Zo, terwijl ik leer hoe het klavier van mijn laptop te gebruiken,  leer ik er naast op het terras in de tuin,  met behulp van een loopstoel, hoe te gaan, hoe te wandelen.

Ik teken dit hier op opdat ik later, als er een later komt, weten zou in welke toestand ik me ooit bevonden heb: lamlendig in het schrijven als in het wandelen, gelukkig nog niet in het ademen.

Dit is dan van de momenten van nu waarin ik me richt tot jullie, hopende dat al het negatieve zich oplossen zal als ik maar blijf doorgaan als een normaal iemand. Het kost me wat, hopelijk loont het.

Ik bezit wel de vrijheid mijn slaap in te wisselen voor mijn bezig zijn, te zijn zoals ik zijn wil, de nacht nemen als dag en de dag als nacht, altijd bereid en klaar om op te treden, en het hoogst mogelijke voor mij, woorden te produceren, vorm te geven aan mijn gedachten zelfs als deze nog niet de waarde kennen van wat ik vroeger schreef.

De omstandigheden hebben een te grote impact, ik word er voortdurend mee geconfronteerd, en deze beletten me te zijn wie ik wens te zijn vooral dan als ik schrijf.

Laat ik stellen dat ik me bevind in een overgangsperiode en dat  jullie er geen idee van  hebben de moeite en de tijd die het vergt om deze luttele lijnen te schrijven.

Maar mijn blog is terug deel van mijn leven geworden, en dit telt enorm veel voor mij. Ik kom terug tot leven.