Toen het nog zomer was,

het koren bloeide, stuifmeel

 je met gedachten bestoof, 

flinterdun opgehaald

en neergelegd,

op niets hopende:

Je had alles gehad wat je krijgen kon,

meer was er niet, toch niet voor jou.

Je wist het  toen het leven

zich ontvouwde,

in het licht dat Dante

dacht ‘oosters saffier’ te zijn

- waarmee hij Borges kon bekoren -

 geluk dat honderdvoudig was,

om niet te bewaren

de dagen die ineengedoken

te donker waren om te verhalen.

Hoopte, toen het nog zomer was,

                    alsof het nog te grijpen lag

het vele dat van vroeger was,

in een spiegelbeeld,

beneveld toegedekt,
wachtende.

We komen er langs, van tijd

tot tijd om te heropenen

wat gesloten  blijft,

herinneringen in weemoed

getekend.

Dit toen het nog zomer was.