Ik had enkele opzoekingen te doen over Dante en viel op een passage in de Divina Commedia over – wat me toch verraste - de neerdaling van Christus ter helle en het is de gids van Dante, Vergilius die het aan Dante verteld als antwoord op de vraag of er ooit iemand door zijn eigen verdienste of door de verdienste van iemand anders, de Hel heeft kunnen verlaten om daarna een gelukzalige te worden?

Waarop Vergilius hem antwoordt

“Toen ik hier nog maar pas was aangekomen[1], heb ik hier een machtig iemand zien binnenkomen, gekroond en met het teken van de overwinning” [2].

Dan heeft hij, de gekroonde, met zich meegenomen: de schaduw van de eerste vader, van zijn zoon Abel, en deze van Noah, van Mozes, van Abraham de patriarch, van koning David, van Israël met zijn vader en zijn kinderen en van Rachel voor wie hij zo lang dienen moest. En vele anderen en allen maakte hij gelukzalig.

Maar ik wil dat je weet dat er vóór hen geen menselijke zielen werden gered.

André Pézard in zijn ‘Dante, Oeuvres complètes’, vertaalt ‘ gekroond en met het teken van de overwinning’, door ’portant couronne et pennon de victoire’ en voegt er aan toe : dat deze twee details, ‘couronne et enseigne’, kroon en vaandel, te zien zijn op een fresco van Giotto, in de arena van Padua, waar Christus, vergezeld van Maria Magdalena, neerdaalt in het Voorgeborchte van de Hel, houdende in de hand een vaandel met een kruis en met de woorden ‘victor mortis’.

Heeft dit iets te maken met wat Dan Brown vertelde over Maria Magdalena die naast Christus zat op Da Vinci’s Laatste Avondmaal?

18-01-2012, 00:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het is de Blog van José Saramago, achteraf gebundeld in zijn Cuaderno, die me inspireerde om ook een Blog aan te maken. Hij ook was begaan met wat er is of wat er gebeurt achter het zichtbare, binnenin het onzichtbare. Atomen en subatomaire deeltjes, zegde hij, zijn immers de uiterlijke vorm van wat onzichtbaar erin aanwezig is[1].

Als ik mijn Blog van gisteren begon met de drie eerste woorden van de Bijbel dan is het omdat ik uiteindelijk komen wou tot de vraag naar ‘ lo que es escondido’ van Saramago, naar wat er binnenin het atoom gebeurt, niet zo zeer om te weten wat er is. Want mijn besef dat er binnenin het atoom, binnenin de quark, binnenin het minimaalste deeltje, Iets moet zijn dat leeft, is me voldoende.

En ik ontken niet dat het leven erin, de energie erin, dat het dit is dat me bezig houdt, het element of de factor die we God zouden kunnen noemen, maar dan een God die geen nood heeft aan enige ceremonie of gebed. Hij heeft er geen behoefte aan, Hij vraagt er niet naar. Hij is wat is!

Saramago wist dit op zijn manier, maar hij was wijzer dan ik, hij vond het voldoende te zeggen dat er iets is binnenin het atoom, omdat hij – en ik niet - God uit de weg wou gaan. Omdat hij atheïst was, zo zegde hij toch, en hij hield het bij ‘iets dat onzichtbaar is’.

Echter als het Onzichtbare er IS, dan is het er, en dan wil ik een poging doen het te noemen.

Zo, ik blijf me situeren in het domein van het Onzichtbare, het domein van ‘le dedans des choses’ waaruit alles is ontstaan en alles blijft ontstaan. En doordringen tot wat onzichtbaar is, is een blijvende noodzaak voor de wetenschap en voor de mens.

Ik heb het voorbeeld van Richard P. Feynman die schreef[2]

To find out more about what holds the nuclei together, many experiments were made in which protons with higher and higher energies were smashed into nuclei. It was expected that only protons and neutrons would come out. But when the energies were sufficiently large, new particles came out… It soon became clear that the number of particles in the world was open-ended, and depended on the amount of energy to break apart the nucleus. There are over four hundred such particles at present. We can’t accept four hundred particles; that’s too complicated!

Echter dit is wat het zichtbare element betreft, wat belangrijker is, is te weten wat er aanwezig is aan kennis binnenin die vier honderd verschillende soorten deeltjes.

Pas daar begint mijn probleem.

17-01-2012, 06:14 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het zal moeilijk lezen zijn misschien, even moeilijk als wat ik lees bij Stefan Hertmans die zich echter vergist wat het Arcadië van Dante betreft, zoals ik me kan vergissen wat mijn woorden betreft. Maar.

Het gebeurde lang geleden, echter zeker is het, dat een schrijver-filosoof in onuitwisbare inkt in het Hebreeuws neerschreef: bereshit bara elohim[1]. Waarmee hij op een duidelijke wijze stelde dat het Elohim was die alles geschapen heeft.

Het verhaal van ‘Bereshit bara elohim’ werd in duizend andere talen omgezet en omschreven als ‘in den beginne schiep God’. Wat God schiep werd het Universum, het zichtbare, Hijzelf was en bleef onzichtbaar in het zichtbare.

Een andere schrijver-filosoof, ging heel wat verder en hij schreef: ‘in den beginne was het Woord’. Hieruit ontstond al wat is en zijn zal, ook de mens.

En de mens zou de mens niet zijn ware het niet dat hij op zoek ging naar wat uit het Woord kon zijn ontstaan. En de mens kwam tot het besluit, dat het Universum was ontstaan uit de meest minimale deeltjes en wat meer is dat deze deeltjes, hoe klein en onzichtbaar ook, ‘wisten’ wat ze te doen hadden, opdat een Universum zou ontstaan dat de mens zou voortbrengen.

De vraag of deze minimale deeltjes er waren in den beginne of er niet waren blijft nog steeds onbeantwoord.

Waren ze aanwezig in den beginne, dan waren ze er, ofwel samen met het Woord, ofwel waren ze de materiële vorm van het Woord.

Waren ze er samen met het Woord dan was er én het Woord én de deeltjes als Universum in potentie.

Waren ze de materiële vorm van het Woord dan was er in deze materiële vorm een Universum in potentie aanwezig. Een Universum dat het Woord was. En dit Universum dat het Woord was is gebleven, of Universum = het Woord.

Hierover kan een gedicht geschreven worden dat echter geen schijn van kans zou krijgen afgedrukt te worden in de Standaard[2] als één van de vijf beste gedichten van het voorbije jaar.

En waarom ook zou het een kans moeten krijgen, het zijn maar wat gissingen die ik schreef en zullen gissingen blijven. En zelfs ware het de Waarheid die ik, niet vandaag maar vorig jaar al, en vele jaren er voor al vertelde, telkens en telkens, herkauwd en opnieuw opgediend.

Al ligt er nu niemand wakker van wat er in den beginne was, toch dit:

Genesis

In den beginne was het Woord,

maar het Woord zelf, kende geen begin

zodat het ook geen einde kennen zal.

Een substantie was het,

een subatomair gewemel

inhoudelijk geladen

met een Universum in potentie

vóór het Universum was.

Niet te tellen vormen

zijn hieruit tot stand gekomen,

in elkaar geschoven en vergroeid.

En alle vormen die ontstonden

zijn delen van het Woord,

en alle delen, in hun totale totaliteit,                                       

zijn dragers van wat was  

en dragers van wat komen zal,                                      

Dit was in den beginne

dat begin gebleven is, want niets is af

en niets is dat niet bewegend is

naar buiten als naar binnen

in een mateloze complexiteit.

En het Woord had een zichtbare vorm

en een vorm die onzichtbaar was,

maar niemand was er om te getuigen

van wat zichtbaar was, en niemand

om te noemen wat onzichtbaar was.

Schrijf ik een vervolg hierop om ooit uit te komen in een lang Genesis-gedicht?

Wie weet?

16-01-2012, 00:19 geschreven door Ugo d'Oorde  

‘Iedere zichzelf respecterende schrijver schrijft om van zijn leven sporen na te laten, om zijn naam te bestendigen, in schijn en in wezen, kortom om de dood te tarten. En iedere schrijver die deze drijfveer ontkent of ridiculiseert jokt.’[1]

Ik kan er me in terugvinden, het is wellicht de reden waarom ik ben beginnen te schrijven,  iets na te laten na mijn dood. Het bewijs achter te laten dat ik geleefd heb en vooral hoe ik geleefd heb. Of wie ik was en hoe ik nadacht over het zichtbare en het onzichtbare van de dingen, vooral over deze laatste kant, zijnde mijn neiging naar het metafysische, naar het transcendente.

En ik lees hierover bij Stefan Hertmans in zijn essay ‘Locus amoenus’[2], waarin hij Plato citeert als zou de literatuur, het schrijven, een dubbelzinnig geschenk van de goden zijn, zowel geschenk als vergif. Zo vond Socrates, schrijft Stefan Hertmans, en hij zal het zeker weten, dat schrijvers hun geheugen minder oefenen, daardoor lui worden en dat het geschrevene ‘de bezieling mist van de levende spreker en het moment’.

Ik denk echter dat we Socrates wel kunnen tegenspreken, het geschrevene komt er pas na rijp beraad, is de bezieling er niet, het is toch overdacht en kan herroepen worden en uitgeklaard en ook het moment van de eerste versie is er altijd.

Ik ga hiermee Hertmans verlaten, na gezegd te hebben dat zijn werk een heerlijk stuk hoogstaande literatuur is. Waar, als ik me goed herinner, destijds in de Standaard der Letteren niet over geschreven werd zoals het boek het verdiende. Ik heb er heel wat bij geleerd en heb het met inzet gelezen, want die is er nodig. Het is een boek om te koesteren.

Maar ik wou nog iets in meer zeggen, twee zaken nog:

Een eerste is dat ik soms teruggrijp naar de teksten die ik in 2010, dag aan dag, geschreven heb en op het einde van het jaar gebundeld heb in tien exemplaren die ik heb uitgedeeld. Weinig talrijk dus zijn zij die een bundel ontvingen. Ik permitteer me dus van tijd tot tijd een tekst terug te halen, te herzien en aan te passen en het helpt me vooral om geen dag over te slaan wat mijn blogs betreft.

En een tweede zaak heeft er betrekking op. Hoe zou je reageren indien ik van vandaag op morgen stop met mijn blogs?

Wel ik volgde dagelijks een blog die kort en goed was, niet zo gewild literair als die van mij. Maar een blog dat levendig was, en steeds voorzien van foto of tekening. Wel dit blog viel stil en, na veertien dagen mis ik het nog steeds en hoop ik dat het terug eens zal opduiken.

Iemands blog regelmatig lezen schept een band die heel bijzonder is en ik begrijp heel goed dat er gevoelens bij te pas komen die evenmin te bepalen zijn.

Zou je mijn blog ook nog missen na veertien dagen?

15-01-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

A fairy tale

Just before I awoke, I had a silly but lovely dream. I was sitting in her car and we were driving through a dark wood on a one way road, a wood as dark and as wild as the one of Dante.

I felt that something was growing between us, growing and growing, a feeling that couldn’t be taken away any more. My arm was on her shoulder and when she suddenly stopped, we kissed. I felt her lips on mine, wet and o so soft. There was a white cottage next to the road, with a door wide open, and a man sat on the roof with a broom in his hand, smiling and people were passing by and were looking at us. But we didn’t mind it.

The next moment, I remember, I was over her in her sea of softness and a feeling of great happiness came over me. She said something but I didn’t understand, if she asked me not to move or that it never should come to an end. It was as I see it now, surprisingly unforgettable.

The next day he met her in a coffee shop.

“I dreamt of you yesterday morning before awaking”, she said.

“Yes”, he said, “I think I know”.

“We were driving in a car, in a dark wood, your hand was on my shoulder and suddenly we kissed and you were over me”.

“Yes” he said “I do know”

“O”, she said.

“Yes, I dreamt the dream you dreamt, we are one and the same person, I was you and you were me”.

“I know”, it has always been like that” she said. “We can’t be separated anymore, nothing can stand between us”.

“Indeed nothing”, he said.

“It’s a fairy tale” she said.

“No, but it only happens once in a lifetime, it wasn’t a fairy tale. I’ll have or look it up in one of Carl Jung’s books”.

“Do it” she said; “But I am happy now and Jung can’t give me more happiness then I already have.

“You never know” he said, “maybe it has a special meaning something Jung didn’t think of”.

“Never mind” she said, “I am very happy now. I’ll lock it up”.

“Do it” he said, “do it, lock it up for the rest of your days with a double turn of the key”.

The sound of his voice was changing when he felt that her happiness was flowing into him.

“What are you going to do about it” she said.

“I don’t know yet”, he said, “maybe I am going to tell it to the world”.

“The world doesn’t mind” she said, “tell it to your God”.

“He knows it, it is written in His Book” he said, “it stands written in His Book since the beginning of the Universe.”

“O”, she said, “That long.”

“Yes” he said, “and it cannot be erased.

“No” she said “Never”.

“Shall we have another cup of tea?” he asked.

“No” she said, “a kiss.”

14-01-2012, 00:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

Recht op veel slaap heb je niet als je een Blog te onderhouden hebt. Je wordt voortdurend op de hielen gezeten door woorden en zinnen en verhalen. Vandaag zou ik iets kunnen zeggen over het débâcle waar de Euro op afstevent; over de recensie van Luuk Gruwez over de dichtbundel van Paul Demets, ‘Bloedplek’, niet over de bundel zelf maar wat Gruwez er over te zeggen heeft; over de essaybundel van Stefan Hertmans, die ik bij gebrek aan leesbehoefte op zij heb gelegd, en last but not least over de gedichten die ik enkele jaren terug heb geschreven en nimmer het daglicht zagen.

Ik schrijf dit heel vroeg in de morgen en ik weet dat ik pas vanavond of vannacht mijn bed zal terug zien. Ik denk dan aan Amélie Nothomb die eens zegde/schreef dat ze elke morgen om vier uur opstaat om te schrijven, en ik weet dat dit het goede moment is, vooral als men werkt aan een roman. Het is inderdaad een grote geruststelling het dagelijkse van de dag in te gaan met het gevoel dat wat gebeuren moest al gebeurd is of, wat mij betreft dat de tekst van mijn Blog al klaar ligt om laat op de avond na een laatste herziening te worden ingelogd.

Dit is wel niet altijd het geval maar vier uur in de morgen is het uur van de stilte, de woorden komen ongerept, je hebt ze maar te plukken om ’s avonds verbaasd te zijn ze terug te ontmoeten.

13-01-2012, 00:15 geschreven door Ugo d'Oorde  

Enkele weken geleden belde op een namiddag, Monique aan, een vriendin van mijn echtgenote. Ze stond daar met een grote doos zonder deksel waarin, naar ik dacht, iets levend zat. Ik vroeg haar of het een konijn was dat ze binnenbracht of een kat, maar ze zegde me even te wachten en ze plaatste de doos voorzichtig op de tafel en haalde er een ding uit, in wit papier ingepakt, ze nam zonder een woord te zeggen het papier er af en er kwam een prachtig, op het eerste zicht angstwekkend Afrikaans masker te voorschijn.

Ze gaf het niet als een geschenk, zo voelde ik het toch, neen, ze stak het gewoon binnen alsof ze er van af wou zijn, alsof ze het gevoel had een heiligschennis te hebben begaan door het te kopen en ze het nu zo vlug mogelijk kwijt wou.

De volgende dag, vroeg in de morgen belde ze mijn echtgenote om haar te zeggen dat ze van gans de nacht geen oog had dicht gedaan, dat het masker voortdurend in haar hoofd speelde en dat ze  spijt  had het te hebben binnengebracht bij ons. We moesten het maar doorgeven aan de kinderen als het ons niet beviel.

En het beviel ons niet. Diezelfde dag vond mijn vrouw dat er een beeld naast het masker stond – we hadden het laten staan waar Monique dacht dat het best zou passen – dat het masker er niet naast hoorde. Ze ging om het  te verplaatsen, haperde in een tapijt en viel. In de spoedafdeling van het ziekenhuis stelde men vast dat er iets gebroken was in haar rechterarm.

Een paar dagen later viel de helft van de zware spiegeldeur van de vestiaire in de hall, uit haar haar hengsels en kon ik ze nog juist tegenhouden om niet op de grond te vallen. En nog enkele dagen later sprong een vulsel uit mijn hoektand. We hebben dan het masker, dat ondertussen niemand wenste in huis te nemen, terug in de doos gestopt waarin het werd binnengebracht en de doos geplaatst (voorlopig) in een hoek van de ongebruikte kamer boven. Wat eigenlijk evenmin geruststellend is.

Het is nochtans een prachtig stuk en het heeft niets dreigends over zich, het is een gelaat met spleten als ogen, een hoekige mond en neus en krachtige lijnen die eerst de ogen omkringen en daarna in evenwijdige lijnen het ganse gelaat bedekken.

Er nu over schrijvend denk ik dat we verkeerd handelen, denk ik dat we er beter aandoen het een ereplaats te geven in een of andere kamer en het zeker niet te zien als een vloek maar het te behandelen met respect, als een waardevol kunstwerk, want dat is het, en dat wat er gebeurde een verwittiging was, een verzoek het in huis op te nemen als een gezel, een huisgenoot en het masker te behandelen als dusdanig.

Het opgeborgen te laten in het duister van een kartonnen doos ergens in een hoek van het huis is zeker niet de oplossing.

IK ben er nog eens langs gegaan alvorens af te sluiten en ik had de indruk dat er al een begin van glimlach te zien was om de ogen.

12-01-2012, 01:30 geschreven door Ugo d'Oorde  

   Nogmaals, ging hij niet te ver, was hij niet te veel ingesteld op gevoelens die leefden in hem, was hij niet te vernieuwend al het bestaande terzijde schuivend, en te vervangen door het geloof in een alles omvattende Geest, aanwezig in de minimaalste particules, als aanwezig in alle geledingen van het levend Universum; die ons omhult, ons levend houdt, ons gevormd heeft als deel van die Geest tot denkende zelfbewuste wezens.

Hoe gemakkelijk is het niet alle vragen opzij te zetten, de pauselijke Veritatis Splendor van jaren terug te herlezen en te aanvaarden en te leven en geloven zoals het gevraagd wordt, blindelings vertrouwend in wat de Kerk en de Geschriften ons voorhouden. Geloven om te begrijpen zoals de Heilige Bernardus het wel zal gezegd hebben, en niet zoals Abelard, die wou begrijpen om te kunnen geloven.

   Zijn hoop is dat hij er in slagen zal, zijn jarenlange zoektocht, zijn hunker naar het Andere, of die Sehnsucht nach dem ganz Anderen, zoals Max Horkheimer het zou geformuleerd hebben, gestalte te geven.

Hij dacht, je hebt al die tijd een gesprek gehouden met jezelf en deze gesprekken opgetekend in je dagboeken. Je leefde in boeken. Je legde gegevens naast elkaar en vond openingen naar andere structuren die naar je meende dichter bij de waarheid lagen, al wist je niet wat die waarheid wel was of zijn kon.

Je las over de New Physics en je vond dit een nieuwe Bijbel, ditmaal geschreven in gegevens en niet in woorden die vertaald dienden te worden. Je las over bepaalde gebeurtenissen dat die van de hand Gods waren maar je twijfelde omdat Hij tezelfdertijd bezig was met het tot stand brengen van een nieuw melkwegstelsel in de Orionnevel.

Je las in de brieven van Paulus dat hij na getroffen te zijn door de bliksem, onmiddellijk naar Arabië is gereisd om er drie jaren te verblijven en pas daarna Petrus en Jacobus, de broer van Christus, is gaan opzoeken in Jeruzalem. Je las bij Kamal Salibi over Kyriat Arba en Makfella, dat deze dorpen, waar Sarah en Abraham begraven werden, in Saudi Arabië gesitueerd waren.

Je vond dat Stonehenge heel wat gemeen had met onze eerste gotische kathedralen. Je las Boris Pasternak en Freeman Dyson, Fritjof Capra, Richard Feynman en George Steiner en vele, vele anderen.

En alles wat je las of dacht bleef, zoals deeg in de trog, gistend in je hoofd, soms opgetekend in je dagboeken - er staan er meer dan dertig in het rek tegen de muur van de woonkamer – of bleven niet meer dan gedachten, en je weet wat Pessoa zegt over zaken in gedachten geschreven.

Je las Borges en wat hij dacht over toeval en je las T.S.Eliot en je dacht dat hij de grootste onder de moderne dichters was.

En wat van de boeken was, van de gebeurtenissen in je leven was, werd door de dwingende krachten van de geest in jou, overgebracht naar je hand en je vingers en over het papier als je schreef.

De man en zijn dagboek, de man en zijn dans van woorden, alsof hij ademde in woorden en woorden in osmose over zijn witte bladen werden uitgestrooid en dit, zijn leven was, de adem van zijn dagen.

11-01-2012, 00:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

De drang tot schrijven is altijd in mij aanwezig geweest. IK ben nooit geweest, hoe ver ik ook terugga, dat die drang er niet was. Dus, als ik mijn blog opgeef kom ik niet in een donker gat, noch in een ‘doka’[1] terecht, alleen zal de dwingende kracht die mijn blog me oplegt verdwijnen en zal ik zoals voorheen gaan schrijven als het me past, wat geen goede methode is, verre van.

Ik stel wel vast dat het boek dat ik tussendoor tracht te schrijven minder aandacht krijgt, dat ik meer wakker lig van mijn Blog dan van mijn boek, wat een rem betekent voor het vorderen van mijn boek.

De twee komen voort van een ik-persoon en een hij-persoon, en Luuk Gruwez in zijn laatste recensie[2] wijst, onrechtstreeks weliswaar, op het gevaar waaraan iemand zoals ik is blootgesteld, namelijk de fase waarin de held ervaart hoe zijn persoonlijkheid desintegreert wat, leert me Gruwez, in de Griekse tragedie ‘sparagmos’ heet.

Nu sparagmos of niet, ik denk dat mijn persoonlijkheid niet geleden heeft onder die ‘ik’- en die ‘hij’-persoon. Ik weet alleen dat deze laatste vorm me beter past dan te beginnen met mezelf uit de doeken te doen – ik weet nu ook dat mijn dochter Ann niet graag de hij-vorm leest – trouwens als ik over mij schrijf kan ik niet zeggen dat ik, zoals Dante, uit een donker bos – una selva selvaggia e aspra e forte - te voorschijn kom. En ik heb evenmin een Luikse bollenkast waarin ik, geborgen in een geheime schuif het boek vond van Fabre d’Olivet, het boek waar ik nog iets zal over zeggen in mijn komende ‘Adem van de Dagen, en dan nog iets heel belangrijks.

Alle teksten ontstaan onvermijdelijk uit en worden gedragen door mijn gemoedstoestand die bepalend is en voor wat ik schrijf en wie het schrijft, ik of die andere in mij, die ik ook ben en ook de andere is.

Begrijpe die me begrijpen kan.

10-01-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het gebeurt dat ik op ogenblikken van stilte, denken ga in kleuren en vormen. Niet dat ik tekenaar of schilder ben - al doe ik het wel graag - maar ik tracht dan toch er een Spielerei van te maken.

Als ik dan verneem dat mijn blogs soms moeilijk te begrijpen zijn, waar ik het mee eens ben – soms staan de zinnen geschreven zonder dat ik het besef – dan wil ik wel een ademruimte inlassen én voor mij én voor mijn lezers, en hen verrassen met een lichter aspect van mij.

Mijn bedoeling was hier een tekening aan toe te voegen maar de Blog-Computer neemt mijn tekening niet aan wat ik jammer vind.

Dan maar ter aanvulling het volgende. Namelijk wat het betekent als ik schrijf dat soms zinnen geschreven staan zonder dat ik het besef. Eigenaardig zal je zeggen.

Bijvoorbeeld gisteren liet ik me gaan om een versregel uit Dantes begincanto van zijn Inferno in te lassen. Een regel die me heel wat moeilijkheden gaf, niet zo zeer omwille van de vertaling van: ‘si che il pié fermo sempre era il più basso’, dan wel om de juiste betekenis ervan.

Dante komt uit het donkere woud en ziet het licht boven de heuvelkam. Hij begint te stijgen, en hier komt de zin: zo dat zijn stevige/steunende voet altijd de laagste is.

Als men stijgt is het duidelijk dat de steunende voet steeds de laagste is. Maar in dit geval betreft het afwisselend de linkervoet en dan de rechter. Dit is echter vanzelfsprekend en ik geloof nooit dat Dante zo kleingeestig zou geweest om te schrijven wat iedereen weet.

Wat hij volgens mij wel heeft willen zeggen is, dat hij de klim begonnen is met een voet vooruit en er telkens de andere heeft naast geplaatst. Nu welke voet die andere - il pié fermo - was heb ik destijds getracht uit te maken, te lang om uit te leggen, maar Dante is hiervoor te rade gegaan in de geschriften van de heilige Albert de Grote, die in zijn ‘Summa de bono’ een bepaling geeft van il pié fermo, bepaling die in Dantes tijd algemeen moet gekend geweest zijn en zeker door de leden van de Geheime Genootschap – voorloper van de Vrijmetselarij - waarvan Dante lid moet geweest zijn.

Dante is zijn initiatietocht begonnen met de linkervoet[1] en heeft er telkens zijn rechtervoet, il pié fermo naast geplaatst en is zo de heuvel opgegaan.

Ik ben dus onachtzaam geweest toen ik Dante heb geciteerd in mijn vorige blog en heb hiermee getracht dit enigszins recht te zetten - tenware het nu nog gecompliceerder zou zijn. Wie meer wenst te vernemen over die geheime genootschap van Dante, leze René Guénon, L’ésotérisme de Dante, Gallimard 1957.

09-01-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij kende van in zijn jeugd het geweld van de wind in de bomen, het buigen van de kruin, de takken zwiepend tegen elkaar, een bewegende massa die hij aanvoelde als een symfonie van verwarrende geluiden, maar nog meer als een vortex van het grote leven. Hij herinnerde zich een gebeuren uit zijn jeugd. Op een avond was hij te lang bij een vriend gebleven en in plaats van, in het naar huis gaan de gewone baan te volgen, had hij een kortere weg genomen door het bos, ondanks, of misschien omwille van het geweld van de wind. Het was volle maan en de wolken schoven met een enorme snelheid door de luchten. Het bos was een levend bos, het was alsof de bomen onder elkaar ruzie maakten en hij raakte er door verward en schreeuwde uit alle macht tegen die stemmen op. Was het uit vrees of was het omdat hij zich voelde leven?

Hij dacht aan dat kleine voorval terug, midden in de nacht en midden in een enorme wind die over het huis gierde en stormde in de bomen. Hij was opgestaan omdat er beneden een deur open en dicht sloeg, zo dacht hij toch. En was gaan neerliggen, in een deken gewikkeld op de sofa voor de haard, luisterend naar de gierende wind in de schouw en denkend dat het huis heen en weer bewoog in de storm.

Hij ontwaakte uit een angstwekkende droom, die hij onmiddellijk totaal vergat. Hij voelde zich beneveld door de rust van het oude huis nu de storm was uitgeraasd en er was de roep van het bos waaraan hij plots niet kon weerstaan. Ongewassen en ongeschoren en zonder te ontbijten trok hij mantel en botten en was hij buiten in de bijtende kilte van de morgen.

‘Qui rate les aubes, rate sa vie’, had hij eens gelezen bij Louis Pauwels – een zin die hij teveel gebruikte - maar hij wist dat dit een groot moment van de dag was, buiten te zijn in het eerste licht dat aan de struiken en de takken kleefde, de luchten weerspiegeld in het water van de bijna dichtgegroeide vijver met de stenen bank waar hij zat te schrijven in de lente en de zomer en tot ver in de herfst. Hij drong diep door in het bos, langs een modderige wegel, die bestrooid lag met stukken hout. Enkele bomen waren ontworteld en hingen tegen andere bomen aan. Hij was nu al diep in de geborgenheid van het bos. Hij dacht aan het begin van de Divina Commedia - was het nog een deel van zijn droom? – wat als ik blijf verder gaan, dacht hij, wat als ik uitkom bij een heuvel en deze wil opgaan ‘zo dat de steunende voet steeds de laagste is’, of wat is de betekenis van dit fameuze vers[1]van Dante?.

De zware winden hadden de aarde geopend en de rottende bladeren omgewoeld. De lucht was gevuld met de geur van humus en hout. Hij dacht, dit bos hier is mijn gebed, mijn verbondenheid met de levende natuur, mijn verbondenheid met wat niet te noemen is, maar hier, meer dan op andere plaatsen, aanwezig is, tastbaar is. Het is een gebed zonder woorden, zonder lofzangen, zonder wierook, zonder brandende kaarsen maar het is de adem en de geest van de kosmos.

Hij wist dat dit een zin was die hij zou neerschrijven, eens aan zijn tafel gezeten, deze zin over wat een gebed zonder woorden kan zijn, zijn ganse wezen opgenomen en vermengd met wat hij het ongerepte van de kosmos wil noemen, en wie kosmos zegt, denkt God.

Maar dan niet een God getekend in wetten en dogma’s, maar de geest van de mens levend in het Woord dat in den beginne was, en niet anders te noemen is en ook, het Woord levend in de geest van de mens. Al weet hij niet hoe hij dit, over ruimte en tijd heen, op een andere wijze formuleren kan.

En hij zit goed, hij vermoedt heel sterk dat het Woord van Johannes, het Woord was van een in het Grieks denkende en schrijvende auteur, geïnspireerd door Plato en Aristoteles en vele anderen, die allen heel wat gemeen hadden met de ideeën van Egyptische priesters, met ideeën komende uit het Oosten; de ideeën van Lao Tzu, die wist dat alles ontstaan is uit Tao en niet anders te omschrijven is dan als Tao. Of het Woord dat niet anders te omschrijven is dan als het Woord.

En hij weet in alle poriën van zijn geest dat dit een begin van waarheid is, of dan toch een begin van ‘de’ waarheid is, die kan neergeschreven worden als, ‘alles is ontstaan uit Tao of alles is ontstaan uit het Woord’.

   En de Oosterse herkomst van die eerste zin van Johannes wordt nog versterkt door het feit dat de beschrijving van het Hemelse Jerusalem uit de Apocalyps, een afspiegeling is van de mandala van het Paradijs van Vaikuntha, de hemelse woning van Vishnu, zoals het beschreven staat in de Skanda Purâna.

   Het parallellisme van deze mandala met de voorstelling van het Hemelse Jerusalem is te frappant en het is het nog meer als beide teksten vergeleken worden. Dit weet hij omdat hij Titus Burckhardt[2] las wiens boek hij ontdekte in la chambre des preux van die oude chalet in Grimentz, dat kleine dorpje in de Valais.

En dacht hij, is er wel een grotere zin om een boek, welke het ook moge zijn, te beginnen, als: ‘In den beginne was het Woord. Au commencement était le Verbe. In the beginning was the Word’?

Hij kan deze zin omschrijven als in den beginne was er de onhoudbare drang om te ontstaan, om materieel en tastbaar open te bloeien. En deze drang is gebleven. Het Universum dat nog steeds wordende is, is er het teken van, het teken van het Eeuwig Bewegende, het teken van wie of wat maar al te gemakkelijk God wordt genoemd.

Na zijn tocht door het bos van deze morgen heeft hij Burckhardt uit zijn rek gehaald en in de valavond in één ruk zijn gedachten opgetekend, niet zoals hij ze al wandelend had geschreven in zijn hoofd, maar de essentie is er om de Oosterse oorsprong van de zin van Johannes te onderlijnen.

Nu is van deze merkwaardige dag de avond gevallen, de tinten in de tuin zijn blauwgrijs geworden en als hij herleest wat hij geschreven heeft, vraagt hij zich af of hij niet te ver is gegaan, geen te hoge vlucht heeft genomen en dan ook en vooral of hij met deze woorden geen vrienden kwetsen zal waarvan hij weet hoe diep hun geloof geworteld zit. Zelfs al weet hij van hen dat dit diep geloof soms met twijfel besprenkeld wordt.

Maar hij is tot het besluit gekomen dat de geest van de middeleeuwen verloren ging, dat het religieus-kosmische van de gotische kathedralen onbegrepen achterwege werd gelaten, geen aandacht meer krijgt omdat de wereld van vandaag geregeerd wordt door het materiële, door het zichtbare.

Het Latijn werd geschrapt en vervangen door de taal van het volk, de Gregoriaanse gezangen die ons raakten in de geest, vervangen door gezangen zonder sfeer, zonder draagkracht. De priester houdt de rug gekeerd naar het oosten, terwijl hij vroeger, toen voor de mens het onzichtbare zichtbaar was, duidelijk wist dat alle krachten uit het oosten kwamen en dat hij het was die deze krachten opving om ze door te geven aan zijn gelovigen.

Of, de woorden van de mis te zichtbaar geworden nu en het ‘dagelijks brood’ voor de geest dat we vragen - want dat hebben we het meest nodig - bereikt ons niet meer. Weliswaar ook omdat we niet ontvankelijk meer zijn voor de woorden en omdat de denkende, levende mens, de naar spiritueel voedsel hijgende mens in een stroomversnelling is terechtgekomen waarin het materiële en het tijdelijke de bovenhand hebben.

Hoe komen we hier nog uit?

08-01-2012, 01:20 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het gebeurt dat in mijn blog een zin, een woord, zich richt tot een bepaald persoon, zodat het enkel door die persoon begrepen wordt, tenminste zo hij/zij me leest. Zo was er gisteren in mijn gedicht sprake van ‘een steen met een tekening erin gebrand door de natuur’.
Vanavond (de avond van 6 januari) ook wil ik iets vermelden dat persoonsgebonden is, namelijk dat ik aangenaam verrast was te horen dat een goede kennis, die ik graag vriend zou noemen, me dingen vertelde over mijn blogs die hij las en die hij apprecieerde, maar dan meer mijn woorden dan de woorden van schrijvers die ik aanhaalde. Waaruit ik besluiten kon dat ik het misschien beter niet zou doen of dan toch maar met mate.

Maar mijn tijd was kort, te kort om met hem over dingen te spreken die ons boven het dagelijkse verheffen, al komt die tijd wel eens, het mag zelfs in augustus zijn, het mag zelfs met een glas wijn in de hand zijn.

Hij stamt, zegde hij me eens, uit een Hugenotenfamilie. Je leest het in zijn houding, je hoort het in zijn woorden, je hebt achting voor hem omdat zijn leven geankerd is in de tijd en teruggaat tot de Calvinistische Reformatie uit de XVIde eeuw.

Het fenomenale is dat hij – iemand uit een Bretoense familie geboren in Indonesië – me eens vertelde, que les Genevois, à la vue de son nom de famille, reconnaissaient en lui un des leurs et le traitèrent comme tel.

Er is weinig nodig voor een blogger om gelukkig te zijn als hij iets goed hoort over zijn blog.

07-01-2012, 01:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

De Leie hier is onze perfecte gastvrouw,

al zeggen we het niet, we weten het,

we accentueren het in onze woorden,

of dacht je dat het niet kon?

Of dacht je dat we niet zagen dat het licht,

zoals Rimbaud het wist, met water gemengd 

een gedicht kon zijn.

Zuiver een gedicht kon zijn als we maar zagen

wat er was, de fonkeling, de glinstering,

de wind een kind, spelend met het water

en de meerkoeten, in kleine getale,

ongeschreven gedachten die we later

optekenen zullen, herop zoeken op een blad

Japans papier, van een steen de tekening

erin gebrand door de hand

van de natuur, te geniaal om van de mens

te zijn, al weet men maar nooit wat de mens 

vermag, al weten we heel weinig van wat is

en van wat komen zal.

Maar van de Leie kennen we de schilders

en de schrijvers en hoe groen de beemden

en hoe stil de vlakte en de bomen

met Ooidoncks torens boven uit,

een hand, een groet. Een ademtocht

de kerk, de enkele huizen aan de horizont.

Je weet maar nooit wat komen zal, later.

Het land dat zwaar op de aarde ligt

en wat er is van de simpelheid der dingen

 is ons bijgebleven al zijn we te oud geworden

om ons te herinneren hoe de poëet erover sprak

in zijn gezangen, nu het bloed trager vloeien gaat.

Maar op het einde handen gedrukt zoals het hoorde, 

en gegroet de Leie, de geliefde van ons allen.

06-01-2012, 10:03 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe is de notelaar in de tuin van mijn gebuur als ik er niet naar kijk of als ik er niet ben? Of hoe is de bocht aan de Leie waar ik jarenlang elke zondag met de vrienden even ben blijven stilstaan; of hoe is de bank in San Juan-Alicante waar ik neerzat om te lezen of te schrijven; of hoe is la plaine de la Lé in Zinal als ik er niet wandel?

Ik heb me dit dikwijls afgevraagd, zoals José Saramago zich een zelfde vraag stelde in zijn Blog van 2010. Wel wetende dat die dingen zijn zoals ze zijn of ik er nu ben of niet.

Maar er is een andere vraag die ik me blijf stellen, welk is het belang van al die dingen, of beter welk is het belang van het Universum als er noch hier noch op het even welke plaats op aarde, niemand zou zijn om er zich vragen over te stellen?

En dan kom ik tot een totaal ander antwoord. Namelijk dat de mens er is, opdat geweten zou zijn dat die dingen bestaan; opdat die dingen een eigenheid zouden hebben, die ze anders niet zouden hebben. Ze zouden enkel zijn en er zijn zonder toeschouwer.

Ik lees dit ook bij Titus Burckhardt[1] in zijn vraag naar het mystische in de astrologie.

De mens, gezien door Ibn ‘Arabi, zegt hij, was niet alleen het centrum van de Kosmos toen de aarde nog het centrum was, maar is, toen geweten was dat de aarde omheen de zon draaide, in die positie gebleven[2].

Of we er naar kijken of niet de dingen zijn. Maar om te zeggen hoe ze er zijn is de mens nodig. Kunnen we dan zeggen dat de dingen er zijn, enkel en alleen omdat de mens er is.

Er zijn oneindig vele zonnen met planeten omdat we weten dat ze er zijn. Ze waren er ten tijde van Dante en toch waren ze er niet omdat niet geweten was dat ze er waren. Zo denken we dat de denkende mens hier is omdat geweten zou zijn dat de dingen bestaan. Dat hij hier is om te getuigen dat het Universum IS.

En als dit Universum er nog is als een (ten dele) onbegrepen geheel, dan is de mens er om dit verder uit te zoeken met een steeds groeiende behoefte om te weten.

05-01-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

'Nieuw Crisisoverleg gepland'

Ik lees[1] wat Nout Wellink, voormaling president van de Nederlandsche Bank zich liet ontvallen in het Financieele Dagblad,

“dat niet alleen de financiële sector, maar ook overheden rekening moeten houden met een Griekse wanbetaling. Het is, zegt Wellink ‘niet realistisch’ om te veronderstellen dat alle noodleningen die de afgelopen jaren Griekenland zijn verleend, terugbetaald worden”.

Griekenland is virtueel in staat van faillissement, het kan zijn schulden niet meer betalen zonder nieuwe schulden aan te gaan. Er wordt gesuggereerd 50%, of zelfs 75% van de Griekse schuld bij de banken af te schrijven. Hoe de toestand van de banken na die afschrijving er zal uitzien wordt niet vernoemd.

Is er ooit enige waarschuwing gekomen van de Heer Barroso om de banken te wijzen van 2005 af, op het gevaar, in te tekenen op uitgiften van Griekse Staatsobligaties?

Ik geloof het niet. Europa sliep. Nochtans als er iemand was die een oog in het zeil moest houden dan was het Barroso die heel goed wist dat Griekenland niet te vertrouwen was.

Wie is dan hier de schuldige, de banken die maar al te graag een hoog rendement viseerden en in de val liepen, of de Europese Overheden, die veel te laat hebben ingezien wat er aan het gebeuren was?

Als er iemand in de fout is, dan is het minstens elk voor fifty/fifty. Ik voeg er aan toe voor Europa is het schuldig verzuim.

Ik heb mijn oordeel al gegeven over een mogelijke oplossing, maar dat de laatst voorgestelde ‘3% oplossing’ maar wat geblaat van schapen was, wordt nu duidelijk.

Wat mij het meest verbaasd is dat er geen enkele bank is die van zich laat horen, na de Lehman Brothers, na Dexia, hangt hen een nieuwe ramp boven het hoofd, gaan ze die maar zo ondergaan?

04-01-2012, 00:30 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het jaar is begonnen, eens te meer wordt het een aftellen naar einde van de week, van de maand, van het jaar. Eens te meer wordt hij meegesleurd in het verschuiven van de minuten, de uren, de dagen. Wat achteraf van al dat zal overblijven, zijn de ogenblikken dat hij voor zijn dagboek zat of voor zijn klavier, en registreerde wat hij dacht of kon denken.

Van al het overige zou weinig overblijven, enkel wat anderen er dachten te kunnen over vertellen, maar dit ook zou uitsterven. Maar wat geschreven stond, wat in tekens was uitgedrukt zou kunnen ontcijferd worden. Bleef dan nog de vraag of het de waarheid was.

Zo, alles bij elkaar genomen - en tot troost van zij die niets te schrijven hebben - wat zin heeft het of er nu iets door jou en over jou geschreven, overblijft of niet?

En toch, toch is het de reden waarom hij schrijft, hij kan dit niet ontkennen en hij is gelukkig dat hij aldus is ingesteld. Het kleurt zijn dagen, al is het maar in aquarel het is dan toch op Japans papier, En ik zie wel om me heen, hoe anderen bezeten zijn om zich te manifesteren, getekend door het woord.

Het woord is almachtig, het is een boom in het regenwoud waarvan hij hoopt dat het overleven zal.

03-01-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij had op het einde van het jaar dan toch een nieuw dagboek gekocht, zijn zoveelste ‘page-a-day diary’ van ‘The Economist’.

Thans vroeg hij zich af wat hij nog, naast zijn Blog, in meer zou kunnen schrijven. Het was een vraag die hij zich vorig jaar al had gesteld en toch waren alle pagina’s van 1 januari af tot 31 december beschreven. Maar zijn hoop voor dit jaar was merkelijk kleiner. Hij vermoedde dat zijn inspiratie geluwd was en eigenlijk dat zijn Blog ruim volstond als uitdaging voor elke dag.

Maar een gewoonte van dertig jaar laat je zo maar niet van vandaag op morgen zonder wroeging achter. Schrijf dan maar, echter over wat?

Heeft hij aan allen die hem regelmatig lezen een vruchtbaar jaar toegewenst, een jaar zonder al te veel kommer, een jaar van een goede gezondheid en veel aangename gebeurtenissen. Nog niet, maar hij doet het nu, gisteren was hij te zeer begaan met Psalm 139 die alles zegt en toch niets nieuws. Alleen was hij verbaasd het te lezen in de Psalmen van de Bijbel. Het bewijs dat anderen, ver voor hem, er hebben over nagedacht. Zoals ook Borges, die in zijn ‘Nueve Ensayos dantescos’ evenmin eraan dacht zijn ontmoeting met de drie kleine volumes van de Divina Commedia toeval te noemen, want schrijft hij in deze Ensayos - en ik ben het volledig eens met hem - toeval bestaat niet. Wat we zo graag toeval noemen is onze onwetendheid over de complexiteit van de machine die alle gebeurtenissen opvangt en verwerkt naar het komende.

En het was me overduidelijk dat ‘mijn’ ontmoeting met Borges verweven lag in de oneindig vele vertakkingen van het web van gebeurtenissen, waarvan ik niet de minste notie en waarover ik niet de minste controle had. En dit is altijd het geval. Ik heb dan ook - en je zult het gisteren vernomen hebben - heel wat problemen met het aanvaarden van een vrije wil. Natuurlijk nemen we beslissingen, maar hoe ontstonden deze, wat ging er vooraf aan een ontmoeting die bepalend zal zijn voor ons verder leven. Een minimaal detail soms, een oogopslag kan soms voldoende zijn om onze wil te moduleren in een bepaalde gewenste of achteraf, niet meer gewenste richting.

Een zware Blog om een jaar mee te beginnen.

02-01-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Psalm 139, 16

Het is Pierre Alain Bergher die in zijn boek[1] over het mysterieuze in ‘La Chartreuse de Parme’ van Stendhal me wees op de inhoud van Psalm 139, vers 16. Wat me toen verraste is dat hij zijn tekst haalde uit de King James’ versie van de Bijbel, van 1611:

Thine eyes did see my substance, yet being unperfect; and in thy book all my members were written, which in continuance were fashioned, when as yet there was none of them.

Hij legde vooral de nadruk op het laatste deel van vers 16: ‘which in continuance were fashioned, when as yet there was none of them’.

Een zin die Bergher vertaald terugvond:

‘Et sur ton livre étaient inscrits tous les jours qui m’étaient réservés, avant qu’un seul de ces jours existât’.

Is er een meer intense zin om er het jaar mee te beginnen:

‘Alles wat mij betreft Heer, staat opgetekend in je Boek, ik ontkom er niet meer aan, alles is vastgelegd en omdat het vastgelegd is voor mij is het ook vastgelegd voor allen die van ver of van dichtbij in relatie staan met mij en zo verder en verder, tot in het oneindige.

Natuurlijk is het zo, de gebeurtenissen waarin ik bewust of onbewust zal mee geconfronteerd worden zullen mijn dagen bepalen. Wat ik eventueel tegendraads zou oplossen is ook al voorzien. Mijn vrije wil wordt me opgelegd door de omstandigheden waarin ik verkeren zal, en dit is onontkoombaar.

Is er enige twijfel mogelijk, dat iets niet zou opgetekend staan, bijvoorbeeld een wijziging die ik in de allerlaatste seconde zou aanbrengen? Natuurlijk staat die wijziging opgetekend.

Het is om er duizelig bij te worden, wat een wereld er al geschreven staat. Om te beginnen, in de Psalmen waar vele geschriften inspiratie hebben gezocht. En ik, wat heb ik er nog aan toe te voegen, heel weinig of beter, niets in meer.

Ik kan enkel herhalen wat geschreven staat en het eventueel verhalen op een andere wijze, een betere of een mindere. Dit is het enige dat ik vermag.

Maar dit hernemen is een noodzaak voor mij, hernemen en herkleuren, herschikken in andere verbanden, in andere omstandigheden.

Dit ook staat geschreven in het boek wat mij betreft, en nog, dat dit mijn leven is, dat het woord mijn adem is, mijn bloed.

01-01-2012, 06:06 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het is Pierre Alain Bergher die in zijn boek[1] over het mysterieuze in ‘La Chartreuse de Parme’ van Stendhal wees op het bestaan van vers 16 in Psalm 139. Wat me toen verraste is dat hij de tekst haalde uit de King James’ versie van de Bijbel van 1611:

Thine eyes did see my substance, yet being unperfect; and in thy book all my members were written, which in continuance were fashioned, when as yet there was none of them.

Of, het laatste deel ervan waar Bergher vooral de nadruk op legde:

‘Which in continuance were fashioned, when as yet there was none of them.’

En hij vertaalde:

‘Et sur ton livre étaient inscrits tous les jours qui m’étaient réservés, avant qu’un seul de ces jours existât’.

Is er een prachtigere zin om er het jaar mee te beginnen:

Het is om er duizelig bij te worden, vast te stellen wat een wereld er al geschreven staat, om te beginnen, wat het westen betreft, in de boeken van de Bijbel, waar alles mee begonnen is. Wat heb ik er nog aan toe te voegen, heel weinig, of beter niets in meer.

Ik kan enkel herhalen wat geschreven staat. Ik kan het enkel verhalen op een andere wijze, een betere of een mindere. Dit is het enige dat ik vermag. Maar dit hernemen is een noodzaak voor mij, hernemen en herkleuren, herschikken in andere verbanden, in andere omstandigheden.

Dit is mijn leven, het woord is mijn adem, is mijn bloed.

01-01-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Psalm 139

Het is Pierre Alain Bergher die in zijn boek[1] over het mysterieuze in ‘La Chartreuse de Parme’ van Stendhal me wees op de inhoud van Psalm 139, vers 16. Wat me toen verraste is dat hij zijn tekst haalde uit de King James’ versie van de Bijbel, van 1611:

Thine eyes did see my substance, yet being unperfect; and in thy book all my members were written, which in continuance were fashioned, when as yet there was none of them.

Hij legde vooral de nadruk op het laatste deel van vers 16: ‘which in continuance were fashioned, when as yet there was none of them’.

Een zin die Bergher vertaald terugvond:

‘Et sur ton livre étaient inscrits tous les jours qui m’étaient réservés, avant qu’un seul de ces jours existât’.

Is er een meer intense zin om er het jaar mee te beginnen:

‘Alles wat mij betreft Heer, staat opgetekend in je Boek, ik ontkom er niet meer aan, alles is vastgelegd en omdat het vastgelegd is voor mij is het ook vastgelegd voor allen die van ver of van dichtbij in relatie staan met mij en zo verder en verder, tot in het oneindige.

Natuurlijk is het zo, de gebeurtenissen waarin ik bewust of onbewust zal mee geconfronteerd worden zullen mijn dagen bepalen. Wat ik eventueel tegendraads zou oplossen is ook al voorzien. Mijn vrije wil wordt me opgelegd door de omstandigheden waarin ik verkeren zal, en dit is onontkoombaar.

Is er enige twijfel mogelijk, dat iets niet zou opgetekend staan, bijvoorbeeld een wijziging die ik in de allerlaatste seconde zou aanbrengen? Natuurlijk staat die wijziging opgetekend.

Het is om er duizelig bij te worden, wat een wereld er al geschreven staat. Om te beginnen, in de Psalmen waar vele geschriften inspiratie hebben gezocht. En ik, wat heb ik er nog aan toe te voegen, heel weinig of beter, niets in meer.

Ik kan enkel herhalen wat geschreven staat en het eventueel verhalen op een andere wijze, een betere of een mindere. Dit is het enige dat ik vermag.

Maar dit hernemen is een noodzaak voor mij, hernemen en herkleuren, herschikken in andere verbanden, in andere omstandigheden.

Dit ook staat geschreven in het boek wat mij betreft, en nog, dat dit mijn leven is, dat het woord mijn adem is, mijn bloed.

01-01-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde