Een blog is van het ogenblik. Is het opvangen van tal van woorden die je begroeten zodra je neerzit voor je klavier, zoals een pianist  die de eerste noten gaat spelen waaruit zijn sonate groeien zal.

Waarom hij het doet, waarom hij verder reikt dan die eerste noten is van de geest in hem, in ons, is van wat in onze genen aanwezig is van de kosmos: beweging die evolutie is en evolutie maar steeds meer, steeds anders, steeds gewaagder en steeds in de richting van de waarheid die we wellicht nimmer bereiken zullen: 

Ever learning and never be able to come to the knowledge of the truth,

lees ik in de King James’Bible van 1611, (2 Timothy: 3, 7.) 

- En het is de King James’ Bible die naast mij ligt omdat Steinbeck in zijn ‘East of Eden’ me wees op het bestaan ervan. Ondertussen is Steinbeck al lang vergeten maar niet de Bijbel, die zal nog wel een tijd meegaan. Maar dit terloops. 

Wat ik echter zeggen wilde is dat het uit de zucht der bomen is boven en omheen mij, uit de aarde, uit de wolken erover en de wind die van de zee komt, uit alle, maar dan ook alle omstandigheden die van uiteenlopende aard kunnen zijn en dan ook, en niet in het minst, uit de drang, de je bezittende, blijvend aandringende drang in jou - zelfs met de pijn (nog steeds) in je rechterhand - te schrijven wat je te schrijven hebt. Je acte de présence in deze wereld, waar je eigenlijk niet veel meer met te maken hebt, noch met deze van vandaag, noch met deze van morgen. 

Wachtende elke morgen en hopende elke morgen, elk ogenblik van de dag en de nacht, op het ontwaken van je geest van voorheen.