Niets staat vast, alleen dat de structuur van atoom, elektron, Higgs deeltje en alle andere deeltjes, en de onvoorstelbare oneindigheid van de Kosmos, dat dit alles in zijn totaliteit ‘van in elkaar verweven zijn’, onvatbaar is, niet in te denken is, niet te ontcijferen is, omdat er altijd een alles overtreffend, alles omgrijpend Element on-decodeerbaar blijven zal. 

En dit alles is te vatten in één grote massale beweging, de uiterlijke eigenschap ervan. Maar het kan niet, dat de totaliteit van de totaliteit ervan, geen alles omvattende eenheid zou kennen het Element dat leiding geeft, dat alles houdt in één hand, in één punt, één centraal alles omgrijpend punt.

Wij zijn deel én van de zichtbare Kosmos én evenzeer van de onzichtbare Kosmos, die het zijnde is en zoals dit zijnde IS, is ook het minuscuul deeltje ervan dat we zijn. We zijn zoals de Kosmos is, bewegend naar buiten en naar binnen. 

Welke zekerheid hebben we dan, dat wat binnen in onze geest gebeurt  en bestaat, het deeltje dat we bij de geboorte en erna ontleend hebben aan wat bestaat in de Geest, de Spirit van dat nimmer te begrijpen – gelukkig maar – Element in de Kosmos, afgebroken zal worden met de dood, van ons en verdwijnen zal in het Niets als dit Niets het ‘on-ontcijferbare IS.  

Dit is wat ik te zeggen heb vandaag. Een vreemd gedicht in proza opgetekend, komende uit onze immer zoekende geest die tracht de buitenste randen van ons bestaan hier op aarde af te tasten.
Meer is het niet, al hebben we de hoop  dat, als ons leven hier wordt afgebroken,  het innerlijke van ons, de geest van ons, niet zal worden opgelost, maar terug zal worden opgenomen in het ‘Ondecodeerbare’.