Waarom dacht hij aan Bruegel toen hij ontwaakte deze morgen – de eerste kraaien krijsend in de luchten – en het hem toescheen dat de wereld omheen hem een grote beweging was, dat het leven roerde in de bomen en in de aarde, dat het zich opmaakte om plots, met een ruk, open te barsten/>

En, gisteren toen hij het schilderij van Bruegel, de ‘Val van Icaros’ had opgezocht dacht hij juist het tegengestelde te hebben ontmoet bij Bruegel waarin alles neigde naar rust en vertrouwen in het komende.

In dit doek,  waarover hij onlangs uitvoerig las in een essay in De Standaard, is het de grote rust van land en water en de totale onverschilligheid van de mens die domineert,  de mens die geen oog heeft voor het grote gebeuren dat  Ovidius beschrijft en ook niet opkijkt als Icaros neerstortte.

Hij ging herlezen wat Louis Pauwels[1] in zijn ‘Blumroch l’admirable’ hierover schreef :

Que veut dire Bruegel, le paysan, fils d’un ouvrier agricole… ? On s’en fout, la vie continue, do not disturb, la vie humble aux travaux ennuyeux et faciles, heureux les pauvres en esprit, rien que la terre, paix, bonnes et sages créatures du bon Dieu, dans l’éternelle nature. O monde uni et tranquille, ne soit pas dérangé !... Icare connais pas, n’avait qu’à pas, a monté, est retombé pour des prunes.

Nochtans, zegt Pauwels, houd ik van Bruegel, ik ben Vlaming, mon cœur flamand adore cette paix compacte, s’ y repose, s’ y dilate.

Wellicht heeft Pauwels gelijk gehad - alhoewel hij etsen heeft gemaakt met een vliegende Dedalus en een vliegende Icaros -  geloofde Bruegel niet in het verhaal van Ovidius en gebruikte hij hier het verhaal om de aandacht te vestigen op de vier natuurelementen: de zon wat het vuur betreft, de visser die het water aanwijst, de herder die naar de lucht kijkt en de boer die de aarde omploegt en de totale onverschilligheid  van de man die te slapen ligt in de struiken. En Bruegel die ons zegt, kijk daar geloof ik in, de kracht en de rust die de natuur uitstraalt, het overige zijn maar vertellingen.

Hij ook tracht telkens, de grote onverstoorbare rust van de aarde, zoals Bruegel in zijn Icaros, neer te zetten in het amorfe van het woord en hierin een beweging te leggen, meer van de geest dan een beweging van het omringende. Hopende dat zijn woorden in deze richting zullen openbloeien en binnen dringen in het oneindige.



[1] Louis Pauwels: Blumroch l’admirable ou le déjeuner du surhomme. Ed. Gallimard, 1976.

04-01-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

In navolging van George Steiners ‘Errata’ had ik deze blogs  ook kunnen betitelen als ‘ An examined Life ‘ of, nog sprekender zoals in de Franse titel, ‘ le Récit d’une Pensée ’ ; meer zijn deze blogs niet, en meer willen ze ook niet zijn. Als dusdanig hebben ze het voordeel, noch begin noch einde te kennen. Wat me dan toch een zekere vrijheid laat het onderwerp te nemen dat zich aanbiedt.

Wat ik verder zet is een werk van lange adem dat mijn schrijf- en leesgewoontes de fond en comble heeft gewijzigd, om maar niet te spreken van de indeling van mijn dag die er totaal is op afgestemd. In deze mate ben ik onderworpen eraan en is het mijn blog die heerst. Of dit als een normale toestand mag worden gezien weet ik niet, maar het is in elk geval een veeleisende.

Het resultaat tot vandaag is niet wat ik er in den beginne van verwacht had nu ik het stellen moet met, voor het ogenblik, 12 à 15 lezers elke dag. Na vier jaar ben ik dus niet zo succesrijk geweest. Maar op de 5.800 ‘bloggers’ in de rubriek ‘dagboek-bedenkingen’, word ik toch geklasseerd binnen de 20 meest bezochte/gelezene. Wat me dan toch een zekere tevredenheid geeft.

Ik zet dus mijn woordentocht verder na deze enkele beschouwingen die ik een ogenblik nodig had, één om een lijn te trekken en twee om een opening te scheppen naar het komende toe. Ik dacht er even aan dat ik in het begin van 2013 niet inzag dat ik ooit stof genoeg zou gevonden hebben om het einde van het jaar te bereiken. Het is ook deze gedachte die zich aanbiedt vandaag, maar ik hoop en blijf hopen op mijn goed gesternte.

03-01-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vlechtwerk van het woord

op de middag,

verhalend het verholene

aftastend
dag aan dag

om nergens uit te komen

nergens voet aan wal te zetten

en vaste grond te voelen

waar je niet hoefde te zijn.

Ook de uren niet geteld

die er overheen zijn gegaan,

niet uitgekeken naar wat de morgen

brengen zou,

de avond en de nacht.

Klaarder weten

om het op te tekenen,

te vergeten of te vermenigvuldigen

tot het een waarheid wordt

van deze tijd,

wij achterblijvend,

strompelend omlaag, omhoog gekeken

en niet gevonden wat we zoeken bleven

tussen de lijnen van het Boek.

En toch opgemerkt

boreale lichtfestijnen

die te zoeken zijn,

te interpreteren

in het gebazel van een gedicht:

woorden

als zaden in de grond,

om er te groeien tot bomen.

Vergrijsd

tot niets herleid zoals we gekomen,

en toen alles was toegedekt

zijn we weggegaan

met trage tred en ongerept.

We verlangden er niet naar

maar zijn toen aangekomen,

waar het al lente was. 

.

02-01-2014, 07:53 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een groot moment, de eerste woorden die ik schrijf, alsof ik opnieuw, in alle sereniteit, kon schrijven naar het jaareinde toe, een risicovolle belofte, een risico dat ik nam van 2010 af en doorliep tot 2013 met, door een plots opduikende ziekte geveld, slechts één lange onderbreking. Alles samen zit ik nu met een boek dagelijkse fragmenten van meer dan duizend pagina’s.Wat vang ik er mee aan. Niets, de teksten liggen in en over elkaar zoals de jaarringen in een boom. De verste ervan groeien weg uit mijn gedachten of hebben zich gemengd of zullen zich mengen met wat ik vandaag en morgen schrijven zal. Telkens opnieuw beginnend om nog verder uit te diepen wat nog uit te diepen zou zijn.

Zo niets is verworven, niets is definitief, alles moet herbegonnen worden herdacht, herschikt, herschreven. We zijn of denken er klaar voor te zijn en denken reeds aan wat we morgen schrijven zullen als in het zuiden, boven de horizon, het sterrenbeeld van Orion zal rijzen, en in de verlenging van de gordel van Orion, naar de horizon toe, Sirius, de helderste onder de sterren en, ik schreef het al, de Egyptische Sothis ster waar de chronologie van dat land werd aan opgehangen. Maar dit is een ander verhaal waarvoor ik een gans jaar de tijd heb het te verhalen.

Morgen is een andere dag, misschien wordt het een gedicht of een verhaal, of iets over Elias of het Gevecht met de Nachtegalen, zoals het allemaal gebeuren kan bij mij, en ook  in deze wereld.

En,
nu je bent doorgedrongen tot in mijn gedachten, houd ik je even, nu ik je raken kan, en wens ik je en je familie, zoals het destijds gebruikelijk was, een 'zalig en gelukkig Nieuwjaar'.

01-01-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een Chinees poëet schreef in de XIIde eeuw:

                  Reading in the heat of noon

I grow sleepy, put my head

on my arms and fall asleep.

I forget to close the window

and the warm air blows in

and covers my body with petals.

Veel is er niet veranderd. De poëet viel in slaap op zijn boek in de grote rust van het middaguur. Voor een moment verdween hij uit de realiteit der dingen, hij droomde misschien, zijn leven stolde een korte tijd, een tel maar, een fractie van tijd maar. En dan ontwaakte hij, bedekt met kersenbloesems. Hij ook zou zijn hoofd willen neerleggen op zijn armen en ontwaken met bloesems over hem.

De ogenblikken van droom die zich schuiven binnen de ogenblikken van realiteit. Telkens en telkens overvallen ze ons, en telkens keren we terug naar het alledaagse. Hij kon verdwijnen in een tekst, zoals deze die hij gisteren had geschreven, maar telkens ontwaakte hij – zelfs de laatste dag van het jaar - zoekend naar een nieuw te schrijven vlechtwerk van woorden. 

Verveeld op deze laatste dag van het jaar met die geheimzinnige bezwering die telkens verschijnt waar ik die zeker niet wens!

31-12-2013, 10:33 geschreven door Ugo d'Oorde  

Koorddanser zijn, die zijn evenwicht zoekt tussen hemel en het onzichtbare, het komende en wat van de aarde is, het waarneembare en wat van het verleden is, dit is wat een goede vriend me schreef op Kerstdag. 

Hij had het juist gezien wat de drie-eenheid betreft, die is er duidelijk. Ik zelf, nu ik door hem ben geïnspireerd, zou het willen houden bij, de hemel en wat schuilt gaat achter de miljarden melkwegstelsels , het Woord dat in de beginne was, het grote wonder dat de aarde is in haar baan om de zon, waarvan de dagen eens te meer gaan lengen naar het Licht toe.

Maar het kan ook anders.

Het kan ook dat alles keert en draait om het Woord waaruit alles zou ontstaan zijn en dat ook verder en verder zijn tentakels om ons heen heeft vastgeankerd, als een wikke omheen de graanstengel, en dat het vanuit de wikkerank is dat alles om ons wordt belicht en bekrachtigd en met nieuw leven wordt gevoed. 

Vereeuwigd staan we op uit het Woord, dat van alle geslachten is, van alle volkeren, van alle religies, van alle vormen van leven. Het Woord dat onze binding is met al wat was, al wat is en al wat nog komen zal.

Van uit dit tranendal – voor velen vandaag – richten we ons op om meer mens te zijn, meer homo sapiens-sapiens, om meer van het Woord te zijn, ondanks alles wat er ons van verwijderd houdt. 

Het kan nog eeuwen duren, maar we halen het, er is ons enkel nood aan een nieuwe vorm van het sacrale.

Dit, waarheen het woord van een vriend me voerde.

30-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

El tiempo no es, de tijd is helemaal niet. Wat heden is is reeds verleden en wat toekomst is wordt heden : tijd is een ogenblik tijd en niet meer, maar met jou Maria Moreel, el tiempo no es. Tussen bladern en geschriften : voor zich een afbeelding van Memlinc’s Sibille Sambetha – maar hij dacht Maria Moreel - en hij dacht, binnen in haar kijkend, el tiempo no es.  

Binnenkijkend in de vrouw die ze was toen ze poseerde, met de torens en de huizen omgekeerd in de reien en de witte duiven kirrend op het dak, lichtvlekken in de bomen en vlekken licht in haar beminnen : Maria, el tiempo no es. 

Of de sneeuw die viel in trage vlokken op de roerloze wereld en het gewemel van de vlammen in de haard. Haar blanke handen in haar ogen binnen : Maria, el tiempo no es.

En niets zal er nog bewegen tot in der eeuwigheid, niet het leven dat ze houdt in blik en ogen, gegroeid, gestold, verhonderdvoudigd. En niet te ontcijferen : Maria, el tiempo no es.

Ontcijferen we nimmer wat van haar en wat van Memlinc was. Wat van haar in hem en wat van hem in haar was, overgave en beslissing, verlangen en tedere oneindigheid : el tiempo no es. Ontcijferen we nimmer het osmose-punt van beiden, in lagen verf vermengd, molecule in molecule, atoom in atoom, zoals alles was en alles blijft : want de tijd is niet. 

Een lichte druk van de hand, de streling over het haar, een fluisterwoord dat geest en lichaam is, een verrukking en een verre pijn, alles versmolten in een immensiteit van tijd die niet is. 

En toch wat van vele geslachten is, en toch je kleed van brokaat en geruis, geruis in golven van blijheid, openzwaaiend lijk witte zwanen van sierlijkheid. Wie hebben we liefgehad en wie hebben we bekoord in dit ene ogenblik dat tijd tijd nog was en ook niet meer. 

El tiempo, Maria, no es. Is helemaal niet en je lippen Maria, van ogenblik tot ogenblik, je eeuwigheid, Maria. 

Zo was en is dit beminnen in dit stille punt waar alle lijnen, alle wegen, alle daden zich hebben opgelost in de lijn van oog naar mond naar hand.

De tijd is niet.

29-12-2013, 10:17 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het negatieve puilt uit de dagbladen, uit de beelden op televisie maar hij wil dit opzij, het is niet meer van zijn tijd, hij wil een eigenheid, een zelfstandigheid die positief gericht is.

Dit is een absolute noodzaak wil hij de tijd die hem nog rest – en die wordt dunner en dunner - beleven op een wijze die positief gericht is. De uitweg voor hem is maximaal creatief zijn. Het ene gebod dat hem helpen kan op te kijken en in te gaan naar de dagen die zich ontplooien over hem : creatief zijn is het werk van de geest.

Creatief zijn is onze binding met de eeuwigheid. En de roep naar dit eeuwige dat we in ons dragen is de voedingsbodem voor ons bestaan.

En zeker is het dat  we onze krachten halen moeten uit de onverzadigbare creatieve eigenheid van het Universum dat ons omkleedt. Kunst en creativiteit kunnen enkel liggen en gedragen worden door deze eigenheid.

28-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De Standaard der Letteren van 20 december 2013 vroeg het advies aan 48 recensenten welk van de boeken die ze lazen  hen zal bijblijven.

Geen  Tom Lannoye, wel een Erwin Mortier, wel een Bart Stouten, zijn ‘Kersen eten om Middernacht’; wel een Arnon Grunberg; wel een Cees Nooteboom, zijn ‘Rituelen’, wel een Jeroen Brouwer; wel een Koen Peeters; wel een Bart Moeyaert en nog enkele andere Nederlandstalige schrijvers die een vermelding kregen.

 Maar, en het verwonderde me helemaal niet, ‘Oorlog en Terpentijn’ van Stefan Hertmans kreeg niet minder dan zes nominaties.

Wat er over gezegd wordt is niet mis: ‘de beste Nederlandstalige roman’, schrijft John Vervoort. ‘Een prachtig uitwaaierend boek dat tot de kern komt in de oorlogsdagboeken van Hertmans’ grootvader, die door de schrijver virtuoos naar zijn hand wordt gezet’, schrijft Maria Vlaar. ‘In de fictie over de eerste wereldoorlog scheert Hertmans de hoogste top’ aldus Peter Jacobs

Het duidelijkst van al is Lieven Sioen die bijzonder geroerd was door de roman van Hertmans en zich terecht de vraag stelt hoe goed we onze grootouders en ouders wel kennen? En dan zijn er nog Katrien Steyaert, Karel Verhoeven met ‘een boek dat moeilijk te overtreffen is’.

Vergeet ik er, het kan.

Het verheugt me ten zeerste omdat het een boek is met een hoge literaire waarde, geschreven met een groot hart voor zijn grootvader, bij momenten uiterst gevoelig. Het is een klassieker, een waardevol, ontroeren boek dat alle lof dat er over gezegd en geschreven werd ruim verdient.

Ik zelf heb bij Hertmans beschrijvingen gevonden, als geaquarelleerd met het fijnste penseel in de meest sobere, maar o, zo rake en tevens zo tedere kleuren. Daarenboven is hij een meester als hij schrijft over het Gent tussen de twee wereldoorlogen, een Gent dat vele van mijn vrienden heel duidelijk identificeren.

27-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik lees in Le Monde de Livres van 20 december een recensie van Julie Clarini over het boek ‘Les Troubadours, une histoire poétique’  van Michel Zink (Perrin ‘Pour l’histoire). Een zin hierin roept herinneringen op omdat ik eenzelfde zin bijna gelezen had bij Pasternak in zijn Dokter Zhivago:

‘Chez Guilhem Adémar, poète dont on ne sait presque rien, la nudité hivernale des branches et de rameaux évoque celle de la bien-aimée, le ‘corps blanc’ de la dame que l’on désire et qui échappe sans cesse.’

Deze zin deed me denken aan een passage bij Zhivago die ik gaan opzoeken ben in de Engelse versie van zijn Doctor Zhivago (Fontana monarchs, 1958) - waarvan de bladen vergeeld zijn en de letters bijna uitgewist, het lot van oude pocket books.

Ik vind de passage pagina 358. Zhivago opgeëist door een bende Partizanen, die zich ophouden in een enorm woud aan de voet van de Oeral, is op het punt, na achttienmaanden verblijf onder de partizanen, de vlucht te nemen. Hij staat voor een  bevroren (rowantree), lijsterbesboom:

‘It was covered half in snow, half in frozen leafs and berries and it held out two white branches welcomingly. He  remembered Lara’s strong white arm and seized the branches and pulled them to him. As if in answer the tree shook snow all over him.

Dit was wat ik deze dag van Kerstdag 2013 schrijven wou, beste lezer, veel is het niet, maar ik beken dat ik verrast was over de gelijkenis tussen wat de troubadour en poëet, Guilhem Adémar er over wist en wat een even grote poëet Boris Pasternak ons erover vertelde.

26-12-2013, 09:02 geschreven door Ugo d'Oorde  

Strakke winden zijn het

van over verre zeeën

ons toevertrouwd,

ons tegemoetgekomen

alsof we ze omhelzen konden,

ze planten in de tuin

tussen rozen en hyacinten.

Alsof we ze houden konden

voor een lange tijd,

naar het regengrijs

van het licht

dat is teruggekeerd

nu het Kerst weer wordt.

En wij nog immer vastberaden

klaar te staan

te dichten,

en brieven te schrijven,

naar allen die ons lazen

of ons later lezen zullen

een dag om niet te vergeten

maar toch vergeten

omdat zoveel er is

dat wordt verwacht

en nimmer komen zal.

 Maar strakke winden zijn het

van verre zeeën

en van vreemde landen,

losgelaten symfonieën

jagend door ons hart

dat jong eens was,

verloren klanksymbolen

uit vroegere tijden,

overgehouden

herinnering.

25-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoge winden jagen om het huis in de donkere nacht. Hij weet nu dat zijn leven een wachten is geweest op één grote creatief impuls. Vandaag echter, op enkele dagen van zijn verjaardag,  is het hem duidelijk dat zelfs indien deze impuls opduiken zou hij niet in staat zou zijn deze in te vullen.

Ook omdat de wilskracht hem ontbreekt, ook omdat er een te grote verwarring is in hem, ook omdat hij meer wil begrijpen dan wat er te begrijpen valt, ook omdat hij weinig of geen verbeelding heeft en niet of onvoldoende verwerkt wat hij leert of leest.

Hij luistert naar Schubert, naar het Andantino van sonate 959:  Schubert die de eeuwigheid, het tijdloze weet aan te raken. Zijn thema is van de stilte, is van het niet-meer-zijn, is van de rode roos tegen een blank gelaat, de geur van eikenhout, de luchten die voorbijschuiven, de eerste tekenen van de dood.

En als hij, zoals op zovele avonden, zijn dagboek opent, als hij de pen opneemt, hopende dat de woorden die komen zullen en die hij nog niet kent, doordrenkt zullen zijn, zoals in Schuberts sonate, van de geest die de boodschap brengt van het leven dat in zich het teken van de dood verbergt, wat Schubert in zijn pianoklanken heeft verwerkt, alsof de dood ook leven zou zijn.

Gebogen over het woord, de wereld beperkt tot zijn blad, glijdt hij binnen in het onbekende dat hij straks ontdekken zal in de woorden die hij schrijft en die hij een fractie ervoor nog niet kende, woorden die nochtans buiten hem of binnen in hem aanwezig moeten geweest zijn.

Aldus is elk schrijven een pogen alles te omvatten, alles te beleven, de geluiden van de wind in de bomen, van de boeken in de kamer, van de woorden die hij schrijft en zich mengen met wat van Schubert is.

24-12-2013, 09:54 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waarom klampt men zich vast aan de vier evangeliën als er misschien twintig zijn geschreven, waarom schuwt men het evangelie van Thomas ? Wat wordt ons verborgen gehouden en omwille van wat, het geruststellende van de hemel dat ons wachtte maar waarover nu niet meer gesproken wordt ?

Aanvaarden dat er mysteries bestaan die niet te doorgronden zijn. De Kerk ook zegt dit maar ze legt ons op te geloven in de bepaling die zij aan deze mysteries wenst te geven.

Welke rol heeft de mens alsdan nog hier op aarde, geloven wat hem wordt voorgehouden maar voorgehouden door wie en omwille van wat?

Of luisteren we naar de woorden van Lao Tseu: 'Zij die weten spreken niet, zij die niet weten spreken.'

Ik weet niets dus moet ik zwijgen. Toch zwijg ik niet omdat ik zoek, omdat ik mijn leven lang al zoekende ben en als ik spreek is het enkel met de bedoeling zin en betekenis te geven aan mijn bestaan, maar zeker niet om een waarheid op te eisen die van mij zou zijn. Zo gek ben ik nu ook niet, al kom ik over bij velen als een dromer, als iemand die zich op een andere aarde beweegt.

Dit deert me niet, ik ben een van de zovelen die zoeken naar iets dat we niet bepalen kunnen, maar het zoeken naar, zit ons in het bloed, is onze eigenheid, de queeste hangt in en over ons en we wensen deze niet uit de weg te gaan. En ons spreken is zonder stemverheffing, is als een zwijgen.

23-12-2013, 07:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dag aan dag ben ik op zoek naar een tekst. Treed ik binnen in de geschriften en de gedachten van anderen. Sommige overheerst duidelijk het religieus-metafysische, om op andere dagen rationeel te zijn. Maar zelden gebeurt het dat alle elementen, alle stellingnames samenkomen en in een juiste mengeling met elkaar  optreden.

Het kan dat dit iets te maken heeft met mijn intellectueel bioritme dat gedurende een zestiental dagen afdalend is en een zestiental dagen opgaande, daarop geënt mijn emotioneel bioritme, dat gespreid over achtentwintig dagen zijn hoogte- en laagtepunt bereikt. Om dan volledigheidshalve ook te spreken over mijn fysisch bioritme, dat wellicht ook aanwezig is maar voorzeker ook sterk beïnvloed wordt door de uren slaap die ik ken en de pijn die me soms overvalt, zoals nu bij het schrijven.

Er is dus in mij een wereld van positieve, neutrale en negatieve krachten aanwezig die me aanzetten dit te doen of dat te laten, dit te interpreteren als hoogstaand, en dat als minderwaardig, maar hoe die krachten mijn houding of wil bepalen weet ik hoegenaamd niet.

En op deze ‘gematigde’, heldere decembermorgen - de luchten bewegend over huizen en velden - de vraag die ik me stel : is er ooit iemand geweest in mijn leven die me op het gepaste ogenblik een ingrijpende wijsheid, of wijsheid van een andere aard, heeft meegegeven?

Bijvoorbeeld, weten dat elke korrel stof beweging is, dat er een deeltje geest is in vervat ; weten dat we één zijn met het Universum en dat dit Universum in zijn totale totaliteit wellicht de God is die we dagelijks vernoemen.

Niemand vertelde me dit ooit, ik heb het zelf moeten uitzoeken. Ik hoop dat de jeugd van nu er beter aan toe is, dat ze nu van jongs af bewust zijn dat er een wereld is die schuil gaat achter deze wereld van elke dag.

22-12-2013, 18:08 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zij die deze blogs van elke dag  lezen, wil ik op het hart drukken dat je geboren bent op alle plaatsen waar je je ooit bewust bevond, dat je bent van al die plaatsen en van al die bewuste ogenblikken, dat alles in en over elkaar ligt, het heden gegroeid uit het voorbije en het komende gegroeid uit het heden; realiteit en droom zich vermengend, zodat het geschrevene, de kleur en de smaak heeft van melk in koffie, en koffie in melk, crème-kleurig. De realiteit niet duidelijk afgelijnd, droom en verbeelding niet wazig-wit, maar beide gevoileerd.

En een tweede bemerking, even belangrijk en voortvloeiend uit de eerste, een blog begint niet met de eerste regel van de eerste paragraaf, een blog begint met al wat er is aan voorafgegaan, geschreven of niet of in gedachten opgeborgen gebleven.

Zo begint deze niet op deze dag van 21 december maar is deze al lang geleden begonnen. Liggen mijn wortels én bij mijn ouders, grootouders en de vele geslachten ervoor, én hebben deze zich verder ontwikkeld door de gebeurtenissen en de omstandigheden die geleid hebben tot de persoon die ik nu ben. En ik zou er durven aan toevoegen dat dit alles doorweven is en gekleurd met de stand van planeten en sterren op het ogenblik van mijn geboorte, al is er hierover niets bewezen of kan er niets bewezen worden.

21-12-2013, 10:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heb ik de Leie

deze middag,

heb ik de beemden en de landerijen

gegroet,

de luchten en de bomen,

de meerkoet en de reiger

het grote licht

dat alles overrompelde

gegroet.

Ik deed het, mijn vriend,

tussen gesprekken over wijn en eten in

en waarden op de beurs,

om niet te keren armer

dan ik er was aangekomen

heb ik toegekeken hoe de Leie

de Leie was, de stroom van schilders

en poëten en hoe de aarde,

ademend het grote leven

alsof het lente was

zich keerde,

groen uitgebazuind de wereld in

en ik,

ik even weg gedroomd, gebleven. 

De rust die binnenkwam,

In dank

meegenomen als een gift

voor later.

20-12-2013, 11:54 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat opvalt achteraf - de bomen bladerloos geschrokken terwijl het gisteren nog zomer was – dat het vele dat werd omgezet in woorden een strook maar is van het vele dat we zeggen wilden.

Maar ook dat we niet alles zeggen konden noch wilden.

En wat meer is, lijk de meanders van de Leie typerend voor het landschap zijn, evenzo zijn deze woorden hier typerend voor het landschap van de geest waarin we telkens binnendringen willen tot voorbij de avonden, de nachten.

Vandaag, hebben we de dag gekroond met bijbelarabesken:

‘hoe mooi je bent mijn lief, je lippen zijn een lint van purper’,

Of het Hooglied opgezocht dat is van alle tijden, dat is van de mens en  het verhaal is van zijn beminnen. Duizendmaal beleefd, openbarstend telkens, in duizend splinters, of zijn vuurwerk van vervoering de ruimte in geslingerd, het herbeleven ervan opgetekend in duizend boeken. En toegevoegd aan al wat was, al wat niet was, maar had kunnen zijn.

Dit alles, we weten het, is slechts een smalle strook tekst, vergeten na enkele tijd, al werd het opgetekend keer op keer voor de eeuwigheid.

18-12-2013, 10:19 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zo hebben we de avond,

hebben we de nacht,

zo hebben we het licht in de bomen,

tot in ons hart, 

hebben we de wenteling

van sterren en planeten,

al dit en veel meer nog,

in woorden gewikkeld.

Hebben we waarheden verkondigd

en andere verbrijzeld

hebben we van vele zaken

verteld wat niet hoefde, 

om uit te komen waar we staan,

verzekerd dat er geen tijd meer

zal zijn om te zijn

wat nog komen zou.

Hebben we avonden en nachten

doorgebracht

in een vortex van gedachten

om van het kleine en het grote te zijn

te wonen tussenin,

en toch te reiken

tot in het verste melkwegstelsel,

tot in het diepste van de cel.

Hoe rustig hier we zijn:

te weten

uit het Higgs boson gekomen,

dat we uit de geest geboren zijn

en tot de geest we zullen keren,

osmose van het grote zijn

17-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waar zwerven we uit als we de ruimtes van het kasteel van Versailles in ons her oproepen;

als we terug gaan naar de tuin, geconcipieerd door Le Nôtre, als we kijken naar  de goden

en godinnen, de machtige en de minder machtige, en luisteren naar hun verhalen in marmer

uitgedrukt, weerspiegeld in het water.

En nu, zoekend naar beelden die in ons versplinterd liggen, tastend naar impressies, gevoelens,

gedachten van toen, al waren het maar de losse haren van de gidse, als van zilver in het

tegenlicht.

Beelden die bewaard zijn gebleven en nu worden teruggehaald met behulp van het boek

van Orsenna. En we weten dat dit alles van het grote leven is dat ons dooreen haalt, ons

opneemt en meevoert naar einders achter de einder gelegen, in de oneindigheid van het Andere.

Wat was er de aanleiding toe, hoe kwam het dat ik dit ben terug gaan halen in mijn herinnering?

Er zal onvermijdelijk hoe klein ook een reden geweest zijn, iets dat opdook uit het oneindige web

van ontmoetingen en gebeurtenissen die in ons liggen gestapeld, waaruit dan plots en totaal

onverwacht er een gebeuren is dat terug de kop opsteekt.

Dat ik opnam in mijn blog, velen bedreven de liefde op  dat ogenblik, andere dronken zich dronken,

andere hakten hout, andere lazen een boek of schreven een gedicht, maar welke handelingen

het ook moge geweest zijn, uren, dagen, maanden, jaren, erna zullen ze terug opduiken, zo maar,

want de wegen van het web zijn ondoorgrondelijk.

16-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde