xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het gebeurt dat in mijn blog een zin, een woord, zich richt tot een bepaald persoon, zodat het enkel door die persoon begrepen wordt, tenminste zo hij/zij me leest. Zo was er gisteren in mijn gedicht sprake van ‘een steen met een tekening erin gebrand door de natuur’.
Vanavond (de avond van 6 januari) ook wil ik iets vermelden dat persoonsgebonden is, namelijk dat ik aangenaam verrast was te horen dat een goede kennis, die ik graag vriend zou noemen, me dingen vertelde over mijn blogs die hij las en die hij apprecieerde, maar dan meer mijn woorden dan de woorden van schrijvers die ik aanhaalde. Waaruit ik besluiten kon dat ik het misschien beter niet zou doen of dan toch maar met mate.

Maar mijn tijd was kort, te kort om met hem over dingen te spreken die ons boven het dagelijkse verheffen, al komt die tijd wel eens, het mag zelfs in augustus zijn, het mag zelfs met een glas wijn in de hand zijn.

Hij stamt, zegde hij me eens, uit een Hugenotenfamilie. Je leest het in zijn houding, je hoort het in zijn woorden, je hebt achting voor hem omdat zijn leven geankerd is in de tijd en teruggaat tot de Calvinistische Reformatie uit de XVIde eeuw.

Het fenomenale is dat hij – iemand uit een Bretoense familie geboren in Indonesië – me eens vertelde, que les Genevois, à la vue de son nom de famille, reconnaissaient en lui un des leurs et le traitèrent comme tel.

Er is weinig nodig voor een blogger om gelukkig te zijn als hij iets goed hoort over zijn blog.