xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het is Pierre Alain Bergher die in zijn boek[1] over het mysterieuze in ‘La Chartreuse de Parme’ van Stendhal wees op het bestaan van vers 16 in Psalm 139. Wat me toen verraste is dat hij de tekst haalde uit de King James’ versie van de Bijbel van 1611:

Thine eyes did see my substance, yet being unperfect; and in thy book all my members were written, which in continuance were fashioned, when as yet there was none of them.

Of, het laatste deel ervan waar Bergher vooral de nadruk op legde:

‘Which in continuance were fashioned, when as yet there was none of them.’

En hij vertaalde:

‘Et sur ton livre étaient inscrits tous les jours qui m’étaient réservés, avant qu’un seul de ces jours existât’.

Is er een prachtigere zin om er het jaar mee te beginnen:

Het is om er duizelig bij te worden, vast te stellen wat een wereld er al geschreven staat, om te beginnen, wat het westen betreft, in de boeken van de Bijbel, waar alles mee begonnen is. Wat heb ik er nog aan toe te voegen, heel weinig, of beter niets in meer.

Ik kan enkel herhalen wat geschreven staat. Ik kan het enkel verhalen op een andere wijze, een betere of een mindere. Dit is het enige dat ik vermag. Maar dit hernemen is een noodzaak voor mij, hernemen en herkleuren, herschikken in andere verbanden, in andere omstandigheden.

Dit is mijn leven, het woord is mijn adem, is mijn bloed.