Waar kom ik uit als ik me instel op het gezang  van de vogels in het  bijzonder van de merel in de tuin en ik niets méér heb om over te vertellen?

Nergens denk ik, ik heb niets gemeen met hem dan de stilte die er anders zijn zou als ik schrijf, de stilte in mij waar alles verdoofd lijkt, te gesloten om enige waarheid te dragen, een waarheid waarop ik verder zou kunnen gaan om binnen te komen langs een herinnering in jullie geest naar mij gericht.

Ik jullie betreden wil langs die herinnering die jullie misschien hebben opengehouden voor mij ondanks de vele morgens dat ik er niet was en jullie toch zijn blijven geloven dat ik er terug eens zou staan als jullie  zich openen op mij.

Weet vooreerst dat ik jullie niet vergeten was, dat ik voortdurend dacht aan jullie, maar ik niet de kracht had om me te openen in  woorden, te zeer ingenomen door het lot dat me bezocht en me totaal geestelijk immobiliseerde in een cirkel van pijn die me dag en nacht vergezelde en waaruit ik thans nog niet volledig ben opgestaan maar die ik ignoreren wil om met mijn schrijven al het negatieve te overkomen.

Ik weet niet of ik erin slagen zal er voortaan elke morgen te staan maar ik wil een poging doen om terug een gezel te zijn in jullie dagen, een gezel, tenminste zo jullie er nood aan hebben even zeer als ik er nood aan heb.

Een andere boodschap heb ik niet maar het is met een gerust gemoed dat ik de dag binnenga vandaag.

10-06-2023, 04:34 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik blijf in mijn dal van onzekerheid en ongemakken, mijn schrijven blijft moeilijk maar ik heb me met veel wil en moeite opgericht uit de stroom als even herrezen en bewandel nu, in de droom van deze ochtend, een wijdopen vlakte ingesloten door de bergen. Zo wil ik het en ik weet precies waar. Het is een vlakte die een deel van mijn leven is, de vlakte op het einde van het dorpje Zinal in de Val d’Anniviers.

Vergeef het me als het een plaats is die je misschien niet kent, maar ik ken ze voor jullie en ik neem jullie mee door het dorp, over de brug over de woelige waters van de Navizence, op de aarden slingerweg die doorloopt tot  de bergen aan de overkant, langs een moerassig gedeelte waar links de gevlekte orchis groeit en rechts in de brede plas water het veld ‘linaigrettes’ – wollegras - wiegt in de wind.

Ik ken die plaats zo goed, ze heeft me altijd vertederd als ik eraan voorbijkwam: de orchideeën en het wollegras, de stukken rots begroeid met mos en lichen, een veld natuur van alpenflora waar ik stil bleef staan om het voor altijd  op te nemen in mij en ik ken zo vele plaatsen in de bergen van de Valais, sommige een lappendeken groot maar waar het altijd goed is te zijn.

Ik droom nu de droom der dromen, doorzichtig als lucht, zwevend alsof ik enkel adem was.  Het is wat me nog rest van het vele dat er was. Het enige onwezenlijke nog dat ik koester als een gedicht van Rilke of van om het  even wie, van een vriend dichtbij of veraf.

De ganse vlakte in een blik omsluiten, er zijnde zonder er te zijn en er  te blijven,  klein, vergeten al wat van de wereld is, in de onmetelijkheid van het zijnde, aan de poort naar het Arcadia, dat je wacht, later op het einde van je tocht, een einde dat nu heel dicht gekomen is.

Het is wat is, het is niet anders, je dagen afgeteld, je weet het o zo goed en toch loopt je verder, steekt je de vlakte over naar het bosje aanleunend tegen de rotswand  om er te kijken naar de flora die er is, naar de mossen en de lichen op de stukken rots, het kleine woekerende leven, een beeld van het geluk in jou daar te zijn in het  licht dat je omhelst alsof je er een zoon van bent, in de wijdheid van het landschap om je heen waar je deel van bent.

Hoe  goed ik me voelde dat ik er was, om er te staan hij de flora die er was en die ik vergeet nu maar niet de minuscule orchidee een vinger hoog in het mos op de rand van een greppel, me afvragend van waar die kwam en welk teken eraan verbonden was opdat mijn oog erop vallen zou.

Een herinnering die gebleven is aan dat allerkleinste gebeuren in mijn leven alsof het in de droomruimte waarin ik me bevond  opgetekend werd als het symbool van mijn aanwezigheid op die plaats in die open vlakte tussen de grenzeloze bergen.

Dit is waar ik, na zovele dagen van afwezigheid, ogenblikken vertoefde deze morgen: een ver geluk dat  even openbloeide, het aroma van een late roos gelijk.

09-06-2023, 09:54 geschreven door Ugo d'Oorde  

31 mei 2023

Ik zit nog altijd in een diep dal. Ik zit op de bodem van de stroom in het dal tussen de salamanders en de watertorren. Weinig meer werd me gegund. De toppen van de vingers van mijn rechterhand zijn nog steeds gevoelloos. Ik kan enkel afwachten en mijn gedachten ongeschreven opsparen, ergens of nergens.

Maar terugkomen zal ik.

31-05-2023, 16:38 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zit nog altijd in een diep dal. Ik zit op de bodem van de stroom in het dal tussen de salamanders en de watertorren. Weinig meer wordt me gegund, de toppen van de vingers van mijn rechterhand zijn nog steeds gevoelloos. Ik kan enkel afwachten en mijn gedachten ongeschreven opsparen, ergens of nergens.

Maar terugkomen zal ik.

31-05-2023, 16:33 geschreven door Ugo d'Oorde  

Papa vraagt mij u te melden dat hij 12 mei geopereerd wordt aan zijn rechterhand. Hij hoopt zijn blogs te kunnen herbeginnen op 1 juni. 

Met zijn hartelijke groeten

Zijn dochter, Ann

07-05-2023, 13:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik vind, ondanks de pijn dat het schrijven me kost, dat je hier in dit land niet kunt rondlopen zonder het boek van Thpmas Hertog, ‘Het Ontstaan van de Tijd’ gelezen te hebben of dan toch tenminste het hebben doorbladerd en hier en daar een fragment ervan gelezen te hebben, zelfs al begrijp je er heel weinig van, zoals ik, zelfs al  begrijp je er maar een paar zinnen, zoals ik, je moet het i n de hand gehouden hebben of zoals ik het voor jou, liggend op de tafel gehouden te hebben, om er enkele uren, enkele dagen, enkele weken, in bezig geweest te zijn.

Ik was in al mijn tegenspoed wat mijn rechterhand en rechterarm betreft , gelukkig  - en het is het woord dat telt omdat het me aanzette om je dit vandaag te schrijven - dat lk gelukkig was te lezen, pag.167, bovenaan, over de Russische kosmoloog AndreI LINDE die schreef dat ‘het Heelal in zijn geheel een zichzelf reproducerend systeem is dat zonder einde is en mogelijks zonder begin.’

Wel ik, als esoterieker, levend in een metafysische wereld kan me permitteren te schrijven dat het Heelal zoals we het kennen de materiële vorm is van het ZIJNDE dat zichzelf heeft gereproduceerd. Het  ZIJNDE dat gemakkelijkheid halve God of het Onnoembare kan worden genoemd.

Het is vrijdag 21 april 12.15: mijn dag die heel slecht begon kende een gelukkige passage.

21-04-2023, 10:29 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zacht uitgedrukt sukkel ik met mijn rechterhand, dag en nacht is de pijn zo hevig dat, hoewel de wil er is, ik niet in staat ben mijn woorden vlot te schrijven.

Ze moeten dus wachten, zoals jullie zullen moeten wachten, op beterschap voor mij.

Wanneer die beterschap er komen zal verneem je wel.

Hopelijk, vlug.

17-04-2023, 08:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

In blijvende verwondering: de natuur die ontwaakt, ben ik mijn dag begonnen, hoe ik hem eindigen zal en of ik hem eindigen zal weet ik niet, heeft nu geen belang terwijl ik aan het schrijven ben, het is maar een gedachte die me te binnen valt waarvan ik de globale  betekenis wel ken, maar het toch nodig vind ze te vermelden omdat ik niet dikwijls opsta met deze gedachte. Dus er moet een reden zijn waarom die ineens is opgedaagd om geschreven te worden, ze was me niet alleen ingegeven maar me opgelegd het te doen om de lente, de lang verwachte, te verwelkomen in mijn geschriften.

Ik luister altijd naar de stem in mij, het is zelfs geen stem, het zijn zelfs geen woorden die opduiken het is een vaag gevoel  dat ik omzet in woorden, of tracht om te zetten; soms ben ik er vlak op soms is het maar gedeeltelijk dat ik het omzetten kan in woorden, maar het is in elk geval een vreemd iets  om wat ‘hangend’ is, wat eigenlijk metafysisch is, om te zetten in woorden. Dit is wat telkenmale gebeurt, iets waar ik evenzeer verwonderd over ben, de kunst een gevoel, een ‘iets-menen-te-weten’ om te zetten in iets vaststaand, wat lettertekens zo neergezet alsof het be simpelste zaak van de wereld was, maar het is het niet, het is het nooit, want niets is verworven als de wil om het te verwerven er niet is.

Zo deze morgen en alle dagen van mijn leven is het de wil geweest die me aan het schrijven zette, de wil waar ik geen vat op had die zich opdrong en me achterliet om zelf het hecht in de hand te nemen – de hand van mij die er heel slecht aan toe is, want je weet niet, je vermoedt zelfs niet de pijn die het me kost deze woorden neer te zetten - maar hier ook is het de wil om het te doen sterker dan mezelf en ga ik door tot het einde, tot deze enkele woorden die ik er nog ga aan toevoegen geschreven staan en wel voor een lange tijd.

Ik heb deze lijnen nu in een ruk geschreven, mijn wil of de wil zorgde ervoor dat ik niet stopte, dat ik doorging verder en verder al wist ik in  het begin maar een enkele zin: het blijvend verwonderd zijn over wat het leven is.

Ik denk dat ik ver genoeg gegaan ben,  dat er genoeg is om over na te denken terwijl ik ook er vandaag zal over nadenken tot de avond valt en de nacht me opnemen zal in haar schoot.

Zo hoop ik toch dat het gebeuren zal om mijn dag aldus te eindigen.

Ik heb dit geschreven op zaterdagmorgen, ik wacht nu tot de avond valt om het te herlezen en jullie het daarna voor te leggen op zondag 16 april van het jaar des Heren 2023.

16-04-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Nu er een grote rust die hoofdzakelijk vertrouwen is,  gekomen is in en over mij gebeurt het meer en meer dat ik terugblik op wat mijn leven geweest is en stel ik vast dat ik altijd op de een of andere wijze buiten het dagelijkse gedoe getreden ben om me bezig te houden,  om een tweede leven te leiden naast het gewone dat ik kende als gewone mens in de maatschappij.

Een leven dat neigde naar het creatieve dat ik voelde opborrelen in mij en dat op de een of andere wijze een uitweg zocht in het bijhouden van een dagboek dat ik in 1978 begonnen ben en dat als een rode draad, tot op vandaag, mijn leven heeft getekend, zo dat het in feite een gewone dagelijkse bezigheid is geworden, een soort van levensadem, zonder dewelke ik niet meer zou bestaan.

En het gebeurt, nu ik gekomen ben op het punt waar ik me bevind, dat ik soms – en eigenlijk meer dan soms - terugblik om uit te maken van waar ik kom, wie ik geweest ben en  hoe ik gekomen ben tot wie ik nu ben. Ik blader niet alleen door mijn geschriften van vele jaren terug maar kijk ook naar de andere activiteiten die mijn dagen geestelijk hebben gevuld en me diep levend hebben gehouden, een diepte die me nu recht houdt, zoals ik me nog nimmer ‘recht’ gevoeld heb.

Vergeef me als ik dan denk aan Hokusaï en wat hij dacht over zijn tekenen, dat hij pas op zijn honderdste bereiken zou wat hij wilde bereiken. Hij werkte dus zijn ganse leven naar dat hoogtepunt toe en in dit voel ik dat ik hem, heel bescheiden, heel nederig, op mijn manier, aan het navolgen ben, is het niet op het gebied van de kunst het is op het gebied van de rust die in mij gekomen is om de toestand waarin ik me bevind optimaal te beleven, ongeacht de vele ongemakken van het ‘oude’ lichaam dat ik bewoon dat onlangs met een technische hoogstand werd bijgewerkt.

Maar de vrienden die me kennen weten ook dat er in mijn leven een tijd is geweest – il fut un temps - dat ik tekende met potlood, hardheid 2 tot 5 op grote bladen Steinbach of Schoeller papier dat ik kocht bij Schleiper. Eigenzinnige tekeningen, totaal vrij van opbouw en inhoud. Tekeningen die nu ingelijst bij de kinderen aan de muren hangen  of bij mij, of weggeborgen hier of daar.

En een gevolg hierop. Il fut un temps dat ik kleine etsen maakte. Een koperen plaatje dat ik bedekte met een laklaag waar ik dan een tekening in aanbracht, even vrij als op mijn grote bladen, vormen en lijnen die zo ontstonden uit de naald. De plaat werd daarna in een bad van ijzerperchloride gelegd gedurende een bepaalde tijd, daarna het reinigen van de plaat, het ininkten, het afkloppen van de overtollige inkt met de hand, en dan de finale, het afdrukken.

En een vervolg hierop, il fut un temps dat ik kadertjes opvulde met de etsen die ik maakte en, als de kader een zekere diepte had, die ik soms aanvulde met stukken wortels, schelpen, stenen of wat ook, denkend zoals de pastoor van Crécy in ‘le Journal d’un Curé de Campagne’ van Georges Bernanos :  ‘Les petites choses n’ont l’air de rien mais elles donnent la paix’. En ook om erop te wijzen dat de dingen uit de natuur niet te overtreffen waren, tenminste dit was het gevoel dat ‘ik’ er bij kende.

Thans, in de laatste fase van mijn leven, bezeten van het schrijven, is dit het enige dat ik nog kan en ik doe het en blijf het doen in liefde voor het woord. Je weet het al, nu met tussenpozen omdat ik naast mijn blog er een andere even waardige activiteit op nahoudt, het herdenken en herschikken van wat ik ooit schreef.

Weet ook dat ik deze woorden eindig op het ogenblik dat de merel begint in de tuin. Ik hoor hoe gelukkig hij is. Ik voel me er goed bij, zelfs nu mijn blog eindigt,  heel goed.

14-04-2023, 04:09 geschreven door Ugo d'Oorde  

De eenzame tulp in de tuin, vlak voor het venster, kijkt me aan als ik de gordijnen openschuif. Je zult denken dat kan niet, maar het kan wél anders zou ik het niet schrijven, maar ze staat daar kaarsrecht in de regen en kijkt me verbaasd aan, geschrokken door het beeld van mijn leeftijd en ik, ik door haar teer roze kleur, haar statigheid en wat ze me schijnt te willen zeggen. Maar ze zwijgt, ik kan het enkel maar raden, zoals deze morgen de ganse natuur zwijgt, ik weet het en aan het wachten is op niets anders dan de lente omdat ik ook erop wacht, meer, veel meer, oneindig meer dan de andere jaren, want ik wil buiten om terug te leren deftig lopen, gaan eigenlijk, op het terras buiten om voor eens en altijd te vergeten het strompelen dat ik nog ken.

Al overdrijf ik misschien het is het gevoel dat ik ken en meedraag in mijn uren als ik me beweeg in het huis. En het is het gevoel dat telt en dat ik in acht neem, daarom ook is mijn tegenstelling met de rechtopstaande tulp te groot opdat ik het niet vermelden zou deze dag in april die anders een totaal ander aspect van mij – van mijn geestesgesteldheid – heeft getoond wan ik heb een selectie gemaakt van mijn blogs over de periode mei 2010 tot september 2011, 229 pagina’s voor 73.000 woorden. En nu wat doe ik ermee. Waag ik het deze ‘verouderde’ geschriften door te sturen naar een uitgever hier of in Nederland?

In elk geval niet meer naar Boekscout waar ik zelf zorgen moet voor de publiciteit wat ik niet meer kan of zelfs niet wil. Ik wacht dus af en zal beginnen aan de periode van oktober 2011 tot we zien wel na 75.000 woorden.

Het houdt me in alle geval bezig en Günther die me regelmatig tweemaal per week komt bezoeken, vindt het nodig dat ik bezig blijf en trouwens ik ook. Nu is het gemakkelijker een schifting te doen in wat ik al geschreven heb dan iets totaal nieuws te schrijven, wel duurt het langer, maar eigenlijk had ik amper een maand nodig voor een eerste bundel. Ik mag dus stellen dat ik half mei gedaan zal hebben met een tweede bundel en zo verder zonder verpozen doorgaan.

Zien jullie het gebeuren, of beter, zie ik het gebeuren, zie ik het voor mogelijk, staat het al ergens geschreven, bijvoorbeeld waar ik telkens  - zonder schaamte – naar verwijs, in het Boek waar Psalm 139 het over heeft? Wat betekenen zou dat alles in potentie al bestaat en dat ik het enkel nog maar te schrijven heb.

Nu anderen ook hebben dit al gezegd, het ‘in potentie aanwezig zijn’ opent heel wat poorten.

12-04-2023, 07:28 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoog 
op de rots gezeten,
hier verbleven
in het absolute van het licht,
er ons ademen wind
en water is en verderaf

herinnering
aan hoe we er waren
en hoe we er hadden kunnen zijn.

En al wat zichtbaar
en wat onzichtbaar is
geregen aan elkaar,
verweven in
een kwantumwereld,
door het woord bezeten.

Uitgeschreven al
zoals het hoort
op folio’s oud papier:

stil geluk
daar te zijn
en van het schrijven.

We zijn er veel gebleven
en er teruggekeerd.

In een lichte geur
van vlier en sternanijs
aan Rilke er gedacht,

op de noen.

10-04-2023, 01:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Na mijn bezoek aan de dokter: zou  ik, indien ik op sterven na dood ware geweest, een pacemaker ingeplant gekregen hebben? Ik denk van niet, dus waarom wel, waarom hebben ze besloten, me kennende, de ‘investering’ wel te doen en wel zo vlug mogelijk?

Was het omdat mijn levenskwaliteit erom vroeg, het hen duidelijk was dat ik nog inhoud had om mijn dagen verder in rust en vertrouwen – een vertrouwen dat ik niet meer had - door te brengen tot nader orde?

Het komt er in elk geval op  neer dat het een geschenk uit de hemel is en dat ik het als een geschenk zien moet. Misschien in aanvulling over wat ik schreef in verband met wat ik meende te zien als een ‘gezant’ zijnde. 

Ik moet er dus iets tegenover stellen, en het enige dat me rest is mijn schrijven, want het is mijn schrijven dat me gered heeft van een nakend heengaan.

Ik ben er dus nog en sta me toe, sta me toe het te zien als een gunst van niemand anders dan het ‘Zijnde’, het ‘Zijnde’ dat zich ontfermde over mij. Is  er een reden voor?

Ik ga dit geen tweede maal schrijven, het is te delicaat, maar ik ga het indachtig zijn voor de rest van mijn dagen.

Ik weet nu ook, mijn lichaam zijnde wat en hoe het is, dat ik geen verre of zelfs dichtbije reizen meer ga doen, de enige die me resten nog, zijn de reizen van de geest en hier kan ik alle kanten op, alle hoogten en alle diepten tot zelfs ‘twintig duizend mijlen onder  zee’.

Zo, waar ik, uitzonderlijk, heen reis deze morgen is naar een wel bepaalde plaats, hoog op de rotsen van Cabo de las Huertas, de Kaap der Tuinen in San Juan-Alicante.

Je kunt het me niet kwalijk nemen dat ik, hoog in de wind gezeten, met de oneindigheid van de zee onder mij, kijkend naar de witte lijn van de golven die openspatten tegen de rotsen, met de meeuwen erover en soms, soms een eenzame blauwe reiger, rechtstaande als droomde hij.

Ik zal er lang blijven met ‘El País’ naast mij, en een klein zakboekje om in te schrijven wat de zee en het grote licht me vertellen zullen terwijl ik daar zit als een feniks uitkijkend over mijn  wereld van het ogenblik.

Je kunt het me niet kwalijk nemen dat ik me heb los gewrikt van de toestand waarin mijn lichaam zich bevindt, mijn rechterhand vooral die ik broodnodig heb om jullie dit hier te vertellen en jullie mee te nemen al was het maar voor enkele ogenblikken  waar ik nu in gedachten zit, klaar om te schrijven wat me te binnen valt: het gevoel van een stil geluk dat ik in lang niet meer gekend heb.

Als je droomt is het ongebreideld, een ongebreidelde droom kent noch begin noch einde.

09-04-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke blog die ik nog schrijf zou moeten beginnen zoals de ‘Zevende’ van Beethoven, afwachtend, veel belovend, al weet ik niet wat me bezielde op 4 april toen ik me zag als een gezant, een gezondene van ik weet niet wie of wat die me gelastte met de opdracht verder te schrijven, meer nog en beter dan ik al gedaan had.

Dit gebeurde met jou en dit laat je achter jou als je schrijft wat je te binnen valt en als je meent gebeurtenissen, grote of kleine, te mogen interpreteren op een totaal vrije wijze, alsof ze plaatsvonden om je op het rechte pad te houden.

Je moet ingesteld zijn op het bevreemdende, het mysterieuze van het ‘zijn’ zoals ik, om dergelijke gedachten als echt te aanzien en niet zoals het hoort, als verbeelding.

Ter verdediging echter kan ik stellen dat een mens zonder verbeelding maar een sukkelmensje is, en dit is nu precies iets, dat ik, ondanks mijn toestand niet wil zijn; hoewel ik het ben als ik onder de mensen kom, straks bijvoorbeeld als ik naar mijn dokter toe zal gaan met meer dan aarzelende tred in het ziekenhuis.

Ik heb er een hekel aan dat men me zo ziet en dat men onwetend is over wie ik ben en wat ik schrijf als ik neerzit voor mijn klavier en er geen enkel teken van de gebreken van mijn lichaam zichtbaar zijn.

Het is dus binnen in mij dat het leven zich afspeelt en niet in mijn gaan van het ene punt naar het andere. Het uiterlijke is voor het oog, het innerlijke is voor de geest, en ‘mijn’ geest stelt het nog altijd goed anders zou ik niet schrijven wat ik schrijf, en zelfs, anders zou ik de vreugde, en de peis in mij, niet kennen had ik  het niet geschreven.

Oude man, die ik ben, na dit gezegd te hebben mag je in alle rust gaan slapen. De engelen als die er zijn zullen waken over jou en wie weet, wie weet misschien ben je toch geroepen als gezant.

Blijf het dus maar hopen!

07-04-2023, 03:11 geschreven door Ugo d'Oorde  

Tachtig jaar rond als een brood uit de oven. Vier maal twintig jong, je zegt het maar, je kent de waarheid in het getal, maar toch onverschrokken ben je het binnengegaan, ware er niet. Ware het niet dat je de pas werd afgesneden en de tijd je overwonnen heeft voor een tijd.

Waar sta je nu, die ons herhaalt in de nacht dat je er nog bent en dat we totaal verkeerd zijn als we denken dat je bent heengegaan.

Ja, wel heengegaan voor een tijdje, maar niet voor altijd, wachtend in de luwte nu, in de schaduw alvorens terug te keren in het licht dat van het leven is.

Zet dus alles klaar voor het feestmaal met jullie en met de kinderen, met Jane en Rachelle mijn twee oogappels, ik kocht een witte pony voor hen, een dwergpaardje, maar zegt het niet, wacht tot ik ermee voor de deur sta, het moet een verrassing zijn zoals ik een verrassing zal zijn als ik aanbel, want wat denkt je wel dat ik weg zou blijven nu ik tachtig ben en krachtig jong, vernieuwd en opgetuigd zoals het nimmer was.

Verwacht me dus, zet de champagne klaar en stel je op achter de deur, met open armen, ik kom, ik haast me, ik vlieg.

06-04-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik ooit schreef al was het maar wat gebazel van de zoekende mens, losgeslagen nadat de God waar hij naar opzag in zijn jeugd, zoals bij zovelen, zich heeft opgelost in de nevels van de tijd die was, en van de tijd die nog komen zal, is mijn vergankelijkheid duidelijker dan ooit geworden, vooral nu de dagen die me resten meer dan geteld zijn.

Ik weet nu, en het is deze gedachte die over mijn lippen komt elke avond als ik slapen ga: elke nieuwe dag is een bonus geweest, een gave van de natuur, een gave van het leven dat me welwillend in zijn schoot heeft behouden.

Ik waag het voorop te stellen dat ik die bonusdagen misschien, misschien, verworven heb met mijn blogs en andere geschriften die ik nagelaten heb, én met de inhoud ervan, en dat me nog wat meer tijd wordt gegund om verder te gaan met wat ik nu al meer dan tien jaren doe.

Ik zeg wel dat ik het ‘waag’ dit te veronderstellen, wat inhoudt dat ik word gade geslagen en behandeld op basis van wat ik, al, gedaan heb.

Ik zie het licht in de bomen als ik even stilhoud, als ik even opkijk, maar het licht is niet meer het licht van mijn jeugd, het is het licht van mijn leeftijd, toch voel ik, of meen ik te voelen/te weten dat me opgedragen wordt nog iets belangrijks te doen, alvorens het belangrijkste in gans mijn leven gebeuren zal.

Ik ga dus verder op die elan die ik me geschonken wordt, of die nu ingebeeld is of, je weet maar nooit, reëel is, ik durf het zien als een aanmoediging.

Waarvoor mijn dank al weet ik niet wie te bedanken, maar dit is hoe ik mijn toestand vandaag interpreteer. 

04-04-2023, 04:01 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik terughaalde uit een van mijn eerste blogs, herwerkte en jullie nu voorleg ter ‘overpeinzing’.

Deze morgen In het ‘December 2010’ van National Geographic: ‘The search for King David, new discoveries in the Holy Land’.

Ik lees het en stuur een e-mail aan Kamal Salibi hem vragend of het wenselijk is het Forum van de N.G.M. te gebruiken om te verwijzen naar zijn werk wat de locatie van het Holy Land betreft.

Hij antwoordt me:

‘A few years ago, while preparing their article on the migratory movements of Abraham, National Geography asked for my input, only to ignore it. I very much doubt if their attitude has changed since. But one might as well try and find out.

Ik voel me dus geëngageerd een e-mail te richten aan het Forum van N.G.M. Ik vrees echter dat ik, zoals Salibi, enkel een bevestiging zal ontvangen, zoals ik ook een bevestiging ontving voor mijn mail in verband met de (mogelijke) ouders van Toetanchamon.

Ik weet dat voor de Joodse fundamentalisten, Koning David untouchable is, ondanks wat over hem (zo schitterend) verhaald wordt in hoofdstuk 11 van Samuel 2 . En ik neem hier enkele passages over uit mijn geprefereerde King James’ Bible:

Het gebeurt in de valavond dat David opstaat uit bed, over zijn dakterras wandelt en op een terras beneden hem, een vrouw opmerkt die zich aan het wassen is, and the women was very beautiful to look upon.

3. And David sent and inquired after the woman. And one said, is not this Beth-sheba, the daughter of Eliam, the wife of Uriah, the Hitite?
4. And David sent messengers, and took her, and she came in unto him, and he lay with her, for she was purified from her uncleanness and she returned unto her house.
5. And the woman conceived and sent and told David, and said, I am with child.

De romance met drama omkleed – David zal er voor zorgen dat haar echtgenoot sneuvelt in een van zijn oorlogen – leest u in detail in ‘Samuel 2’. Uit hun ontmoeting(!) zal een zoon geboren worden de latere Koning Salomon.

Als ik het bewuste artikel over Koning David en zijn sporen die hij naliet, ga lezen in het National Geographic Magazine, dan durf ik besluiten, dat er nergens ook maar iets archeologisch te vinden is, in of rond Jerusalem, dat verwijzen zou naar een paleis van David en wat meer is, dat er evenmin een ruïne te vinden van het paleis en de tempel van Solomon.

Wat meer dan verbazend is, want neem ik als voorbeeld, de tempel van Hatsjepsoet, die, zo leerden we,  vijf eeuwen ervoor werd gebouwd, dan zou toch mogen verwacht worden, zelfs indien geplunderd en verwoest, dat minstens nog sporen van de grondmuren van Solomons tempel en paleis zouden overgebleven zijn, wat helemaal niet het geval is. Want na 150 jaar opgravingen in Israël, moet er geconcludeerd worden dat de resultaten niet in verhouding zijn tot de aura omheen de namen van David en Solomon.

Wat volgens het artikel te vermelden valt is de vondst van Yosef Garfinkel, professor aan de Hebreeuws Universiteit, van een Griekse grondlaag in de Elah Vallei - waar David Goliath zou verslagen hebben – waaronder hij sporen ontdekte van wat hij beschrijft als ‘buildings scattered with four olive pits, which -14 analysis dated around 1000 B.C.’.

Ook werden er ruïnes gevonden van een kopermijn in de omgeving van Edom, de dichtst bij Jerusalem gelegen mijnen, uit de tiende eeuw voor Chr. zeggen de ene, van de zevende eeuw zeggen de andere.

In 1993 zou in Tel Dan een zwart bazalten stela gevonden zijn met de inscriptie ‘Huis van David’ maar het bestaan van Solomon however, remains wholly unverified.

Maar men kan onmogelijk terug, schrijft Draper: ’King David has persisted for three millennia an omnipresence in art, folklore, churches and census rolls. To Muslims, he is Daoud, the venerated emperor and servant of Allah. To Christians, he is the natural and spiritual ancestor of Jesus, who thereby inherits David’s messianic mantle. To the Jews, he is the father of Israel – the shepherd king anointed by God – and they in turn are his descendants and God’s chosen people. That he might be something lesser is to many unthinkable.

Zo, zijn David en Solomon fictie?

Na lezing van het artikel komt het me over alsof David en Solomon en hun bouwwerken, het product zijn van de verbeelding van de auteurs van Samuel 1 en 2, van Chronijcken 1 en 2 en van Koningen 1 en 2. Robert Draper, de auteur van het artikel bevestigt dit onrechtstreeks:

‘Despite decades of searching archaeologists had found no solid evidence that David or Salomon ever built anything.

Ik zal mailen aan het Forum van National Geographic Magazine: Ofwel is de tempel van David en Solomon inbeelding, ofwel schenkt u (enige aandacht) aan het werk van Kamal Salibi, de enige bron van gegevens die de idee van fictie lichten kan. Voor hem stond de tempel in Saudi Arabië.

National Geography begeeft zich op een gevaarlijk pad, hoe meer men in die historische potten van Egypte en Israël gaat roeren hoe meer stemmen er zullen opgaan om het tegengestelde te bewijzen van wat er algemeen bekend staat. Nu ervaar ik ineens als fictie, waaraan ik nooit getwijfeld heb, het bestaan van de tempel van Solomon. Of dit het vermelden waard is voor anderen weet ik niet. Ik vermoed dat er niemand van wakker ligt maar mij inspireert het om een e-mail te sturen naar N.G.M:

I can understand that nothing substantial has been found by the archaeologists in relation to King David, but to conclude that nothing has been discovered with relation to the house of King Solomon and nothing about the existence of the temple of Solomon, seems almost unacceptable to me. It cannot be that a construction as it has been described in the Bible, even if destructed once or twice afterwards, didn’t leave no traces at all in the soil of Israel. De deux choses l’une, or David and Solomon haven’t existed, neither in Palestine, nor in another place. Or, they did exist but not in Palestine.

Is it possible that the works of Kamal Salibi could give us an acceptable answer and could it be that the ruins of the temple of Solomon have to be searched for, not in Israel but  in Arabia?

Als ik een e-mail stuur naar N.G.M. in verband met de tempel van Solomon en het waag te verwijzen naar het werk van Salibi dat bij de Directie van de N.G.M. niet hoog staat aangeschreven, dan betekent dit helemaal niet dat ik volgepropt zou zitten met antisemitische gevoelens, verre van.

Wat ik hoop te bekomen is een rationeel onderzoek naar de exactheid van bepaalde gebeurtenissen die opgeschroefd voorkomen in de geschiedenis van  Israël en Egypte - mijn houding zou precies dezelfde zijn indien het een ander volk of een andere regio betrof - maar als ik zie welke gevolgen de interpretatie van de woorden van de Bijbel heeft gekend in het nabije Oosten dan vind ik dat de zaken, nu de gelegenheid zich voordoet, toch eens van dichterbij mogen worden nagegaan en van uit een andere hoek bekeken.

Zo, is er in de geschiedenis van het Joodse volk een Koning David en een Koning Solomon geweest en als dit zo was, waarom hebben deze geen ruïnes nagelaten in Israël-Palestina?

En dan meer in het bijzonder, als ik zie welke impact de Klaagmuur[1] heeft op het Joodse Volk, waarom wordt er geen steen meer gevonden van wat eens de tempel van Solomon van het jaar 1000 kan geweest zijn en blijft alles beperkt tot de verhalen hierover opgetekend in de Bijbel, zonder een enkel materieel bewijs.

Als ik als Israëliet, die ik niet ben, het artikel in de N.G.M. van december 2010 lezen zou, dan zou ik bepaald een duidelijk antwoord willen op deze vragen, zoals ik als Vlaming ook een duidelijk beeld zou willen hebben over de Slag der Gulden Sporen van 1302 die me in mijn jeugd werd ingepompt, al was het via de Leeuw van Vlaanderen van Hendrik Conscience. Dit is mijn standpunt, een ander is er niet.

Mijn sympathie voor het immense werk van Kamal Salibi dat me jaren heeft bezig gehouden, zoals het werk van Velikovsky trouwens, is nog geen absoluut vaststaande zekerheid voor mij, zelfs al zegt Salibi dat hij over de juistheid van zijn werk niet de minste twijfel heeft, betekent dit nog niet dat ik zijn visie ad 100% delen zou.

Wat de geschiedenis aangaat zijn feiten doorslaggevend. Ook Salibi moet met reële bewijzen voor de dag komen. En er zijn bewijzen: de buit van de Shishak van de Bijbel die de tempel van Salomon leeghaalde liet deze afbeelden op de muren van een tempel – deze van Tutmoses III – in Karnak. Waar Kamal Salibi, zelfs toen ik er hem op wees als zijnde een ontdekking gedaan door Velikovsky, niet is op ingegaan, hij is kort daarna overleden.

Maar als ik Joods bloed in mijn aderen zou hebben dan zou ik zekerheid willen, als de Torah me leert waar het graf van Sarah en Abraham was en ik die plaats niet vind, als ik bestookt zou worden met twijfels over het bestaan van koning David, de eerste koning van het Joodse Volk, als ik zou lezen dat er geen sporen te vinden zijn van de tempel van Solomon, dan zou ik dit aanvoelen diep in mij als een grote leegte.

Dan zou ik alles in het werk stellen om uit te zoeken welke bronnen er nog zijn om te weten wat moet geweten.

En als er dan een theorie opduikt zoals deze van Salibi die het bestaan van David en Solomon en dezes tempel zou bekrachtigen, zou ik er dan niet op staan dat deze theorie, ondanks de gevolgen indien juist, zou worden uitgetest. Ik die zo stoer ben, wat mijn traditie als uitverkoren volk betreft, wens hoog te houden, zou ik die theorie van Salibi doodzwijgen of ze aanzien als een laatste kans? 

Mijn interventie bij N.G.M. is enkel gericht op het uittesten van wat Salibi schrijft. Verder wens ik er niet op in te gaan, het Joodse volk is niet mijn volk, als kind werd mijn zakdoek niet vastgenaaid in mijn broekzak op vrijdagavond, het is niet de traditie van het Joodse volk dat op het spel staat en het is niet hun interpretatie van de Bijbelwoorden die ik viseer.

Mijn houding is, precies te weten welke rechtzetting er kan of moet gedaan worden nu Kamal Salibi is opgestaan in de jaren tachtig met zijn visie over het Heilig Land.

[1] De Klaagmuur is een overblijfsel van de tempel die gebouwd werd na de terugkeer van de Israëlieten uit Babylonië die gestopt zijn in het ‘Nieuwe Sion’ Jerusalem. Waar was dan het ‘Oude Sion’?

01-04-2023, 00:28 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vrienden lezers,

Als er geen blog is dan is het hoofdzakelijo omdat ik de pijn niet aan kan in mijn rechterarm om lang te schrijven op mijn laptop, en is het niet omwille van gebrek aan woorden of inzichten, echter het weinige dat ik schrijf gaat een ander doel na dat voorlopig prioriteit krijgt.

Ik blijf hopen op beterschap. Hoop is wat ik tracht in stand te houden nu ik hoorde dat intelligentie een zaak is van het leven. Wat dit precies betekent weet ik niet maar het iets dat ik altijd getracht heb te verdedigen als zijnde iets kosmisch.

Tot binnenkort en moge het juliie goed gaan!

29-03-2023, 07:44 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik schreef het al, vroeger, ik vond de woorden terug, meer passend dan ooit en meer dichterbij dan ooit: de tafel waar ik schrijf, de pen waarmee ik schrijf, het potlood waarmee ik in mijn oud, halfvol geschreven dagboek van vroeger, aanvullende lijnen trek en lijnen trek in een ander schriftje dat ik bij Schleiper kocht met ‘paper based on cotton rag with an addition of natural waste, fibres handmade according to a traditional organic process’, komende van Amsterdam, hoe zal dit alles nog verder bestaan na mij, in welke handen, in welke omstandigheden. Hoe?

Of dat ander handmade zakboekje dat uit Tibet komt met handgeschept papier waarin het zo heerlijk is om te tekenen, en dat ik kocht in een bijna witte abdij, de naam ontgaat me nu maar een vriend – ik groet hem met warmte bij deze - die toen bij mij was weet dewelke ik bedoel, gelegen in het zuiden van Frankrijk niet zo ver van de molen waar Alphonse Daudet zijn brieven schreef en waar we samen neerzaten onder de boom, of niet zo ver van de kapel die we bezochten gewijd aan de Engel Gabriel , gelegen op een kruispunt van twee belangrijke wegen, wat gebeurt ermee dat ooglijk boekje en hoe zullen de plaatsen zijn waar ik ooit was, alleen of met haar, of met hen.

Hoe mijn rekken boeken, hoe mijn manuscripten en al dat ik aanraakte met mijn handen, met mijn ogen, met mijn geest, hoe zal al dat eruitzien als ik er niet meer zal zijn, in een wereld waarin nog mijn naam zal te horen zijn voor een tijdje, om daarna, als alle sporen die ik achterliet zullen uitgewist zijn, opgelost te worden in de tijd.

En toch zal ik met mijn woorden, met mijn gedachten een impact hebben gehad op hen die me kenden, op hen die me gelezen hebben, op hen die met mij gediscussieerd hebben over de belangrijke dingen van het leven, en dus ook een impact op het verder verloop van hun leven. Een impact die zich, naarmate de tijd verder schuift, vermenigvuldigen zal en verder met de geslachten de tijd inschuiven én zal mijn passage op aarde niet onopgemerkt geweest zijn, zelfs indien er geen letter van wat ik schreef zou overblijven.

Er zullen stappen gezet worden en woorden gesproken die bij leven anders zouden gezet of gesproken worden en de echo ervan zal zich verspreiden, eerst over de meest nabije plaatsen en dan stilaan uitdijen - zoals het Universum uitdijt - via, via, via, tot in de verste uithoeken van de aarde, de verste uithoeken van de Kosmos.

Is het dan niet correct als ik schrijf dat ik dan  niet meer van de aarde zal zijn maar van de wereld die van de gedachten is?

26-03-2023, 01:50 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ondanks alles wat me bezig houdt en in het bijzonder, de staat van mijn hart en de zorg om mijn vlug vermoeid zijn, toch nog dit in verband met het uitdijend Universum waarin Lemaître een ‘begin’ zag aan het Universum – wat Einstein niet zag - en hij het Oeratoom en de Oerknal bedacht. Ik vertelde hierover in mijn blog van 19 maart.

Het is iets dat mij, of ik het nu wil of niet, bezig houdt, de ‘Oerknal’ steekt de kop op en het blijft een verraderlijk iets voor de gang van mijn gedachten, eens ik neerlig in de nacht en de slaap weg blijft.

Alles wel overwogen, de ‘knal’ en het noodzakelijk simultaan ontstaan van het Higgsdeeltje of welk ander deeltje van Richard Feynman ook, denk ik dat de wetenschap nimmer in staat zal zijn de formule van  het ontstaan van het Universum te schrijven en wel, omdat er geen wetenschappelijke formule is, omdat de oorsprong ervan niet te zoeken is op het ogenblik van het ontstaan van de tijd maar ervoor, en ervoor is er maar een mogelijkheid het Universum was er, het was er in een tijdloze, potentiële toestand van het Zijn.

Of anders geformuleerd: te omschrijven en te ontdekken is niet het ontstaan van het Universum, hoe het gebeurde en waarom het gebeurde maar wel het vinden van de formule van het begrip ‘God’.

Pas dan zal geweten zijn wat het mysterie van het ontstaan en het erzijn van een Universum betekent en hoe de formule ervan is, als er tenminste ooit een formule gevonden wordt door de homo sapiens van nu.

Wat ik uiteindelijk voorzie is dat we zullen moeten wachten op de homo sapiens in de tweede macht of misschien in de derde macht. Dus niet voor de wetenschap van nu. We zullen geduld moeten hebben tot de Kosmos ons die nodige wijsheid heeft bijgebracht.

Tenware we er niet meer zouden zijn om ooit tot die wijsheid te komen.

24-03-2023, 01:15 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik sloot mijn avond van 18 maart af in de muziektempel van Louis Vuitton in Parijs (architect Frank Gehry) met de sonates voor viool en piano van Janacek, Thomas Adès, Strawinski en Ravel, meer dan genoeg. Maar nog  steeds met Thomas Hertog op mijn tafel en in mijn hoofd. Hij en zijn boek laten me niet los.

Het is zo ver gekomen dat ik schrijf in mijn slaap, om eraan te ontkomen is het wenselijk dat ik opsta en zeg wat ik te zeggen heb.

Zo het is 19 maart, 02.02 uur:

De wetenschap heeft een probleem met het tot stand komen van het Universum; precies alsof er geen probleem is met het tot stand komen van de bouwsteen van het Universum, het Atoom; precies alsof ze geen probleem hebben met het tot stand komen van het Atoom een minuscule kern met er ver – verhoudingsgewijs - omheen zwiepende elektronen; precies alsof ze geen probleem hebben met de bouwstenen van het Atoom, Richard Feynman stopte na 400 met het tellen van de deeltjes ervan.

En al deze deeltjes, toevallig, er daar zijnde, toevallig, atomen gebouwd die toevallig een Universum hebben doen ontstaan en dit zonder oorzaak dus en ineens in één Oerknal.

Niemand schijnt hier enig probleem van te maken er wordt enkel gesproken over het ontstaan van het Universum op het nulpunt van de tijd.

Ik huiver bij de gedachte eraan, want waarom ben ik bezeten met me hierover keer op keer vragen te stellen alsof het een kwestie was van leven en dood?

Wel, het is er een voor mij, nu meer dan ooit, want als de oerknal er gekomen is uit het luchtledige dan is mijn dood het einde voor mij zoals het het einde is voor de atheïst.

Terwijl, als er vóór het begin van de tijd een Universum in potentie bestond, een God om Hem zo gemakkelijks halve te noemen, dan ben ik er het product van en kan me niets ergs overkomen. Ik ben een deel van Hem en Hij verwacht me.

Het is 02.45.

Dit schreef ik deze morgen van19 maart op de maagdelijk gebleven bladen van een oud dagboek van ‘the Economist’, van 02.02 tot 02.25.

Ik heb dit overgetypt en ingelogd in de voormiddag, maar let niet op het uur dat opgetekend staat onderaan mijn blog, dit is gewoonlijk onjuist, nu is het 11.21.

Ik weet niet wanner mijn volgende blog verschijnen zal. Ik heb andere zorgen nu.

Het ga je heel goed.

19-03-2023, 10:32 geschreven door Ugo d'Oorde