En toch zullen we opstaan

en opengerukt de geest in ons

om creatief te zijn  in woorden en gedachten.

Dit wordt alsdan van de aarde het grote gebaar:

de meidoorn in één nacht wit geworden

als met late sneeuw bedekt,  zoals Eliot het wist.

En  wij  ondergedompeld erin om ook

meidoorn te zijn en open te barsten,

meeldraad en stamper met  stuifmeel bestoven

klimopranken omheen de nucleus.

Verbazing echter is geen deel van ons.

Ik kon evengoed  dit gedicht niet geschreven hebben. Het ontstond zo maar om later - maar wat of wanneer is later? - te herwerken, zinnen te verwerpen en andere eraan toe te voegen of met de woorden ervan, nieuwe ideeën te verkondigen, vergetend misschien, zoals het zo dikwijls gebeurde dat het hier poëzie betreft en geen filosofische ontboezeming. Maar wat geschreven is blijft geschreven, ik ben er nog immer meester over, kan het weghalen met een ruk of opschroeven met weinig zeggende woorden, maar voorlopig is het er en zal het voorlopig zo blijven.