Il fut un temps dat ik tekende, wat het was dat ik op papier zette heeft geen belang meer, maar ik tekende en maakte etsen van 6cm op 9cm. En het gebeurde dat ik deze, rond de jaarwisseling stuurde aan vrienden en kennissen. Of ze zich rekenschap gaven van de moeite dat het me kostte weet ik niet, maar het vergde een grote inzet, eerst de tekening - waarvan de kleine dingen uit de natuur het onderwerp waren - op een met lak bestreken koperen plaat, daarna het ineten van de plaat in een bad van ijzerperchloride, het reinigen, het ininkten, en het afdrukken. Avonden lang tot ik er een bepaald aantal dezelfde had. Daarnaast waren er grote potloodtekeningen op wit Steinerpapier en eens heb ik een jaar lang gewerkt aan een tekening de grootte van mijn tekentafel. Toen ze af was werd ze ingekaderd en opgehangen. Vandaag is het wit papier  ontkleurd, verschenen, wat storend overkomt. Ze is gemaakt met naaldfijne, 0,3mm zwarte mines de crayon, van hardheid 2 tot 5.

Het is een verhaal in mossen en in planten die zijn of konden zijn, in fossielen en schelpen, in mogelijke en onmogelijke dingen, één grote vermenging van al wat is en niet is. Mijn verbeelden was groot in die tijd, te groot. Soms komt het geheel over als een onderzee-landschap, soms als een veelheid van vormen en structuren die het lezen ervan heel moeilijk maakt.

De tekening hangt op in de eetkamer maar niemand kijkt ernaar, niemand zegt er ook maar één woord over. Maar als ik er vandaag over schrijf dan is het omdat ik vandaag weet dat ik nooit had moeten stoppen met tekenen. Maar het schrijven heeft op een gegeven ogenblik de bovenhand genomen, met een pover resultaat als uitslag, want weinigen ook spreken over die Blogs van mij.

Het zij zo, ik zegde het onlangs nog, ik ben een vreemde man.

28-12-2011, 00:16 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het is goed een echtgenote te hebben die je werken laat, die begrip toont als je voortdurend bezig bent met zaken waar zij niet zo denderend veel interesse voor heeft, als je boeken leest, programma’s volgt die haar minder belangrijk toeschijnen. Haar begrip brengt me heel dicht tot haar, we zijn een team in tal van aangelegenheden, wat een huiselijke sfeer schept, al leven we geestelijk in een verschillende wereld.

Zij heeft een medische vorming en leeft in die wereld. Ik heb mijn economisch-financiële vorming lange tijd terug afgelegd en ben overgeheld naar literatuur, naar elke uiting van kunst – ik wou dat het kunst was dat ik bedrijf – overgeheld naar het schrijven en het maken van wat tekeningen, een hand groot.

Zo gaan onze dagen in peis en harmonie. Het stemt me mild tegenover het leven, tegenover de wereld, al weet ik er maar van wat ik zie op tv of lees in de dagbladen. Het raakt me soms heel erg, en dan val ik uit. Het raakt me soms minder.

Mijn Blog is niet huiselijk, hij vergt heel wat van mij, meer dan me lief is, maar Blogs brengen mensen samen, mensen die je dan kent via hun Blog, mensen waaraan je denkt als je neer zit om je Blog te schrijven en ook tussendoor.

Nog iets, soms schrijf ik Blog en soms blog. Als ik een ‘B’ gebruik en niet een ‘b’, dan is het omdat een blog iets magisch heeft, een band met anderen die ik nu en dan bezoek en ga lezen. En dan nog, het jaareinde maakt me heel gevoelig en dromerig. Ja, dromerig op mijn ouderdom.

27-12-2011, 00:21 geschreven door Ugo d'Oorde  

De Zin van ons Bestaan (2)

Jammer, my dear John, dat de tijd voorbij is om nog een laatste maal, in een van onze laatste zomers, de top van de Bella Tola te beklimmen.

Maar herinner je, herinner je, we vertrokken voor dag en dauw uit Saint-Luc om via die moeilijke en uiterst steile weg langs de cascades, op te klimmen, en dan over de alpenweide, voorbij le chalet blanc en verder, altijd verder langs het gebaande pad in de flank van de Bella Tola, om uiteindelijk voor de zoveelste maal, de top te bereiken.

Hoe intens, was ons leven toen, vrienden samen, één met elkaar, één met berg en licht en lucht en water. De reden van ons bestaan was toen de top van de Bella Tola, het vergde een grote inspanning, maar eens op de top, achter een rots, beschut tegen de bijtende wind, zaten we zwijgend neer in het verblindende licht van de opkomende zon. Minuten lang, we hadden geen woorden om te zeggen wat we voelden, maar we waren gelukkig, los van het aardse, zwevend lijk de chouca’s over de valeien en de toppen van de bergen.

Ik denk dat de weg naar de top, symbool staat voor de reden van ons bestaan. Voortdurend verder stijgen, niet aflaten, niet versagen, niet naar beneden kijken, maar steeds hoger naar het Absolute, naar het sublieme, naar het Grote Licht waarvoor er geen uitleg is.

En het is precies dit ‘nader-komen-tot’ dat de reden is van ons bestaan. Al weten we niet wat we nader komen, al weten we niet wat er te vinden is in de oneindigheid van tijd en ruimte, maar er is Iets.

Het geloof in een Immateriële Aanwezigheid in alles wat is, het geloof dat ons bestaan zijn reden heeft, zelfs al weten we het niet, maar wij, mens, op weg om het te ontdekken. En de weg is lang. De weg is oneindig lang, maar we komen er, de vraag stellen is al een goed begin.

Deze twee blogs, my dear John, zijn maar een aanzet tot antwoord op je vraag, maar als er een Universum is dan moet er een reden zijn voor dat Universum.

Misschien is ons bestaan hier, de reden voor het bestaan van het Universum.

26-12-2011, 01:39 geschreven door Ugo d'Oorde  

De zin van ons bestaan (1)

Een vriend, John S. mailde me een paar dagen geleden van uit het Hotel Bella Tola in Saint-Luc[1], mijn droomhotel - ook dat van hem en van een andere vriend Jean B - in verband met mijn blog-affaire. Samengevat schreef hij dat hij bewondering had voor de diversiteit van de onderwerpen die ik behandelde, wat lang soms, maar vroeg hij, welke is de zin van ons bestaan hier op aarde. Ik vermoed dat je er een antwoord op hebt, ik heb er geen.

My dear John, van morgen is het licht van een grote helderheid over het land, het valt met een brede band door het open venster binnen in de kamer, over mijn blad, het omhult me alsof ik in het licht, het antwoord zou kunnen vinden op je vraag.

Ik herinner me de tochten die we maakten. Jij verbleef elk jaar in augustus in Saint-Luc, ik was met de familie in Grimentz, het dorp aan de overkant van de Val d’Anniviers. En elk jaar spraken we af om samen de Bella Tola te beklimmen, een tocht van drie à vier uren zonder al te veel klimperikelen. Jacques D., een andere vriend uit Parijs vergezelde ons. Maar herinner je, de beklimming was meer een wandeling in de diepte van het woord, naar de essentie van het zijn, dan naar de top van de Bella Tola. Wellicht hebben we toen over die vraag gesproken, misschien hebben we er een half antwoord op gevonden. Maar je vraag leert me dat jij ook moet gaan voelen – al ben je een paar jaar jonger dan ik - dat je dichter en dichter het onvermijdelijke voelt naderen.

Een paar dagen terug heb ik op BBC four geluisterd naar een voordracht van Brian Cox, een jonge professor. Hij had het over kwantum fysica en beweerde dat alles, maar dan ook alles, ‘connected’ is, dat we verweven zitten in een immense, bewegende massa atomen en elektronen en andere nog minimalere deeltjes, en dat elke invloed die we hebben op het krachtenveld van de elektronen die om de atoomkern slingeren met een oninbeeldbare snelheid, zijn impact heeft op het krachtenveld van alle elekronen van het Universum.

Pas met deze visie op de achtergrond, kunnen we gaan beginnen denken welke de reden zou kunnen zijn van ons bestaan en wordt het ons duidelijk dat het niet enkel ons bestaan is dat ter sprake komt maar ook dat van het Universum, want waarom bestaat er een Universum,  een uitdeinend, levend Universum?

De mens, met een minimale fractie van de geest aanwezig in het Universum is er het spirituele element van. Het grote wonder is, en we beseffen het nauwelijks of helemaal niet, dat we als onooglijk zaadje geest, geconfronteerd worden met het oneindige van die geest in het Universum.

Ik stop hier – mijn Blogs zijn telkens veel te lang - morgen kom ik terug.

25-12-2011, 01:01 geschreven door Ugo d'Oorde  

Kerstavond vroeger.

Voor Patricia, Gisèle, Ann, Catherine,

Voor Christophe, Stéphane, Anthony, Rita, Katiana, Gwendolyne,

Voor Lisa, Arnoud, Margot,
Voor Kim,

Voor Alexia,

Wel ja wat was er vroeger bij moeder en vader op kerstavond, was het iets om naar uit te kijken, een speciaal maal, een kerstboom misschien, kaarslicht op de tafel, een kerstkribbe uitgestald?

Heel veel zal het wel niet geweest zijn, hoogstens een wafelenbak, maar zeker ben ik ook niet.

Wat ik wel weet is dat we de avond doorbrachten de voeten op de zijkanten van de Leuvense stoof. En ook dat er regelmatig groepen kinderen langs kwamen om een kerstliedje ‘van de herdertjes lagen bij nachte’ te zingen voor de deur, allen hetzelfde liedje, die dan iets kregen van moeder. Ik vermoed dat ik er ook eens op uitgetrokken ben om bij de geburen van deur tot deur te gaan, met zo iets als een ster, hoog op een stok, een ster die kon draaien.

Een jaar was mijn oom Alfons die in Frankrijk woonde, afgekomen en ik herinner mij dat hij een muntstuk van tien centimes of was het een kwartje te warmen legde op de buis van de stoof en het muntstuk dan op een schaaltje duwde om het dan in de hand van de zanger te laten vallen. Ik vond dat het helemaal niet paste, maar hij had er plezier in en niemand durfde het aan hem enig verwijt te doen.

Dit is het enige beeld dat me met zekerheid overblijft van die kerstavonden van toen. Meer zal er niet geweest zijn in de tweede helft van de jaren dertig bij moeder en vader. Alles was eenvoud, geen telefoon, geen radio, geen auto’s in de straat, hoogstens de moto van oom Egile, politieagent in Brussel, de keren dat hij ons bezocht met tante Marie.

Maar voor de rest denk ik dat er niet veel gevierd werd in de huiskring. Het grote gebeuren vond pas de volgende dag plaats, op kerstdag zelf, naar de mis met moeder, de lange weg naar de kerk, door de bittere kou en na de mis, even binnen bij grootmoeder, die naar mijn blote knieën keek en ‘Och arme mijn ventje en zo koud!’.

En vandaag, moeder en vader overleden, een broer te vroeg gestorven, een andere broer, Georges, nog heel goed te been, hij is wel zeven jaar jonger, en ik, een van de oudste – maar niet ‘de’ oudste - van de familie die overbijft van een grote stam langs moeders zijde.

Welk gevoel geeft het me, een vreemd gevoel geloof me, en toch niet denken dat ik de eerste zal of kan zijn om te gaan, hoewel er vele tekenen op komst zijn. Wat een lef ik heb. 

En nu wat op kerstavond na het maal? Naast het klavier van mijn laptop liggen heel wat boeken: de Sterrengids 2011, ‘The strange Theory of Light and Matter’ van Richard P. Feynman, ‘De Mobilisatie van Arcadia’ van Stefan Hertmans, ‘Stendhal et le Tarot’ van Pierre Aimé Bergher, naast een stapel krantenknipsels. Wanneer lees ik dit allemaal als ik wil werken én aan mijn blog én aan mijn boek én mijn Dante wil herschrijven, én graag het middagmaal wil koken voor mijn echtgenote (die haar rechterpols in het gips heeft na een val over het tapijt) en soms een taart bakken, of airelles met appelen klaar maken of nog tal van andere dingen. Heb zelfs geen tijd om even uit te rusten.

I’m a very strange man with strange ideas, and in love with words, all kind of words. Words are a drug for me, they keep me going, they are the only strength I still have. The spirit I put in them and love, is all that is left in me. Life is a great thing. La vie est une grande chose.

Ik denk ook aan het beeld van deze namiddag, of was het gisteren, of eergisteren?. Aan het groepje kinderen op het scherm van BBC four. Vele rassen van kinderen die zich allengs zullen vermengen, in elkaar zullen overgaan na drie, vier, vijf generaties om één ras te vormen. Het proces is al begonnen en is niet meer te stuiten. Wat me zorgen baart is de vermenging van de namen van God.

Misschien zou het voor ons allen beter zijn indien we geloven zouden in wat Raimundo Panikkar[1] noemt the cosmotheandric principle waarbij Kosmos, God en Mens - Cosmos, Theos en Anthropos -, een nieuwe Drievuldigheid vormen, een nieuwe zich bundelende, zich osmoserende eenheid. David Steindle-Rast voegt eraan toe:  All three belong together. That is the basis for what we call the new paradigm in theology.

Het fenomenale is, dat dit cosmotheandric principle steunt op, en gedragen wordt door de mens, door de denkende, creërende mens. Zonder zijn aanwezigheid, zonder zijn getuigenis, zijn de begrippen God en Universum van een schrijnende eenzaamheid.

24-12-2011, 11:27 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat er omgaat in dit land van Vlamingen en Walen en een handvol Duitstaligen, ontgaat me niet. Maar hoe reageer ik op de staking van 21 en 22 december?

Ofwel de ogen sluiten en denken, morgen gaat het wel beter; ofwel begrip tonen voor zij die in een randgeval vertoeven – begrip dat ik heb – des te meer dat de Raad van State vindt dat de tekst van de nieuwe wet geen steek houdt.

Echter aan de HH. De Leeuw en Consoorten, zou ik willen vragen: een staking, tegen de beslissingen door de Regering genomen, is dit niet a-democratisch?

Zoals elke burger in dit land hebt u de mogelijkheid gehad uw stem uit te brengen op rood of blauw of geel of groen of op de a-kleur. Dit was uw recht. U hebt uw vertegenwoordigers gekozen en goed gekozen dacht ik. Dit betekent dat u aan die vertegenwoordigers, opdracht hebben gegeven het land te besturen en wetten uit te vaardigen. Wel laat hen het doen, want eens uw stem uitgebracht hebt u niet meer het recht op te komen tegen wat onze vertegenwoodigers hebben beslist, dan een ander die nu 21% op zijn intresten aan zijn laars krijgt, in plaats van 15%.

Als u niet akkoord gaat met hun beslissingen – en u gaat meer niet akkoord dan wel - wacht tot de volgende verkiezingen om er voor te zorgen dat vertegenwoordigers die u mishagen, zoals Di Rupo en zijn Ministers, niet meer aan de bak komen.

Maar recht op een tweede stem hebt u niet in dergelijke aangelegenheden zoniet wordt het land, zoals dit maar al te dikwijls het geval is geweest, geregeerd door de Vakbonden.

En wat ‘verworven rechten’ betekenen ondervond ik aan den lijve hoe sommige ‘roden’ erover dachten in het verleden.

23-12-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wintersolstitium[1]

Van nu af lengen de dagen wist ‘mijne’[2]moeder, ze was een simpel mens maar toch was 22 december voor haar een belangrijke dag die wees op een grote verandering op een plaats waar er anders niet zoveel over te vertellen viel.

En ze vertelde me ook dat het ‘hare’ moeder was die haar leerde dat het een gebeuren was dat los stond van alle ander gebeuren, dat het plaats vond hoog boven de aarde en dat het was alsof de zon zich keerde. Een gebeuren dat haar moeder – mijn grootmoeder - niet vergat omdat, zo zegde ze, het zich afspeelde dicht bij God.

En ik twijfel er niet aan,  mijn grootmoeder hoorde het op haar beurt van haar moeder en wie weet hoe ver we niet terug moeten zodat ik het moet gehoord hebben, via via de vele moeders en grootmoeders. Tot mijn scha en schande, verbrak ik de ketting, ik heb het niet doorgegeven aan mijn kinderen, noch aan mijn kleinkinderen, omdat de terugkeer van het licht niet meer de waarde heeft die het had ten tijde van de vele grootmoeders. Voortaan volstaat een druk op de schakelaar, opdat alles zou baden in het licht, en met die schakelaar – een vingerknip volstaat soms ook - verdween al het spirituele, al het kosmische aan het licht verbonden. Zo, welke betekenis heeft dan nog een solstitium voor de mens van nu?

En moeder, ‘mijne’ moeder, nu je terug bent bij mij, laat het sneeuwen, laat de wereld, laat de wegen, de huizen, de bomen bedekt met pakken sneeuw, laat de takken witter dan de lucht, witter dan de koude die binnensluipt aan het raam en jij, aan de tafel, aardappelen schillend, zoals gisteren en eergisteren en de dag ervoor, in tegenlicht, het bundeltje licht als een aureool in je blonde haren. En de mussen, de vechtende mussen in de stromijt, voor de deur, en meesjes en vinken en geelgorzen. En jij die denkt, och arme die vogels in de kou.

En de sneeuw, de sneeuw die alles dekt. Georges en Daniël die een sneeuwman maken, hebben die dan geen kou? Straks stormen ze binnen, met koude handen en rode wangen en het haar vol sneeuw, en ze zijn buiten zonder sjaal en blootshoofds, zie nu maar eens. 

En, moeder, het deeg, afgedekt in de trog, aan het rijzen, en de oudste, Karel, brandhout aan het klieven terwijl hij de oven opwarmt met rijsthout. Klaar om straks van moeder, de zes broden te ontvangen, lijk grote hosties op de ovenpaal gelegd, het sacrale gebaar van eeuwen her, en met een ruk afgeschoven op de witgeblakerde ovensteen.

Ze weet genoeg hoe het moet, ze weet van vele dingen hoe het moet. En ze kent - en allen kenden we dit - het grote moment, als een tijd erna, en hoeveel tijd wist ze ook, de deur van de oven open gaat, en de geur van versgebakken brood over de boomgaard drijft, over de straat, over de wereld waar hij lang hangen blijft, tot in mijn neusholten van nu.

Mijne moeder, die nu in de hemelen zijt, niets overtreft de geur van versgebakken broden, niets, niets, nada.

22-12-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wintersolstitium[1]

Het is de dag van ‘mijne’[2]moeder. Van nu af lengen de dagen wist moeder, een simpel mens was ze, maar 22 december was voor haar een belangrijke dag die wees op een grote verandering op een plaats waar er anders niet zoveel over te vertellen viel.

‘Hare’ moeder leerde haar dat het een gebeuren was dat los stond van alle ander gebeuren, dat het plaats vond hoog boven de aarde en dat het was alsof de zon zich keerde. Een gebeuren dat haar moeder niet vergat te vermelden omdat, zo zegde ze – mijn grootmoeder – het los stond van al het andere gebeuren op aarde en zich afspeelde dicht bij God.

En ik twijfel er niet aan, grootmoeder hoorde het van haar moeder en wie weet hoe ver we niet terug moeten en ik hoorde het, via via de grootmoeder van haar moeder. Ik echter, tot mijn scha en schande, verbrak de ketting, ik heb het nog steeds niet doorgegeven aan mijn kinderen, noch aan mijn kleinkinderen, de betekenis van de terugkeer van het licht heeft niet meer de waarde die het had ten tijde van de vele grootmoeders. Voortaan volstaat een druk op de schakelaar, opdat alles zou baden in het licht, en met die schakelaar – een vingerknip volstaat soms ook - verdween al het spirituele, al het kosmische aan het licht verbonden. Zo, welke betekenis heeft dan nog een solstitium voor de mens van nu?

En moeder, ‘mijne’ moeder, laat het sneeuwen, laat de wereld, laat de wegen, dde e huizen, bomen bedekt met pakken sneeuw, laat de takken witter dan de lucht, witter dan de koude die binnensluipt aan het raam en jij, aan de tafel, aardappelen schillend, zoals gisteren en eergisteren en de dag ervoor, in tegenlicht, het bundeltje licht als een aureool in je haren. En de mussen, de vechtende mussen in de stromijt, voor de deur, en meesjes en vinken en geelgorzen. En jij die denkt, och arme die vogels in de kou.

En de sneeuw, de sneeuw die alles dekt. Georges en Daniël die een sneeuwman maken, hebben die dan geen kou? Straks stormen ze binnen, bibberend, met koude handen en bolrode wangen en haren vol sneeuw, want nog eens buiten zonder sjaal en blootshoofds.

Het deeg, afgedekt in de trog, aan het rijzen, en de oudste, Karel, brandhout aan het klieven terwijl hij de oven opwarmt met rijsthout, klaar om straks de zes broden te ontvangen, lijk grote hosties op de ovenpaal gelegd, het sacrale gebaar van eeuwen her, en met een ruk afgeschoven op de witgeblakerde ovensteen.

Ze weet genoeg hoe het moet, ze weet van vele dingen hoe het moet. En ze kent, en allen kenden we dit, het grote moment als een tijd erna – en hoeveel tijd wist ze ook - de deur van de oven open gaat, als de geur van versgebakken brood over de boomgaard drijft, over de straat, over de wereld waar hij lang hangen blijft tot in mijn neusholten van nu.

Mijne moeder, die nu in de hemelen zijt, niets overtreft de geur van versgebakken broden, niets, niets, nada. 

22-12-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke avond voor ik inslaap zoek ik in mijn verbeelden naar elementen voor mijn ‘Adem van de Dagen’. Het boek dat ik droom te schrijven terwijl ik aan mijn Blog werk. En ik wil een boek – en hier overschat ik me wellicht - dat even goed in de hand zou liggen als Houellebecq’s ‘ La Carte et le Territoire’, en daarenboven even leesbaar. Voor minder doe ik het niet.

En ik val bij het schrijven, telkens terug op een landgoed gelegen in S. Een oude hoeve met de toren boven de inrijpoort, wat schuur en wat stallingen, het enige dat nog overbleef van een vroeger kasteel, half verborgen in een verwaarloosd park, omgeven door een slotgracht. Mijn droom is lange tijd geweest het landgoed te kunnen kopen en het terug bewoonbaar te maken. Maar het dan niet te omringen met een tweemeterhoge omheining zoals Houellebecq het deed. Neen, ik droomde het park open en bloot met als bescherming de brede slotgracht die ik zou laten uitdiepen om het brakke water weg te nemen en te vervangen door een heldere en klare waterspiegel voor de bomen er rond.

Dit waren dromen, wat wel mag als je jong bent, en laat ons, voor eenmaal, toch aanvaarden dat dromen ook nog mag als je oud geworden bent. Al is er een verschil qua realiseerbaarheid.

Maar het domein met verwilderd park werd verkocht en de hoeve met toren gerestaureerd. Het geheel werd volledig omheind en de natuur heeft zijn werk gedaan, de omheining is begroeid met klimop en al wat nog zichtbaar is zijn de bomen.

Het gebeurt nog dat ik er ga wandelen, soms met mijn broer Georges voor wie het landgoed een even grote fascinatie was, al heeft hij me het nooit verteld. Binnen het park en ver van de hoeve verwijderd was er, en is er nog steeds, een elegant prieeltje, het enige dat er toch nog resteert van het vroegere kasteel, maar hiervan is niets meer te zien als men op de goede plaats geen opening vindt in de klimophaag.

Dit klein sierlijk wit ding onder de reuzen van bomen, heeft een geschiedenis. In mijn verre jeugd was ik ooit eens over de uitgedroogde gracht doorgedrongen tot de muren ervan en toen ik doorheen het raampje naar binnen keek, ik in de donkere groot open ogen keek van een vrouw met verwarde haren en een man, naakt over haar gebogen, zodat ik een schreeuw liet en hals over kop weggelopen ben, tot in moeders armen. Maar dat is lang geleden al. Te lang opdat ik mijn schreeuw van toen nog horen zou als ik er langs kom.

Maar een droom van een woning is de hoeve gebleven. Ik heb er zelfs een wand vol met boeken en een sofa met deken, voor de open haard.

21-12-2011, 07:17 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het bijhouden van een Blog heeft een grote weerklank op zijn lezen en schrijven. Alles centreert zich op het onderwerp dat hij behandelen moet. Voor hij eraan begint is er de vrees leeg te blijven en een dag te moeten overslaan, wat tot hiertoe nog niet gebeurde. Maar het zou wel eens kunnen. Hij zoekt overal. Zo heeft hij een hoop documenten waaronder brieven, teksten van eigen voordrachten of essays van vrienden en kennissen die hij bewaard had, telkens met zijn bemerkingen in de marge of op een kleefblad erbij.

Zo viel hij vandaag op een tekst van een oude vriend, Dorsan G. Een tekst die in vele punten evenwijdig liep met zijn gedachten over dood en heropstaan na de dood. Maar hij vond dat het geheel de metafysische diepte miste die hij er zou aan gegeven hebben en teveel de steun zocht in het dogmatische van de Kerk. Dogma’s die Christus nimmer heeft uitgesproken of op het oog had.

De geest, of het metafysische van en in het Universum moet gezien worden als de spil waaromheen dit Universum beweegt en evolueert, en de geest van de mens is er een particule van. We weten echter niet precies wat die geest is of zou kunnen zijn, want hij werkt in stilte en in afzondering,

Hoe zouden we dan ook maar in de geringste mate kunnen verklaren wie of wat God is om de durf te hebben, al wat niet met zekerheid geweten is, in te kleden, uit te drukken in woorden en niet geborgen in symbolen?

Toch vindt hij in het essay van Dorsan zinnen die hem treffen. Zo leest hij:

Il est permis de croire que ce n’est que dans la mesure où il aura durant sa vie terrestre, fait pencher la balance du côté esprit que l’homme rejoindra après la mort de ses cellules, la lumière de cet esprit originel et universel qui existe en dehors du temps et de l’espace.

Hij deelt deze mening volledig. Het is een zin die hij ook al moet geschreven hebben, misschien zelfs in een van zijn blogs, of dan toch minstens aangeraakt. Maar het zijn maar woorden. We wachten liefst nog even alvorens de stap te zetten.

20-12-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Verjaardag

Een zaak die je niet verdoezelen kunt, en zeker niet voor jezelf, is het feit dat Karel Lodewijk Mortier geboren is op 29 december van het jaar 1927; dat er niets verkeerd is aan deze datum, alleen dat hij zo ver in het verleden ligt en dat, wat mij betreft, dit zo ver afgelegen-zijn, een impact heeft op de staat van mijn lichaam en van mijn geest.

De staat van het lichaam ondergaan we en volgen we nauwkeurig op, de staat van de geest blijkt uit de tekenen die veelvuldig en uiteenlopend kunnen zijn.

Hiermede is alles gezegd en alles verzwegen, maar waar het voor mij nu op aan komt is het onvermijdelijk berekenen van de tijd die verlopen is tussen de dag van mijn geboorte en de dag van 19 (of 29 om precies te zijn)december 2011 om uit te komen op de ouderdom van het lichaam dat ik bewoon.

Gelukkig geldt dit hoegenaamd niet voor de geest, hoewel er ook wat sleet op zit, maar deze werkt nog voortreffelijk, al zeg ik het zelf. Weliswaar, soms verwarrend soms gecompliceerd, soms moeilijk te begrijpen, en vooral te ernstig, ontdaan van humor, ook omdat hij nu eenmaal gewoon is op deze wijze te functioneren. Je hebt trouwens de mogelijkheid er zelf over te oordelen.

Of ik terug zal komen tot een grotere eenvoud in mijn woorden, I’m afraid not, het kwaad is geschied. Ik ben aangekomen in een stadium waar de stijl van het schrijven een eigen vaste matrix heeft gevonden. Het werd tijd trouwens. Wel wou ik er nog aan toevoegen dat ik vandaag, na lang aarzelen, ‘a page-a-day diary’ voor 2012 heb besteld bij de Economist, om precies te zijn, mijn dertigste. IK heb dus nog heel wat hoop.

Nu, waarom ik hier vandaag over schreef? Wel omdat ik een hekel heb aan verjaardagen die zich opstapelen tot een hoogte die angstwekkend wordt. Mijn verjaardag is dus bij deze voorbij geschreven, ik hoef er niet meer op terug te komen. Al vrees ik dat mijn jongere broer Georges, hiermede niet zal akkoord gaan.

Het weze dan maar zo.

19-12-2011, 00:34 geschreven door Ugo d'Oorde  

Verworven rechten

Verworven rechten, waar mijnheer De Leeuw maar al te graag om smeekt – al kan het hem geen barst schelen - welk gepraat is dit in dit land. Eens had ik ook verworven rechten, maar ik heb er royaal kunnen naar fluiten, een derde van mijn pensioenkapitaal, waartoe ik regelmatig had bijgedragen werd zo maar geconfisqueerd door de wet Wijninckx, een vriend van u, mijnheer De Leeuw, die de verworven rechten aan zijn laarzen lapte.

19-12-2011, 00:27 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik blader nu en dan in de massa Blogs die verschijnen in mijn rubriek, ‘Dagboek-bedenkingen’ en ga van tijd tot tijd eens kijken hoe anderen het doen.
Vandaag gekeken naar ‘verhalenvaneenzeemansvrouw’.

Ik lees er tot mijn ontsteltenis dat er voor het ogenblik nog altijd meer dan 400 bemanningsleden gegijzeld zitten op 20 gekaapte schepen. 400 families die geen vrolijke kerst zullen kennen - plus één, zoals ik meen te hebben begrepen - plus zovele andere waar armoede, ziekte of enig ander onheil heeft toegeslagen.

Ikzelf zal al gelukkig zijn als ik mijn Blog zal kunnen de wereld insturen, meer vraag ik niet voor mezelf, en de middernachtmis gaan volgen in de krypte van de kathedraal vraag ik evenmin, wat niet belet dat Christus zal geboren worden tot heil van allen die in Hem geloven. Hij weze welgekomen, vooral voor zij die op gekaapte schepen, of met een lege plaats aan tafel, of met een lege tafel, Hem gedenken zullen. Hopende, hopende, hopende.

18-12-2011, 05:20 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe hij vorige avond, voor hij insliep, de muziek van Bach wou kunnen omzetten in woorden, een onmogelijkheid natuurlijk, maar het hield hem lang bezig. En deze morgen, toen hij het bos inwandelde, de takken boven hem, zwiepend tegen elkaar, de bomen kreunend tegen de wind in en grote plassen water met het spiegelbeeld van bomen en luchten, zoals hij wou dat zijn gedachten het spiegelbeeld zouden zijn van Bach’s cellosonates, om te zetten in een gedicht van woorden over woorden die klanken waren, en in een wondere schakering van begrippen, de ziel van Bach’s muziek blootleggen zouden.

Of, zoals Disney in zijn 'Fantasia' getracht had in kleuren en vormen Bach’s 'Toccata en Fuga in re mineur' op te vangen, zo wou hij in zijn betrachten, even rijk, even diep, even levend, Bach oproepen.
 

Gisteren ook had hij een poging gedaan om het schuiven van het licht over de Leie-weiden weer te geven in het zich wijzigen van de kleuren, van het teerste groen naar geelgroen naar zuiver groen.

De ganse wereld is een grote poging om door te dringen tot wat niet te beschrijven is, niet te evenaren is, niet te doorgronden is, omdat het in zich het mysterie van het leven bergt.

Maar zelfs indien hij erin slagen zou Bach of het Leielandschap op te roepen met woorden, dan zou het toch maar zijn interpretatie zijn van wat hij dacht dat, én Bach kon gevoeld hebben toen hij zijn muziek schreef, én van wat hij meende te mogen schrijven over het zich wijzigen van de kleuren van groen.

Meende te mogen schrijven over de dingen die hem omringen, met een minimum aan gebeuren, handelend over het simpele leven van zij die zoekende zijn naar wat niet te noemen is. Schrijvend over de bomen en de velden in de herfst, in de winter, in de lente. Laat me, dacht hij nog, deze droom die zich vandaag wil loswrikken, die zich aan het projecteren is, laat me de projectie ervan meedragen doorheen de rest van mijn dagen en uitwerken tot een elegie van de levende geest.

18-12-2011, 04:56 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij zit met zijn vrienden aan tafel in een bekend restaurant aan de oevers van de Leie. Een dofgroene weidevlakte die begint aan het water en in een lange trage beweging zich uitstrekt tot de bomen aan de einder die in een boogvorm de weide afbakenen, met in hun midden de kerktoren van Sint-Maria-Leerne.

Links de canadabomen, een compacte massa die het kasteel verbergen en naar rechts toe, met de toren en enkele huizen, de droombomen, linden en eiken en beuken, hun stammen en halfronde kruinen geëtst tegen de grijze luchten.
Hij aquareleert zoals een vriend die ging het plachtte te doen als hij hier met ons aan tafel zat.

Hij ook zou gezien hebben dat er plots een vleugje zon door de wolken gleed. Hij ook zou gezien hebben hoe in de verte de weide lichtend groen werd en hij ook zou het licht zien schuiven hebben over de ganse weide waar meeuwen zich vallen lieten in het overstroomd gedeelte, dichterbij zwermen ganzen neerstreken, en er op het glinsterwater, meerkoeten dreven.

Turbulentie in hem om zijn herinneren, om de schakeringen groen, om de luchten die openschoven, al is het ver december. Al wordt er druk gesproken over kerstdag, over het nieuwe jaar dat zich eens te meer aanmeldt.

Woorden die zijn zoals de kleurschakeringen op de weide, woorden als komende van de bomen, die zich mengen met de vlekken licht in rimpels op de Leie. Of licht dat zich mengt met water, Rimbaud moet er een gedicht over geschreven hebben, denkt hij.

Zijn hart is zijn stilte. Thuis zal hij dit neerschrijven en schrijvend is er - en hij weet niet waarom -  een vreemde gedachte die hem doet terugdenken aan een tekst die hij eens had opgetekend, toen ze - hoe jong of oud was hij - na hun overtocht naar Dover, overnacht hadden in ‘the Mermaid’ in Rye en hij, in de valavond, de parish church had bezocht en de tekst in the south transept window, had overgeschreven.

En het is nacht, maar in gedachten staat hij recht voor hen. ‘Hoort’, zegt hij, ‘wat geschreven staat in de glasramen van de parish church van Rye‘[1].

Jupiter – Comet – Moon – Sun – Milky way – Saturn

O ye angels of the Lord

 O ye fire and heat

  O ye lightnings and clouds

   O ye wheels

    O all ye beasts and cattle

O ye waters

 O ye winter and summer

  The earth

   O ye seas and floods

    O ye priests of the Lord

O ye shower and dew

 O ye ice and snow

  O ye mountains and hills

   O ye whales and all what live in the waters

    O ye children of men

O ye winds of God

 O ye nights and days

  O all ye green things upon the earth

   O all ye fowls of the air

    O ye holy and humble men of heart

Al wist hij niet hoe deze tekst te lezen noch hoe te ontcijferen, hij las staande de woorden luidop voor de vrienden, holy and humble men of heart, zoals hij hen noemen wilde en zoals hij wist dat ze waren.

Dit, in de eenzaamheid van de nacht, in zijn kamer, met de regen tegen het raam en de grote wind in de bomen. Momenten die hij koestert. 

17-12-2011, 13:19 geschreven door Ugo d'Oorde  

De wind is opgestoken, de regen is gekomen en terwijl bladeren voor het raam, lijk woorden door de lucht dwarrelen, heeft hij in een ruk, geschreven in zijn dagboek:

‘Het komt er op aan tijdens de dag, het hoofd vrij te houden om te doen wat moet gedaan, en tussendoor waar te nemen en bewust of onbewust binnen te dringen in de innerlijkheid der dingen om er het Onnoembare – in feite het Noembare dat niet te bepalen is - af te tasten. Daarna, de avond en een deel van de nacht vrij te hebben om te zeggen wat er van is.

Vele jaren heb ik aldus nodig gehad om een humus aan gedachten neer te schrijven, een humus waaruit ik nu kan putten om op te stijgen in woorden. Een verhaal te halen uit de dagen die waren en deze verhalen te sublimeren en op te tekenen als de uitkomst van vele kleine als grote, gebeurtenissen, onverwachte als verwachte, ingebeelde als reële die er alle op gericht waren dat ik hier vandaag, in dit ’red diary’ – ook het product van de omstandigheden - aan het schrijven ben om ergens uit te komen of niet uit te komen. Om woorden samen te brengen die sommigen - maar velen zullen het niet zijn - dan lezen zullen, wellicht niet met de aandacht en de inzet die ik er voor over had.

Dit is dan mijn stelregel, mijn toonaard, bezig zijn zoals ik bezig ben, of het leven dat ik leid naast mijn leven. Terwijl ik ook de woorden indachtig ben van een belangrijke uitgever in dit land over de publicatie van boeken, namelijk dat vandaag nog enkel ‘hapklare’ boeken worden gepubliceerd en dat er geen ruimte meer wordt gegeven aan het mijmeren en ik aldus ten volle bewust ben dat mijn ‘mijmeringen’ niet de minste kans maken de buitenlucht te zien.

Maar als ik dingen geschreven heb en nog schrijven zal die ik meende te mogen, te moeten schrijven, dan zullen ze - zelfs indien mijn manuscript terecht zou komen op een marktkraam aan de Sint-Jacobskerk - hun sporen hebben uitgestrooid, en zullen de gedachten die ik formuleerde, een eigen leven kennen, ongeacht of ze gepubliceerd werden of niet. Ze zullen de ruimte binnendringen en er zich verspreiden, zoals een parfum van rozen en lavendel, ze zullen opgevangen worden door anderen en hun werk doen, zoals het gebeurt sinds eeuwen.

Zeg ik, Ugo, dat mijn boek eigenlijk hier begint?

16-12-2011, 00:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat over deze Ugo die zich al heel lang in mij heeft genesteld en stilaan de bovenhand neemt over wat ik denk of schrijf of denk te schrijven. Die me in de hoek duwt als het op schrijven aankomt, die me achtervolgt en me, aanzet dingen te schrijven die me in de wolken duwen, de wolken van de geest. Telkens ik neerzit voor mijn dagboek is hij daar en neemt hij ongevraagd het commando over.

Hij overweldigt me. Hij loopt rond met de dwingende gedachte een boek te schrijven, een uit de hand gelopen boek, gevuld met mijmeringen van allerlei slag, terwijl niemand nog mijmeringen leest. Ondertussen heeft hij vandaag pagina’s volgeschreven in mijn red diary, een soort van inleiding op zijn boek: ‘De Adem van de Dagen’, wat een titel. Waarom niet ‘Fragmenten uit mijn Leven’ of simpelweg, ‘Leven met zijn Herinneringen’? En keer op keer als ik, neerzit wil hij dat ik mijn blogs op zij schuif om verder te kunnen werken aan dat fameuze boek van hem.

Een vreemde wereld. Uiteindelijk weet ik niet meer wie er mijn Blogs aan het schrijven is, ben ik het of is het Ugo die zich ook mengen gaat met wat ik  vermelden wil. Het kan dan ook, en ik verontschuldig me ervoor, dat de woorden van boek en blog in en over elkaar lopen; dat zijn invloed zodanig is dat er een vermenging van gedachten optreedt die ik niet wens, maar die me ontgaan is. In één woord, il me possède, hij dringt binnen tot in mijn blogs en als ik iets schrijven wil over de realiteit van vandaag verzet hij zich met man en macht.

Heeft hij gelijk of ongelijk, de vraag stelt zich niet en hij zal wel gelijk hebben, de realiteit is maar voor enkele dagen. Wat hij schrijft overbrugt de werkelijkheid, het zijn gedroogde bloemen en planten, stukjes wortel en brokjes erts op een plaat gekleefd en onder glas ingekaderd bewaard. Een stil leven dat leeft en voortdurend beweegt in zijn atomen en elektronen en deeltjes Higgs, zoals in het cesium-atoom à rato van negen miljard keer per seconde, het mag zelfs iets minder. En dit voor de eeuwigheid of dan toch tot alles opgelost wordt door de tijd, als dit ooit gebeuren zou.

En als jij, lezer, me de vraag stelt wie is het die schrijft, Karel of Ugo. Denk ik dat het Ugo is maar heel zeker ben ik niet, zelfs niet als ik voor de spiegel sta, maar misschien is Ugo de jeugd in mij die overbleef en moet ik hem, en de Grote Geest in en van het Universum, heel dankbaar zijn.

15-12-2011, 00:27 geschreven door Ugo d'Oorde  

Bladerend in de Sterrengids 2012[1] val ik op de definities van tijd, de seconde.

‘De eenheid van tijd. Sinds 1972 wordt in de sterrenkundige wereld de internationale Si-seconde (Si – Système Internationale d’Unités) gebruikt die in 1967 als volgt gedefinieerd is: 1 seconde = de tijdsduur van 9.192.631.770 periodes van electromagnetische straling overeenkomend met de overgang tussen twee hyperfijn-niveaus van de grondtoestand van het cesium 133 atoom.’

En wie het anders lezen wil, een tweede versie vond ik destijds – het zal begin de jaren tachtig geweest zijn - bij Hoimar von Ditfurth (1921-1987), in zijn ‘Children of the Universe’ de vertaling van zijn ‘Kinder des Weltalls’(1970):  

‘Before1965 a second was officially defined as 1/315.569.259.747 of a year. Since 1965 a second has equaled the time it takes a cesium atom to vibrate back and forth exactly 9.192.631.770.0 times. This is the official definition of the second issued by the International Union of Weights and Measures at a general conference held in Paris in 1964.’

Ik denk aan het grote wonder dat een atoom moet zijn. Ik denk aan een cesium-atoom hoewel ik me niet inbeelden kan, wat het vibreren of het trillen van een cesium-atoom wel betekent en evenmin hoe het aantal trillingen, meer dan negen miljard per seconde geteld kan worden.

Ik kan evenmin aanvaarden - en dit is het allerbelangrijkste - dat, gezien zijn structuur – maar is er wel een structuur - een atoom, om het even welke, of kleiner nog, het elektron of nog kleiner, het allerkleinste deeltje dat als Higg bekend staat en dat men zoeken blijft, het gevolg zou zijn van een toevalligheid, tot stand gekomen uit het niets, als de bouwsteen van het Heelal.

Wat een onvoorstelbare realiteit die beweegt om en in ons, uiteindelijk gedragen door de wereld van het atoom, door de trillingen van de particules in het atoom, of het woekerende, doch geordende leven in mij, onderhevig aan het woekerende, geordende leven in de natuur. Elektronen en nog onbepaalbare andere subatomaire deeltjes die wegschieten uit mijn lichaam en zich mengen met de massa particules omheen mij. Zodat alles in ons, ook Universum is. Onmiskenbaar ons lichaam deel van het materieel aspect van dit Universum en onze geest even onvermijdelijk bestaande uit die deeltjes Universum, even onvermijdelijk ermee en erin verweven.

1 seconde gelijk aan 9.192.631.770.0 trillingen van het cesium 133 atoom. Mens, waar ben je mee bezig?

14-12-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik lees in de Standaard van 12 december dat de Griekse, niet-bancaire bedrijven en particulieren, op één jaar tijd, 38 miljard €-deposito’s versluisd hebben naar andere, veiligere oorden.

Andere Piigs-landen – mooie, passende naam zolang  het geen ‘b’ erbij nemen en Pibigs wordt – hebben hen gevolgd, maar het is over de Grieken dat ik het wil hebben. Deze hadden even goed hun versluisde deposito’s, vrijwillig of, waaron niet, ertoe gedwongen, tendele of volledig, kunnen omzetten in lang Grieks overheidspapier, dan hadden wij, Euro-landen geen 5 of 8 miljard € aanvullende kredieten moeten toestaan aan Papandreou en consoorten, kredieten die wellicht nooit zullen terugbetaald worden.

Dit was een van mijn voorstellen om orde op zaken te stellen, dan toch voor een tijdje.

Een tweede voorstel was het waarborgen door de Euro-landen van alle in omloop zijnde overheidsobligaties. Dit alleen zou de intrestlast voor de probleemlanden, gevoelig hebben doen dalen en ook de banken zouden herademd hebben. Trouwens het is vandaag niet dat Van Rompuy en Barroso voor de dag moeten komen met hun begrotingsmechanismes, ze komen er mee te laat. Zodat we hen niet kunnen vrij pleiten. Hun waarborg zou dus maar zijn ter vergeving van hun zonden.

En drie, het is niet aan de ECB om op te treden in de markten door de aankoop van faliekante staatsbonds, het is niet aan de ECB om kredieten toe te staan aan de Eurolanden, Draghi weet het wel, en aub., laat die man zijn werk doen als voorzitter van de Europese Centrale Bank. Als Europa solidair wil zijn dan is het aan Europa om op te treden en niet aan de ECB. In die richting ook heb ik voorstellen gedaan.

Geschreven, noch door Karel Mortier, noch door Ugo d’Oorde – de Euro-problemen hangen hen de keel uit - maar door de ‘Prediker in de woestijn’.

13-12-2011, 05:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij gelooft in het bestaan van een spiritueel veld in de kosmos, waarin de geest in ons, na de dood heropgenomen wordt, hetzij als entiteit, hetzij totaal versplinterd. Hij heeft er maar een vaag begrip over maar hij is overtuigd dat de dood niet het laatste is. In dit geloof stelt hij zich de vraag of hij zich bij leven, gevoeld heeft als een braakliggend stuk grond ofwel of hij bij leven soms, het gevoel heeft gekend, al was het maar voor een fractie tijd, een kathedraal te zijn geweest?

Hij had niet gedacht hier op uit te komen, des te meer er een woord is van Hugo Claus dat de ronde deed over de kathedraal van Reims, waarvan Claus vond, zo vertelde Mulisch toch, dat de kathedraal moest gedynamiteerd worden. Heeft Claus, er ooit over nagedacht dat de kathedraal het hoogst kosmische bouwwerk is geweest dat de mens, die leefde, nadacht en werkte in de XIde, XIIde eeuw, heeft geconcipieerd en de durf en de kracht heeft gehad, zijn geloof zijn inspiratie zijnde,  zijn idee uit te bouwen.

Hijzelf zag de eerste kathedralen als gegrondvest in de aardstromen en opgetrokken tot in de geheime krachten omheen de aarde. De kathedraal fungeerde aldus als een athanor, de oven van de alchemist, om deze geheime onzichtbare krachten over te brengen op de mens die in de kathedraal zijn geestelijk heil zocht.

De wereld vergeve het hem indien hij de diverse elementen van de kathedraal verkeerd zou hebben geïnterpreteerd.

En wat is zijn geestelijk leven meer geweest dan het opvolgen van wat hij las bij anderen en te trachten er een eigen betekenis aan toe te voegen, steeds wachtende op het ‘terloopse’, zijnde het plots opduiken van een beeld, een gebeuren, en het impact ervan op zijn gedachtewereld.

Het is dit dat zijn levende bron is waaruit alles ontstaat nu hij met de jaren, meer toe gespitst is op het zijn, dan op het doen. het gevolg van het jarenlang bijhouden van een dagboek, waarbij het volstond het dagboek te openen, de pen te nemen en te schrijven. Over wat hij schrijven zou wist hij pas op het ogenblik dat hij de pen neerzette.

Hij ontkomt dus niet aan de boeken die hij gestapeld heeft. Niet dat er zovele boeken zijn – als hij zijn boekenkennis vergelijkt met deze van George Steiner, zelfs van Stefan Hertmans, dan is hij een ongeletterde - maar toch bezit hij er enkele die toereikend zijn om hem te helpen. En hij neemt zich voor, telkens hij iets zou ontlenen uit een of ander werk, het overgenomene te situeren, tenminste zo hij er zich bewust van is.

Zo is het beeld over de boom die in potentie aanwezig is in de zaadkorrel, herkomstig van Augustinus die door Fabre-d’Olivet wordt geciteerd en wel in verband met het in potentie, vóór de zevende dag, aanwezig zijn van hemel en aarde. Een toestand die Augustinus ook vergelijkt met de toestand van de zaadkorrel waarin aanwezig zijn: ‘de wortel en de stam, de kruin, de vruchten en de bladeren’.

Of ook nog bij Izthak Bentov, als deze schrijft dat zaad en boom dezelfde informatie bevatten, een ervan heeft de vorm in potentie de andere is er de manifestatie van.

Deze bronnen, Augustinus en Bentov, - en er zijn er vele andere - zijn deel van hem: hij kan ze aanhalen en aanvullen om beter nog het mysterieuze van de krachten van het Woord, in en over hem, te belichten. En als hij terugkeert naar wat Bentov zegt dat zaad en boom identieke informatie bevatten is dit dan niet het beeld, de zuivere metafoor voor Woord en Universum?

En elke dag verschijnen honderden boeken en, in allerlei tijdschriften essays en columns. Er worden zovele teksten geschreven, waarheden verkondigd, en waarheden herleid tot nieuwe waarheden. Onmogelijk alles bij te houden, de wereld ligt ermee bezaaid en elk zaaisel brengt nieuwe vruchten op, goede of minder goede. Wat doorkomt wordt, lijk de stukken van een puzzel naast elkaar gelegd en waar het kan in elkaar geschoven tot een soms totaal ander beeld.

Aldus is het landschap van de geest zoals dit van het Universum, een bewegend landschap. Vloeit alles in elkaar, gegevens in nieuwe gegevens of wat van de geest is getroffen door de schicht van een andere geest, of geest in geest tot een altijd verder schuivend tasten naar de waarheid, al heeft hij geen idee wat met waarheid bedoeld kan worden.

En als hem soms gevraagd wordt waar hij zo intens mee bezig is dan is zijn antwoord dat hij zoekende is naar een waarheid die enkel in het onzichtbare, het immateriële, die enkel in het domein van het metafysisch-transcendente kan gezocht worden en nergens anders. Waarmede hij bevestigt dat deze zoektocht, zijn verder leven vullen zal.

Hij wil dus zijn dagen beschieten met woorden die zijn zoektocht zullen bevolken. Hierbij helpe hem de bewegende, scheppende krachten die in alle geledingen van het omringende aanwezig zijn en die ook binnen in hem hun tentakels hebben vastgehecht.

12-12-2011, 04:02 geschreven door Ugo d'Oorde