xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het jaar is begonnen, eens te meer wordt het een aftellen naar einde van de week, van de maand, van het jaar. Eens te meer wordt hij meegesleurd in het verschuiven van de minuten, de uren, de dagen. Wat achteraf van al dat zal overblijven, zijn de ogenblikken dat hij voor zijn dagboek zat of voor zijn klavier, en registreerde wat hij dacht of kon denken.

Van al het overige zou weinig overblijven, enkel wat anderen er dachten te kunnen over vertellen, maar dit ook zou uitsterven. Maar wat geschreven stond, wat in tekens was uitgedrukt zou kunnen ontcijferd worden. Bleef dan nog de vraag of het de waarheid was.

Zo, alles bij elkaar genomen - en tot troost van zij die niets te schrijven hebben - wat zin heeft het of er nu iets door jou en over jou geschreven, overblijft of niet?

En toch, toch is het de reden waarom hij schrijft, hij kan dit niet ontkennen en hij is gelukkig dat hij aldus is ingesteld. Het kleurt zijn dagen, al is het maar in aquarel het is dan toch op Japans papier, En ik zie wel om me heen, hoe anderen bezeten zijn om zich te manifesteren, getekend door het woord.

Het woord is almachtig, het is een boom in het regenwoud waarvan hij hoopt dat het overleven zal.