Wat zette me er toe aan een blog in het Frans te schrijven? Kon het omdat ik diverse elementen gevonden had bij André Pézard in zijn werk over Dante en ik die gebruiken wou om iets vreemds te schrijven, namelijk dat mijn blog ergens al geschreven was en dat ik deze enkel nog om te zetten had in woorden, zoals Dante het bedoelde, terwijl Raymond Abellio, die ik in de morgen in zijn boek ontmoette, de gedachten die er te rapen vallen situeert in het Universum, in de band geest die de aarde omhult.
We zullen het nimmer met zekerheid weten. We kunnen zelfs bedenken dat de zinnen die we schrijven, zich een tijd geleden in ons onderbewustzijn hebben gevormd en klaar waren om geplukt te worden. Wat dan ook niet de volledige waarheid kan zijn.

Wat ook, elke dag stort ik me in een nieuw avontuur om, vertrekkende van uit het onbekende aan te komen in het even onbekende. Een eerder gevaarlijk spel van woorden, naast en in elkaar geschoven.Waar de bron ervan gelegen is kan ik slechts gissen en hopen tezelfdertijd dat ze niet uitdroogt, dat ze vloeien blijft, ruim en onstuitbaar.

Het zijn de vogels die me wekken in de morgen en het zijn de bomen die me inspireren, laat het ons daar bij houden, de rest is bijzaak, mij blijft en zal altijd blijven de moed opbrengen een bladzijde te schrijven, over wat heeft minder belang, als ik de duik maar doe en me laat drijven, als een meerkoet op het water van de Leie die ook aan het schrijven is over het wonder dat het leven is, al interpreteren we dit niet als dusdanig, de meerkoet is een beeld van wat om ons heen gebeurt en waar we nauwelijks nog oog voor hebben in de dagen van nu en deze van morgen.
Ik heb het hoofd koel gehouden, heb me niet laten verleiden zoals bij vorige gelegenheden om diep te gaan. Vandaag houd ik alles omsluierd met wat de dag me brengen zal, de massa gedachten die onuitgesproken blijven en zeker niet op papier worden gezet, omdat, onduidelijk, onrijp en meer nog onzegbaar.

Dit is dan waar ik elke dag voor sta, uit het onzegbare te halen wat wel kan en mag gezegd worden, het grote spel van de geest die ons wakker houdt al hangt de slaap nog in de ogen, al weten we – wat dan weinig bemoedigend is - dat weinigen dit lezen zullen.

Toch dragen we het uit als een gebed, de muezzin over huizen en straten, over dorpen en steden, de wijde wereld in. Het is een deel van de mens die ik ben, de mens, het grote wonder in wat het Universum is, beginnende bij het minimale, het Higgs deeltje en uitdeinend tot in het ongrijpbare van de geest die ons levend houdt, over alle grenzen heen.