xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
 

Het zal moeilijk lezen zijn misschien, even moeilijk als wat ik lees bij Stefan Hertmans die zich echter vergist wat het Arcadië van Dante betreft, zoals ik me kan vergissen wat mijn woorden betreft. Maar.

Het gebeurde lang geleden, echter zeker is het, dat een schrijver-filosoof in onuitwisbare inkt in het Hebreeuws neerschreef: bereshit bara elohim[1]. Waarmee hij op een duidelijke wijze stelde dat het Elohim was die alles geschapen heeft.

Het verhaal van ‘Bereshit bara elohim’ werd in duizend andere talen omgezet en omschreven als ‘in den beginne schiep God’. Wat God schiep werd het Universum, het zichtbare, Hijzelf was en bleef onzichtbaar in het zichtbare.

Een andere schrijver-filosoof, ging heel wat verder en hij schreef: ‘in den beginne was het Woord’. Hieruit ontstond al wat is en zijn zal, ook de mens.

En de mens zou de mens niet zijn ware het niet dat hij op zoek ging naar wat uit het Woord kon zijn ontstaan. En de mens kwam tot het besluit, dat het Universum was ontstaan uit de meest minimale deeltjes en wat meer is dat deze deeltjes, hoe klein en onzichtbaar ook, ‘wisten’ wat ze te doen hadden, opdat een Universum zou ontstaan dat de mens zou voortbrengen.

De vraag of deze minimale deeltjes er waren in den beginne of er niet waren blijft nog steeds onbeantwoord.

Waren ze aanwezig in den beginne, dan waren ze er, ofwel samen met het Woord, ofwel waren ze de materiële vorm van het Woord.

Waren ze er samen met het Woord dan was er én het Woord én de deeltjes als Universum in potentie.

Waren ze de materiële vorm van het Woord dan was er in deze materiële vorm een Universum in potentie aanwezig. Een Universum dat het Woord was. En dit Universum dat het Woord was is gebleven, of Universum = het Woord.

Hierover kan een gedicht geschreven worden dat echter geen schijn van kans zou krijgen afgedrukt te worden in de Standaard[2] als één van de vijf beste gedichten van het voorbije jaar.

En waarom ook zou het een kans moeten krijgen, het zijn maar wat gissingen die ik schreef en zullen gissingen blijven. En zelfs ware het de Waarheid die ik, niet vandaag maar vorig jaar al, en vele jaren er voor al vertelde, telkens en telkens, herkauwd en opnieuw opgediend.

Al ligt er nu niemand wakker van wat er in den beginne was, toch dit:

Genesis

In den beginne was het Woord,

maar het Woord zelf, kende geen begin

zodat het ook geen einde kennen zal.

Een substantie was het,

een subatomair gewemel

inhoudelijk geladen

met een Universum in potentie

vóór het Universum was.

Niet te tellen vormen

zijn hieruit tot stand gekomen,

in elkaar geschoven en vergroeid.

En alle vormen die ontstonden

zijn delen van het Woord,

en alle delen, in hun totale totaliteit,                                       

zijn dragers van wat was  

en dragers van wat komen zal,                                      

Dit was in den beginne

dat begin gebleven is, want niets is af

en niets is dat niet bewegend is

naar buiten als naar binnen

in een mateloze complexiteit.

En het Woord had een zichtbare vorm

en een vorm die onzichtbaar was,

maar niemand was er om te getuigen

van wat zichtbaar was, en niemand

om te noemen wat onzichtbaar was.

Schrijf ik een vervolg hierop om ooit uit te komen in een lang Genesis-gedicht?

Wie weet?