|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De drang tot
schrijven is altijd in mij aanwezig geweest. IK ben nooit geweest, hoe ver ik
ook terugga, dat die drang er niet was. Dus, als ik mijn blog opgeef kom ik
niet in een donker gat, noch in een doka
terecht, alleen zal de dwingende kracht die mijn blog me oplegt verdwijnen en
zal ik zoals voorheen gaan schrijven als het me past, wat geen goede methode
is, verre van.
Ik stel
wel vast dat het boek dat ik tussendoor tracht te schrijven minder aandacht
krijgt, dat ik meer wakker lig van mijn Blog dan van mijn boek, wat een rem
betekent voor het vorderen van mijn boek.
De twee komen
voort van een ik-persoon en een hij-persoon, en Luuk Gruwez in zijn laatste
recensie wijst,
onrechtstreeks weliswaar, op het gevaar waaraan iemand zoals ik is
blootgesteld, namelijk de fase waarin de held ervaart hoe zijn persoonlijkheid
desintegreert wat, leert me Gruwez, in de Griekse tragedie sparagmos heet.
Nu sparagmos of niet, ik denk dat mijn persoonlijkheid
niet geleden heeft onder die ik- en die hij-persoon. Ik weet alleen dat deze
laatste vorm me beter past dan te beginnen met mezelf uit de doeken te doen
ik weet nu ook dat mijn dochter Ann niet graag de hij-vorm leest trouwens als
ik over mij schrijf kan ik niet zeggen dat ik, zoals Dante, uit een donker bos
una selva selvaggia e aspra e forte -
te voorschijn kom. En ik heb evenmin een Luikse bollenkast waarin ik, geborgen
in een geheime schuif het boek vond van Fabre dOlivet, het boek waar ik nog
iets zal over zeggen in mijn komende Adem van de Dagen, en dan nog iets heel
belangrijks.
Alle teksten
ontstaan onvermijdelijk uit en worden gedragen door mijn gemoedstoestand die
bepalend is en voor wat ik schrijf en wie het schrijft, ik of die andere in mij,
die ik ook ben en ook de andere is.
Begrijpe die
me begrijpen kan.
|
