Gedicht gedacht,

niet als Octavio Paz

waar beelden de ideeën zijn,

metaforen overal.

Ik niet geschreven wat ik dacht,

uit schuchterheid

mijn poëzie bedekt.

Nood hebben te bestaan,

poëet te zijn

noch min noch meer,

angstvallig woorden

bij elkaar gebracht,

een leven lang,

om nergens uit te komen.

Gedicht gedacht,

het morgenlicht gestild,

je honger,

zinnen uit de doos gehaald,

her-opgetuigd

te onvoldoende echter

te mateloos.

Gedicht gedacht,

maar niet geschreven

omdat woorden te meertalig zijn

om te begrijpen en te omvatten,

dan maar neergelegd naast mij,

in het bed of op de tafel,

onverrichterzake.

Het had gekund dat je Octavio Paz

niet zou gelezen hebben,

achtergelaten in de achtertuin

maar nu begrepen,

hij niet na te volgen

omdat te overweldigend.

Er is zoveel om te verzwijgen,

dan maar gedicht gedacht,

niet uitgebracht.

Matigheid is soms de regel.

20-09-2013, 11:38 geschreven door Ugo d'Oorde  

Niets staat vast, alleen dat de structuur van atoom, elektron, Higgs deeltje en alle andere deeltjes, en de onvoorstelbare oneindigheid van de Kosmos, dat dit alles in zijn totaliteit ‘van in elkaar verweven zijn’, onvatbaar is, niet in te denken is, niet te ontcijferen is, omdat er altijd een alles overtreffend, alles omgrijpend Element on-decodeerbaar blijven zal. 

En dit alles is te vatten in één grote massale beweging, de uiterlijke eigenschap ervan. Maar het kan niet, dat de totaliteit van de totaliteit ervan, geen alles omvattende eenheid zou kennen het Element dat leiding geeft, dat alles houdt in één hand, in één punt, één centraal alles omgrijpend punt.

Wij zijn deel én van de zichtbare Kosmos én evenzeer van de onzichtbare Kosmos, die het zijnde is en zoals dit zijnde IS, is ook het minuscuul deeltje ervan dat we zijn. We zijn zoals de Kosmos is, bewegend naar buiten en naar binnen. 

Welke zekerheid hebben we dan, dat wat binnen in onze geest gebeurt  en bestaat, het deeltje dat we bij de geboorte en erna ontleend hebben aan wat bestaat in de Geest, de Spirit van dat nimmer te begrijpen – gelukkig maar – Element in de Kosmos, afgebroken zal worden met de dood, van ons en verdwijnen zal in het Niets als dit Niets het ‘on-ontcijferbare IS.  

Dit is wat ik te zeggen heb vandaag. Een vreemd gedicht in proza opgetekend, komende uit onze immer zoekende geest die tracht de buitenste randen van ons bestaan hier op aarde af te tasten.
Meer is het niet, al hebben we de hoop  dat, als ons leven hier wordt afgebroken,  het innerlijke van ons, de geest van ons, niet zal worden opgelost, maar terug zal worden opgenomen in het ‘Ondecodeerbare’.

19-09-2013, 12:18 geschreven door Ugo d'Oorde  

En als hij buiten komt voor het eerst sinds lang, het eekhoorntje dat wegspringt voor hem, als hij naar de brievenbus gaat, hopende op een brief komende van om het even wie uit het gewelf van de dagen, duikt in zijn gedachten de allerlaatste regel op - voor mij de allerbelangrijkste - van Dante’s Paradiso: L’Amor che move il sole e l’altre stelle. En blijf ik me de vraag stellen, hoe ik het woord Amor begrijpen moet. Is het de Liefde (van God) die het Heelal in beweging houdt, of is het de innerlijke Kracht in het Universum aanwezig die alles levend en bewegend houdt?  

Binnen terug, neergelegen, wil hij deze idee van Dante gebruiken voor de woorden die gedrukt moeten worden op zijn afscheidsprentje dat bij het buitengaan door vrienden en kennissen zal worden meegenomen en misschien wel een tijdje bewaard. Een tekst waarin hij duidelijk zijn geloof in het eeuwigheidsbeginsel van de geest neerschrijven wil. In de morgen van een nieuwe dag zal hij schrijven: 

'Geboren uit de geest ben ik teruggeroepen naar de eeuwigheid van de geest, ai-je rendu à son Propriétaire l’esprit qui fut mis à ma disposition. Ik voel me er goed bij. Ik ben nu los van alle pijnen, alle zorgen. Ik ben nu terug in en vermengd met Hem, die de zon en de andere sterren in beweging houdt. Maar wie die “Hem” is kan ik niet omschrijven, wel weet ik dat Hij IS dat Hij bewegend is, dat Hij immer ende immer bewegend is, zo naar binnen als naar buiten'.

Het is maar een vluchtige idee, hij zal die nog wel wijzigen in de komende dagen, hij zal er nog wel aan denken en erin de zinnen verwerken die hij  – was het in juli of augustus ? – in enkele van zijn blogs heeft neergeschreven.

18-09-2013, 07:37 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een blog is van het ogenblik. Is het opvangen van tal van woorden die je begroeten zodra je neerzit voor je klavier, zoals een pianist  die de eerste noten gaat spelen waaruit zijn sonate groeien zal.

Waarom hij het doet, waarom hij verder reikt dan die eerste noten is van de geest in hem, in ons, is van wat in onze genen aanwezig is van de kosmos: beweging die evolutie is en evolutie maar steeds meer, steeds anders, steeds gewaagder en steeds in de richting van de waarheid die we wellicht nimmer bereiken zullen: 

Ever learning and never be able to come to the knowledge of the truth,

lees ik in de King James’Bible van 1611, (2 Timothy: 3, 7.) 

- En het is de King James’ Bible die naast mij ligt omdat Steinbeck in zijn ‘East of Eden’ me wees op het bestaan ervan. Ondertussen is Steinbeck al lang vergeten maar niet de Bijbel, die zal nog wel een tijd meegaan. Maar dit terloops. 

Wat ik echter zeggen wilde is dat het uit de zucht der bomen is boven en omheen mij, uit de aarde, uit de wolken erover en de wind die van de zee komt, uit alle, maar dan ook alle omstandigheden die van uiteenlopende aard kunnen zijn en dan ook, en niet in het minst, uit de drang, de je bezittende, blijvend aandringende drang in jou - zelfs met de pijn (nog steeds) in je rechterhand - te schrijven wat je te schrijven hebt. Je acte de présence in deze wereld, waar je eigenlijk niet veel meer met te maken hebt, noch met deze van vandaag, noch met deze van morgen. 

Wachtende elke morgen en hopende elke morgen, elk ogenblik van de dag en de nacht, op het ontwaken van je geest van voorheen.

17-09-2013, 09:46 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb mijn lichaam niet in de hand, het regeert over mij en belet me te schrijven wat ik zou wensen te schrijven maar dat niet komt. De woorden zitten verscholen achter een donkere muur. Ik kan ze niet bereiken. Ik wacht op het weinige dat komt, voldoende om te zeggen dat ik er nog ben, dat ik nog zeggingskracht heb.

De laatste dagen, en nog, overheerste me de inhoud van een boek, ook Octavio Paz liet een dichtregel na, Deze komt vooraan in zijn ‘Piedra del sol’ en wordt achteraan herhaald. Hij doet me denken aan de Leie, die me altijd respect inboezemde omwille van de vele schrijvers die er hadden gestaan, omwille van de vele schilders. Ik zat er ooit met de zoon van Saverijs die me het landschap beschreef zoals hij het schilderen wou, maar hij beperkte zich tot de paarden, de jockeys en de hoeden van de dames op de Waregemse koersen. Ik stond er praktisch elke zondagmorgen, op hetzelfde uur met een goede vriend, aan een bocht van de Leie waar we langs jogden, we keken er naar de reiger die bijna even trouw er op post was.

Maar ik moet je nog die zin van Paz die door Laurens Vancrevel als volgt werd vertaald:

‘Een loop van een rivier die slingert,

voortschrijdt, terugwijkt, overstag gaat

en immer aankomt:

een rustig voortgaan…’

En Octavio Paz:

Un caminar de rio que se curva,

avanza, retrocede, da un rodeo,

y llega siempre :

un caminar tranquilo…

Het is maandag vandaag, ik weet niet wat de dag brengen zal. Ik zou een veertigtal gedichten willen bundelen, maar slaag ik er in, vandaag of morgen?

16-09-2013, 06:27 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik schrijf je elke dag, in gedachten, zonder één woord uit te brengen.

Je boek ligt naast mij in de duisternis van de nacht. Ik betast het. Ik voel de koele gladheid van de kaft tegen mijn gloeiende handpalm, het is een kloppend hart, een rode gloed van woorden die zich in mij hebben vast gehecht en zich mengen met mijn bruisend bloed.

Het ligt in mijn nabijheid in de dag. Een levend iets, een aanwezigheid, een gezel.  Ik verlies me erin. Ik volg hem waar hij gaat, waar hij staat, groot in al zijn doen en laten. Hij is deel van mij geworden. een onbekende is gegroeid in mij, een Hertmans die ook de grootvader is waar hij over schrijft, onverbloemd, maar zo stevig, zo alles gevend, zo helder en zo teder.

Het is geen boek over een overledene, het is een boek over een levende.

Ik lees niet wat anderen erover schrijven, heb er niet de minste nood aan. Ik weet dat het een groot literair document is. Enig, origineel en verbijsterend geschreven, zoals alleen Hertmans het kan: ‘Oorlog en Terpentijn’ (De Bezige Bij, Amsterdam, 2013) ik ,kreeg het als geschenk van een vriend, een trouwe lezer van mijn blogs.

15-09-2013, 11:45 geschreven door Ugo d'Oorde  

In het ziekenhuis trachtte ik Octavio Paz te lezen. Zijn dichtbundel ‘Zonnesteen’ ‘Piedra del Sol’(Meulenhoff 1974), een tweetalige dichtbundel die ik gemakkelijk in de hand kon houden. Ik besloot eruit, met het Spaans dat ik kon, dat poëzie niet te vertalen is, maar de Nederlandse goede vertaling van Laurens Vancrevel, hielp me de schoonheid van Paz’ enorm rijke woordenschat te bewonderen. Heb er zelfs een paar zinnen aan overgehouden die ik later kan gebruiken, bij mijn hopelijk, volgend gedicht over de Leie.

Thuis heb ik Hertmans gelezen. Flarden van zijn boek drijven in mij, Ik sta met hem aan de brug van Tervaete in de IJzervlakte. Hertmans beschrijft dit meesterlijk, haarfijn zoals zijn grootvader schilderde.

Ik heb naast het bedevaartsoord Oostakker, een plaats gemeen met hem. Ik ook liep rond in ‘De Pluim’ op de Vrijdagsmarkt om er etsplaten, inkt en andere zaken zoals ijzerperchloride te kopen. Ik stond regelmatig precies daar waar hij moet gestaan hebben om zijn aankoop te betalen. Ik zie hem dan zoals hij zich geschilderd heeft op pagina 331van ‘Oorlog en Terpentijn’. Een statig man, zoals ik me zie in hem, maar ouder.

14-09-2013, 11:32 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij loopt al wekenlang rond op de bodem van een krater – de inslag van een meteoriet – hij tracht hoger op te geraken maar hij blijft  cirkels trekken op de bodem. Hij schrijft drie lijnen.

Hij leest wel Stefan Hertmans, zijn 'Oorlog en Terpentijn'.
Hij herleest wel sommige passages. Van andere waagt hij het niet. Hij weet dat hij grote literatuur leest. Een verbazende woordenschat, beschrijvingen om er bij stil te staan. Origineel, nooit geschreven in het Nederlands taalgebied, toch niet in wat hij er van kent. Het is wereldliteratuur. Het maakt hem nog stiller, nog meer ineengedoken.

De dagen zijn fris hier in september. Misschien heeft hij de kracht morgen drie lijnen in meer te schrijven.
Men weet maar nooit.

13-09-2013, 11:58 geschreven door Ugo d'Oorde  

Beste lezer,
Ik zal enkele dagen in de onmogelijkheid zijn om mijn blog bij te houden. Maar wees gerust, tot binnenkort!

09-08-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je schrijft, een arm, gescand, verdoofd tot in je geest. Maar je vecht je vrij, je wil wat je wilt, zes lijnen of zelfs nog meer om de band niet te breken die je hebt opgebouwd.

Je denkt, de pijnen zullen niet blijven duren,  zeepbellen zullen je omzwermen met je beeld erin, in het landschap opgenomen, mee gevoerd en later, je lichaam volgen zal. De wereld leeg van jou: het huis, de tuin, de dagen, de bomen, de vijver en de vissen, de plaatsen waar je zat al was het maar om een boek te lezen, al was het maar om te schrijven  wat je schreef, en nu nergens nog terug te vinden is. 

 En het deert je niet, het deert je helemaal niet, nu alles weggewist  met een laatste elektron die nog verscholen zat hier of daar tussen de bladen van het boek waarin je ganse zinnen onderlijnde, in potlood weliswaar, of vrije plaatsen vulde met wat een tekening kon zijn al waren het maar wat punten. wat cirkels door en in elkaar. 

Maat dit ook zal verdampen en opstijgen doorheen de takken van de bomen naar hogere gebieden.

08-08-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De Standaard van 2 augustus  publiceert (!): ‘Dringend nood aan goede Islamleraren’

Het schijnt me vreemd, dat in een land zoals dit van ons, de ‘Allahsdienst’ onderwezen wordt gebaseerd op de Koran (met K) waarin het woord oorlog, 9 maal, het woord ‘suplice’, marteling, 12 maal, het woord doden, 65 maal, het woord vuur, hel, 150 maal, het woord ongelovige 155 maal, en het woord kastijding, straf, 354 maal vermeld staat. Het woord liefde of beminnen daarentegen ontbreekt helemaal.

We weten bij ondervinding dat, zelfs indien men hier denkt aan een gematigde Islam, er onder hen, steeds minstens, een belangrijk deel  fundamentalisten zullen overblijven. Geweldenaars, oorlogsstokers, en dat zij het zijn die het altijd voor het zeggen hebben. De  Shariah wacht dus op de drempel van onze deur. 

Wat het hogergenoemd artikel betreft is de tekst zeer verontrustend - behalve schijnbaar voor Minister Pascal Smet - als men tussen de lijnen leest wat er te lezen staat en het  waagt de statistieken te gaan extrapoleren.

Wat voor oudere lezers van de Standaard nog vaag aanwezig is, ingekaderd in de rechter bovenhoek van het 1^ste blad – ook aanwezig op de Ijzertoren in Diksmuide - zien we binnen één à anderhalve generatie deze ‘gewijde formule, terug verschijnen op dezelfde plaats in het dagblad, tenminste zo dit nog bestaan zal, maar dan met een totaal andere invoeging wat de letter  ‘K’ betreft. 

Deze blog heeft heel wat fysische zorgen gegeven – ik weet niet hoeveel dagen mijn rechterarm en –hand zullen nodig hebben om te herstellen, maar ditmaal hebben mijn psychische zorgen, om wat ik zag gebeuren, het gehaald.

We zullen dus met zijn allen de studie van de Koran bekostigen, de gevolgen ervan nemen we erbij. 

07-08-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Toen het nog zomer was,

het koren bloeide, stuifmeel

 je met gedachten bestoof, 

flinterdun opgehaald

en neergelegd,

op niets hopende:

Je had alles gehad wat je krijgen kon,

meer was er niet, toch niet voor jou.

Je wist het  toen het leven

zich ontvouwde,

in het licht dat Dante

dacht ‘oosters saffier’ te zijn

- waarmee hij Borges kon bekoren -

 geluk dat honderdvoudig was,

om niet te bewaren

de dagen die ineengedoken

te donker waren om te verhalen.

Hoopte, toen het nog zomer was,

                    alsof het nog te grijpen lag

het vele dat van vroeger was,

in een spiegelbeeld,

beneveld toegedekt,
wachtende.

We komen er langs, van tijd

tot tijd om te heropenen

wat gesloten  blijft,

herinneringen in weemoed

getekend.

Dit toen het nog zomer was.

06-08-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe goed ik me voel als ik schrijven kan, als de woorden komen zoals het water vloeit uit de bron en ik mijn gedachten nauwelijks volgen kan om uiteindelijk ergens uit te komen waar ik me niet verwacht had, bij Eliot of Steiner misschien.

Of, hoe komt het, dat ik terecht kom in het bos van mijn jeugd waar het Duitse Leger destijds, in de verlenging van een weg in T, tussen de bomen, een ‘Siebel’ had opgetrokken, een soort borstwering uit boomstammen met een hoop aarde erachter, om aan jonge rekruten te leren hoe accuraat te schieten, en waar ze, eens de Duitsers vertrokken als kinderen op en af liepen.

Het wondere bos van mijn jeugd met de jonge kastanjelaren waar we in klauterden, zo hoog mogelijk tot bij de top en dan met de top naar beneden sprongen, om eens gebogen tot de grond, de te jonge kastanjes in hun stekelige bolster af te rukken die daarna, boven op zolder te drogen werden gelegd, zonder succes natuurlijk, want de vrucht verschrompelde in zijn bolster.

In elk geval in die tijd hadden kastanjes een waarde en werden ze nog opgeraapt als ze uit hun bolster waren gesprongen en onder de boom lagen te glanzen.

Maar dit vertelt niemand meer, dit is een voorhistorisch gebeuren geworden. De vooruitgang – tenminste zo het vooruitgang is – gaat nu zodanig vlug dat er op een jaar meer gebeurt dan vroeger op een mensenleven, want we zijn in een stroomversnelling gekomen die exponentieel vooruitschuift.

En de progressie in alle domeinen wordt nog opgevoerd dankzij internet, facebook, twitter en wat weet ik nog, zaken die te tijdrovend zijn voor wat ze waard zijn, maar ze zijn deel van het bos waarin we nu gaan wandelen. 

En toch voel ik me goed deze morgen, ondanks de pijn die niet wijkt, omdat ik terug schrijven kan met nog de naglans van wat ik al geschreven heb.

05-08-2013, 00:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

Geen verbetering gevoeld, de pijn is gebleven en geen vooruitzicht naar betere tijden. Rust heb ik opgelegd gekregen en rust kan mijn arm voorlopig alleen redden.
Wat ik schrijven wil, kost me moeite. Ik wil het dus korter houden dan gewoonlijk, zonder het contact te verliezen met vele goede mensen die dit woordenrijke en foto-arme ‘facebook’ lezen.

‘Consequently I rejoice, having to construct something

Upon which to rejoice’.

 (T.S.Eliot: Ash-Wednesday I,
 ‘Collected Poems 1909-1935, Faber with Penguin Books Ltd).

04-08-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er lag een wereld tussen de persoon die hij de vorige dagen was en de man van nu. Wat hij toen geschreven had, én in zijn dagboek, én in een andere versie in zijn blogs, had hem nog niet verlaten, maar alles werd nu afgeschermd en lag gedoken als in een ver verleden en dit door een latente, opdringerige pijn over  zijn rechterarm, lopende van in zijn schouder tot in de punten van zijn vingers. Het schrijven van de woorden die je leest veroorzaakte een bijna ondraaglijk pijn en blokkeerde zijn denkvermogen, zodat hij enkel over deze pijn schrijven kon.

En nochtans wou hij verder, nochtans wist hij dat hij geen tijd meer te verliezen had, dat hij tal van zaken voor te bereiden had, als hij wou dat al wat hij geschreven had,niet zou achterblijven als een warboel.

Wist hij plots, zoals de pijn die plots was opgedoken, wat er hem nog te doen viel:

Was er zijn tekst over het Inferno van Dante die moest herzien, herschreven worden; was er de bundeling van het meest waardevolle in de blogs die hij geschreven had; was er de dichtbundel die hij zich voorgenomen had samen te stellen en in te dienen – waar in te dienen had geen belang nu; waren er de fragmenten uit zijn dagboeken; was er dat fameuze boek dat in vele stukken over de harde schijven van laptop en PC verspreid lagen en die hij nu samenbrengen moest. 

Maar voor vandaag was dit het enige dat hij schrijven kon, de pijn verbijtend.

03-08-2013, 04:29 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik eergisteren als blog heb ingelogd, en dat ik nog dieper te doorzoeken heb, is een mijlpaal in mijn leven. Mijn visie op de dood wijzigde zich totaal. Het is geen muur meer met een leegte er achter, het is een open verwachten in een belofte, het is, hoe vreemd dit ook moge lijken, op mijn ouderdom een met overleg nieuwsgierig vooruit zien.

Ik benadruk voor het eerst als een beseffen – dit is de ondergrond van alles – hoe ongelooflijk en  hoe intrigerend, zelfs voor een leek, het Universum geconstrueerd is als een totaliteit, als een eenheid. Alles is gemaakt uit één blok met het bestaande erin, onverbiddelijk en innig met elkaar verweven: televisie en radio, GSM en PC, alle elektronica, alle sterren en planeten en melkwegstelsels, Alles dat was en is, en al wat nog komen zal, ook de dood. Alles is zo afgemeten en ingesteld dat, indien aan de minste bouwsteen er iets gewijzigd zou worden, het geheel als een  kaartenhuisje in elkaar klapt. 

Maar het schijnt ons allemaal zo gewoon geworden dat we niet meer zien hoe ingewikkeld en hoe op elkaar ingesteld alles is; we zien niet meer de schoonheid en de bevreemdende preciesheid van het mechanisme ervan. We zijn  er blind voor en deze blindheid leidt tot een houding dat de ganse natuur ondergeschikt is, er is om ons te dienen, terwijl we met verbazing zouden moeten toekijken, hoe wonderbaar, hoe enig, hoe groots en hoe alles aan alles gebonden is; terwijl we elk ogenblik van ons bewust bestaan verwonderd zouden moeten zijn over wat we om ons heen ontmoeten en vaststellen; terwijl we zouden moeten weten dat als de GSM, de GPS, de PC er is  dan is het, omdat het Universum en de structuur, de opbouw en de elementen ervan, van de minimaalste af, zijn wat ze zijn. 

We zijn echter op het punt gekomen dat niets ons nog verbazen kan, en we trekken geen conclusies meer over al het verbazende dat is, te beginnen met een simpele graankorrel en de energie erin aanwezig.

Het is pas als we hier gaan over nadenken dat we kunnen denken over wat de dood betekent. 

Bewondering en verrast-zijn is ons deel, en er is er geen ander. We moeten er mee opstaan en er mee slapen gaan. Van dat ogenblik openen zich de mogelijkheden inherent aan wat deze bewondering en verrassing  betekent. Van dat ogenblik af wordt het leven dat we doorbrachten op aarde, slechts een overgang tussen wat was vóór onze geboorte naar wat we zijn zullen na onze dood, en is de dood niet meer de dood maar het begin van een nieuw leven.

Hoe het dan zal zijn, weten we pas later, maar de voortekenen zijn aanwezig, als we ze maar willen zien, dat het een even groot wonder zal zijn als het wonder van het geboren worden.

02-08-2013, 00:53 geschreven door Ugo d'Oorde  

 Grimentz, Valais.

Eén augustus, nationale feestdag in Zwitserland. In mijn verbeelden ben ik in Grimentz[1], een oud dorpje hoog in de Val d’Anniviers. Ik loop er in de smalle straten – in feite is er maar een straat dwars door het dorp - bedwelmd door het licht en gevoed door mijn herinneren.

Grimentz is een deel van mij, ik heb er mijn plaats onder de mensen van het dorp. Van velen, die in de tijd nog kinderen waren, kende ik de ouders, van sommigen zelfs de grootouders. Vandaag, het is vreemd het te moeten vermelden, ben ik een van de overgeblevenen, de oudste misschien. 

Het is een dorp van bezinning, een sacrale ruimte in het Universum. Zo voel ik het en zo zal het altijd zijn, met de vele plaatsen in de bergen ermee verbonden: le Pas de Lona en de weg er naartoe, uitgestippeld in mijn geheugen, met de moeilijkheidsgraad ervan, en eens je uit de flank van de berg komt, op de alp, links de moerassige vlakte met een veelheid aan bloemen: génépi en edelweis en gentiaan en arnica en soldanelle. En vandaar uit naar de pas, de overgang naar de andere vallei, en vandaar uit, verder, uitwijkend naar rechts, de steile weg op de rug van de berg naar de toppen van Les Becs de Bosson. Je kent dit alsof je er waart omdat je er zo dikwijls bent geweest, in zon en regen en sneeuw, vroeg in augustus soms.

En een andere richting uit, de weg doorheen het bos aan de overkant van het dorp, naar de Tsirouc, met de chalet van een vriend waar je waart ‘pour les regains’, de tweede hooioogst, een alp totaal afgezonderd, ingesloten tussen bos en berg. Een plaats om een boek te schrijven, in één ruk, aan de wankele tafel vóór de chalet met de reeën die vroeg in de morgen het wagen om tot jou door te dringen. 

Een wereld die je kunt oproepen, een na een, op elk ogenblik van de dag en de nacht: de bergen en de stromen, de meren en de bossen, met de chanterelles die je zoeken ging, de tochten, de beklimmingen. En deze dag van 1 augustus ontkom je er niet aan, hij is in jou gebrand. Je ziet en hoort nu al de in volkse klederdracht geklede ‘Fifres et Tambours’, je ziet nu al, in de valavond, de stoet, vertrekkende uit het dorp en langs de smalle veldwegel, de kinderen met hun lampions met brandende kaars, naar de plaats buiten het dorp, waar het vreugdevuur wordt aangestoken. Er aanwezig zijn, juist maar daar te zijn, is je hemel.

Ik moet er ooit gebeden hebben: als ik ga laat het hier zijn en laat me begraven worden aan de voet van de kerk om er te zijn en te blijven.

Een gedachte die nog altijd overheerst als ik er aan denk hoe het verder zou moeten met dit omhulsel van mij. 

Herinneringen aan wat was en niet meer komen zal, thuis in je hoek gezeten, een blank blad voor jou en een pen in de hand die jaren oud is, een gezel die je niet missen kunt.

01-08-2013, 05:39 geschreven door Ugo d'Oorde  

‘Lorsque je disparaîtrai, il ne restera rien. La foi en la résurrection n’est rien d’autre que la confiance en la puissance qui nous tient en vie aujourd’hui’ (Christian de Duve).

Wat Christian de Duve (Nobelprijs) gezegd heeft is niet weinig :

dat er van onze zichtbare aanwezigheid niets zal overblijven betwijfelt niemand, maar als hij het heeft over ‘la résurrection’, de heropstanding dan vertelt hij iets dat opmerkenswaardig is, namelijk ‘het vertrouwen dat we hebben in een Kracht – of hoe we het ook noemen willen - die ons vandaag in leven houdt’.

Dit betekent dat als we vertrouwen hebben in die Kracht, ook erop mogen vertrouwen dat deze ons zo maar niet zal laten vallen omdat ons zichtbaar lichaam te kaduuk is geworden om nog verder te functioneren.

Hierop vertrouwen betekent geloven in de heropstanding. Niets is hier verkeerd aan is: je hebt het vertrouwen of je hebt het niet.

Maar je vertrouwen heeft een reden, namelijk de Kracht die je op de wereld heeft gezet is vertrouwenswaardig, ze is, noch min noch meer wonderbaar, Zij is het die het Universum in leven en in beweging houdt. 

Deze blog vindt zijn oorsprong in een artikel uit ‘La Libre Belgique’ van 4 juni 2013, me gisteren, zondag in de namiddag, overgemaakt door een vriend, J.v.I. – hij heeft het lang  bewaard voor mij - het is van de hand van André Fossion, jésuite théologien. Uit zijn betoog licht ik – ik heb er nooit aan gedacht maar ik volg hem graag - volgende passages:

Qu’il y ait quelque chose plutôt que rien, que nous soyons ainsi jetés dans l’existence est un mystère qui ne souffre pas d’explication. De ce point de vue, la perspective d’une résurrection n’est pas moins étonnante, n’est pas moins impossible ou incroyable que la vie elle-même, qui nous est donnée aujourd’hui. 

En het is absoluut correct, het leven is een wonder iets. Stel je voor dat er een opdracht zou uitgeschreven worden om een zaadje te maken waaruit een plant moet voortkomen die op haar beurt zaad moet voortbrengen. Wie zou deze opdracht ooit kunnen volbrengen? 

Pourquoi moi, avec le corps qui est le mien, puissance de désir et de relation, serais-je rejeté dans le néant alors que j’en ai été tiré ? Pourquoi la vie physique, une fois épuisée, ne serait-elle pas ‘relevée’ de la même manière qu’elle a été suscitée.

Die mogelijkheid, tot een ander leven geroepen te worden, vloeit voort uit het wondere dat het leven is; het leven dat ons slechts nog sporadisch overkomt als een groot iets, het verbaast ons niet meer zoals het ons zou moeten (blijven) verbazen. Het wonder dat het leven is kan ook het wonder zijn dat de dood is.

Er wordt hier een opening gecreëerd die ons wakker houden moet. En zeg niet dat dit larie is, dit is maar al te gemakkelijk,

Au nom de quoi, par quel goût de mort, pourrions-nous prétendre, à priori, que la vie suscitée en nous ne pourrait être ressuscitée à nouveau dans une nouvelle donation aussi étonnante que la première?

We hebben een geest om ons vragen te stellen over het leven dat ons overstijgt, dat we ontleden kunnen in al zijn facetten om telkens uit te komen op die ene vraag, hoe kan het, hoe is het mogelijk?

En nu duikt er een nieuwe vraag op: Gezien het wonder van het leven, wat is er van het wonder van de heropstanding na de dood tot een ander bestaan, totaal verschillend van ons leven van vandaag?

Met het antwoord van de schrijver van het artikel, André Fossion:

En tous cas, il serait déraisonnable de n’en point garder l’espérance.

31-07-2013, 00:05 geschreven door Ugo d'Oorde  

Un dimanche après-midi à la campagne

Parce que j’ai la taille de ce que je vois,

Et non pas la taille de ma stature[1].

Zondagnamiddag

en de aarde verder keerde,

zonder bewegen

alsof de tijd gebogen was

alsof de wereld stilte was,

ver weg geschoven.

We spraken maar

en van de wijn

en van het vele dat we aten,

toen van schilderijen en hoe

de tijden waren wat de kunst betrof

van Hirst tot Koons

tot De Keyzer en Raveel

en Patrick Ysebaert vernoemd.

terug van vele dagen.

We spraken maar,

we hadden Proust gelezen,

langzaam zoals geschreven,

elke zin hernomen en niet geweten

waar hij heen wou gaan,

noch vanwaar gekomen.

De bomen om het huis,

catalpa’s die in bloei nog stonden

als sneeuw in het gras

ook meegeluisterd,

al was er niets dat ons storen kon,

ons overhoop kon halen

noch van het deeltje Higgs

dat het van God zou zijn.

We spraken maar,

van Beethoven de kwartetten

opgesomd en geluisterd in gedachten

hoe de klanken waren

in de boeken over hem.

Zo ontvankelijk we waren,

en later

tot van de kaart de laatste woorden

die we niet verhalen

omdat ze van het leven waren.

Maar van het gebeuren in de wereld

was er niets om over te praten,

omdat het zondag

laat in de namiddag was

en we vrienden waren

en vele wegen ons bij elkaar

hadden gebracht tot in Auvers-sur-Oise,

bij Van Gogh.

We spraken maar.

En toen we gingen, de lijsterbes

traag in vrucht, aan Pasternak gedacht

omdat het Lara was.

30-07-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Aan George Steiner ontleen ik uit zijn ‘Grammars of Creation’ (Faber and Faber Ltd, paperback 2002), p. 14, de zin van Boccaccio uit dezes werk over het Leven van Dante:

‘I assert that theology and poetry can be said to be almost one and the same thing: indeed I say more: that theology is nothing more than a poem of/on God’.

Waar Steiner aan toevoegt ‘that philosophical discourse is a music of thought’.

Vreemd kan het lijken een filosofisch betoog geprojecteerd op een religieuze achtergrond in een poëtische vorm, de wereld in te sturen.

Een soort webcam te zijn en het panoramisch beeld  van wat me bezig houdt te laten verschijnen op het scherm van mijn blog, in de hoop dat het gedetecteerd wordt door enkelen. Zoals de zeemansvrouw de webcam opzoekt in vreemde havens waarop de boot van haar geliefde - deel van haar geest en lichaam – binnen vaart, zo wou ik ook dat mijn webcam-blog zou worden opgezocht.

Ik ben er me ruim van bewust dat ik schrijf over dingen waar normaal weinig over gesproken of gediscussieerd wordt, maar wat ik schrijf is deel van mijn zoektocht naar het gans Andere.

Al is het ook zo, dat alhoewel we ons een globaal beeld kunnen vormen van de Kosmos, we heel wat meer moeite hebben inzicht te krijgen in de uitgestrektheid ervan en evenmin zicht te hebben op de mysterieuze krachten die er in aanwezig zijn.
Krachten die toegewezen worden aan een antropomorfe God, ingekaderd met woorden en verhalen en aan wie we vooral zijn ontoegankelijkheid en zijn zwijgen verwijten, zoals George Steiner in zijn boek ‘Errata’.

We vergeten hierbij dat we voorlopig, schijnbaar nog niet in staat zijn welk teken  ook – al was het maar het kiemen van een zaadkorrel - te zien en te vatten als een teken ‘komende van hem’ en tevens als het bewijs van zijn bestaan.

En sprekend over die mysterieuze krachten  is er nog de schamelheid van het woord om te zeggen want we wensen te zeggen; Dante, die jarenlang mijn gezel is geweest, zegt dit, o zo duidelijk in zijn Paradiso, Canto XXXIII, 121 tot 123: 

Oh quanto è corto il dire e como fioco

Al mio concetto! E questo, a quel ch’io vidi,

È tanto, che non basta a dicer ‘poco’. 

Oh, hoe kort is het wat ik te zeggen heb en hoe schamel het beeld dat ik erover heb, zo dat ‘weinig’ zeggen niet volstaat. 

De schamelheid van mijn woorden draag ik mee over de ganse lengte van mijn betoog van (1) tot (9), dat ik waag een essay te noemen. Maar toch blijf ik ‘zijn’ stilte af tasten, hopende, op gezegende ogenblikken, even maar, een fractie maar, er in binnen te dringen, een immanentie te bereiken die een begin is van een doorbraak. 

En wat de poëzie aangaat blijven we ons situeren op de golflengte van Boccaccio, dat al wat waard is geschreven te worden en bewaard te blijven, een religieuze geladenheid moet kennen of dan toch, op een of andere wijze, contact moet hebben met de wereld van het sacrale die een raakvlak heeft met het elitaire.

Het sacrale en het elitaire dat de dingen omsluiert met een maatstaf in meer, van waaruit, lijk komende uit de brandende braamstruik, een sprankel van zijn stem te horen is.

29-07-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde