Wat ik eergisteren als blog heb ingelogd, en dat ik nog dieper te doorzoeken heb, is een mijlpaal in mijn leven. Mijn visie op de dood wijzigde zich totaal. Het is geen muur meer met een leegte er achter, het is een open verwachten in een belofte, het is, hoe vreemd dit ook moge lijken, op mijn ouderdom een met overleg nieuwsgierig vooruit zien.

Ik benadruk voor het eerst als een beseffen – dit is de ondergrond van alles – hoe ongelooflijk en  hoe intrigerend, zelfs voor een leek, het Universum geconstrueerd is als een totaliteit, als een eenheid. Alles is gemaakt uit één blok met het bestaande erin, onverbiddelijk en innig met elkaar verweven: televisie en radio, GSM en PC, alle elektronica, alle sterren en planeten en melkwegstelsels, Alles dat was en is, en al wat nog komen zal, ook de dood. Alles is zo afgemeten en ingesteld dat, indien aan de minste bouwsteen er iets gewijzigd zou worden, het geheel als een  kaartenhuisje in elkaar klapt. 

Maar het schijnt ons allemaal zo gewoon geworden dat we niet meer zien hoe ingewikkeld en hoe op elkaar ingesteld alles is; we zien niet meer de schoonheid en de bevreemdende preciesheid van het mechanisme ervan. We zijn  er blind voor en deze blindheid leidt tot een houding dat de ganse natuur ondergeschikt is, er is om ons te dienen, terwijl we met verbazing zouden moeten toekijken, hoe wonderbaar, hoe enig, hoe groots en hoe alles aan alles gebonden is; terwijl we elk ogenblik van ons bewust bestaan verwonderd zouden moeten zijn over wat we om ons heen ontmoeten en vaststellen; terwijl we zouden moeten weten dat als de GSM, de GPS, de PC er is  dan is het, omdat het Universum en de structuur, de opbouw en de elementen ervan, van de minimaalste af, zijn wat ze zijn. 

We zijn echter op het punt gekomen dat niets ons nog verbazen kan, en we trekken geen conclusies meer over al het verbazende dat is, te beginnen met een simpele graankorrel en de energie erin aanwezig.

Het is pas als we hier gaan over nadenken dat we kunnen denken over wat de dood betekent. 

Bewondering en verrast-zijn is ons deel, en er is er geen ander. We moeten er mee opstaan en er mee slapen gaan. Van dat ogenblik openen zich de mogelijkheden inherent aan wat deze bewondering en verrassing  betekent. Van dat ogenblik af wordt het leven dat we doorbrachten op aarde, slechts een overgang tussen wat was vóór onze geboorte naar wat we zijn zullen na onze dood, en is de dood niet meer de dood maar het begin van een nieuw leven.

Hoe het dan zal zijn, weten we pas later, maar de voortekenen zijn aanwezig, als we ze maar willen zien, dat het een even groot wonder zal zijn als het wonder van het geboren worden.