenen die hem loven en danken, maar dat men hem toelate ‘God’ te bekijken van uit een andere, kosmisch gerichte gezichtshoek: de Kosmos Zijn levend lichaam zijnde.
Of, is het beter dat hij zwijgt als alles in hem roept naar een mens van een andere dimensie die hem bindt over alles heen aan het Alfa, het begin van alles, en hem tevens situeert op zijn weg naar het Omega, het einde van alles?

Zo niet is de dood, niet de lichtende eeuwigheid maar wel de donkere holte en heeft het geen zin, verder te willen reiken dan wat Steven Weinberg, wat de te vroeg overleden Leo Apostel, wat zovelen met hen, in hun grote oprechtheid meenden te moeten besluiten: hopen op het licht maar vrezen dat het de duisternis zal zijn!
Echter kan dit ook positief worden gezien: vrezen dat het de duisternis zal zijn maar desondanks hopen op het licht, omdat deze hoop ingebakken is in onze genen.

29-06-2014, 06:43 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zondigt hij tegen de nederigheid als hij nood heeft af te wijken van het gewone om meer dan gebruikelijk is, de richting van de geest te kiezen en het meer dan misschien goed is, immer te hebben over zaken die een domein belichten dat, gelukkig nog, enkelen onder ons bezighouden.
En nog, als hij de plof hoort van de steen die Umberto Eco in de kikkerpoel gooit, die in een interview vertelt over:

Een nieuw sociologisch verschijnsel: de intelligente lezer; een lezer die wenst uitgedaagd te worden, een lezer die het niet langer pikt dat een auteur of een uitgever hem als een halve debiel beschouwt en hem alleen maar voorgekauwde fast-food lektuur voorschotelt ...

Al is er ook dit andere vers van Eliot dat een ander aspect van wijsheid belicht:

And what you do not know is the only thing you know.

En een lezer die hem schreef – hij weet nu dat hij niet alleen staat – die met dezelfde vragen en pogingen tot antwoorden geconfronteerd is doet hem vermoeden dat er een soort morfische resonantie aan het werk is die mensen, wier voelhorens antennes zijn, samenbrengen in het landschap van de geest..

Zijn taal is de taal van een ketter wellicht - maar het deert hem niet het minst - als hij vooropstelt in dit alles, in deze resonantie, deze echo onder de gewelven van de geest, de gouden tekenen te zien van de werking van een hogere macht die de materiële vorm waarin hij geborgen is, bespeelt.
En als Bernanos zijn ‘Journal d’un curé de campagne’ afsluit: ‘que tout est grâce’, hij stellen mag dat ‘alles geest is’ en dat de zin van het leven enkel gezocht kan worden in de richting die deze geest in zich draagt.

Men kan zich terecht afvragen wat een Jezus, maar dan de Jezus uit het evangelie van Thomas, ons zou te vertellen hebben, in het begin van dit derde millenium. Zou Hij rekening houden met de weg die de wetenschap ondertussen heeft ingeslagen om meer nog de nadruk te leggen op de spiritualiteit in de mens die het teken is van de levende mens onder de dode levenden?
Al was het maar om een poging te doen, de liefde onder de mensen, of het respect van de mens voor zijn evenmens, wat reeds heel veel is, via een andere weg te bereiken.

Of, is wat hij voortdurend aanraakt, woordkramerij en ijdel gepraat en is het toch zo dat er slechts één wet is, de wet van de onbaatzuchtige liefde, al heeft deze ons nog niet heel ver gebracht?

28-06-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Qu'il me soit permis de vous parler ici du Manuscrit Regius qui est considéré comme la charte la plus anciennement connue des "francs-mestiers" de bâtisseurs. Il daterait de 1390 et est rédigé en anglais médiéval. Ce manuscrit comprend deux parties bien distinctes.

Une première partie, nous raconte l'histoire du métier de maçon et nous apprend qu' Euclide (-3e siècle), le géomètre d'Alexandrie, est à l'origine de l'ordre des maçons et le patron de cette très ancienne confrérie. Dans cette partie, le préambule, l'auteur se réfère à un vieux parchemin dans lequel on peut lire que cet "Art divin" nommé aussi "Art royal" fut révélé au roi Athelson, souverain d'Angleterre et que celui-ci réunissait maîtres de métiers, seigneurs et notables afin d'établir le statut du métier de maçon.

Le roi Athelson régnait au début du 10e siècle. La réunion dont il est question a très probablement eu lieu à York en 925.[1] On pourrait en conclure que ces statuts datent donc de cette époque-là.

Une deuxième partie contient, étalée sur 15 articles, toutes les prescriptions professionnelles, morales et religieuses relatives au métier de maçon.

Mais ce "vieux parchemin" contient un autre élément dont on parle rarement, notamment, et je cite :

L'histoire des Seigneurs et Dames
pauvres en or mais riches en enfants
qui tinrent entre eux conseil
Afin qu'à leur progéniture
un avenir moins malheureux
pût épargner le dur effort
d'oeuvrer sans but leur vie entière
et ne léguer que la misère,
à leurs enfants, après leur mort.[2]

Le texte nous dit aussi que les parents décidèrent de confier leurs enfants à "de doctes clercs" afin de les instruire dans "le noble art, le plus beau de tous les métiers : la maçonnerie".
Il est très probable que cet art de maçonnerie ait été enseigné par les moines dans les abbayes bénédictines et plus tard dans celles des cisterciens.[3] En plus, l’appel lancé aux parents était similaire à la politique suivie par cet empereur chinois, dont nous parle Kafka[4], qui imposa dans les écoles, l'enseignement de l'art de la maçonnerie en vue de la construction de la grande muraille.
Ce qui semble confirmer l'existence d'une politique de construction au sein de l'Eglise, c'est que nous assistons à partir de 950 à une véritable explosion d'églises. En l'an mil il existait déjà 1108 églises abbatiales. On en construit 326 au 11e siècle et 702 au 12e siècle[5].
L'appel lancé "aux grands seigneurs et grandes dames" qui avaient beaucoup d'enfants cadre donc très bien avec cette politique de construction en Occident où, à partir de 950, les églises sortent de terre comme des champignons.
Même l'arrivée inattendue de Bernard, accompagné d'une trentaine d'amis et de membres de sa famille, pour achever la construction de l'abbaye de Citeaux, est à être interprétée à la lumière de cet appel émanant de l'Eglise.

Je crois même pouvoir avancer que le maître d'oeuvre sera très souvent l'abbé lui-même. Ainsi nous nous souvenons de la statue de Saint-Thibault au portail de son église dans ce petit village bourguignon qui porte le même nom[6], qui, très visiblement ciselé dans son manipule, nous montre le signe du druide : deux triangles formant l'hexagramme, grand symbole du Druidisme[7] et nous pouvons en citer d'autres qui témoignent amplement de la survivance de l'esprit celtique dans les abbayes et auprès des maîtres d'oeuvre.

27-06-2014, 00:37 geschreven door Ugo d'Oorde  

Is er nog één gedachte, in de reeksen blogs die hij al geschreven heeft, die niet werd herhaald, niet herop gefrist, niet verder uitgesponnen?
Heeft elke blog iets nieuws gebracht, iets onverwacht, iets om niet zo vlug te vergeten?

Vragen die opduiken als hij met zijn woorden oprukt uit de nevel van het ’niet-zijn’, om binnen te komen in de wereld van het bestaande, waarbij telkens zinnen ontstaan, die samengevoegd, welk verhaal ook vertellen.
Hij heeft het altijd gedaan op een ongewone wijze, in een wellicht archaïsche uitdraging die moet overkomen als een uitdaging van de lezer om de inspanning te doen die hij, als auteur ervan heeft gedaan om te komen tot wat er geschreven staat.
Eens, aldus arm geschreven, kan hij er aan denken, wil hij niet stil vallen, zijn dagboeken een na een af te lopen en te gaan zien wat hij er uit kan overhouden, dat voedsel kan zijn voor de geest.
Na al die jaren dat hij meende te kunnen opstaan als schrijver, heeft hij geleerd dat dit zo maar niet aan elk van ons gegeven is, dat er velen zijn die aan het schrijven zijn, die herlezen wat ze schreven en herwerken wat ze dachten, van de prille morgen tot de late uren van de nacht, en dit alles, tussen alle dagelijkse bezigheden door.

*

Vandaag, zoals vele vorige dagen, is het eens te meer de merel die, terwijl ik aan het schrijven ben, zijn zang aanheft in de bomen, klaar, open en onverstoord, alsof hij me vergezellen wil, me overtreffen wil, zijn zang aanheft die hem tot prins van de bomen verheft.
Inspirerend is hij in elk geval. Hij is mijn gezel, mijn woord is afgestemd op hem, hij omslingert als een winde mijn gedachten, hij maakt me stil, maakt me nederig en heel klein als ik mijn woord afweeg tegen het heldere, het onbezorgde van zijn stem, ver dragend, alles overheersend, de tijd slopend.
Zo weet ik eens te meer dat nederigheid de enige wijsheid is die we verwerven kunnen[1].

Als ik hier niet meer wonen zal, zal ik hem missen, zoals ik een vriend zal missen. Of het leven dat zich ledigt.

[1] Dit is een zin, niet van mij, maar van de grote T.S.Eliot: ‘The only wisdom we can hope to acquire is humility, humility is endless’

26-06-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zo deze morgen was hij opgestaan uit een droom, hij wandelde met vader over de boomgaard met de afgevallen peren en appelen in het gras die roken naar cider. En hij voelde zich licht en gelukkig en hij bleef maar zeggen, mijn vadertje, mijn vadertje, alsof hij in die twee woorden al zijn geluk leggen kon.

Hij staat voor het raam en hij denkt dit is een morgen om een gedicht te schrijven. Om de zin: ‘in de vlakte van de geest wachten vele zaden om te kiemen’, die al dagen in hem in beweging is, uit te schrijven. Het zijn zaden die herinneringen zijn, opgesloten in het woud van zijn verre jeugd, waar vader zo dikwijls in voorkomt. Hij weet dat de woorden eens komen zullen, morgen of later, dat ze zich aan het voorbereiden zijn en ineens zullen opduiken.
Ver voor hem en met hem, hebben anderen dit gevoel, deze zin gekend. Eens geschreven door hem zal hij dus maar in de voetsporen hebben gelopen van allen die met deze zin zijn wakker geworden uit een droom over hun vader, maar deze misschien niet hebben opgetekend als inspiratie voor een gedicht, zoals hij het nu wel doet.

Omdat hij ook alles wenst op te tekenen, omdat hij bezeten is zijn gedachten neer te schrijven, bezeten is om al wat in hem ontstaat te bewaren, te planten. Woorden in een woud van woorden, een ondoordringbaar woud van woorden dat blijven zal, strak en onbewogen als hij er niet meer zal zijn.
Hij ziet in een flits de ruimte van de kamer zonder hem, de boeken op elkaar gestapeld op de tafel, in de rekken, de schilderijen, de tekeningen, de PC, de vele dingen die hem omringen, alles zonder hem, zonder zijn lichaam er over gebogen of er langs wandelend,, zonder zijn stem, alles levend nog, ademend nog, maar leeg van hem.

Droom man, droom maar verder, de dag komt dat alles leeg zal zijn van jou en hoop dat je woud van woorden nog een tijdje blijven zal.
Koester je herinneringen voor een tijdje nog, vertel ze, hang ze buiten op een wasdraad zoals moeder het linnen buiten hing in de zon, destijds. Nu je weet en gisteren nog ondervond dat je lichaam aan het aftakelen is en ook, wat erger is, dat de geest bijwijlen je in de steek laat als je zoeken gaat naar een naam of naar een zin die je las of naar een concerto dat je hoorde.

Maar na Ouspensky, weet je nu, dat telkens een herinnering je overvalt, het een herinnering is aan een gebeuren dat je heel bewust, op de wijze zoals beschreven door Ouspensky, heb beleefd. En dat het enkel dergelijke herinneringen die nog in detail herop geroepen kunnen worden.

25-06-2014, 00:11 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gedicht dat geen gedicht is.

Ingeslapen en wakker worden in de wereld. Geen droom, geen teken van leven meer en dan terug van even weg geweest. Wat de dokters vermogen en vermochten met het lichaam. 
Gekneld, weggedoken in een vreemde roes van zijn en niet zijn, komen later de momenten om terug, te denken, te zijn wie je waart en je te bewegen alsof er niets was gebeurt, maar met een omzwachtelde knie.

In het woord gekropen is alles nog mogelijk, zwerven we uit in vreemde tuinen, in oases met palmbomen weerspiegeld in het water en luchten die ons beademen. De volheid van het zijn in gedachten die ons weghalen van deze aarde en ons uitstrooien over oorden waar we nooit waren en nooit zullen zijn. Alsof we van alle tijden waren als van geen enkele maar van een tijd die nog komen moet.

Hoe leven we, vooraleer we de lijn van het totaal andere overschrijden. Onwetend wat ons wacht, maar hopende, Terwijl we slechts schimmen zijn die de nachten in duiken, gevangen in een roerloosheid die ons niet loslaat, totaal onwetend en niet nodig te weten omdat we niet zijn in een vlakte waar we wandelen gaan in het ijle.

Zo in het woord gekropen opent zich opnieuw het onbekende, dwalen we de bossen in, de weiden en de velden om aan te komen waar we als een zoutpilaar zullen wachten, met de kraaien over ons die vertellen zullen, onder elkaar, over wie we waren, ooit.

Strak is de lijn die soms getrokken worden tussen zijn en niet zijn en toch zijn.

24-06-2014, 07:24 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er zijn dagen dat je opstaat met een toekomst voor ogen, een toekomst die niet verder reikt dan het einde van de dag, maar er zijn ook dagen dat een berg van gebeurtenissen klaar staat om op jou af te komen om je doen en laten te ontwrichten, zodat er geen zekerheid is hoe de toekomst er zal uit zien voor jou, morgen, overmorgen.
Zo voel ik me vandaag, de dag doffer, donkerder gekleurd met een achtergrond van twijfels en onzekerheden. Je tekent het op om de spanning, die er verband mee houdt, weg te nemen, maar niets vlot, alles werkt tegen, wat komen zal meldt zich aan, ongecatalogeerd per dag, bestormen je in blok.

Er is een naam voor een dergelijke toestand maar je wilt hem niet opzoeken. De deur naar je gedachtenwereld tracht je gesloten te houden, maar ze blijft op een kier staan. En het ongemak ervan blijft binnensijpelen. De dag van gisteren en wat je toen hebt geschreven met de zang van de vogels over jou, is ver weg. Wellicht komt die dag nog terug, hopelijk.

Maar vandaag, die ik zal beginnen met een astroscopie in de rechterknie is weinig te koesteren, weinig in meer te zeggen. We overleven het wel, al weet je maar nooit..

23-06-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke morgen is een nieuw beginnen, een stap in het onbekende. Vandaag heb ik met bewondering opgekeken naar de bomen voor het raam, kaarsrecht de luchten in, elk jaar een stuk hoger alsof ze groeien wilden tot in het oneindige, tot waar mijn gedachten me soms brengen.
In die mate ben ik ook boom, zoek ik, opgestegen van de aarde, mijn weg in de ruimte van de luchten over mij, luchten die drager zijn van de ideeën, bevindingen en formuleringen van de mens, of die nu geschreven werden of ongeschreven zijn gebleven, een totaliteit van gedachten die het landschap zijn van de geest, geladen  met een drang en een gerichtheid die de mens, die leefde in de grotten van Lascaux en andere plaatsen, gevoerd heeft tot de mens die we nu zijn. En ons nog, dieper in de tijd, zal doen evolueren naar de homo sapiens sapiens.
Of zijn dit zo maar woorden?

Wat jou betreft denkt je, aangekomen te zijn, op de plaats tot waar je komen kon. Weggedoken in je schelp, in je koninkrijk zoals Shakespeare het ergens zegt, je zit er ruim en goed, want de geest is je landschap, zijn je velden en je bossen, je luchten en je zeeën, je boeken en je muziek en over dit alles drijft het voorbije, wazig, maar klaar om je te overvallen. Wat dan ook regelmatig gebeurt.
En wat je nu, dit ogenblik schrijft, is je kenmerk, je toonaard. Het is van uit dit punt dat je het waagt te zeggen dat je dankbaar bent, te zijn wie je zijt en hoe je zijt en wat je zijt. Deze dankbaarheid is je morgengebed, de morgenvogels begeleiden je.

Deze woorden moeten volstaan voor deze dag.

22-06-2014, 05:49 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ongeveer op de middag begint de astronomische zomer, de zon bereikt alsdan haar grootste noordelijke declinatie met de langste dag en de kortste nacht.

Hoe verder naar het noorden, des te langer duurt de dag op 21 juni, volgens de ‘Sterrengids 2014’, precies 21 uur en 1 minuut op 64° noorderbreedte, bij ons zal het iets meer dan 16 uur zijn dat de dag zal duren. Van nu af ook is de zon op haar terugweg ten overstaan van de aarde en gaan de dagen stilaan korter en korter worden, we voelen het nog niet maar blikken we even terug: van 21 december naar de lente equinox toe en van dat punt af naar het zomersolstitium was niet 'zo' lang; we zijn dus van nu af aan op weg naar de herfstequinox en het wintersolstitium want we weten het, de tijd vliedt snel, zeer snel.
Deze (passende) inleiding om te bewijzen dat ik niet altijd met het hoofd in de wolken wens te zijn, een inleiding die enkel maar een voorsmaakje is van wat ik eigenlijk in gedachten had te schrijven.
Maar om terug te komen op mijn tekst van gisteren heb ik een verklaring te doen. Ik ben helemaal ingesteld op het schrijven. Dit betekent dat, eens ik neerzit om te beginnen, ik een andere persoon word en opstijg in de hogere luchtlagen, deze van het transcendente.

Zo verloor ik me gisteren in vers 3, 14 van het boek Exodus en kroop ik in de huid van de auteur van dit vers en van de ganse passage er omheen. Ik stelde me vragen over het feit dat iemand, een grote mystieker, meer dan drie duizend jaar geleden, een visie over hoe God zich noemen kon, heeft neergeschreven en welk beeld hij wel kon gehad hebben van zijn god.
Is het Mozes geweest, ingewijd in de geheimen van de Egyptische priesters, met hun visie over God en Universum, die in een subliem schrijversmoment God heeft gezien als zijnde de totaliteit van al wat is en komen zal en dit beeld heeft getekend met de woorden: ik ben, ‘Ik Ben’.
En ingecalculeerd, de boodschap aan ons allen: jij, mens, zoek maar uit wat dit betekenen kan, vul je geestelijk leven met wat de inhoud ervan is; je krijgt, mens, al de tijd om uit te maken tot hoever deze woorden reiken kunnen, klamp je eraan vast en leef het leven dat je verder voeren moet op de weg naar het Omega.
Ik weet, die ‘Ik Ben’ blijft een raadsel, zit verscholen achter een glazen scherm dat bedampt is langs de kant van de ‘Ik Ben’. Mijn verklaring is maar een van de vele betekenissen die er kunnen aan gegeven worden, maar hij die dit neerschreef was een grote poëet.

Zeker is, Exodus 3,14, houdt me soms (te) lang bezig, al was het maar de meer dan grote preciesheid waarmede een gevaarte als de aarde haar baan aflegt omheen de zon.

21-06-2014, 05:32 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij kent ogenblikken, zoals vandaag dat hij gaat bladeren in de King James’ versie van de Bijbel en hangen blijft bij vers 3, 14 van het Boek Exodus en bij het lezen ervan, hij er zich rekenschap van geeft dat de auteur ervan zich moet opgehouden hebben in een wolk van spiritualiteit als hij deze passage, een van de meest uitzonderlijke, wellicht de meest bevreemdende uit de Bijbel, aan het neerschrijven was.
Treffend ook is dat hij deze passage leest op het ogenblik dat een vogel tegen het raam botst, alsof het de auteur zelf was die kwam aankloppen:

And God said unto Moses, I AM THAT I AM: (zo gedrukt in de King James) and he said, Thus shalt to say unto the children of Israel, I AM hath sent me unto you.

‘Zeg aan het volk van Israel dat het ‘Ik ben’ is die jou tot hen heeft gezonden’.

Het is de stem, geborgen in de brandende braamstruik die door het vuur niet wordt aangetast, die spreekt tot Mozes[1]. En hem ook zegt dat hij zich van zijn schoeisel moet ontdoen want dat hij staat op heilige grond.
Hij herleest deze woorden en denkt aan de auteur ervan, hoe geïnspireerd hij moet geweest zijn om een tekst te schrijven die elke verbeelding tart: Jahweh die hem zegt dat hij ‘IK BEN’ noemt.

Deze ‘Ik Ben’ is meer dan een naam, het is een toestand van ‘zijn’, een toestand van ‘in beweging zijn’, waar omheen we ons, lijk de wikke omheen de roggestengel, kunnen wikkelen. En meer nog, we glijden er binnenin, we verbergen er ons in, we verliezen er ons in, want ‘Ik ben’ is ook ‘Ik ben alles’, is ook ‘Ik ben het Universum’ en buiten dit ‘Ik ben’ is er niets. Dus wij allen zijn (maar) een stukje van die ‘Ik ben’, van die ons immer rakende, doorzinderende kracht van de Levende Geest.

En met Bach op de radio en de lucht tussen de bomen een laken van verwachten, is er de zekerheid die telkens terugkeert dat, wat hem werd bijgebracht in zijn jeugd en ook later nog, nimmer de zin die we geven kunnen aan deze naamgeving, ‘ik ben’, heeft benaderd.
We lazen of leerden enkel wat er stond, vonden het vreemd, maar dachten er niet verder over na.

Hij heeft de leeftijd bereikt dat hij niet anders kan kan zich verdiepen in wat die ‘ik ben’ zou kunnen betekenen. Om te ontdekken dat wij ook dit ‘ik ben’ zijn

20-06-2014, 08:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik schrijf heeft geen ouderdom, het komt en het vloeit de tijd binnen om er beschikbaar te blijven voor een zekere tijd, de tijd om terug te verdwijnen in het niets. Komende uit het niets en opgeslorpt door de tijd, dit is waar ik mee bezig ben, waaraan ik, onverbloemd, onbaatzuchtig, mijn beste krachten wijdt, en dan nog onophoudelijk want zoals ik thans bezig ben heb ik de indruk dat ik anders niets doe dan blogs schrijven, dat de tijd er tussen minimaal is en dat ik leef, en dit sedert vier jaar bijna, dat ik leef van blog naar blog zodat wat er tussenin gebeurt te verwaarlozen is, zijnde wat gedroom en wat onafgewerkte gedachten.

Deze morgen is er, ver weg in mijn herinneren de knaap van vroeger in mij en vraag ik: mijn jeugd, mijn grote jeugd, wat rest er nog, als we neerlagen in het gras op zondagnamiddagen, van het ruisen van de canadabomen, het krijsen van de eksters; wat van de oude windmolen met de gebroken ramen en de deur half open, wat van de eeuwenoude hoeve, omwald met een brede beek met brak water, half gevuld met bladeren en mossen met lis en wieren en afgevallen takken, en wat bleef er over van de twee stenen leeuwen die de wacht hielden naast de ingangspoort, wat van de waterput in dat grote bos dat je toevlucht was?
En wat rest er nog van de boeken die we lazen: De Witte, Wannes Raps, Robert en Bertrand, Vijf weken in een Luchtballon, of Twintigduizend mijlen onder zee, of als allereerste de ‘Vlaamse Filmkes’, of ‘Ivanovkes’ die elke week te koop waren, de zondag als we buiten kwamen uit de hoogmis?

Biodiversiteit van wat was en niet meer komen zal, een straat zonder auto’s maar met boerenkarren getrokken door boerenpaarden, of een jonge knaap die om zes uur ’s morgens, de kannen melk wegvoerde op een klein karretje, getrokken door de hond, naar de melkerij, om daarna naar school te gaan bijna een uur ver om te gaan en te keren, zo in winter als in zomer en in de herfst, als de noten te uit hun bolster te rapen lagen op de weg, of de rapen die vol waren op het veld waar we langs liepen en fazanten opvlogen voor ons voeten, als we het waagden het veld te betreden, een raap te nemen en te pellen om al gaande of al lopende, op te eten zoals het hoorde in die tijd.

Jeugd, waarom heb ik er geen verhaal over geschreven hoe het was en hoe het niet was, zoals  Ernest Claes.Vele momenten waren er en vele gebeurtenissen, maar niets overtrof, als ik er nu aan denk, de ogenblikken dat de onderwijzer, de Heer Van Oudenhove, op het einde van het schooljaar, als alles geleerd was wat moest geleerd, hij ons vergastte op het voorlezen van ‘De Witte’, of  ‘Michael Strogoff’.
Dit alles en veel meer nog blijft deel van mij, werd de bodem waaruit ik opgestaan ben om te zijn wie ik ben.

En nu, de jeugd van nu, over wat zal zij te schrijven hebben, eens drie kwart eeuw verder, zoals ik, of zal ze nog schrijven?

19-06-2014, 07:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een tekst die hij terugvond, jaren geleden geschreven, toen hij nog met het hoofd in de wolken liep en schreef zoals hij ademde. Een tekst uit ‘Fragments of a Journal’ van Eugene Ionesco[1]:
Waarin hij zich de vraag stelt of het Universum een bewustzijn kan hebben, een slapend bewustzijn zelfs in steen, zoals Leibnitz dacht? Noch Planck, noch Heisenberg, noch Einstein, noch de Broglie verwerpen de idee van een universeel kosmisch bewustzijn en sluiten niet uit dat dit bewustzijn God zou zijn.

Een visie die me bezig hield deze morgen, en dacht ik, wat indien het Universum het levend lichaam van God zou zijn, zou er iemand opstaan om me zeggen dat dit niet kan, dat het Universum niets te maken heeft met God, dat als er een God is, dat er dan ook een Universum is, de twee gescheiden van elkaar en dat we maar absoluut zeker zijn dat het Universum is en levend is.

Maar deze gedachte laat me niet los: het Universum IS en het is levend, het beweegt, dus moet het een bewustzijn hebben en dan is de mens als deeltje van het Universum, een deeltje van dat bewustzijn, het maaksel van dat bewustzijn.
En wie bewustzijn zegt, zegt geest, de geest die God kan zijn en is de cirkel gesloten. Dus ook de mens deel van die geest, en zoals ook de steen van Leibnitz deel is van dat bewustzijn, deel van die geest, of zoals al wat is of was of nog niet is, één groot, massaal groot, onbegrijpelijk groot, kloppend, levend lichaam is, het Al in elkaar verweven, in elkaar vergroeid. Dit Al dat we God noemen.

Deze-morgen-conclusie die van ergens komt, die in de luchten hing om genomen te worden, die anderen voor mij moeten geformuleerd hebben, nu ze hier geschreven staat, ben ik dan aan het denken geweest zoals Leibnitz zou gedacht hebben?

18-06-2014, 06:12 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik gisteren schreef zal ik vandaag niet herhalen, zelfs al vond ik het vatbaar voor verbetering en zeker voor aanvulling, maar vandaag schreef een vriend me iets over zijn schrijver, de priester, filosoof, en theoloog, Desiderius Erasmus (1466/67 – 1536). Terwijl ik jarenlang Dante heb opgezocht, omwille van zijn poëtische kracht, heeft hij Erasmus onder de arm genomen en gezocht in welke mate hij Erasmus kon zien als vrijdenker, om te besluiten dat hij wellicht een vrijdenker was maar nooit onomwonden ervoor is uitgekomen.
Het doet me dubbel deugd, één omdat het van hem komt, het bewijs dat ik leef in hem en twee omdat hij me aanzet om, zodra ik de ‘Lof der Zotheid’ - nu ergens weggeborgen - terug in handen krijg, het herlezen zal om uit te maken welke wijsheid in dat fameuze boek kan schuil gaan.

Zo heeft elk van ons wel een schrijver die we beter wensen te leren kennen en wiens werk we gaan uitpluizen tot op de graat. Het vergt telkens veel tijd en volharding maar of het ons iets bijbrengt naast enkele details uit zijn werken, over hoe hij leefde en met wie, en hoe hij zijn dagen vulde is ons wellicht niet gelukt.
Ik weet hoe ik werk en welke moeite het me kost, hoeveel uren slaap ik er voor laten moet en hoe zeer ik er mee begaan ben. Maar heb het nooit iets gelezen over de schrijvende-Dante zodat het beeld dat ik er over heb, afgestemd is op mijn beeld, maar dan ook met niets in meer.
Hoe mijn vriend Erasmus heeft gelezen weet ik niet, maar hij is een zorgzaam man en zal zeker niet te rade zijn gegaan bij Wikipedia om zijn idee op te bouwen. Hij stuurde me een uittreksel uit een brief van Erasmus geschreven van uit London, op 14 maart 1514, aan Antonius van Bergen, abt van Saint-Bertin bij Saint-Omer:

Het stomme vee voert geen oorlog, alleen maar wilde beesten doen het en deze vechten nog niet onder elkaar, maar met dieren van een ander soort. Deze bestrijden zij met hun eigen natuurlijke wapenen, niet als wij met behulp van door duivelse list uitgedachte werktuigen en verder ook niet om willekeurige redenen maar ofwel voor hun jongen ofwel voor hun voedsel.
Onze oorlogen komen meestal voort uit eerzucht, twistziekte, wellust of een andere kranke gemoedstoestand.
Kan voor ons, die roemen in de naam van Christus, die ons niets dan zachtmoedigheid heeft geleerd en getoond, iets zo belangrijk zijn dat het tot oorlog uitlokken zou?
Een oorlog is iets zo verderfelijks, zo monsterachtigs, dat geen deugdzaam mens hem, moge hij nog zo rechtvaardig zijn, kan billijken.

Het zijn maar enkele gedachten die zeker gelden voor de fundamentalisten van de Islam, maar ik had liever gehoord wat Erasmus dacht over de Schepping of over de Bijbel of over de dood en de eeuwigheid.
Hij zal er zeker over geschreven hebben en heeft hij er niets over gezegd hij zal er des te meer hebben over nagedacht, en deze gedachten bereiken ons vroeg of laat, alleen zullen we niet weten of ze van Erasmus komen of van iemand anders.

17-06-2014, 00:05 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat zette me er toe aan een blog in het Frans te schrijven? Kon het omdat ik diverse elementen gevonden had bij André Pézard in zijn werk over Dante en ik die gebruiken wou om iets vreemds te schrijven, namelijk dat mijn blog ergens al geschreven was en dat ik deze enkel nog om te zetten had in woorden, zoals Dante het bedoelde, terwijl Raymond Abellio, die ik in de morgen in zijn boek ontmoette, de gedachten die er te rapen vallen situeert in het Universum, in de band geest die de aarde omhult.
We zullen het nimmer met zekerheid weten. We kunnen zelfs bedenken dat de zinnen die we schrijven, zich een tijd geleden in ons onderbewustzijn hebben gevormd en klaar waren om geplukt te worden. Wat dan ook niet de volledige waarheid kan zijn.

Wat ook, elke dag stort ik me in een nieuw avontuur om, vertrekkende van uit het onbekende aan te komen in het even onbekende. Een eerder gevaarlijk spel van woorden, naast en in elkaar geschoven.Waar de bron ervan gelegen is kan ik slechts gissen en hopen tezelfdertijd dat ze niet uitdroogt, dat ze vloeien blijft, ruim en onstuitbaar.

Het zijn de vogels die me wekken in de morgen en het zijn de bomen die me inspireren, laat het ons daar bij houden, de rest is bijzaak, mij blijft en zal altijd blijven de moed opbrengen een bladzijde te schrijven, over wat heeft minder belang, als ik de duik maar doe en me laat drijven, als een meerkoet op het water van de Leie die ook aan het schrijven is over het wonder dat het leven is, al interpreteren we dit niet als dusdanig, de meerkoet is een beeld van wat om ons heen gebeurt en waar we nauwelijks nog oog voor hebben in de dagen van nu en deze van morgen.
Ik heb het hoofd koel gehouden, heb me niet laten verleiden zoals bij vorige gelegenheden om diep te gaan. Vandaag houd ik alles omsluierd met wat de dag me brengen zal, de massa gedachten die onuitgesproken blijven en zeker niet op papier worden gezet, omdat, onduidelijk, onrijp en meer nog onzegbaar.

Dit is dan waar ik elke dag voor sta, uit het onzegbare te halen wat wel kan en mag gezegd worden, het grote spel van de geest die ons wakker houdt al hangt de slaap nog in de ogen, al weten we – wat dan weinig bemoedigend is - dat weinigen dit lezen zullen.

Toch dragen we het uit als een gebed, de muezzin over huizen en straten, over dorpen en steden, de wijde wereld in. Het is een deel van de mens die ik ben, de mens, het grote wonder in wat het Universum is, beginnende bij het minimale, het Higgs deeltje en uitdeinend tot in het ongrijpbare van de geest die ons levend houdt, over alle grenzen heen.

16-06-2014, 07:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Attendre et espérer que vienne la première phrase de mon texte à insérer, c’est se trouver dans le ‘no man’s land’ de l’esprit ce qui signifie, se trouver dans l’état dans lequel se trouvait le pré-univers ou le vide quantique de Prigogine, un vide potentiel, ne contenant que des particules en puissance qui, soudainement se sont converties en particules réelles, un événement connu comme le Big Bang, qui est à l’origine de cet univers en mouvement tel que nous croyons le connaître à nos jours.

J’ai osé me servir de cette métaphore pour illustrer le stade de cette potentialité de pensées et d’idées dans lequel je me trouve chaque fois que je me suis engagé dans un travail dont je ne connais pas avec précision ni le sujet ni la teneur. Je sais toutefois une chose, et c’est l’expérience qui me l’a apprise, que ce que j’ai à accomplir, que ce que j’ai à écrire, existe déjà potentiellement, et que mon seul mérite est de cueillir ces propos et d’en transformer les signes potentiels en signes réels.

Cette idée se rapproche de l’idée formulée par Dante Alighieri lorsqu’il commence le premier chapitre de son petit livre, son libello comme il dit, qu’est La Vita Nuova [1], et je le cite :

‘En cette partie du livre de ma mémoire, avant laquelle on ne pourrait lire que peu de choses, se trouve une rubrique laquelle dit ‘Incipit Vita Nova’. Et sous cette rubrique je trouve écrites les paroles que j’ai l’intention de transcrire dans ce ‘libello’, ce petit livre et sinon toutes, du moins leur sens’.

Mais il y a une distinction à faire, c’est que je ne crois pas que ce que j’ai à vous dire, se trouve déjà inscrit tel quel dans ma mémoire. J’ai plutôt tendance à suivre Raymond Abellio qui dit que:

‘Le moindre sentiment, la moindre émotion et la moindre pensée s’inscrivent dans la trame indéfinie de l’univers’.

Davantage même, non seulement ils s’y inscrivent, mais ajoute Abellio:

J’ai tort de dire que c’est moi qui émet ces sentiments, ces émotions ou ces pensées, car en réalité ils y sont inscrits depuis toujours: c’est l’univers entier qui les induits en moi et c’est ce qu’on appelle en ésotérisme ‘l’éternel présent’ [2]’.

Inutile de dire que ce principe met en cause la liberté de l’homme - ou, pour employer les paroles d’André Gide, ‘que ma soi-disant liberté est restée parfaitement illusoire’- mais la position des étoiles et des planètes au moment de ma naissance, la présence dans ma jeunesse des champs et des forêts, les circonstances de la vie, l’impact de mon environnement, ont fait de moi ce que je suis, et c’est mon univers à moi, cet amalgame de faits et de rencontres, qui s’exprime ici et qui non seulement a déterminé la présence de mes ‘blogs’ mais aussi de mon sujet d’aujourd’hui, réduisant ainsi ma liberté de choisir à très peu de choses pour ne pas dire à zéro.

15-06-2014, 05:48 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik weet dat ik weinig gelezen heb van de boeken die de laatste jaren zijn verschenen; dat ik geteerd heb en nog steeds teer op de boeken die ik twintig, dertig jaar geleden las. In feite heb ik enkel maar geschreven, want ik was en blijf de mening toegedaan dat mijn rol op aarde is volbracht en dat ik, zoals Cervantes alleen nog maar woorden samenbrengen moet om met verhaaltjes over alles en nog wat de melancholie van het ouder worden en het oud zijn te bekampen.
Mijn verhaaltjes zijn echter geen novellen zoals bij Cervantes, ze handelen slechts, samengebracht op een vreemde maar effectieve wijze, de wereld van de geest gespreid als de geest is voorbij de horizon, tot in het oneindige. En het is ook niet het melancholische in mij, dat ik er mee verbergen of verdoezelen wil, neen het is simpelweg een noodzaak, mijn leven wordt herleid tot zero als ik ophoudt met schrijven.

Dus blijf ik verkondigen dat ik van de bergen ben en van de zeeën maar, en dit is belangrijk, dat ik in de eerste plaats ben van de plaats waar ik geboren ben en waar mijn jeugd zich heeft afgespeeld, dat ik ben van de bossen en de velden aldaar, van de weiden en de wegen, van de waters, de wolken en de luchten. De impressie ervan zit in mijn bloed en vloeit door mijn aders, het is mijn hartslag en mijn adem.
En vandaag, uitzonderlijk voeg ik er aan toe, ik dacht van het sterven te zijn maar ik ben van het grote leven en schrijf ik eeuwigheid, omdat ik de eeuwigheid heb aangeraakt met de vingertoppen, het grote moment dat van de geest is.
Het zijn de ogenblikken dat ik teruggrijp naar T.S. Eliot en zijn ‘Four Quartets’, die beginnen met een waarheid die veelzeggend is en heel diep graaft in het voorbij als in het nog komende:

Time present and time past
are both perhaps present in time future,
and time future contained in time past.

Deze woorden van Eliot leven in mij. Deze blijven aldus, zoals de muziek van Bach of Beethoven of Mahler, aanwezig in de band geest die omheen de aarde drijft en me verbindt met hen, over tijd en ruimte heen.

14-06-2014, 01:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn blogs vloeien in en door elkaar. Wat ik gisteren schreef mengde zich met wat de voorgaande dagen ontstond, zodat het voorbije een grote massa gedachten werd en ik telkens moet gaan kijken wat van de vorige dag was.
Komt er nu bij wat van het WK is en dat me gisteren laat bezig hield, te laat want ik viel er bij in slaap want enkel de flitsen in het spel van Kroatië konden me bekoren, Brazilië meer geel dan voetbal zijnde. Maar het gebeurt dat je, sedert maanden bewerkt door de media, verleid wordt, zelfs op hoge leeftijd, om dan uit te komen dat het allemaal niet heel veel zaaks was en dat je beter verwacht voor de komende dagen.

Dit alles zindert nog na, nu ik neerzit en wat orde zoek in mijn gedachten en ik weet dat ik de laatste tijd veel te weinig heb gelezen, dat ik ben uitgezworven in filosofische beschouwingen over het leven en over wat achter de dingen is, en dat ik zo graag God noem, zodat het duidelijk is dat ik van een andere generatie ben en ik in feite aan het schrijven ben vanuit een vorige ingesteldheid naar deze van nu en meer nog, naar deze die komt. Wat zeker geen winstpunt is om gelezen te worden. Maar hij waagt het toch de taal te gebruiken die hij gewoon is te gebruiken en zelfs toe te geven dat hij de literatuur van de generatie na hem, op enkele uitzonderingen na, wel van ver heeft gevolgd, maar weinige boeken eruit gelezen heeft.
En ook, wat hem is bijgebleven uit de boeken van vroeger zijn enkele passages die nog steeds opduiken op de meest onverwachte ogenblikken, zo denk ik nu, al schrijvend, aan Faulkner’s ‘Sanctuary’ waarvan me weinig is bijgebleven buiten de titel, terwijl een ander boek opduikt, ‘Gods little Acre’ van Erskin Caldwell dat ik eens heb uitgeleend en nimmer terugkwam.

Om welke reden Gods little Acre terug is opgedoken weet ik niet, maar de passage er uit - of slaat mijn verbeelding, na het voetbal van gisteren op hol – komt nu duidelijk terug, en dan deze waarin een van de personages van het boek, opgehitst door het provocerend sensuele lichaam van zijn schoonzus, haar plots het kleed van het lichaam rukt en het in stukjes scheurt.
Hoe vreemd het ook moge zijn, deze morgen heel vroeg, terwijl de merel uit mijn buurt, reeds is uitgezongen maar dit is het beeld dat nu in mij wordt opgeroepen, en wellicht ook van een Caldwell, terug tot leven gekomen die, zelf opgehitst door wat hij schreef, in gedachten de klederen van het lichaam rukte want, hoe groot is soms niet de kracht van de verbeelding?

Zo van mezelf, of hoe oud was ik toen ik met Julie – of was haar naam Maria - op de hooischelf was en ik, over haar gebogen, mijn hand had gelegd op haar kleine harde borsten, en toen ik in de glans van haar ogen keek en zag wat er gebeuren kon, mijn hand opschoof naar die geheime, ongekende, onvermoede plaats, verhit, bedwelmd en als verdwaald.
Wat indien Julie’s moeder, die instinctmatig het gebeuren moet hebben aangevoeld, niet met aandrang geroepen had over de meidoornhaag die hun beide boomgaarden scheidde en Julie zich had losgerukt van onder hem en lenig als een kat de ladder was afgesprongen om in een aureool van licht in de poortopening te staan en te verdwijnen, me achterlatend in de bonzende stilte van de zondagnamiddag met de dwarreling van stofdeeltjes in bundels licht tussen de losliggende pannen.

13-06-2014, 06:05 geschreven door Ugo d'Oorde