Er waren in de namiddag acht bijen op bezoek in de veldbloementuin, een aantal in jaren niet gezien in de tuin en nu komen ze, ik denk van einde en ver  en ik oordeel, rekening houdend met mijn levensvoorwaarden het het vermelden waard, trouwens hoe zou ik anders vandaag mijn blog begonnen zijn?

Ik weet wel dat ik nog altijd het boek van Thomas Hertog ‘Het ontstaan van de Tijd’ moet afsluiten, zeggen dat ik na de lezing ervan nog steeds niet weet ‘hoe’ de tijd is ontstaan, dat ik nog steeds niet weet tot welke conclusie ik uiteindelijk gekomen ben omdat ook Hertog geen conclusie heeft neergezet.

Ik wacht nog steeds mijn ogenblik af om het ‘ontstaan van de tijd’ af te sluiten, want vandaag is dit nog ‘en suspens’, in feite weet ik weinig meer dan wat ik al dacht te weten of weten wilde. Trouwens voor het ogenblik, heb ik meer aan mijn veldbloemen en hun ‘bezoekers’ dan aan om het even wat anders. Ik zie het perk bloemen als een gedicht als - geconfronteerd met de pijn van het schrijven zoals ik ben - de weinige poëzie die ik voor het ogenblik ken. De poëzie van de schoonheid van de bloemen die ik zie als ik er omheen wandel. De wandeling voor mij een groot gebeuren zijnde zoals het schrijven in mijn leven vandaag.

Eigenlijk hoef ik niet veel meer omdat ik weet dat ik er naast nog heel wat in potentie heb, verbazend veel.