Het kan dat je, om te luisteren naar ‘Casta Diva’, uit Norma van Vincenzo Bellini, gezongen door Maria Callas, in bed blijft liggen en dat je daarna, in de greep van haar stem en de melodie onmiddellijk op staat om neer te zitten en te schrijven, want je wilt dit sprankelend gebeuren gebruiken omdat het een van die aria’s is uit het operarepertorium die je, meer dan alle andere aria’s bij de keel grijpt.

Je hoopt dan, er ooit eens toe te komen, een tekst te kunnen schrijven, zo sterk en zo emotioneel, dat deze alle blogs die je ooit al geschreven hebt of ooit zult schrijven zou overtreffen. Het is maar een gedachte, want je weet genoeg dat je met je woorden, de Casta Diva van Bellini, zoals door Maria Callas gezongen, nooit zult kunnen benaderen en dat je tevreden moogt zijn met wat je er over schrijft en de wijze waarop je erover schrijft. Trouwens, de muziek, die zich bedient van klanken, heeft geen woorden of beelden, zichtbaar met het oog ter beschikking, want de interpretatie van wat gehoord wordt beperkt houdt. De muziek ziet je aldus als de hoogste vorm van kunst, tenminste zo voel je het als je met het Casta Diva van Maria Callas bent opgestaan. Ze heeft indruk gemaakt op jou, ze heeft je diep geroerd en wel in die mate dat je onmiddellijk bent beginnen schrijven, dat je afgedaald bent in het diepste van je binnenste, je ziel, waar de muziek hangen bleef om je er in te vernestelen, je erin op te sluiten en al schrijvend te luisteren naar de echo van de klanken en de warmte van de stem binnen in jou.

Je weet dat er andere muziek geschreven werd die even diep in jou binnendringt, maar Casta Diva is binnengekomen op een ogenblik dat je geest wakker kwam uit de slaap en nog zuiver en maagdelijk was en dat het zo gebeurde dat de klanken je ganse ‘zijn’s moment’ vullen en bewonen konden.

De mens en zijn muziek, de mens en zijn creativiteit: het had gekund dat deze melodie nooit of te nooit geschreven werd, dat ze nooit zou gezongen zijn en dan zeker niet zoals Maria Callas die zong – ik hoorde dat de opname van 1954 dateerde - zoals dit van vele werken kan worden gezegd. Maar, de kracht van het creatieve erin is onovertrefbaar en het is de mens die dit lied heeft gebaard,

Hij bewoog zich hiermede in de lijn van het kosmische, namelijk de drang in hem die ontstond in de rotsholten waar hij zich bevond en uitgestreken werd op de wanden ervan, steeds maar meer homo sapiens wordend. Het uitpuilen van de creërende kracht in hem heeft gemaakt dat Bellini deze melodie heeft aangevoeld en in een ogenblik van totale onthechting deze geschreven heeft en georkestreerd op een sublieme wijze, alles vergetend wat hij tot dan toe al geschreven had en wetende, wetende dat wat hij nu had bereikt een hoogtepunt was dat door de stem van Maria exponentieel de wereld werd ingestuurd.

Zo, mens waar ben je mee bezig eens je dergelijke hoogten bereikt en de wereld hiermede verbaast. Die ook de wereld is van steden in puin, van lichamen onder het puin, van de mens gevlucht voor het geweld en opgesloten in kampen om er te vergaan.

Om dan, op een morgen, hoog boven alle ruïnes uit, lijk een uitdeinend klaroengeschal, de engelenstem, Maria Callas, te horen die het Casta Diva zingt.

Wat is het dat me vandaag of morgen dieper raken zal?

08-12-2016, 07:57 geschreven door Ugo d'Oorde  

Op een dag in je leven, heb ik ongevraagd, met mijn geschriften, de drempel van je woning overschreden; ben ik als een vreemd iemand binnen gevallen in het warme nest dat je leven was en heb ik er een plaats in genomen, hoe minimaal ook deze moge zijn.

Ik heb dus in de vesting die je waart een bres geslagen en ik vraag me af hoe dit aanvoelt voor jou, wat dit betekent voor je gemoedsrust – hopelijk niet wat het betekent voor die van mij, want deze is zoek – en hoe je me ontvangt telkenmale dat je me opent?

Het is geen tekening, humoristisch zeker niet, die ik maak, geen schlager waarop je bewegen kunt, neen, het is meestal iets dat vertrekt van uit mijn diepste ik, dat ik tracht in een deftige vorm af te leveren. Ik ben er me van bewust, ik ga er niet al te lichtzinnig mee om, niet over het ijs van een dag zoals ik het gisteren zag toen ik aan de vijver stond, en toen ik er was, er zeker gedacht heb aan wat ik nog toevoegen kon aan de honderd woorden die toen nog maar over Orion geschreven stonden.

Dit is trouwens hoe mijn dag verloopt, als je het weten wilt. Het begint in de morgen en met wat geluk eindigt het daar, maar het gebeurt ook meermaals dat wat de morgen bracht ontoereikend was en dat de dag het aanvulde, soms ook de avond of zelfs de nacht. Maar daar eindigt het niet want er is terug de volgende dag waar ik aan denken moet. Zo is het en zo beleef ik het.

Dus als ik als een vreemde ben binnengekomen met mijn woorden, dan is dit de voortzetting van de woorden die bij mij waren binnen gekomen een korte tijd ervoor, en ben ik slechts een tussenpersoon, in dienst van de Muze die ons bestrooid met beelden en gedachten of, wat geschreven staat is ‘toevallig’  door mij geschreven en door jou gelezen. Maar het had even goed anders kunnen zijn: ik, die jouw woorden las. Het is Borges[1] die dit ergens geschreven heeft als een soort proloog bij een van zijn verhalen. Ik vraazg me dan ook af hoe het komt dat ik me halsstarrig vastklamp aan deze blogs; wat het is dat ik blijf schrijven, zelfs als ik in de verste verte niet weet – zoals vanmorgen – wat ik schrijven zal.

Is het ijdelheid?

Ik zal het je zeggen, het is inderdaad ijdelheid maar dan tegenover mezelf. Ik ben er aan begonnen, zoals jij begonnen bent om me te lezen, en ik wil er niet met ophouden omdat ik dit niet kan aandoen aan de persoon die ‘ik’ ben. Al weet ik niet meer wie die ‘ik’ is. De oproep, ‘ken je zelf’ is hier duidelijk op zijn plaats, maar ik ben niet één persoon, ik ben er meerdere en de ene die wilt, wil niet onderdoen voor de andere die het anders zou willen. De ene overheerst de andere. En ik tol verder, zoals de aarde tollend haar weg voortzet omheen de zon, zo blijf ik al tollend luisteren naar de Muze die mijn beschermengel is, mijn engelbewaarder zoals ons destijds geleerd werd en vandaag wordt verzwegen.

Iets wat ons, spijtig genoeg, te dicht bij het aardse bracht. 

07-12-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als ik, wakker geworden vroeg in de morgen, even opsta en de gordijnen open schuif, word ik verrast door de constellatie van Orion, glashelder, hoog in het zuiden. Het is het sterrenbeeld waarmee de winter ons verrast hier zo zuiver getekend, met in de verlenging van de gordel, Sirius de Hondsster, ook de Egyptische Sothis ster waar te recht of ten onrechte, de Egyptische chronologie aan opgehangen werd; de meningen hierover zijn sterk verdeeld. Er wordt ook beweerd dat de drie sterren van de gordel afgebeeld zouden staan in de drie Pyramides, deze van Mycerines, Chefren en Cheops in Gizeh, maar ook hierover zijn de gissingen uiteenlopend. En daarenboven wie heeft nog enige belangstelling voor wat de Egyptische chronologie of geschiedenis betreft? Als er onder mijn lezers nog zouden zijn, dan verwijs ik hen graag naar de webside van Robert De Telder, die aan de geschiedenis van de volkeren van het Oosten een uiterst belangrijke studie heeft gewijd.

Maar er is meer. In de Orionnevel is zich, volgens een artikel van de jaren negentig in de National Geographic Magazine, een nieuw sterrenstelsel aan het vormen. Wat dus vermeld staat in Genesis, als zou de Schepper de zevende dag gaan rusten zijn, is dus niet waar: zijn ‘zevende dag’ loopt nog steeds door, Hij werkt verder en ik zie niet in hoe deze bijzondere dag ooit tot een einde zou kunnen komen.

Dit is wat het geschiedkundig aspect van Orion betekent. Voor mij is er ook het poëtisch aspect. Het sterrenbeeld Orion is een van de mooiste sterrenbeelden, het is er een om verliefd op te zijn. Ik herinner me heel vaag een gedicht van Alice Nahon (+ 1933), waar ze iets dergelijks zegt over Orion – ik zocht het op en liet het opzoeken maar tevergeefs - en het is een beeld dat inspireert. Het is onder meer de plaats waar de overleden farao’s naar toe reisden, ‘lijk een jonge eend die opsteeg uit de lotusbloemen’ en dit alleen is al voldoende om Orion te bekijken met andere ogen en met een totaal ander ingesteld zijn.

Orion heeft dus voor mij een grotere betekenis dan om het even welk ander sterrenbeeld, meer dan Cassiopeia, meer dan Cepheus, Grote Beer of Pegasus. Het is een verbondenheid die ik niet verklaren kan maar die er altijd geweest is, van de nacht af dat vader - het was op een heldere vriesnacht dat we, in de oorlog, op weg waren naar het bos om een boom om te hakken en naar huis te dragen – me de constellatie van vier sterren met in hun midden de gordel van drie sterren op een lijn en dicht op elkaar, aanwees. Er is dus ook sentiment mee gemoeid, schoonheid en herinnering en dit alles is gebleven. Dit alles heeft zich vereeuwigd in mij, heeft een vaste bodem gekregen waaruit al deze gevoelens in eens zijn opgestegen, toen ik  terug neerlag onder de lakens en ik in mijn slaap de blog heb geschreven die ik in de morgen maar op te nemen had, om die naar jullie toe te sturen.

06-12-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe hij vorige avond, voor hij insliep, de cellosonate van Bach wou kunnen omzetten in woorden, een onmogelijkheid natuurlijk, maar het hield hem lang bezig. En, deze morgen, toen hij de velden in reed, de horizont een smalle band gebeuren, de luchten grijs en lichtend, dacht hij er aan, dat de muziek van Bach even geladen was als de teksten die hij schreef, geladen met de ernst dat het leven is en gehecht in het verhevene dat van de kosmos is en, dat dit de enige manier was waarop hij de geest van Bach oproepen kon, tenminste als hij in deze geladenheid en verbondenheid ook het eeuwige struikelbeeld van leven en sterven in filigraan meegeven kon. Want het leven wordt gedragen door de aanwezigheid, op de achtergrond, van het sterven, wat bij Bach duidelijk het geval is.

Hij had dus woorden te schrijven die muziek waren zoals de klanken van Bach ook woorden zijn. Of klank en woord gelijk aan elkaar in waarde en betekenis. Zo wou hij het geschrevene van vandaag als het spiegelbeeld van de gedachten die Bach had omgezet in de klanken van zijn cellosonate, om het even de welke. Hij wou deze omzetting in woorden, over woorden die klanken waren, en in een wondere schakering van begrippen, de ziel blootleggen van de muziek van Bach.

Of, zoals Disney, in zijn ‘Fantasia’ getracht had in kleuren, vormen en bewegingen, Bach’s Toccata en Fuga in re mineur te beleven, zo trachtte hij, even rijk, even diep, even levend, met zijn zinnen een sonate van Bach te benaderen. En dit is in vele gevallen zijn betrachten geweest. Zo blijft hij pogen literair door te dringen tot wat niet te beschrijven is, niet te evenaren is, niet te doorgronden is, omdat het in zich het mysterie van het creëren bergt.

Maar zelfs indien hij erin slagen zou Bach of het landschap van zijn sonate op te roepen met woorden, dan zou het toch maar zijn interpretatie zijn van wat hij dacht over de omstandigheden waarin Bach zich bevond toen hij zijn muziek schreef, en hoe en wanneer hij die schreef. Dit moet telkens iets gemeen hebben gehad met de omstandigheden waarin hij zich bevindt als hij tracht zich literair te openen: namelijk het vinden én van de gepaste plaats en gelegenheid om het te doen, én het vinden van een onderwerp of in het geval van Bach, het vinden van een melodie waar omheen hij zijn klanken weven kan, zoals ik mijn woorden.

Hij  meende altijd te mogen schrijven, zoals Bach in zijn componeren, over de dingen die hem omringen, met een minimum aan gebeuren, handelend over het simpele leven van zij die zoekende zijn naar wat niet voorhanden is of, schrijven over de lente in de winter en over de winter in de lente.

Laat me, dacht hij nog, deze droom die zich vandaag wil loswrikken, die zich aan het projecteren is, laat me de projectie ervan meedragen doorheen de rest van mijn dagen en uitwerken tot een elegie van de levende geest.

05-12-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een nieuwe dag, een nieuwe blog, hoe begin je er aan? Je geest is even mistig nog als de luchten buiten. Beide zijn elkaars evenwicht, er is niets en er is veel. Het komt er op aan te weten dat er zeker iets uit te halen valt; wat weet je maar op het einde van de wandeling, is afhankelijk van wat je tegenkomt onderweg, en zelfs als je niets zou ontmoeten zal dat niets voldoende zijn voor jou.

Dit is de kracht die de geest bezit, zelfs als hij leeg en mistig overkomt, dan nog is hij geladen met verrassingen, daarenboven verwacht je ook dat hij je niet in de steek zal laten, dat hij, de minuten voorbij schuivend, openbloeien zal, zelfs in volle winter.

Zo gebeurt het elke morgen, je daalt af in jou, in het diepste ik van jou; je weet nog niet wat je er zult vinden, wel dat je iets zult vinden. Of je er de droom zult ontmoeten waaruit je bent opgestaan? Maar je droomde en je waart plots wakker en de droom was weg, totaal weg, niets was er van overgebleven, geen schrammetje, geen luchtbel.

Zo is het met vele zaken. Je bent de vierde dag van de laatste maand en je weet zelfs niet meer wat je dag één en dag twee geschreven hebt, amper wat je gisteren schreef, over het verlies – en het is het ergste dat gebeuren kan – van de binding met de natuur dat niet alleen de jeugd ondergaat, maar velen onder ons voor wie alles zich centreert rond smartphone of i-pod, wellicht het eerste dat ze bekijken in de morgen, vooraleer ze zien dat de hemel vol sterren staat of een grijs laken is, ontdaan van licht en woorden.

Het is niet veel dus dat je overhoudt maar het is verreikend en gevaarlijk naar de toekomst toe. Het ergste is dat er heel wat zijn die er met geboren worden, dat het een verworvenheid is van waaruit ze vertrekken. Voor anderen, zoals voor mij, is het een verbazend iets waarmee ze voortdurend geconfronteerd worden; een verbazen dat hen doet nadenken over het mysterieuze van de natuur die het mogelijk maakt dat woorden hier geschreven, een fractie van tijd erna gelezen worden door een tegenvoeter of, dat ik zo maar binnendringen kan, mits wat gegoochel, in de grootste bibliotheek die er is, om maar één mogelijkheid te vermelden.

Aldus ben ik, die vroeger – in die tijd van mij - in de ‘brousse’ opgroeide, nu binnengekomen in een voor mij totaal vreemde wereld waarin ik tracht te aarden, tracht te overleven zonder overrompeld te worden, en te aanvaarden dat zelfs het meest ongelooflijke geloofbaar is. En dat ik, de natuur zijnde wat hij is en de geest van de mens dieper en dieper de natuur binnendringend, van niets nog verbaasd moet zijn.

In een wereld die op zich, een totaliteit van grote wonderen is te beginnen bij een zaadkorrel die kiemt, een bloemknop die zich opent, een ijsvogel die even stil hangt boven het water, allemaal en zovele andere, dingen zijn die we niet meer zien als wonderen, hoeven we ook niet meer de wonderen van de techniek, gebaseerd op het wonder van de geest in de mens, te gaan zien als wonderen.

Wat we wel mogen vooropstellen is, maar absoluut is dit niet, dat het wonder van bloemknop en zaad, van de plons van de ijsvogel, het einde van hun, in de kosmos gewortelde evolutie, bereikt hebben, maar, en dit is een ander wonder, dat de geest van de mens oneindig is, en verder evolueren zal naar een innigere integratie in de wonderen die deze zijn van de natuur, wonderen die ons, zoals hoger gezegd, vandaag niet meer verwonderen. En dan grijp ik spontaan terug naar wat Thomas schrijft in zijn Evangelie, Logion 29:

‘Jésus a dit: si la chair s’est produite à cause de l’esprit, c’est une merveille; mais si l’esprit s’est produit à cause du corps, c’est une merveille de merveille. Mais moi, je m’émerveille de ceci: comment cette grande richesse s’est mise dans cette pauvreté.’

04-12-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er is een wereld van verschil tussen wat van de morgen is en wat van de nacht. De morgen is activiteit, zijn gedachten, de nacht is van wat voorbij is, geleden is, bewoond is geweest. Elke avond ga ik met een boek naar bed, een boek om het boek, want ik lees hoogstens drie lijnen, maar mijn ganse leven is een boek geweest, of het boek is mijn leven geweest.

Denk ik dan, dat al wat ik geschreven heb, voortgekomen is uit de boeken die ik las, dat zij het zijn die ik heb willen navolgen, me inspirerend op de manier van werken van de schrijvers ervan, om dan te komen tot een eigen methode om het te doen en, dan is de morgen goud om het te doen: geen duizend maar vijfhonderd woorden, het liefst vóór het ontbijt om daarna wat mijn blog betreft, de dag vrij te hebben en te schrijven wat ik in meer schrijven wil.

Of ik herlees wat ik vroeger schreef?

Ik zegde het gisteren al, schijnbaar heb ik er geen tijd voor, zijn het nieuwe woorden die ik wil, zijn het nieuwe paden die ik betreden wil als die zich willen openen voor mij. Zo komt het dat ik de ganse dag ben ingesteld op dat nieuwe dat ik verwacht, en dacht ik eraan deze morgen, dat ik me bloot geef in wat ik schrijf, dat mijn lezer weet hoe ik denk en wat ik denk op het meest vruchtbare ogenblik van de dag.

De dingen buiten zijn nog omhuld met nacht terwijl mijn gedachten in volle licht al staan, uitgebazuind in de kamer, om van daar uit, in een fractie van tijd,  te vertrekken,  dankzij de kundige ontcijfering van de wijze waarop de Kosmos - hij verdient een hoofdletter - zich heeft geconcipieerd en zichzelf heeft gemaakt, naar waar ook, indien nodig.

Noteer dat ik me herhaal, dat mijn woorden duidelijk willen stellen dat er niet noodzakelijk een Maker moet geweest zijn, dat het even goed een autoproductie kan geweest zijn; dat er niet én een Maker én een Kosmos is; maar dat de Kosmos zich zelf heeft in het leven heeft geroepen en tot stand heeft gebracht. Niet dat hij uit het ‘niets’ zou ontstaan zijn maar wel uit een Kosmos in potentie die er altijd moet geweest zijn.

Aldus, en ik weet het maar al te goed, heb ik me eens te meer laten verleiden om te gaan wandelen in een landschap dat zelden bezocht wordt, het ligt of te hoog of te ver afgelegen, opdat we er zelfs aan denken zouden. En, de nivellering naar beneden begint bij hen die lijden aan een NDD syndroom.

Over NDD schrijft Knack (30 november 2016) het volgende:

‘NDD staat voor Nature Deficit Disorder een overkoepelende term die verwijst naar het verdwijnen van natuurervaringen in ons leven. De term, lees ik, dook voor het eerst op in 2005 in het boek Last Child in the Woods van Richard Louv. Volgens de auteur brengen we allemaal, en dan vooral kinderen, steeds meer tijd door binnenshuis. Dat doet ons vervreemden van de natuur en maakt ons mogelijk kwetsbaarder voor negatieve gevoelens. Het is een gevolg van onze huidige levensstijl', zegt Ross Cameron, professor Landschapsmanagement aan de Sheffield University aan de BBC. 'We zijn zo vergroeid met moderne technologieën dat we minder aandacht hebben voor de wereld buiten ons. We leren meer over de natuur door een documentaire van David Attenborough te bekijken dan door zelf een boswandeling te maken.'

Ik had er nog niet aan gedacht, omdat het geen ziekte van mij is, maar NDD maakt deel uit van de aftakeling van de geest die aan gang is en ver dragend is, de term Kosmos/God verder en verder wegschuivend in een tunnel zonder einde.

03-12-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ben al een paar dagen in andere sferen terecht gekomen, op hol geslagen. Ik ben, zoals Dante, de hemel binnen gedwarreld, niet om te zien wat er te zien is, maar om te vertellen wat er, in het hoogste van het hoogste kan zijn maar niet te zien is. Je vergeeft het me wel, het is wat het is, een vlucht uit het dagelijkse omdat, heel wat dat van de dag is niet verteld hoeft te worden.

Al wou ik wel, al wou ik wel opstaan elke dag in alle simpelheid, danken dat ik er nog ben en de minuten en uren laten voorbij gaan zoals ‘lazy cattle walking through a lansdscape’ zoals in ‘Goodbye Mr Chips’, een boekje dat destijds furore maakte, maar nu verdwenen is met het vee in het landschap. Maar de uren hebben vandaag niet meer de tijd om er te zijn, het zijn vogels die overvliegen, data die verder en verder schuiven en dichter en dichter het uiteindelijke benaderen. Ik ben er voortdurend mee geconfronteerd. Ik begin de maand, denk of ik er in slagen zal elke dag van de nieuwe maand te vullen, om, op het einde gekomen, verbaasd te zijn dat ik er in slaagde. Of, de mogelijkheden van de menselijke geest die oneindig zijn.

Ik weet dat ik me herhaal, ik weet dat mijn onderwerpen gelimiteerd zijn, dat ik het moeilijk heb nieuwe gedachten aan te snijden en dat ik op het punt gekomen ben dat oude gedachten vernieuwd worden aangeboden, hopelijk verfijnd, hopelijk aanleunend dichter bij wat de waarheid genoemd wordt.

Wat ook, ik word meegevoerd in een kolk van gedachten en soms, hoe kan het anders, worden lezers meegevoerd en samen wentelend hoor ik wat ze me toeroepen, sommige over God, sommigen over de Fuga die ik ooit schreef, andere over magnetische velden. Aldus wordt de kolkende massa gedachten breder en breder en zit ik er middenin, vult het mijn dagen en blijft al wat niet kolkende is verzwegen.

Hoe zou ik anders bestaan: dood gebloeid, neergelegen op de sofa in een deken gewikkeld, mijn krachten verdoezelend, opsparend om aldus te vergaan in onledigheid? Terwijl ik nu de krachten van licht en duister tegen elkaar laat botsen om te zien waar ze me voeren zullen op dagen zoals deze dat alles gesloten was, zonder een enkele opening en er toch zoals vele vorige dagen een opening gekomen is, altijd maar schrijvend, en eigenlijk in de hoop dat, eens leeg geschreven, de dood er onmiddellijk op volgen zal.

Ik heb, en dit zeg ik niet graag – het is tot mezelf dat ik spreek – het stadium bereikt dat ik het moeilijk heb een tekst te lezen. De betekenis van het woord, door andere geschreven, dringt niet meer door. Op het gebied van lectuur ben ik een vreemde geworden, herlees nog amper wat ikzelf geschreven heb. Is dit een voorteken, het bewijs dat ik dieper en dieper wegkruip in mijn schelp en wat erger is dat de kolk van mijn gedachten aan het vertragen is, om dan, ja wie weet, stil te vallen en de schelp zich sluiten zal om er nimmer meer uit op te staan.

Vreemde gedachten waar ik mee eindigen wil, mijn schelp, gelukkig, zich openend.

02-12-2016, 07:24 geschreven door Ugo d'Oorde  

‘Plots draaide ik me om op de kam van de vallei en keek over een landschap dat me overweldigde omdat het simultaan zoveel signalen op mij afstuurde dat ik er haast duizelig van werd en toen zag ik het: een magnetisch veld. Ik stond middenin een magnetisch veld…’ 

Mijn vriend van vele gesprekken, jij die me dit schreef, je hebt dit juist gezien, we leven in een magnetisch veld, in a vortex of pulsating fields’, waar ik het gisteren over had; wellicht tekende ik dit op, op het ogenblik dat jij je woorden neerzette. Er was dus zelfs een telepathische band tussen ons.

Het magnetisch veld, we merken het niet, we voelen het niet, maar we zien het met de ogen van de geest; we beseffen dat, als we ons plaatsen op het niveau van de allerkleinste bouwsteen, het er wel degelijk is en dat, en dit is die andere realiteit, er niets anders is dan dit veld. Weinig zijn zij die het weten, die het aandurven het te zien, want het is baanbrekend, het is overrompelend, maar de kwantum fysica leert het ons, bewijst het ons.

Het is het beeld - dat ik maar al te graag gebruik - dat Fritjof Capra, vóór de zee gezeten, oproept. Het geeft me een duw in de rug want wat geldig is aan zee is even geldig op welke plaats ook, zelfs op de kam van een vallei:

‘As I sat on that beach my former experiences came to life; I ‘saw’ cascades of energy coming down from outer space, in which particles were created and destroyed in rhythmic pulses; I ‘saw’ the atoms of the elements and those of my body participating in this cosmic danse of energy…’[1]

Het is uitzonderlijk als we het zien, omdat het alleen zichtbaar is in het landschap van de geest en ik vermoed dat het dit landschap is dat de echte realiteit uit maakt. We komen er stilaan om dit beeld aanvaardbaar te bewijzen, al kan het ook nog een tijd vergen alvorens we zo ver zullen zijn, maar het is dit pulserend beeld dat we zoeken te begrijpen, en dat we willen binnendringen.

Het plaatst ons in een hallucinante wereld waar we niet meer weten, wie we zijn en hoe we er zijn: vermengd, verbonden, verweven met alles wat ons omringt, zodat al wat is, een magnetisch veld wordt van wervelende elektronen en quarks, en andere tegen elkaar op botsende deeltjes, Higgs deeltjes en misschien nog kleinere.

En dan onvermijdelijk de hamvraag: als we – lichaam zijnde - niet meer van de aarde zijn, wat rest er nog van die massa van flitsende deeltjes die een intiemere band, een ik-band, moeten gehad hebben met elkaar, sterven die af, of blijven deze ongewijzigd?

En een andere vraag waar is de geest gesitueerd die ons dicteert wat we zeggen of schrijven willen, zit die vast aan wat ons lichaam is, of zit die in die deeltjes die ook wij zijn?

Het raadsel, want dit is het, zal nog een tijd raadsel blijven. De evolutie helpende kan het dat we van generatie tot generatie ooit eens de sluier oplichten zullen.

01-12-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waar ik wandelen ga, de weg bestrooid met eikels en bladeren; eikels, denk ik, die in zich het mirakel dragen van de jonge eik, en de oude eik erover het mirakel van jonge bladeren en nieuwe eikels. De eeuwige stofwisseling in de levende materie, de materie die door de geest in zich of rondom zich, beheerst en gevoed wordt om te weten hoe het verder moet eens herfst en winter voorbij.

Bij Ithzak Bentov, een esoterieker en wetenschapper, in zijn meer dan eigenaardig boek, zijn ‘Stalking the wild Pendulum’[1] dat ik nog maar eens ga raadplegen, lees ik over het atoom dat:

Even the most solid matter, the one that imparts most of the mass to it - the nucleus of the atom, which at first appeared as a solid grain of matter – upon a better look dissolved into a vortex of pulsating fields.

Rijst dan de vraag: de eikel, zijnde in essentie a vortex of pulsating fields, wie of wat beslist er over het ogenblik van de big bang in de eikel als deze kiemen gaat, is dit ogenblik dan al in potentie aanwezig in deze werveling van pulserende velden? En, was het Universum, met inbegrip van al zijn evolutie-eigenschappen van zijn begin af, vóór het ogenblik van de Big Bang, dan ook a vortex of pulsating fields?

En een andere vraag: wie of wat is het die de kiemkracht van de eikel in beweging brengt – die het ogenblik van zijn big bang veroorzaakt - wie of wat komt er tussen in deze vortex opdat uit de eikel een nieuwe eik zou ontstaan en groeien zou?

 Het wordt me meer en meer duidelijk dat, willen we de God gaan zoeken, willen we de idee God begrijpen – als Hij ooit zou te begrijpen zijn - we de structuur en de wetten van het Universum moeten begrijpen. En het is niet de Bijbel die ons dit leren zal, wel de wetenschap die zoekt en blijft zoeken naar het secreet dat zich halsstarrig blijft verbergen, en enkel via gissingen te benaderen valt.

Wellicht staan we nog te laag op de ladder van het mens-zijn, moeten we generatie na generatie hoger gaan klimmen om eindelijk, de top bereikt, weten zullen wat we weten moeten om een leven te leiden in overeenstemming met wat zich aan de mens, via de wetenschap, heeft gereveleerd.

Hoe zullen de komende geslachten denken over ons, arme onwetende zondaars, zal het niet zijn zoals wij nu denken over de mens van het jaar duizend, met hun God als een antropomorfe God, een God die nood had aan woorden, die dacht en strafte, liefhad en beloonde. Wagen we, nu al voorop te stellen dat Hij voor ons ook a vortex of pulsating fields is, voorop te stellen dat Hij deze vortex IS?

Vertrekkende, op deze laatste dag van november, van de eikel op de grond en de woorden van Bentov, waar kan mijn redenering fout lopen?

Jij die me lezen zult, zeg het me! 

30-11-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

En dan, met de kilte die ik voel vanmorgen, het gedicht van Salvatore Quasimodo[1] dat ik ooit knipte uit Le Monde en me om een wel bepaalde reden blijft achtervolgen: ‘Antico Inverno’, ‘Antieke winter’. Ik breng het u zoals ik het gevonden heb en gekleefd in een bijzonder en exclusief dagboek waar ik nog iets aan toevoeg, nu en dan:

Desiderio delle tue mani chiare / nella penombra della fiamma: / sapevano di rovere e di rose; / di morte. Antico inverno./ Cercavano il miglio gli uccelli / ed erano subito di neve; / cosi le parole: / un po’di sole, una raggera d’angelo / e poi la nebbia; e gli alberi, / e noi fatti d’aria al mattino.

Hoe vertaal ik deze poëzie van Salvatore Quasimodo? Of, is poëzie wel te vertalen, is Gezelle, is Timmermans te vertalen naar om het even welke taal en is het niet beter de betekenis van de woorden op te zoeken en eens ermee vertrouwd, te lezen wat er staat? Want eens de woorden gekend is het gedicht meer klank en ritme geworden, komt de inhoud over als secondair en is het de opgeroepen sfeer die primeert.

Het begint als een liefdesgedicht:

Verlangen van je blanke handen in de schemer van de vlammen, ruikend naar eikenhout en rozen; naar de dood. Winter van oudsher.

Herinner je: het sneeuwde grote vlokken toen we buitenkwamen uit het restaurant, de weg naar de chalet was al vol gesneeuwd en de lucht was ijzig. Thuis de haard aangestoken, de grote brede haard van de oude chalet, zwart geblakerd, met de boeken er omheen, vreemde boeken met vreemde titels en even vreemde namen van schrijvers. We zijn gaan zitten voor de hoog oplaaiende vlammen, de voeten op een schapenvel terwijl het sneeuwen bleef. We zaten er, jij en ik, in de schemer. Je sprak, je witte handen die je woorden tekenden: je groot verlangen deze ogenblikken te houden je leven lang, wij hier te wonen, wij hier te sterven. De geur er was van eikenhout, de geur van rozen, en de verre geur van de dood die later komen zou. Herinner je, herinner je hoe het gebeurde, wij voor de haard en het sneeuwde, lang geleden, in die winter van vroeger.

En vogels die de granen[2] zochten, plots sneeuw geworden, zo de woorden: een weinig zon, een engelenstraal, en dan de mist, de bomen en wij, als van lucht in de morgen.

Maar de sfeer van het gedicht, eigen aan het ‘antieke’, eigen aan het Italiaans, kan ik aanvoelen. Niet wat er is aan voorafgegaan, wel hoe het is gegroeid uit zijn eerste zin: verlangen van je handen, of verlangen naar je handen, of het verlangen dat sprak uit het bewegen van je handen verlicht door de vlammen in de haard. Een eerste alles zeggende zin een inleiding op de weemoed naar het voorbije dat nu is als nevel en lucht. Meer is de dichter niet, of wil hij nog zijn.

Ik wist het nog heel goed: Quasimodo en zijn Antico inverno, hoe dicht alles bij elkaar ligt. En nu vanmorgen, na zovele morgens hoe wat ooit was, teruggrijpt naar wat Quasimodo, wie weet waar en wie weet wanneer en onder welke omstandigheden geschreven heeft, en thans, eens te meer zijn gevleugelde woorden tot mij gekomen lijk una raggera d’angelo.

Totaal onverwacht springen herinneringen op, een woord, een geur, een ritseling volstaan soms en vertellen je. En wat al heel ver in de tijd lag, plots te dichtbij.

29-11-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het is een groot blad vol foto’s, telkens in een andere houding, telkens in een andere kleur en instelling, die mijn blogs zijn. Ze hebben allemaal iets gemeen maar ze zijn hoegenaamd niet identiek: een caleidoscoop van toestanden en impressies waar de persoon uit opduikt die ik was of wou zijn op een bepaald ogenblik in de tijd – de tijd die geen breuk kent, die een lange dicht aaneengesloten ketting is van schrijvende momenten, momenten dat ik niet schreef én, momenten zoals nu dat ik én schrijf én luister naar de Top Honderd van Klara. Alle foto’s maken deel uit van mijn gedachtenwereld. Ze zijn aanvullend of innoverend, ze zijn meesterlijk of van een niet te miskennen poverheid, maar ze zijn mijn geestelijke adem, ze zijn de expressie van mijn gevoelens, gebracht soms door K. M. soms door Ugo d’Oorde, misschien soms nog door een andere persoon in mij. Ook Pessoa leed onder dit soort gespletenheid, ook hij was niet altijd Fernando Pessoa, ook hij was meermaals een andere – ik zoek nu die namen niet op - die schreef of hem aanzette tot schrijven, die hem geen ogenblik rust gunde als hij niet schreef.

Vandaag is er echter een dubbel ingesteld zijn: ik wens mijn blog te schrijven maar ook niets te missen, noch van Bach, noch van Händel, noch van wie ook. En dan hoor ik van de verwondering vast te stellen dat Bach niet meer zo gewild is als Top Honderd kandidaat als de vorige jaren.

Ik kan hierbij denken aan drie redenen. Een eerste is - en die geldt voor mij - dat Bach een uitzondering is, dat hij buiten de Top Honderd staat, en als we bij het kiezen, de drie lijsten aflopen, we hem om die reden, geen blik meer gunnen en hem overslaan. Een tweede is een totaal ander publiek dat is opgedoken om deel te nemen. En een derde, eerder dramatisch wat onze beschaving betreft, iets wat al lang zich aan het aftekenen is, het verdwijnen van het sacrale. De mens heeft de handen vol met het omringende, heeft geen oog meer voor wat achter het zijnde aanwezig is, heeft niet meer de tijd of stelt zich geen vragen meer wat er is van het ‘boven-alles-staande’, het uitzonderlijk verhevene dat van Bach is. Ik geloof niet dat Bach, zoals ik hem meen te kennen, ooit iets geschreven heeft dat geen verwijzing was naar zijn God; hij was zoals Mahler die niets geschreven heeft dat niet kosmisch is en was.

De Top Honderd leidde me, op zondag 27 november af van wat ik die morgen, bij het ontwaken, dacht te schrijven over het caleidoscopisch beeld van mijn blogs; voerde me in een totaal andere richting, zodat ik gevoel had dat deze zondag de Hoogdag was van de klassieke muziek.

Zo gebeurt het dan: ik plande terug te komen op mijn zwaarmoedige blog van gisteren, en wou herhalen dat elke blog de uiting is van een gemoedstoestand met telkens een etmaal er tussen en dat er in een etmaal heel wat gebeuren kan, maar dat ik in de loop van de dag opgeslorpt werd door niemand minder dan Klara. Om te horen dat de finale van Beethovens Negende slechts op de 42ste plaats voorkomt, zijn Pastorale op twaalf, het ‘Erbarme dich’ van Bach op elf, Carmina Burana (O Fortuna) van Carl Orff op drie, Spiegel im Spiegel van Arvo Pärt op twee en, Stabat Mater van Giovanni Battista Pergolesi op één.

Of dit de juiste waarde- en kunstbepaling is laat ik over aan de specialisten. Hoewel ik totaal anders had gestemd, kan ik ermee akkoord gaan. Het voornaamste is dat ik een ganse dag geluisterd heb, tot zelfs in de namiddag, het uur dat ik aan de vijver was.

28-11-2016, 07:55 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het komt totaal onverwacht - de aarde wentelend - je verwacht het nimmer wat is voor een ogenblik nog: de zon vuurrood op de horizont en je binnen kijkt in het weinige dat je nog bent. Je verwacht het niet.

En waarom? Eigenlijk ben je niet veel meer dan het weinige licht dat er nog hangt een bedauwd spinnenweb gelijk. Of, het samen gaan: het stilaan doven van het leven en het plotse van het licht. Je weet het aan je hartslag die vertraagt, soms niet gepast gemeten, dat je op de drempel staat, misschien sta je zelfs al verder. Hoor je dicht bij jou, van de uil de roep en tweemaal een hond die blaft en zie je, in het zuiden, tussen de griezeltakken de eerste schittering, het kan enkel Venus zijn en als je nog even wacht, het sterrenbeeld van Orion, wijzend naar Sirius zoals sinds eeruwen.

En jij die daar staat, op de rand van de nacht, wie ben je? En waar ga je nog heen, oude, kleine man eens de nacht je omknelt?

Je hebt de bomen nog, hoe ze bewegen, zwart getekend, je hebt ze je leven lang gehoord, je las het eeuwig ruisen dat hun woorden waren, ze zullen er nog lang blijven, ze zullen verder ruisen als jij er niet meer zal zijn. Ze zullen vertellen over jou aan hen die na jou er komen zullen, en hoe je er waart; het weinige dat nog resten zal van jou. Ook het gras zal nog weten dat je er waart, de struiken, misschien een beeld van jou dat overbleef, neergezet op het water. Dit zal wel alles zijn, of je er nog bent of niet, dit zal wel alles zijn, ook, meer is er niet nodig. Wat vertelling nog, wat afgebroken gedachten, en jij misschien, zwevend, versplinterd in het blauwe van de luchten of geborgen in de bladeren als het weer lente is.

Zo, eens opgelost, wie ben je nog, waar is de echo nog van je klaroengeschal telkens in de morgen?

Veel tijd heb je niet meer om hier te zijn en te vertellen wie je waart, wat gerimpel nog, en nu de kilte van de nacht die je verjagen zal, je lichaam is er niet meer tegen bestand, de tijd komt die alles effenen zal.

Heb je nog noden, zeg ze dan, schrijf ze op in hoofdletters om beter op te vallen, om duidelijk vast te leggen dat je hier waart, toen de uil je riep, de bomen spraken en de wind er zong, maar niet gebleven bent omdat je tijd gekomen was. Je wist het gisteren niet, je hoefde het niet te weten, omdat het voldoende is het vandaag te weten voor wat voor morgen is, alsof het gemakkelijk is hier weg te gaan, alle plaatsen leeg van jou.

Hoe voelt het nu het hier geschreven staat, je geen afscheid hebt genomen, geen vaarwel hebt gezegd, alleen wat gewrongen woorden neergezet, precies zoals het gebeuren moet.

Je stond hier een tijdje al. Als je opkijkt, Venus is verschoven, de sterren staan er wild, te talrijk, te overmoedig om ze te tellen, toch hoop je hier morgen weer te keren, je hoopt zoveel, zo buitenmatig veel.

Maar hoeft het nog?

27-11-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het zijn maar vluchtige schetsen van iemand die, in plaats van zoals een vriend die ik gisteren sprak bezeten is door het tekenen, bezeten is door het schrijven van kleine, vluchtige schetsen die elke dag worden aangevuld en zich opstapelen, maar uiteindelijk toch maar schetsen blijven, onafgewerkt, geborgen in een schetsboek.

Dit is mijn lot vandaag terwijl ik, zoals er zovele zijn geweest en zoals ik het hoorde van Zhivago/Pasternak, hun ganse leven hadden willen werken aan één groot, alles overtreffend werk dat symbool zou staan voor het leven dat ze hier hebben gekend.

Ik noemde Pasternak en hij realiseerde het, zijn ‘Dokter Zhivago’ is een werk dat misschien – vooral na de film – niet meer gelezen wordt, maar dan toch op literair gebied, gezien moet worden als een meesterwerk van de twintigste eeuw.

Dit is dus wat ik wensen zou, het schrijven van een groot boek met een groot verhaal dat ik elke dag op het web zou zetten. Ik heb nog niet zo lang geleden – was het in 2013? - een poging gedaan en mijn verhaal omheen Dantes ‘Inferno’, het eerste deel van zijn Commedia, uitgeschreven en als blog laten verschijnen. Wat geen succes is geweest, niemand vond er iets aan en nochtans de voorbereiding ervan heeft me jaren bezig gehouden, en vrienden weten dit maar al te goed; jaren dat Dante me bezat, om niet te zeggen ik bezeten door Dante, en nog steeds. De rij boeken die ik bezit van hem en over hem, staat nog altijd op de meest toegankelijke plaats van mijn boekenrek en die boeken zullen er blijven zo lang ik leef.

Het werk heeft me jaren van mijn leven gekost, het was een obsessie, waarvan ik me heb kunnen ontdoen, door het door te geven via mijn blog. De tekst ervan wordt nu overspoeld door mijn dagelijkse schetsen.

Waar ik van droom – maar ik droom van heel wat dat ik nooit bekomen  zal – is het schrijven van een doorlopend verhaal; een soort van feuilleton, zoals er al zovele zijn. Ik weet echter bij ondervinding dat 500 woorden voor een blog voldoende is, dat het haalbaar is als het gebeurt zoals het zich nu voordoet in de vorm van een schetsboek, maar dat het schrijven van een verhaal à rato van 500 woorden daags, dat voldoende blijft boeien, een exploot is waar ik me niet durf aan wagen, omdat ik vrees op een gegeven ogenblik stil te vallen. Wat al eens gebeurd is in het verleden. Want, gegeven en het aantal pagina’s dat ik wil bereiken, en het ritme dat ik me opleggen zou, wordt het een kwestie van ruim 250 à 300 dagen, wat gezien mijn leeftijd een risico inhoudt.

Het blijft dan toch iets om in gedachten – ik dan toch - bij te houden. Lig ik er van wakker, het is een goede remedie om slapeloosheid te overwinnen. Wat ook de toekomst moge brengen, voorlopig wijzig ik in niets het leven dat ik er op na houd, gekleurd voor een belangrijk deel door het bijhouden van mijn blogverhaal.

26-11-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik lees de inleiding van Herman Servotte bij zijn vertaling van de ‘Four Quartets. Hij heeft het over Jacques Maritain die in zijn ‘Poetry and Religion’ over de poëzie zegt ‘dat ze opnieuw de krachten van verbeelding en gevoel moet verbinden en verzoenen met godsdienstige kennis; ze moet opnieuw de gehele mens ontdekken, zowel in de integrale als onlosmakelijke eenheid van zijn dubbele natuur, geest en vlees, als in de verwevenheid van zijn natuur met het bovennatuurlijke, van zijn aardse leven met het mysterie van het handelen met de hemel.[1]

Wat de religieuze gedachte betreft zou ik die wensen te vervangen door het sacrale, maar dan nog is het een stellingname die al lang is voorbijgestreefd. In hoever het verweven zijn van de natuur met het sacrale, het gewijde – dit niet alleen wat de poëzie betreft - nog een gangbaar feit is betwijfel ik ten zeerste. Ikzelf zit er in elk geval mee verweven, mijn poëzie draagt nog dit verouderd kenmerk en het is uiterst moeilijk voor mij er van af te wijken en vooral als ik over de natuur schrijf, er ook niet de hemel bij te betrekken. Ik duik nog altijd op, uit een tijd die nog de geur van de mystiekers uit de middeleeuwen houd, in de lijn bijna van een Meester Eckhardt, van een Ruusbroeck, en van vele anderen die zoals ik voorbijgestreefd zijn in wat de aard van hun poëzie betreft.

Is de poëzie van nu er daarom minder om, ik denk het niet. Ze heeft zich aangepast, zoals de wereld nu draait en waait. De hemel, het sacrale is overbodig geworden, er is geen binding meer met vroeger, toen de poëzie een ander draagvlak kende. En ook, waarom hoeft dit nog voor de poëzie, waarom hoeft het nog voor elke vorm van kunst, waarom je woorden of beelden nog drenken in wat de natuur overstijgt? In de huidige context welke meerwaarde brengt het met zich?

Mijn blog ontstaat heel dikwijls in de nacht of heel vroeg in de morgen. Ik denk dat ik deze nacht bezig ben geweest met een zin die veel zeggend was: ik herhaalde maar dat er iets moest zijn, iets enorm, groot en wijs en machtig, die maakte dat alles is zoals het is en, dat wat is, niet anders kon zijn dan zoals het is; dat het ijzig uitzicht van het Universum een wonder bergt, dat er is en dat er moet zijn; dat het niet anders kan dan er te zijn, in zijn totale totaliteit, één en onscheidbaar één, elk deeltje ervan, hoe minimaal ook afgestemd op de totaliteit ervan, dus ook op mij en ik op de totaliteit. Het is geen God, het is geen Iemand, het is het ‘Zijnde’ dat we ‘mogen’ zien en kennen als het levend Universum en al wat er zichtbaar deel van uitmaakt. We zijn aldus bevoorrecht, we zien en we horen, we voelen en we smaken wat er is van het zichtbare Zijnde, dat het weze gezegd, het onzichtbare Zijnde verbergt.

Is het dan zo vreemd, dacht ik, dat de poëzie die het hart is van het woord, het hart van elke vorm van kunst, zich uitspreiden zou tot in het onzichtbare dat van het Zijnde is? 

25-11-2016, 09:37 geschreven door Ugo d'Oorde  

Moeilijk te geloven, maar ik droomde deze nacht van een paar versregels van T.S.Eliot[1], niet zó maar een paar versregels, maar regels die me van een waarheid vertelden die maar niet op kant te zetten is:

‘Time present and time past / are both perhaps present in time future, / and time future contained in time past.

Ik droomde dat er maar één tijd was, of het nu verleden was of toekomst, er is enkel – ‘perhaps’, zegt Eliot, maar hij had dit woord nodig voor zijn ritme – de tijd van het nu-ogenblik, dat én zijn wortels heeft in het voorbije, én zijn tentakels in het komende. En het is van uit het nu-ogenblik, geladen met het voorbije en het komende, dat alles verder loopt, verder beweegt en verder ontstaat, ogenblik geënt op ogenblik.

Ik weet hoe Herman Servotte[2] erover denkt – hij is de mening toegedaan dat Eliot verwijst naar de last die het verleden kan zijn voor het heden en hij kan gelijk hebben -  maar ik, ik houd me aan mijn droom waarin alles, wat is en geweest is, gespreid ligt in het ogenblik van het nu-zijn dat verschillend is van het nu-zijn van gisteren en toegespitst is op het zijn van het volgende ogenblik dat we kunnen verwachten, maar waarover er geen zekerheid bestaat. Ik heb nu geen zekerheid bijvoorbeeld in welke gedachtenwereld ik uitkomen zal, eens mijn vijfhonderd woorden - als het ooit zo ver komt? – zullen geschreven staan.

Maar wat ook, het is, alsof het eerste woord dat ik neerzet, in zich alle woorden draagt die ik ooit al geschreven heb, gelezen en gehoord heb, gedroomd heb en ook, alle woorden die ik nog schrijven zal. En van de vrienden schilders die ik ken dat elke aanzet van hun penseel – het kan ook een beitelslag, het kan ook een graveerlijn, het kan ook een noot op een notenbalk - in zich, alle penseeltrekken draagt die al werden neergezet en alle die nog neer gezet zullen worden: deze van time present, indachtig zijnde deze van time past en vooruit kijkende naar deze van time future.

Wat gezegd kan worden van elke penseeltrek, of van elke handeling die gesteld wordt hoe minimaal ook. Alles is in alles verweven en er is verwevenheid tot het werk wordt tentoongesteld, gelezen of beluisterd, zelfs tot het wordt opgeborgen.

Dit is wat mijn woorden betreft, ze ontstaan uit de dwingende kracht van mijn geest, ze worden uitgeschreven, doen waarvoor ze gekomen zijn en, eens voltooid tot een blog, afgestoten en verdwijnen ze in de pool van het geschrevene. En elke nieuwe blog  is het product van al wat er al staat en de aanzet naar al wat nog moet komen, dat veel zal zijn of minder dan veel.

Zo ook draagt deze blog, geladen met al het voorgaande, in zich de blog van morgen, deze moet nog enkel geschreven worden.

24-11-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je moet buiten zijn, in de wijd open luchten, om te kennen wat van de aarde is en hoe de kracht is van het licht en je moet, én van de aarde zijn én van het licht, om de kleine, veelzeggende geluiden te horen van wind en vogels, van het gefluister van de struiken, van de stilte in het wiegen van de bomen over jou.

Binnen ben je, van wat dit alles betreft, afgesloten, ben je een blok van zout, ongeroerd door wat van het echte is, ben je enkel de woorden die je voor je uit, neerzet op het blad.

Je schreef dit deze morgen aan de vijver, je waart er vroeger dan gewoonlijk. Het was de dag om te schrijven wat je schreef, ware je er niet geweest, je had andere dingen geschreven, je had gezocht naar andere wijsheden, had andere trillingen van leven omgezet, maar zou niet geschreven hebben over de weerspiegeling van de massa trillend licht achter dunne wolken; wolken die zelfs even openschoven tot een brede gulle band licht en, een niet te ontcijferen gevoel je overmeesterde, vloeiend, alsof er in jou en omheen jou nog een restje van de zomer was, alsof er nog iets groots te verwachten was.

Je kent, zo voel je het ineens, het geluk te zijn waar je bent, en hoe meer je er aan denkt, hoe meer je er over schrijft, je des te intenser weet hoe kleverig de lucht aanvoelt, hoe ruimer het wordt er te zijn, vol van de volheid van het zijn.

Je bent bestoven, én met wat nog aan leven is in de bomen die de laatste sappen halen uit hun bladeren alvorens deze te laten gaan naar hun verpulvering in gras en water, én met het licht dat wemelt in vele tinten. Dit alles is de zin van de woorden die je schrijft. Woorden die nu meer leven zijn, meer met inhoud geladen, woorden die reiken tot waar ze willen zijn, tot in de wortels van het bestaan, waarin je neergezeten bent, uitgelaten, zoals iemand die een meesterwerk aan het maken is en weet – terwijl zijn hand graveert in goud en zilver – hoe de vijver is in zijn weerkaatsing van licht.

Je hebt hier zo dikwijls al gezeten met de vinger tussen de bladen van een boek, uitkijkend naar wat het was om hier te zijn. Eigenlijk niet zo heel veel, wat leven bijeengebracht, wat losse woorden gesproken, wel gedacht hoe goed het was er te zijn en er te zwijgen, te wachten op wat plots gebeuren kon, en niet gebeurde, hoewel het in de lucht al hing.

Je schreef er ooit dat geen sprietje gras, geen takje van de hazelaar, geen varkensbes, geen stengel riet, iets te vrezen hadden van jou, dat je er waart zoals zij er waren, alleen om er te zijn, om enkel, zoals zij, plant te zijn, klimop en hazelaar en wilg en populier en vloeiend water in de beek. Zo ook van de dag dat je er niet meer komen zult, de dingen geladen met je blik van vroeger, het gras, de struiken, de kraaien krijsend in de bomen, de eksters. 

Ik zal, dacht je toen het middag werd, hier weggaan met de woorden die ik schreef; ik zal deze uitdragen om te vertellen hoe ik er was, en hoe het was om er te zijn. Ik heb dit vroeger nog gedaan en hoop het morgen te herhalen, in een andere omgeving.

23-11-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zoals elke morgen, zoals bij elk ontwaken, wakker geworden uit een droom, mijn leven is een aaneenschakeling van dromen. Ik was een boek aan het schrijven over een man die een boek schreef over iemand die een boek schreef, en bij een eerste aarzeling een voetnoot toevoegen wou en, op die voetnoot een andere vastzette en zo verder voetnoot na voetnoot, een stapeling van voetnoten.

Ik dacht – natuurlijk - aan Borges die ooit een proloog schreef op de proloog van een proloog. Ik dacht ook aan die old lady van Fred Hoyle en haar schildpaddenhistorie, die beweerde, de voordracht  van een gekend astroloog onderbrekend dat hij verkeerd bezig was, dat de korst aarde steunde op de rug van een schildpad. En toen de spreker vroeg waarop die schildpad zich steunde, ze antwoordde op de rug van een andere, grotere schildpad, en toen de spreker de mond wou openen om nog een vraag te stellen, kwam haar antwoord: It’s no use, mister, there are turtles all the way down[1]

In feite is dit de wijze waarop ik bezig ben, elke blog is niet meer dan een voetnoot bij een verhaal dat ik wel graag zou willen schrijven maar dat er wellicht niet zal komen.  Mijn voetnoten zijn mijn verhaal, zijn het boek dat ik schrijven wou. Als ik een en twee, uit mijn beginfase laat vallen – ik kan ze ook gaan uitwringen om te zien wat er nog kan van bewaard worden – schreef ik er als vijf voor mijn nageslacht.

Ik weet dat mijn kinderen, klein- en achterkleinkinderen onmogelijk nog mijn geschrift in mijn dagboeken zullen kunnen ontcijferen, maar mijn blogboeken wel, deze staan geacteerd op een deftige leesbare wijze. Hun toegankelijkheid bestaat, wat hen afschrikken kan is de hoeveelheid ervan.

Ik geef me er nu rekenschap van hoe de tijd werkt, hoe het kleine van elke dag, een arme vijf honderd woorden, een massa woorden vormen op het einde van het jaar – ik overschreed eens te meer de dit jaar de vijfhonderd pagina’s – ze hebben dus heel wat te lezen, tenware ze, eens begonnen, zouden vergaan van verveling.

Dit is dan waar ik sta, alles samengenomen een illustere onbekende in de VIP wereld van schrijvers die ons elke dag bekogelen met hun werken. En ze komen van uit alle windstreken, schrijven ze niet in het Nederlands ze worden vertaald in het Nederlands en gerecenseerd om ons aan te zetten hen te lezen. Het zij zo, ik hoef geen recensie, deze die me nu en dan door vrienden lezers worden toegestuurd volstaan me, en houden me in gang, houden me groot levend hetzij vroeg in de morgen, hetzij soms laat in de nacht.

Ik schreef het al en ik wil het hier herhalen, omdat deze ogenblikken, van dit schrijven hier, terug belangrijke ogenblikken zijn geweest in mijn leven, hier zittend vóór het eerste licht in de tuin, over wat er rest van de rozen en van de egelantier, de rode zaadbollen, die ik amper onderscheiden kan maar die ik aanwezig weet, zoals ik aanwezig weet de vele woorden die ik schreef, zoals ik aanwezig weet de vele vrienden die deze woorden lezen zullen, als hun morgen- of avondgebed.

Weet dat ze mijn  gebed waren vanmorgen. 

22-11-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De dag ingegaan: het glorieuze oosten openspattend licht, mijn honger niet gestild om gedichten te schrijven. Om los te lopen in het bos van woorden waar het juiste woord geborgen blijft of, zich strelen laat zoals een geliefde, alvorens zich te openen tot een ruiker. Wat zullen we vinden onder de laag dagen die zijn voorbijgegaan en relieken hebben nagelaten, lijk kleine witte zwammen in een halve bol die achterbleven nadat de winden er zijn overheen gegaan, de stroken licht, de aalscholvers en de meeuwen, de laatste merels. En wij geborgen waar we zaten, alsof er niets meer gebeuren kon, ineengedoken en beschut tegen al het vreemde dat ons nog zou kunnen verbazen.

Wij, aangekomen in de luwte waar we stonden, onverwacht over ons gedaald, van uit hogere regionen, waar we zelden nog komen, de zegen om te zijn wie we nooit waren. Een ogenblik dat ons werd gegund, om in een ruk al neer te zetten wat er te vertellen valt over het leven en het verbonden zijn met wolk en wind en water. Hopende dat die zegen blijven zal tot voorbij de dagen van ongemak en schamelheid. Niet wetende wat het betekenen zal als van ons verwacht zal worden dingen te verkondigen die er nog niet zijn maar toch komen zullen, zoals na herfst en winter er de lente is, betekenisvol, geladen met beloften die ons weer pogen te verjeugdigen en we kijken zullen naar het sterrengeflonker als de wolken zich openen zullen op wat ons werd beloofd in tijden van tegenspoed.

Als trage woorden zich houden zullen, uitgestrekt voor jou over grasvelden waar de wind in hangt, de regen als hij komen zal zich ankeren zal tot in de worteling; de groei gestopt, de krachten wachtend tot de aarde zal gekomen zijn tot waar ze in het verleden stond, gestadig, langzaam kerend naar het licht van elke dag en we weten zullen hoe alles sterven zal in eenzaamheid. Niets is ons gelaten om verheugd te zijn, voor wat komen zal, de luchten hangen laag en drijven over, de velden liggen open, maar geen betering is in het zicht. Gelaten hebben we geluisterd naar zij die woorden spraken die we niet begrepen hebben omdat er geen wijsheid in geborgen lag, geen pitje zekerheid.

Willen we hogerop we zullen afstand moeten doen en ons keren naar het kleine en het onverwachte dat in spijkerschrift geschreven wordt en door weinige te ontcijferen is, of neergezet in hiërogliefen op de tempelwand of op de zijden van de obelisk die met haar schaduw ook het uur aan geeft en van ebbe en van vloed het gebeuren. Zo hebben we van vele zaken het mindere wel vernomen, maar nimmer de volle betekenis  die ons verblijden zou en kronen met laurier en ‘chèvrefeuille[1]’. Het is ons nog niet gegund, nog hebben we te wachten tot uit de diepere ondergrond van humus en van zwammen de geuren zullen stijgen die ons wekken zullen tot wat van de dood kan zijn, na van het leven.

21-11-2016, 07:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik schuif op in de tijd. Ik dring dieper en dieper het bos dagen 2016 binnen. Een rij bomen scheiden me nog van de rand ervan. Sinds ik deze blogs schrijf heb ik duidelijker dan vroeger het gevoel van de snelheid waarmee het jaar vordert. Daarenboven ben ik altijd dagen verder dan ik leef, want ik heb nog maar pas een blog geschreven voor de dag die komt, of ik moet al vooruit denken aan deze van de dag erna. Dit is het ritme van de tijd in mijn geest. Ware het niet dat het telkens een uitdaging is, het ware zelfs eentonig geworden.

Maar, het stoort me niet, ik zou het niet meer anders wensen. Het laat toe me elke dag eens dooreen te schudden om te zien wat er gaat te voorschijn komen, een witte duif of een konijn, of een herhaling van wat al was.

En wat ik schrijf wordt opgevolgd, krijgt reacties mee en deze helpen me verder op mijn tocht, even schrijflustig, omdat het ligt in die aard van mij. Hoewel het beschikbaar landschap steeds maar enger wordt, want het bos is een woud geworden waar de bomen dicht op elkaar zijn gaan staan.

Een feit staat vast,ik bereikte 20 november van het jaar 2016, en de vraag die zich onvermijdelijk stellen zal – die we ons trouwens allen moeten stellen - is het de laatste ‘20 november’ of krijg ik er nog een toegespeeld? Wellicht heb ik vorig jaar, op een bepaald tijdstip in mijn leven, me dezelfde vraag gesteld en heb ik, met succes, de datum van toen opnieuw gehaald. Conclusie, het kan dat het me nog eens lukt, het kan, het kan ook niet. En in feite is het geen zorg, ik weet dat ik aan het wandelen ben op het scherp van de snee en ik voel me er niet minder goed bij.

Wel dacht ik aan de vijver, die me missen zal als ik er niet meer zal zijn. Dus was ik er deze morgen om hem te groeten. Ik was er met lange schaduwen in de vroege zon en lichtfestijnen op het water van al wat er te bekijken was. Ik was er niet alleen, ik was er met de velen die me lezen zullen; ik sprak met hen over al wat is, over wat we zien en weten, en over wat we niet kunnen weten of niet kunnen zien. Ik zegde hen dat ik geen tijd genoeg meer heb om een boek te schrijven dat zich afspeelt over jaren, nog wat maanden misschien; dat ik dus het hoogstens spreiden kan van late herfst tot vroege lente, en dat op die tijd alles gezegd moet worden wat er door mij te zeggen valt over de kleine, weinig betekenende gemeenschap waartoe ik behoor, verloren in de massa waartoe ik behoor. Als ik het doe, en ik zal het doen, dan moet het, niet horizontaal, niet uitgerokken in de breedte en in de tijd, maar verticaal, in de hoogte, waar niemand me verwacht.

En dan, mijn beste vriend, wie zal me er ontmoeten om me te oordelen en wat zal het boek betekenen in de massa boeken die zich stapelen op de markt?

20-11-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De reiger wachtte me in de fluisterzon van laat november, weerspiegeld, tot hij me zag en hij vliegen wilde tot ver voorbij de bomen, de velden over, geluidloos zijn teken in de lucht. Was nu het water een gebed van grijze wolken, golvende bomen, vlekken licht erin, voelde ik hoe goed het was.

Zat ik hier:

De wereld ontvlucht en langs gekomen en niet nodig grote woorden, niet nodig te weten. Er te zijn scheen me noodzakelijk, scheen me voldoende. Het uur geknipt

Uit de zorgen van de dag gelicht, opgehemeld omdat het zo enig was en ik voldaan was met het wonder er nog te zijn, te horen de kleine geluiden van vele vogels die ik niet noemen zal.

En het lange suizen nog van winden waar ik in de zomer was, alles nog gezegd wat toen gezegd kon worden, verzwegen ook.

Zat ik hier:

Van wat ik verwachten kon, hier neergelegd om vuur te maken, later als het vriezen zal, het verste dat je verwachten kunt. Ik, het water dat de spiegel is waarin mijn leven opgetekend ligt, met rimpels van het teerste houd ik het, de wind die aan mijn zijde staat en me niet verlaten zal, zoals de tijd.

Die niet wenst dat ik bezig ben met wat van vroeger was, zelfs niet met wat nog komen kan. Om niet meer te zijn, niet meer dan wat woorden zonder ondergrond, oneffen open gelegd, onschadelijk, geen wenteling van hoedanigheden.

Nederig: een tijd die geen hoedanigheid van tijd toen was, ogen om te zien, oren om te horen, niets opgezocht om te verwijzen naar de vorige dagen dat ik er was en er niet was.

Ik ben dan opgestaan, traag schuivend over de bladeren in het gras. Ik dacht laat me nog dikwijls komen hier, tijdloos aan het water in wat late zon.

Heb, gelukkig, geen leven te herbeginnen. Wat ik nog heb, zal ik nog houden, het lot dat voor mij werd neergezet. Ik weet, de wind heeft dit bevestigd, ik hoor zijn stem, roepend in de bomen over mij.

Ik adem nog, ik houd nog leven. Hunkerend naar wat niet komen zal

19-11-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde