|
xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Strakke winden zijn het
van over verre zeeën
ons toevertrouwd,
ons tegemoetgekomen
alsof we ze omhelzen konden,
ze planten in de tuin
tussen rozen en hyacinten.
Alsof we ze houden konden
voor een lange tijd,
naar het regengrijs
van het licht
dat is teruggekeerd
nu het Kerst weer wordt.
En wij nog immer vastberaden
klaar te staan
te dichten,
en brieven te schrijven,
naar allen die ons lazen
of ons later lezen zullen
een dag om niet te vergeten
maar toch vergeten
omdat zoveel er is
dat wordt verwacht
en nimmer komen zal.
Maar strakke winden zijn het
van verre zeeën
en van vreemde landen,
losgelaten symfonieën
jagend door ons hart
dat jong eens was,
verloren klanksymbolen
uit vroegere tijden,
overgehouden
herinnering.
|
