Er zijn dagen dat je opstaat met een toekomst voor ogen, een toekomst die niet verder reikt dan het einde van de dag, maar er zijn ook dagen dat een berg van gebeurtenissen klaar staat om op jou af te komen om je doen en laten te ontwrichten, zodat er geen zekerheid is hoe de toekomst er zal uit zien voor jou, morgen, overmorgen.
Zo voel ik me vandaag, de dag doffer, donkerder gekleurd met een achtergrond van twijfels en onzekerheden. Je tekent het op om de spanning, die er verband mee houdt, weg te nemen, maar niets vlot, alles werkt tegen, wat komen zal meldt zich aan, ongecatalogeerd per dag, bestormen je in blok.

Er is een naam voor een dergelijke toestand maar je wilt hem niet opzoeken. De deur naar je gedachtenwereld tracht je gesloten te houden, maar ze blijft op een kier staan. En het ongemak ervan blijft binnensijpelen. De dag van gisteren en wat je toen hebt geschreven met de zang van de vogels over jou, is ver weg. Wellicht komt die dag nog terug, hopelijk.

Maar vandaag, die ik zal beginnen met een astroscopie in de rechterknie is weinig te koesteren, weinig in meer te zeggen. We overleven het wel, al weet je maar nooit..