xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Koorddanser zijn, die zijn evenwicht zoekt tussen hemel en het onzichtbare, het komende en wat van de aarde is, het waarneembare en wat van het verleden is, dit is wat een goede vriend me schreef op Kerstdag. 

Hij had het juist gezien wat de drie-eenheid betreft, die is er duidelijk. Ik zelf, nu ik door hem ben geïnspireerd, zou het willen houden bij, de hemel en wat schuilt gaat achter de miljarden melkwegstelsels , het Woord dat in de beginne was, het grote wonder dat de aarde is in haar baan om de zon, waarvan de dagen eens te meer gaan lengen naar het Licht toe.

Maar het kan ook anders.

Het kan ook dat alles keert en draait om het Woord waaruit alles zou ontstaan zijn en dat ook verder en verder zijn tentakels om ons heen heeft vastgeankerd, als een wikke omheen de graanstengel, en dat het vanuit de wikkerank is dat alles om ons wordt belicht en bekrachtigd en met nieuw leven wordt gevoed. 

Vereeuwigd staan we op uit het Woord, dat van alle geslachten is, van alle volkeren, van alle religies, van alle vormen van leven. Het Woord dat onze binding is met al wat was, al wat is en al wat nog komen zal.

Van uit dit tranendal – voor velen vandaag – richten we ons op om meer mens te zijn, meer homo sapiens-sapiens, om meer van het Woord te zijn, ondanks alles wat er ons van verwijderd houdt. 

Het kan nog eeuwen duren, maar we halen het, er is ons enkel nood aan een nieuwe vorm van het sacrale.

Dit, waarheen het woord van een vriend me voerde.