Gedicht gedacht,

niet als Octavio Paz

waar beelden de ideeën zijn,

metaforen overal.

Ik niet geschreven wat ik dacht,

uit schuchterheid

mijn poëzie bedekt.

Nood hebben te bestaan,

poëet te zijn

noch min noch meer,

angstvallig woorden

bij elkaar gebracht,

een leven lang,

om nergens uit te komen.

Gedicht gedacht,

het morgenlicht gestild,

je honger,

zinnen uit de doos gehaald,

her-opgetuigd

te onvoldoende echter

te mateloos.

Gedicht gedacht,

maar niet geschreven

omdat woorden te meertalig zijn

om te begrijpen en te omvatten,

dan maar neergelegd naast mij,

in het bed of op de tafel,

onverrichterzake.

Het had gekund dat je Octavio Paz

niet zou gelezen hebben,

achtergelaten in de achtertuin

maar nu begrepen,

hij niet na te volgen

omdat te overweldigend.

Er is zoveel om te verzwijgen,

dan maar gedicht gedacht,

niet uitgebracht.

Matigheid is soms de regel.