|
xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Een groot moment, de eerste woorden die ik schrijf, alsof ik opnieuw, in alle sereniteit, kon schrijven naar het jaareinde toe, een risicovolle belofte, een risico dat ik nam van 2010 af en doorliep tot 2013 met, door een plots opduikende ziekte geveld, slechts één lange onderbreking. Alles samen zit ik nu met een boek dagelijkse fragmenten van meer dan duizend paginas.Wat vang ik er mee aan. Niets, de teksten liggen in en over elkaar zoals de jaarringen in een boom. De verste ervan groeien weg uit mijn gedachten of hebben zich gemengd of zullen zich mengen met wat ik vandaag en morgen schrijven zal. Telkens opnieuw beginnend om nog verder uit te diepen wat nog uit te diepen zou zijn.
Zo niets is verworven, niets is definitief, alles moet herbegonnen worden herdacht, herschikt, herschreven. We zijn of denken er klaar voor te zijn en denken reeds aan wat we morgen schrijven zullen als in het zuiden, boven de horizon, het sterrenbeeld van Orion zal rijzen, en in de verlenging van de gordel van Orion, naar de horizon toe, Sirius, de helderste onder de sterren en, ik schreef het al, de Egyptische Sothis ster waar de chronologie van dat land werd aan opgehangen. Maar dit is een ander verhaal waarvoor ik een gans jaar de tijd heb het te verhalen.
Morgen is een andere dag, misschien wordt het een gedicht of een verhaal, of iets over Elias of het Gevecht met de Nachtegalen, zoals het allemaal gebeuren kan bij mij, en ook in deze wereld.
En,
nu je bent doorgedrongen tot in mijn gedachten, houd ik je even, nu ik je raken kan, en wens ik je en je familie, zoals het destijds gebruikelijk was, een 'zalig en gelukkig Nieuwjaar'.
|
