In blijvende verwondering: de natuur die ontwaakt, ben ik mijn dag begonnen, hoe ik hem eindigen zal en of ik hem eindigen zal weet ik niet, heeft nu geen belang terwijl ik aan het schrijven ben, het is maar een gedachte die me te binnen valt waarvan ik de globale  betekenis wel ken, maar het toch nodig vind ze te vermelden omdat ik niet dikwijls opsta met deze gedachte. Dus er moet een reden zijn waarom die ineens is opgedaagd om geschreven te worden, ze was me niet alleen ingegeven maar me opgelegd het te doen om de lente, de lang verwachte, te verwelkomen in mijn geschriften.

Ik luister altijd naar de stem in mij, het is zelfs geen stem, het zijn zelfs geen woorden die opduiken het is een vaag gevoel  dat ik omzet in woorden, of tracht om te zetten; soms ben ik er vlak op soms is het maar gedeeltelijk dat ik het omzetten kan in woorden, maar het is in elk geval een vreemd iets  om wat ‘hangend’ is, wat eigenlijk metafysisch is, om te zetten in woorden. Dit is wat telkenmale gebeurt, iets waar ik evenzeer verwonderd over ben, de kunst een gevoel, een ‘iets-menen-te-weten’ om te zetten in iets vaststaand, wat lettertekens zo neergezet alsof het be simpelste zaak van de wereld was, maar het is het niet, het is het nooit, want niets is verworven als de wil om het te verwerven er niet is.

Zo deze morgen en alle dagen van mijn leven is het de wil geweest die me aan het schrijven zette, de wil waar ik geen vat op had die zich opdrong en me achterliet om zelf het hecht in de hand te nemen – de hand van mij die er heel slecht aan toe is, want je weet niet, je vermoedt zelfs niet de pijn die het me kost deze woorden neer te zetten - maar hier ook is het de wil om het te doen sterker dan mezelf en ga ik door tot het einde, tot deze enkele woorden die ik er nog ga aan toevoegen geschreven staan en wel voor een lange tijd.

Ik heb deze lijnen nu in een ruk geschreven, mijn wil of de wil zorgde ervoor dat ik niet stopte, dat ik doorging verder en verder al wist ik in  het begin maar een enkele zin: het blijvend verwonderd zijn over wat het leven is.

Ik denk dat ik ver genoeg gegaan ben,  dat er genoeg is om over na te denken terwijl ik ook er vandaag zal over nadenken tot de avond valt en de nacht me opnemen zal in haar schoot.

Zo hoop ik toch dat het gebeuren zal om mijn dag aldus te eindigen.

Ik heb dit geschreven op zaterdagmorgen, ik wacht nu tot de avond valt om het te herlezen en jullie het daarna voor te leggen op zondag 16 april van het jaar des Heren 2023.