‘Plots draaide ik me om op de kam van de vallei en keek over een landschap dat me overweldigde omdat het simultaan zoveel signalen op mij afstuurde dat ik er haast duizelig van werd en toen zag ik het: een magnetisch veld. Ik stond middenin een magnetisch veld…’ 

Mijn vriend van vele gesprekken, jij die me dit schreef, je hebt dit juist gezien, we leven in een magnetisch veld, in a vortex of pulsating fields’, waar ik het gisteren over had; wellicht tekende ik dit op, op het ogenblik dat jij je woorden neerzette. Er was dus zelfs een telepathische band tussen ons.

Het magnetisch veld, we merken het niet, we voelen het niet, maar we zien het met de ogen van de geest; we beseffen dat, als we ons plaatsen op het niveau van de allerkleinste bouwsteen, het er wel degelijk is en dat, en dit is die andere realiteit, er niets anders is dan dit veld. Weinig zijn zij die het weten, die het aandurven het te zien, want het is baanbrekend, het is overrompelend, maar de kwantum fysica leert het ons, bewijst het ons.

Het is het beeld - dat ik maar al te graag gebruik - dat Fritjof Capra, vóór de zee gezeten, oproept. Het geeft me een duw in de rug want wat geldig is aan zee is even geldig op welke plaats ook, zelfs op de kam van een vallei:

‘As I sat on that beach my former experiences came to life; I ‘saw’ cascades of energy coming down from outer space, in which particles were created and destroyed in rhythmic pulses; I ‘saw’ the atoms of the elements and those of my body participating in this cosmic danse of energy…’[1]

Het is uitzonderlijk als we het zien, omdat het alleen zichtbaar is in het landschap van de geest en ik vermoed dat het dit landschap is dat de echte realiteit uit maakt. We komen er stilaan om dit beeld aanvaardbaar te bewijzen, al kan het ook nog een tijd vergen alvorens we zo ver zullen zijn, maar het is dit pulserend beeld dat we zoeken te begrijpen, en dat we willen binnendringen.

Het plaatst ons in een hallucinante wereld waar we niet meer weten, wie we zijn en hoe we er zijn: vermengd, verbonden, verweven met alles wat ons omringt, zodat al wat is, een magnetisch veld wordt van wervelende elektronen en quarks, en andere tegen elkaar op botsende deeltjes, Higgs deeltjes en misschien nog kleinere.

En dan onvermijdelijk de hamvraag: als we – lichaam zijnde - niet meer van de aarde zijn, wat rest er nog van die massa van flitsende deeltjes die een intiemere band, een ik-band, moeten gehad hebben met elkaar, sterven die af, of blijven deze ongewijzigd?

En een andere vraag waar is de geest gesitueerd die ons dicteert wat we zeggen of schrijven willen, zit die vast aan wat ons lichaam is, of zit die in die deeltjes die ook wij zijn?

Het raadsel, want dit is het, zal nog een tijd raadsel blijven. De evolutie helpende kan het dat we van generatie tot generatie ooit eens de sluier oplichten zullen.