Grimentz, Valais.

Eén augustus, nationale feestdag in Zwitserland. In mijn verbeelden ben ik in Grimentz[1], een oud dorpje hoog in de Val d’Anniviers. Ik loop er in de smalle straten – in feite is er maar een straat dwars door het dorp - bedwelmd door het licht en gevoed door mijn herinneren.

Grimentz is een deel van mij, ik heb er mijn plaats onder de mensen van het dorp. Van velen, die in de tijd nog kinderen waren, kende ik de ouders, van sommigen zelfs de grootouders. Vandaag, het is vreemd het te moeten vermelden, ben ik een van de overgeblevenen, de oudste misschien. 

Het is een dorp van bezinning, een sacrale ruimte in het Universum. Zo voel ik het en zo zal het altijd zijn, met de vele plaatsen in de bergen ermee verbonden: le Pas de Lona en de weg er naartoe, uitgestippeld in mijn geheugen, met de moeilijkheidsgraad ervan, en eens je uit de flank van de berg komt, op de alp, links de moerassige vlakte met een veelheid aan bloemen: génépi en edelweis en gentiaan en arnica en soldanelle. En vandaar uit naar de pas, de overgang naar de andere vallei, en vandaar uit, verder, uitwijkend naar rechts, de steile weg op de rug van de berg naar de toppen van Les Becs de Bosson. Je kent dit alsof je er waart omdat je er zo dikwijls bent geweest, in zon en regen en sneeuw, vroeg in augustus soms.

En een andere richting uit, de weg doorheen het bos aan de overkant van het dorp, naar de Tsirouc, met de chalet van een vriend waar je waart ‘pour les regains’, de tweede hooioogst, een alp totaal afgezonderd, ingesloten tussen bos en berg. Een plaats om een boek te schrijven, in één ruk, aan de wankele tafel vóór de chalet met de reeën die vroeg in de morgen het wagen om tot jou door te dringen. 

Een wereld die je kunt oproepen, een na een, op elk ogenblik van de dag en de nacht: de bergen en de stromen, de meren en de bossen, met de chanterelles die je zoeken ging, de tochten, de beklimmingen. En deze dag van 1 augustus ontkom je er niet aan, hij is in jou gebrand. Je ziet en hoort nu al de in volkse klederdracht geklede ‘Fifres et Tambours’, je ziet nu al, in de valavond, de stoet, vertrekkende uit het dorp en langs de smalle veldwegel, de kinderen met hun lampions met brandende kaars, naar de plaats buiten het dorp, waar het vreugdevuur wordt aangestoken. Er aanwezig zijn, juist maar daar te zijn, is je hemel.

Ik moet er ooit gebeden hebben: als ik ga laat het hier zijn en laat me begraven worden aan de voet van de kerk om er te zijn en te blijven.

Een gedachte die nog altijd overheerst als ik er aan denk hoe het verder zou moeten met dit omhulsel van mij. 

Herinneringen aan wat was en niet meer komen zal, thuis in je hoek gezeten, een blank blad voor jou en een pen in de hand die jaren oud is, een gezel die je niet missen kunt.