Mijn blogs komen moeilijker, ik leef nog steeds in de schaduw van het ziekenhuis waar ik een te lange tijd verbleef. Mijn geest ontbreekt elke soepelheid, heeft wel de grote zorg door te dringen tot onder de oppervlakte, maar hij komt er niet toe.
Vandaag ben ik gewandeld tot het museum Gevaert-Minne. Het is gelegen in een grote open  boomrijke ruimte. Ik had geen zin om binnen te gaan en zit neer in de schaduw, op een bank tegen de muur.
Er is geen bewegen, alles is lucht en rust. Nu en dan glijdt een blad naar beneden en valt het voor mijn voeten waar het liggen blijft. Ik denk aan een versregel van Hugo Claus:

Voor de herfst komt het blad van de kerselaar los…

Een vriend, reeds overleden nu, liet deze zin aanbrengen op de grafzerk van zijn zoon, een knaap nog, slachtoffer van het verkeer. Heb dit al geschreven in een van mijn vroegere blogs  wellicht maar de zin, in bijna gotische letters aangebracht op het marmeren blad van de grafzerk verlaat me nimmer meer.

Ik dacht aan Hugo Claus, eens stond ik naast hem aan de toog van de door artiesten meest bezochte pubs van de stad. Ik hoorde hem zeggen dat, telkens hij een mooi gedicht geschreven had, hij nood had aan een glas champagne, te drinken op de boomgaard onder de bomen. En de aanvangsregel hier boven zal wel wat champagne waard geweest zijn.

Dan was er ook Pasternak die, gezeten voor het raam in een of andere kliniek, grote schaduwen zag naar beneden komen, hij dacht dat het vogels waren maar het waren vallende bladeren.

En dan T.S.Eliot uit zijn ‘Four Quartets’[1]enkele regels die ik zo citeren kon:

While the dead leaves still rattled on like tin

Over the asphalt where no other sound was… 

Ik zat hier, ‘At the still point of the turning world’, eenzaam in gedachten, midden de literatuur die kwam en ging van mijn vroegere jaren. Geroerd door een afgevallen blad dat geroerd door de licht suizende wind, lijk tin over de stenen schuurde, ritselend. 

26-09-2013, 12:42 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij dacht aan de schilderkunst van vandaag toen hij in een opzij gelegd knipsel uit ‘le Monde’ van vóór zijn ziekenhuisperiode las, over ‘Erewhon ou de l’autre côté des montagnes’de Samuel Butler[1]:


L’essentiel dans les exercices, les cours et les travaux de toutes disciplines, consiste à ne rien dire de clair, d’assuré ni de tranché… L’éducation erewhonienne est donc la plus parfaite organisation de l’inculture et de la sous-information qu’on puisse rêver. Car ‘il vaut mieux pour une nation  que ces centres d’éducation fassent plus pour combattre le développement de la pensée que pour l’encourager’.

De auteur Roger-Pol Droit, van de recensie, voegt er aan toe dat hij de indruk heeft dat het moeilijk is, na het lezen van Butler, niet de indruk te hebben qu’il décrit effectivement nos collèges et nos établissements d’enseignements actuels.

En ik denk in dit verband aan kunstenaars als Jeff Koons en Damien Hirst – Michel Houellebecq begint zijn ‘La carte et le territoire’ met een uiterlijke beschrijving van hen – en vele anderen, ook bij ons, die figureren als grote kunstenaars die niet (willen) uitstijgen boven het oppervlakkige en zeker nimmer enige spiritualiteit in hun werk beogen. Het is niet omdat een stierenkalf op sterk water wordt gezet of een doodshoofd met diamanten wordt bekleefd, cfr Damien Hirst, dat dit als kunst zou mogen bestempeld worden. Dit is in elk geval mijn mening hierover.

Vandaag dan toch.

25-09-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe dikwijls had hij niet gedacht dat de lijn van zijn leven bepaald was voor hij eraan begonnen was. Dat de lijn dieper en dieper in zijn hand getrokken werd, en hij verder, achteloos, onbewust over de weg die hij aflegde, in een bepaalde richting werd gestuwd opdat hij uitkomen zou waar hij uitkomen moest en zich bevinden zou op het punt waar hij zich thans spiritueel bevindt.
Hij weet ook dat zijn spirituele ingesteldheid sterk bepalend is geweest voor de omstandigheden waarin zijn leven zich voltrokken heeft. Pas achteraf weten we wanneer we te onachtzaam zijn geweest voor wat er zich mogelijks kon afspelen.
Enkel een boek schrijven is de rode draad in zijn leven geweest. En hij is er niet in geslaagd na tal van pogingen. Nu  voelt hij zich  haperend en matig machteloos. Al weet hij ook - maar het duurde lang voor hij het beseft heeft - dat één geschreven boek evenmin een oplossing biedt.

Waarom zou hij zich dan losgeslagen voelen

24-09-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

En toch zullen we opstaan

en opengerukt de geest in ons

om creatief te zijn  in woorden en gedachten.

Dit wordt alsdan van de aarde het grote gebaar:

de meidoorn in één nacht wit geworden

als met late sneeuw bedekt,  zoals Eliot het wist.

En  wij  ondergedompeld erin om ook

meidoorn te zijn en open te barsten,

meeldraad en stamper met  stuifmeel bestoven

klimopranken omheen de nucleus.

Verbazing echter is geen deel van ons.

Ik kon evengoed  dit gedicht niet geschreven hebben. Het ontstond zo maar om later - maar wat of wanneer is later? - te herwerken, zinnen te verwerpen en andere eraan toe te voegen of met de woorden ervan, nieuwe ideeën te verkondigen, vergetend misschien, zoals het zo dikwijls gebeurde dat het hier poëzie betreft en geen filosofische ontboezeming. Maar wat geschreven is blijft geschreven, ik ben er nog immer meester over, kan het weghalen met een ruk of opschroeven met weinig zeggende woorden, maar voorlopig is het er en zal het voorlopig zo blijven.

23-09-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ontkom aan niets als ik in mijn dagboeken ga bladeren.

Zo vind ik een ingekleefd artikel terug uit L’ Express van 29 juli 1983, onder de titel, ‘Univers - Les nouvelles Frontières’:

‘Jamais dans l’histoire de l’humanité, il n’y a eu autant de savants à l’écoute de l’univers. Et leurs moissons célestes nous confrontent à un cosmos vertigineux, qui aurait peut-être été programmé pour finalement produire l’homme’. 

Ik  schreef dit reeds, ik vertelde reeds, in een van mijn voorgaande blogs – alhoewel misschien geschreven met een vraagteken - dat alles erop wees dat de mens het einddoel was van de Kosmos maar dat we altijd nog een stap verder moeten want het is nog niet de mens van nu, die het eindproduct is. De mens van nu is slechts een schakel naar een homo sapiens-sapiens-sapiens,  meer en meer geest ‘wordende’ dan materie.

Ik weet dat dit een gewaagde vooropstelling is, maar het leven, zoals het zich ontrolt aan onze ogen, waarbij we dieper en dieper doordringen tot de kern van wat amper nog materie kan genoemd worden, wijst in deze richting.

En ik ga te rade bij Fritjof Capra in zijn ‘Tao of Physics’- het wordt eern lange blog terug – 

‘In atomic physics we are in fact also confronted with a problem for which no answer can be found because matter at the subatomic level does not react as we are used to. In my very poor (sic) opinion this is only because subatomic matter does not exist but should be called ‘ matter-spirit’ – naar aanleiding van het Higgs-deeltje heb ik ook zo iets reeds geschreven in mijn voorgaande blogs - or the matter of the spirit. I think that at the said level spirit becomes visible or observable. And being spirit the particle decides itself (himself) if it will be observable at all or in what form (in wave or particle). I don’t know this for sure and I surely can’t prove it but I only can guess this phenomenon by intuition. 

Deze idee was dus van 1983 af in mij aan het broeden: the matter of the spirit, of de geest die zichtbaar wordt als materie en daarenboven ‘zelf’ beslist onder welke vorm Hij of Het of Zij gezien wil worden. Ik kan dit absoluut niet, evenmin als Capra bewijzen, maar het is een logisch gevolg.

Ik heb dit altijd aldus intuïtief aangevoeld als een zekerheid is of ik het nu al neergeschreven heb of niet. Echter indien deze guess van Capra juist zou zijn dan is het ook zo dat dit particle geest, de kleinste bouwsteen is en dat alles, ook het ontstaan van het Universum, gezien moet worden met als vertrekpunt dit particle geest.

En kan ik besluiten dat, herleid tot zijn minimaalste materieel aspect de materie geest is, en verder denkend dat er in feite enkel geest is en nog verder, dat het ganse Universum één grote massa Geest is. 

Als ik dit schrijf op deze zondagmorgen - en het straks inlog - ben ik er me van bewust dat ik geen dagbladartikel schrijf, geen tekst om in om het even welke roman op te nemen. Trouwens niemand hoeft dit te lezen, je mag het gewoonweg overslaan met zijn Franse en Engelse citaten. Maar het is typerend voor de mens die ik was en gebleven ben. 

Ik weet ook dat enkel wat ik schreef overblijven zal als ik er niet meer ben.

22-09-2013, 11:45 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als hij vroeger - nu al jaren terug - onder de bomen van wat een immens bos moet geweest zijn, elke zondag, precies op hetzelfde uur, met een paar vrienden eenzelfde weg al joggend aflegde, dan wist  hij, denkend aan Teilhard de Chardin, dat dit lopen sa messe sur le monde, was.

Vandaag wandelt hij onder dezelfde bomen, langs dezelfde wegen en weet hij in het suizen van de wind, in het strakke licht van de voormiddag, in de roerloosheid van de natuur dat hij hier omringd is door de meest prangende, de meest essentiële krachten van de natuur, haar beweging naar buiten en haar beweging naar binnen: de bladeren die vergelen en de sappen die terug glijden naar de diepste wortels.

De spanning die er van uitgaat en zijn weerslag heeft op de mens die er, bewust van zijn kosmische binding, doorheen wandelt, maakt deel uit van de essentie van ons bestaan.

Hij waagt het te denken dat het dit fenomenale is dat te interpreteren is, elk op zijn manier, elk met zijn ingesteldheid, zich plaatsend, zoals hij onlangs ergens las,  entre le ciel et la terre dans une vision cosmique de la création.

Een visie die opgesomd ligt in onze eerste kathedralen, in hun structuur en hun ruimtelijke ordening of het onzichtbare verwoord door het zichtbare, in een verbondenheid met het kosmische dat onze herkomst en onze bestemming is en blijft, of het eeuwige van de onsterfelijke geest waaruit we allen zijn opgestaan, de ene meer bewust ervan dan de andere.

21-09-2013, 11:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gedicht gedacht,

niet als Octavio Paz

waar beelden de ideeën zijn,

metaforen overal.

Ik niet geschreven wat ik dacht,

uit schuchterheid

mijn poëzie bedekt.

Nood hebben te bestaan,

poëet te zijn

noch min noch meer,

angstvallig woorden

bij elkaar gebracht,

een leven lang,

om nergens uit te komen.

Gedicht gedacht,

het morgenlicht gestild,

je honger,

zinnen uit de doos gehaald,

her-opgetuigd

te onvoldoende echter

te mateloos.

Gedicht gedacht,

maar niet geschreven

omdat woorden te meertalig zijn

om te begrijpen en te omvatten,

dan maar neergelegd naast mij,

in het bed of op de tafel,

onverrichterzake.

Het had gekund dat je Octavio Paz

niet zou gelezen hebben,

achtergelaten in de achtertuin

maar nu begrepen,

hij niet na te volgen

omdat te overweldigend.

Er is zoveel om te verzwijgen,

dan maar gedicht gedacht,

niet uitgebracht.

Matigheid is soms de regel.

20-09-2013, 11:38 geschreven door Ugo d'Oorde  

Niets staat vast, alleen dat de structuur van atoom, elektron, Higgs deeltje en alle andere deeltjes, en de onvoorstelbare oneindigheid van de Kosmos, dat dit alles in zijn totaliteit ‘van in elkaar verweven zijn’, onvatbaar is, niet in te denken is, niet te ontcijferen is, omdat er altijd een alles overtreffend, alles omgrijpend Element on-decodeerbaar blijven zal. 

En dit alles is te vatten in één grote massale beweging, de uiterlijke eigenschap ervan. Maar het kan niet, dat de totaliteit van de totaliteit ervan, geen alles omvattende eenheid zou kennen het Element dat leiding geeft, dat alles houdt in één hand, in één punt, één centraal alles omgrijpend punt.

Wij zijn deel én van de zichtbare Kosmos én evenzeer van de onzichtbare Kosmos, die het zijnde is en zoals dit zijnde IS, is ook het minuscuul deeltje ervan dat we zijn. We zijn zoals de Kosmos is, bewegend naar buiten en naar binnen. 

Welke zekerheid hebben we dan, dat wat binnen in onze geest gebeurt  en bestaat, het deeltje dat we bij de geboorte en erna ontleend hebben aan wat bestaat in de Geest, de Spirit van dat nimmer te begrijpen – gelukkig maar – Element in de Kosmos, afgebroken zal worden met de dood, van ons en verdwijnen zal in het Niets als dit Niets het ‘on-ontcijferbare IS.  

Dit is wat ik te zeggen heb vandaag. Een vreemd gedicht in proza opgetekend, komende uit onze immer zoekende geest die tracht de buitenste randen van ons bestaan hier op aarde af te tasten.
Meer is het niet, al hebben we de hoop  dat, als ons leven hier wordt afgebroken,  het innerlijke van ons, de geest van ons, niet zal worden opgelost, maar terug zal worden opgenomen in het ‘Ondecodeerbare’.

19-09-2013, 12:18 geschreven door Ugo d'Oorde  

En als hij buiten komt voor het eerst sinds lang, het eekhoorntje dat wegspringt voor hem, als hij naar de brievenbus gaat, hopende op een brief komende van om het even wie uit het gewelf van de dagen, duikt in zijn gedachten de allerlaatste regel op - voor mij de allerbelangrijkste - van Dante’s Paradiso: L’Amor che move il sole e l’altre stelle. En blijf ik me de vraag stellen, hoe ik het woord Amor begrijpen moet. Is het de Liefde (van God) die het Heelal in beweging houdt, of is het de innerlijke Kracht in het Universum aanwezig die alles levend en bewegend houdt?  

Binnen terug, neergelegen, wil hij deze idee van Dante gebruiken voor de woorden die gedrukt moeten worden op zijn afscheidsprentje dat bij het buitengaan door vrienden en kennissen zal worden meegenomen en misschien wel een tijdje bewaard. Een tekst waarin hij duidelijk zijn geloof in het eeuwigheidsbeginsel van de geest neerschrijven wil. In de morgen van een nieuwe dag zal hij schrijven: 

'Geboren uit de geest ben ik teruggeroepen naar de eeuwigheid van de geest, ai-je rendu à son Propriétaire l’esprit qui fut mis à ma disposition. Ik voel me er goed bij. Ik ben nu los van alle pijnen, alle zorgen. Ik ben nu terug in en vermengd met Hem, die de zon en de andere sterren in beweging houdt. Maar wie die “Hem” is kan ik niet omschrijven, wel weet ik dat Hij IS dat Hij bewegend is, dat Hij immer ende immer bewegend is, zo naar binnen als naar buiten'.

Het is maar een vluchtige idee, hij zal die nog wel wijzigen in de komende dagen, hij zal er nog wel aan denken en erin de zinnen verwerken die hij  – was het in juli of augustus ? – in enkele van zijn blogs heeft neergeschreven.

18-09-2013, 07:37 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een blog is van het ogenblik. Is het opvangen van tal van woorden die je begroeten zodra je neerzit voor je klavier, zoals een pianist  die de eerste noten gaat spelen waaruit zijn sonate groeien zal.

Waarom hij het doet, waarom hij verder reikt dan die eerste noten is van de geest in hem, in ons, is van wat in onze genen aanwezig is van de kosmos: beweging die evolutie is en evolutie maar steeds meer, steeds anders, steeds gewaagder en steeds in de richting van de waarheid die we wellicht nimmer bereiken zullen: 

Ever learning and never be able to come to the knowledge of the truth,

lees ik in de King James’Bible van 1611, (2 Timothy: 3, 7.) 

- En het is de King James’ Bible die naast mij ligt omdat Steinbeck in zijn ‘East of Eden’ me wees op het bestaan ervan. Ondertussen is Steinbeck al lang vergeten maar niet de Bijbel, die zal nog wel een tijd meegaan. Maar dit terloops. 

Wat ik echter zeggen wilde is dat het uit de zucht der bomen is boven en omheen mij, uit de aarde, uit de wolken erover en de wind die van de zee komt, uit alle, maar dan ook alle omstandigheden die van uiteenlopende aard kunnen zijn en dan ook, en niet in het minst, uit de drang, de je bezittende, blijvend aandringende drang in jou - zelfs met de pijn (nog steeds) in je rechterhand - te schrijven wat je te schrijven hebt. Je acte de présence in deze wereld, waar je eigenlijk niet veel meer met te maken hebt, noch met deze van vandaag, noch met deze van morgen. 

Wachtende elke morgen en hopende elke morgen, elk ogenblik van de dag en de nacht, op het ontwaken van je geest van voorheen.

17-09-2013, 09:46 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb mijn lichaam niet in de hand, het regeert over mij en belet me te schrijven wat ik zou wensen te schrijven maar dat niet komt. De woorden zitten verscholen achter een donkere muur. Ik kan ze niet bereiken. Ik wacht op het weinige dat komt, voldoende om te zeggen dat ik er nog ben, dat ik nog zeggingskracht heb.

De laatste dagen, en nog, overheerste me de inhoud van een boek, ook Octavio Paz liet een dichtregel na, Deze komt vooraan in zijn ‘Piedra del sol’ en wordt achteraan herhaald. Hij doet me denken aan de Leie, die me altijd respect inboezemde omwille van de vele schrijvers die er hadden gestaan, omwille van de vele schilders. Ik zat er ooit met de zoon van Saverijs die me het landschap beschreef zoals hij het schilderen wou, maar hij beperkte zich tot de paarden, de jockeys en de hoeden van de dames op de Waregemse koersen. Ik stond er praktisch elke zondagmorgen, op hetzelfde uur met een goede vriend, aan een bocht van de Leie waar we langs jogden, we keken er naar de reiger die bijna even trouw er op post was.

Maar ik moet je nog die zin van Paz die door Laurens Vancrevel als volgt werd vertaald:

‘Een loop van een rivier die slingert,

voortschrijdt, terugwijkt, overstag gaat

en immer aankomt:

een rustig voortgaan…’

En Octavio Paz:

Un caminar de rio que se curva,

avanza, retrocede, da un rodeo,

y llega siempre :

un caminar tranquilo…

Het is maandag vandaag, ik weet niet wat de dag brengen zal. Ik zou een veertigtal gedichten willen bundelen, maar slaag ik er in, vandaag of morgen?

16-09-2013, 06:27 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik schrijf je elke dag, in gedachten, zonder één woord uit te brengen.

Je boek ligt naast mij in de duisternis van de nacht. Ik betast het. Ik voel de koele gladheid van de kaft tegen mijn gloeiende handpalm, het is een kloppend hart, een rode gloed van woorden die zich in mij hebben vast gehecht en zich mengen met mijn bruisend bloed.

Het ligt in mijn nabijheid in de dag. Een levend iets, een aanwezigheid, een gezel.  Ik verlies me erin. Ik volg hem waar hij gaat, waar hij staat, groot in al zijn doen en laten. Hij is deel van mij geworden. een onbekende is gegroeid in mij, een Hertmans die ook de grootvader is waar hij over schrijft, onverbloemd, maar zo stevig, zo alles gevend, zo helder en zo teder.

Het is geen boek over een overledene, het is een boek over een levende.

Ik lees niet wat anderen erover schrijven, heb er niet de minste nood aan. Ik weet dat het een groot literair document is. Enig, origineel en verbijsterend geschreven, zoals alleen Hertmans het kan: ‘Oorlog en Terpentijn’ (De Bezige Bij, Amsterdam, 2013) ik ,kreeg het als geschenk van een vriend, een trouwe lezer van mijn blogs.

15-09-2013, 11:45 geschreven door Ugo d'Oorde  

In het ziekenhuis trachtte ik Octavio Paz te lezen. Zijn dichtbundel ‘Zonnesteen’ ‘Piedra del Sol’(Meulenhoff 1974), een tweetalige dichtbundel die ik gemakkelijk in de hand kon houden. Ik besloot eruit, met het Spaans dat ik kon, dat poëzie niet te vertalen is, maar de Nederlandse goede vertaling van Laurens Vancrevel, hielp me de schoonheid van Paz’ enorm rijke woordenschat te bewonderen. Heb er zelfs een paar zinnen aan overgehouden die ik later kan gebruiken, bij mijn hopelijk, volgend gedicht over de Leie.

Thuis heb ik Hertmans gelezen. Flarden van zijn boek drijven in mij, Ik sta met hem aan de brug van Tervaete in de IJzervlakte. Hertmans beschrijft dit meesterlijk, haarfijn zoals zijn grootvader schilderde.

Ik heb naast het bedevaartsoord Oostakker, een plaats gemeen met hem. Ik ook liep rond in ‘De Pluim’ op de Vrijdagsmarkt om er etsplaten, inkt en andere zaken zoals ijzerperchloride te kopen. Ik stond regelmatig precies daar waar hij moet gestaan hebben om zijn aankoop te betalen. Ik zie hem dan zoals hij zich geschilderd heeft op pagina 331van ‘Oorlog en Terpentijn’. Een statig man, zoals ik me zie in hem, maar ouder.

14-09-2013, 11:32 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij loopt al wekenlang rond op de bodem van een krater – de inslag van een meteoriet – hij tracht hoger op te geraken maar hij blijft  cirkels trekken op de bodem. Hij schrijft drie lijnen.

Hij leest wel Stefan Hertmans, zijn 'Oorlog en Terpentijn'.
Hij herleest wel sommige passages. Van andere waagt hij het niet. Hij weet dat hij grote literatuur leest. Een verbazende woordenschat, beschrijvingen om er bij stil te staan. Origineel, nooit geschreven in het Nederlands taalgebied, toch niet in wat hij er van kent. Het is wereldliteratuur. Het maakt hem nog stiller, nog meer ineengedoken.

De dagen zijn fris hier in september. Misschien heeft hij de kracht morgen drie lijnen in meer te schrijven.
Men weet maar nooit.

13-09-2013, 11:58 geschreven door Ugo d'Oorde  

Beste lezer,
Ik zal enkele dagen in de onmogelijkheid zijn om mijn blog bij te houden. Maar wees gerust, tot binnenkort!

09-08-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je schrijft, een arm, gescand, verdoofd tot in je geest. Maar je vecht je vrij, je wil wat je wilt, zes lijnen of zelfs nog meer om de band niet te breken die je hebt opgebouwd.

Je denkt, de pijnen zullen niet blijven duren,  zeepbellen zullen je omzwermen met je beeld erin, in het landschap opgenomen, mee gevoerd en later, je lichaam volgen zal. De wereld leeg van jou: het huis, de tuin, de dagen, de bomen, de vijver en de vissen, de plaatsen waar je zat al was het maar om een boek te lezen, al was het maar om te schrijven  wat je schreef, en nu nergens nog terug te vinden is. 

 En het deert je niet, het deert je helemaal niet, nu alles weggewist  met een laatste elektron die nog verscholen zat hier of daar tussen de bladen van het boek waarin je ganse zinnen onderlijnde, in potlood weliswaar, of vrije plaatsen vulde met wat een tekening kon zijn al waren het maar wat punten. wat cirkels door en in elkaar. 

Maat dit ook zal verdampen en opstijgen doorheen de takken van de bomen naar hogere gebieden.

08-08-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De Standaard van 2 augustus  publiceert (!): ‘Dringend nood aan goede Islamleraren’

Het schijnt me vreemd, dat in een land zoals dit van ons, de ‘Allahsdienst’ onderwezen wordt gebaseerd op de Koran (met K) waarin het woord oorlog, 9 maal, het woord ‘suplice’, marteling, 12 maal, het woord doden, 65 maal, het woord vuur, hel, 150 maal, het woord ongelovige 155 maal, en het woord kastijding, straf, 354 maal vermeld staat. Het woord liefde of beminnen daarentegen ontbreekt helemaal.

We weten bij ondervinding dat, zelfs indien men hier denkt aan een gematigde Islam, er onder hen, steeds minstens, een belangrijk deel  fundamentalisten zullen overblijven. Geweldenaars, oorlogsstokers, en dat zij het zijn die het altijd voor het zeggen hebben. De  Shariah wacht dus op de drempel van onze deur. 

Wat het hogergenoemd artikel betreft is de tekst zeer verontrustend - behalve schijnbaar voor Minister Pascal Smet - als men tussen de lijnen leest wat er te lezen staat en het  waagt de statistieken te gaan extrapoleren.

Wat voor oudere lezers van de Standaard nog vaag aanwezig is, ingekaderd in de rechter bovenhoek van het 1^ste blad – ook aanwezig op de Ijzertoren in Diksmuide - zien we binnen één à anderhalve generatie deze ‘gewijde formule, terug verschijnen op dezelfde plaats in het dagblad, tenminste zo dit nog bestaan zal, maar dan met een totaal andere invoeging wat de letter  ‘K’ betreft. 

Deze blog heeft heel wat fysische zorgen gegeven – ik weet niet hoeveel dagen mijn rechterarm en –hand zullen nodig hebben om te herstellen, maar ditmaal hebben mijn psychische zorgen, om wat ik zag gebeuren, het gehaald.

We zullen dus met zijn allen de studie van de Koran bekostigen, de gevolgen ervan nemen we erbij. 

07-08-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Toen het nog zomer was,

het koren bloeide, stuifmeel

 je met gedachten bestoof, 

flinterdun opgehaald

en neergelegd,

op niets hopende:

Je had alles gehad wat je krijgen kon,

meer was er niet, toch niet voor jou.

Je wist het  toen het leven

zich ontvouwde,

in het licht dat Dante

dacht ‘oosters saffier’ te zijn

- waarmee hij Borges kon bekoren -

 geluk dat honderdvoudig was,

om niet te bewaren

de dagen die ineengedoken

te donker waren om te verhalen.

Hoopte, toen het nog zomer was,

                    alsof het nog te grijpen lag

het vele dat van vroeger was,

in een spiegelbeeld,

beneveld toegedekt,
wachtende.

We komen er langs, van tijd

tot tijd om te heropenen

wat gesloten  blijft,

herinneringen in weemoed

getekend.

Dit toen het nog zomer was.

06-08-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe goed ik me voel als ik schrijven kan, als de woorden komen zoals het water vloeit uit de bron en ik mijn gedachten nauwelijks volgen kan om uiteindelijk ergens uit te komen waar ik me niet verwacht had, bij Eliot of Steiner misschien.

Of, hoe komt het, dat ik terecht kom in het bos van mijn jeugd waar het Duitse Leger destijds, in de verlenging van een weg in T, tussen de bomen, een ‘Siebel’ had opgetrokken, een soort borstwering uit boomstammen met een hoop aarde erachter, om aan jonge rekruten te leren hoe accuraat te schieten, en waar ze, eens de Duitsers vertrokken als kinderen op en af liepen.

Het wondere bos van mijn jeugd met de jonge kastanjelaren waar we in klauterden, zo hoog mogelijk tot bij de top en dan met de top naar beneden sprongen, om eens gebogen tot de grond, de te jonge kastanjes in hun stekelige bolster af te rukken die daarna, boven op zolder te drogen werden gelegd, zonder succes natuurlijk, want de vrucht verschrompelde in zijn bolster.

In elk geval in die tijd hadden kastanjes een waarde en werden ze nog opgeraapt als ze uit hun bolster waren gesprongen en onder de boom lagen te glanzen.

Maar dit vertelt niemand meer, dit is een voorhistorisch gebeuren geworden. De vooruitgang – tenminste zo het vooruitgang is – gaat nu zodanig vlug dat er op een jaar meer gebeurt dan vroeger op een mensenleven, want we zijn in een stroomversnelling gekomen die exponentieel vooruitschuift.

En de progressie in alle domeinen wordt nog opgevoerd dankzij internet, facebook, twitter en wat weet ik nog, zaken die te tijdrovend zijn voor wat ze waard zijn, maar ze zijn deel van het bos waarin we nu gaan wandelen. 

En toch voel ik me goed deze morgen, ondanks de pijn die niet wijkt, omdat ik terug schrijven kan met nog de naglans van wat ik al geschreven heb.

05-08-2013, 00:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

Geen verbetering gevoeld, de pijn is gebleven en geen vooruitzicht naar betere tijden. Rust heb ik opgelegd gekregen en rust kan mijn arm voorlopig alleen redden.
Wat ik schrijven wil, kost me moeite. Ik wil het dus korter houden dan gewoonlijk, zonder het contact te verliezen met vele goede mensen die dit woordenrijke en foto-arme ‘facebook’ lezen.

‘Consequently I rejoice, having to construct something

Upon which to rejoice’.

 (T.S.Eliot: Ash-Wednesday I,
 ‘Collected Poems 1909-1935, Faber with Penguin Books Ltd).

04-08-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde