Je schrijft, een arm, gescand, verdoofd tot in je geest. Maar je vecht je vrij, je wil wat je wilt, zes lijnen of zelfs nog meer om de band niet te breken die je hebt opgebouwd.

Je denkt, de pijnen zullen niet blijven duren,  zeepbellen zullen je omzwermen met je beeld erin, in het landschap opgenomen, mee gevoerd en later, je lichaam volgen zal. De wereld leeg van jou: het huis, de tuin, de dagen, de bomen, de vijver en de vissen, de plaatsen waar je zat al was het maar om een boek te lezen, al was het maar om te schrijven  wat je schreef, en nu nergens nog terug te vinden is. 

 En het deert je niet, het deert je helemaal niet, nu alles weggewist  met een laatste elektron die nog verscholen zat hier of daar tussen de bladen van het boek waarin je ganse zinnen onderlijnde, in potlood weliswaar, of vrije plaatsen vulde met wat een tekening kon zijn al waren het maar wat punten. wat cirkels door en in elkaar. 

Maat dit ook zal verdampen en opstijgen doorheen de takken van de bomen naar hogere gebieden.