De Leie hier is onze perfecte gastvrouw,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

al zeggen we het niet, we weten het,

we accentueren het in onze woorden,

of dacht je dat het niet kon?

Of dacht je dat we niet zagen dat het licht,

zoals Rimbaud het wist, met water gemengd 

een gedicht kon zijn.

Zuiver een gedicht kon zijn als we maar zagen

wat er was, de fonkeling, de glinstering,

de wind een kind, spelend met het water

en de meerkoeten, in kleine getale,

ongeschreven gedachten die we later

optekenen zullen, herop zoeken op een blad

Japans papier, van een steen de tekening

erin gebrand door de hand

van de natuur, te geniaal om van de mens

te zijn, al weet men maar nooit wat de mens 

vermag, al weten we heel weinig van wat is

en van wat komen zal.

Maar van de Leie kennen we de schilders

en de schrijvers en hoe groen de beemden

en hoe stil de vlakte en de bomen

met Ooidoncks torens boven uit,

een hand, een groet. Een ademtocht

de kerk, de enkele huizen aan de horizont.

Je weet maar nooit wat komen zal, later.

Het land dat zwaar op de aarde ligt

en wat er is van de simpelheid der dingen

 is ons bijgebleven al zijn we te oud geworden

om ons te herinneren hoe de poëet erover sprak

in zijn gezangen, nu het bloed trager vloeien gaat.

Maar op het einde handen gedrukt zoals het hoorde, 

en gegroet de Leie, de geliefde van ons allen.