‘Lorsque je disparaîtrai, il ne restera rien. La foi en la résurrection n’est rien d’autre que la confiance en la puissance qui nous tient en vie aujourd’hui’ (Christian de Duve).

Wat Christian de Duve (Nobelprijs) gezegd heeft is niet weinig :

dat er van onze zichtbare aanwezigheid niets zal overblijven betwijfelt niemand, maar als hij het heeft over ‘la résurrection’, de heropstanding dan vertelt hij iets dat opmerkenswaardig is, namelijk ‘het vertrouwen dat we hebben in een Kracht – of hoe we het ook noemen willen - die ons vandaag in leven houdt’.

Dit betekent dat als we vertrouwen hebben in die Kracht, ook erop mogen vertrouwen dat deze ons zo maar niet zal laten vallen omdat ons zichtbaar lichaam te kaduuk is geworden om nog verder te functioneren.

Hierop vertrouwen betekent geloven in de heropstanding. Niets is hier verkeerd aan is: je hebt het vertrouwen of je hebt het niet.

Maar je vertrouwen heeft een reden, namelijk de Kracht die je op de wereld heeft gezet is vertrouwenswaardig, ze is, noch min noch meer wonderbaar, Zij is het die het Universum in leven en in beweging houdt. 

Deze blog vindt zijn oorsprong in een artikel uit ‘La Libre Belgique’ van 4 juni 2013, me gisteren, zondag in de namiddag, overgemaakt door een vriend, J.v.I. – hij heeft het lang  bewaard voor mij - het is van de hand van André Fossion, jésuite théologien. Uit zijn betoog licht ik – ik heb er nooit aan gedacht maar ik volg hem graag - volgende passages:

Qu’il y ait quelque chose plutôt que rien, que nous soyons ainsi jetés dans l’existence est un mystère qui ne souffre pas d’explication. De ce point de vue, la perspective d’une résurrection n’est pas moins étonnante, n’est pas moins impossible ou incroyable que la vie elle-même, qui nous est donnée aujourd’hui. 

En het is absoluut correct, het leven is een wonder iets. Stel je voor dat er een opdracht zou uitgeschreven worden om een zaadje te maken waaruit een plant moet voortkomen die op haar beurt zaad moet voortbrengen. Wie zou deze opdracht ooit kunnen volbrengen? 

Pourquoi moi, avec le corps qui est le mien, puissance de désir et de relation, serais-je rejeté dans le néant alors que j’en ai été tiré ? Pourquoi la vie physique, une fois épuisée, ne serait-elle pas ‘relevée’ de la même manière qu’elle a été suscitée.

Die mogelijkheid, tot een ander leven geroepen te worden, vloeit voort uit het wondere dat het leven is; het leven dat ons slechts nog sporadisch overkomt als een groot iets, het verbaast ons niet meer zoals het ons zou moeten (blijven) verbazen. Het wonder dat het leven is kan ook het wonder zijn dat de dood is.

Er wordt hier een opening gecreëerd die ons wakker houden moet. En zeg niet dat dit larie is, dit is maar al te gemakkelijk,

Au nom de quoi, par quel goût de mort, pourrions-nous prétendre, à priori, que la vie suscitée en nous ne pourrait être ressuscitée à nouveau dans une nouvelle donation aussi étonnante que la première?

We hebben een geest om ons vragen te stellen over het leven dat ons overstijgt, dat we ontleden kunnen in al zijn facetten om telkens uit te komen op die ene vraag, hoe kan het, hoe is het mogelijk?

En nu duikt er een nieuwe vraag op: Gezien het wonder van het leven, wat is er van het wonder van de heropstanding na de dood tot een ander bestaan, totaal verschillend van ons leven van vandaag?

Met het antwoord van de schrijver van het artikel, André Fossion:

En tous cas, il serait déraisonnable de n’en point garder l’espérance.