Het bijhouden van een Blog heeft een grote weerklank op zijn lezen en schrijven. Alles centreert zich op het onderwerp dat hij behandelen moet. Voor hij eraan begint is er de vrees leeg te blijven en een dag te moeten overslaan, wat tot hiertoe nog niet gebeurde. Maar het zou wel eens kunnen. Hij zoekt overal. Zo heeft hij een hoop documenten waaronder brieven, teksten van eigen voordrachten of essays van vrienden en kennissen die hij bewaard had, telkens met zijn bemerkingen in de marge of op een kleefblad erbij.

Zo viel hij vandaag op een tekst van een oude vriend, Dorsan G. Een tekst die in vele punten evenwijdig liep met zijn gedachten over dood en heropstaan na de dood. Maar hij vond dat het geheel de metafysische diepte miste die hij er zou aan gegeven hebben en teveel de steun zocht in het dogmatische van de Kerk. Dogma’s die Christus nimmer heeft uitgesproken of op het oog had.

De geest, of het metafysische van en in het Universum moet gezien worden als de spil waaromheen dit Universum beweegt en evolueert, en de geest van de mens is er een particule van. We weten echter niet precies wat die geest is of zou kunnen zijn, want hij werkt in stilte en in afzondering,

Hoe zouden we dan ook maar in de geringste mate kunnen verklaren wie of wat God is om de durf te hebben, al wat niet met zekerheid geweten is, in te kleden, uit te drukken in woorden en niet geborgen in symbolen?

Toch vindt hij in het essay van Dorsan zinnen die hem treffen. Zo leest hij:

Il est permis de croire que ce n’est que dans la mesure où il aura durant sa vie terrestre, fait pencher la balance du côté esprit que l’homme rejoindra après la mort de ses cellules, la lumière de cet esprit originel et universel qui existe en dehors du temps et de l’espace.

Hij deelt deze mening volledig. Het is een zin die hij ook al moet geschreven hebben, misschien zelfs in een van zijn blogs, of dan toch minstens aangeraakt. Maar het zijn maar woorden. We wachten liefst nog even alvorens de stap te zetten.

20-12-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Verjaardag

Een zaak die je niet verdoezelen kunt, en zeker niet voor jezelf, is het feit dat Karel Lodewijk Mortier geboren is op 29 december van het jaar 1927; dat er niets verkeerd is aan deze datum, alleen dat hij zo ver in het verleden ligt en dat, wat mij betreft, dit zo ver afgelegen-zijn, een impact heeft op de staat van mijn lichaam en van mijn geest.

De staat van het lichaam ondergaan we en volgen we nauwkeurig op, de staat van de geest blijkt uit de tekenen die veelvuldig en uiteenlopend kunnen zijn.

Hiermede is alles gezegd en alles verzwegen, maar waar het voor mij nu op aan komt is het onvermijdelijk berekenen van de tijd die verlopen is tussen de dag van mijn geboorte en de dag van 19 (of 29 om precies te zijn)december 2011 om uit te komen op de ouderdom van het lichaam dat ik bewoon.

Gelukkig geldt dit hoegenaamd niet voor de geest, hoewel er ook wat sleet op zit, maar deze werkt nog voortreffelijk, al zeg ik het zelf. Weliswaar, soms verwarrend soms gecompliceerd, soms moeilijk te begrijpen, en vooral te ernstig, ontdaan van humor, ook omdat hij nu eenmaal gewoon is op deze wijze te functioneren. Je hebt trouwens de mogelijkheid er zelf over te oordelen.

Of ik terug zal komen tot een grotere eenvoud in mijn woorden, I’m afraid not, het kwaad is geschied. Ik ben aangekomen in een stadium waar de stijl van het schrijven een eigen vaste matrix heeft gevonden. Het werd tijd trouwens. Wel wou ik er nog aan toevoegen dat ik vandaag, na lang aarzelen, ‘a page-a-day diary’ voor 2012 heb besteld bij de Economist, om precies te zijn, mijn dertigste. IK heb dus nog heel wat hoop.

Nu, waarom ik hier vandaag over schreef? Wel omdat ik een hekel heb aan verjaardagen die zich opstapelen tot een hoogte die angstwekkend wordt. Mijn verjaardag is dus bij deze voorbij geschreven, ik hoef er niet meer op terug te komen. Al vrees ik dat mijn jongere broer Georges, hiermede niet zal akkoord gaan.

Het weze dan maar zo.

19-12-2011, 00:34 geschreven door Ugo d'Oorde  

Verworven rechten

Verworven rechten, waar mijnheer De Leeuw maar al te graag om smeekt – al kan het hem geen barst schelen - welk gepraat is dit in dit land. Eens had ik ook verworven rechten, maar ik heb er royaal kunnen naar fluiten, een derde van mijn pensioenkapitaal, waartoe ik regelmatig had bijgedragen werd zo maar geconfisqueerd door de wet Wijninckx, een vriend van u, mijnheer De Leeuw, die de verworven rechten aan zijn laarzen lapte.

19-12-2011, 00:27 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik blader nu en dan in de massa Blogs die verschijnen in mijn rubriek, ‘Dagboek-bedenkingen’ en ga van tijd tot tijd eens kijken hoe anderen het doen.
Vandaag gekeken naar ‘verhalenvaneenzeemansvrouw’.

Ik lees er tot mijn ontsteltenis dat er voor het ogenblik nog altijd meer dan 400 bemanningsleden gegijzeld zitten op 20 gekaapte schepen. 400 families die geen vrolijke kerst zullen kennen - plus één, zoals ik meen te hebben begrepen - plus zovele andere waar armoede, ziekte of enig ander onheil heeft toegeslagen.

Ikzelf zal al gelukkig zijn als ik mijn Blog zal kunnen de wereld insturen, meer vraag ik niet voor mezelf, en de middernachtmis gaan volgen in de krypte van de kathedraal vraag ik evenmin, wat niet belet dat Christus zal geboren worden tot heil van allen die in Hem geloven. Hij weze welgekomen, vooral voor zij die op gekaapte schepen, of met een lege plaats aan tafel, of met een lege tafel, Hem gedenken zullen. Hopende, hopende, hopende.

18-12-2011, 05:20 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe hij vorige avond, voor hij insliep, de muziek van Bach wou kunnen omzetten in woorden, een onmogelijkheid natuurlijk, maar het hield hem lang bezig. En deze morgen, toen hij het bos inwandelde, de takken boven hem, zwiepend tegen elkaar, de bomen kreunend tegen de wind in en grote plassen water met het spiegelbeeld van bomen en luchten, zoals hij wou dat zijn gedachten het spiegelbeeld zouden zijn van Bach’s cellosonates, om te zetten in een gedicht van woorden over woorden die klanken waren, en in een wondere schakering van begrippen, de ziel van Bach’s muziek blootleggen zouden.

Of, zoals Disney in zijn 'Fantasia' getracht had in kleuren en vormen Bach’s 'Toccata en Fuga in re mineur' op te vangen, zo wou hij in zijn betrachten, even rijk, even diep, even levend, Bach oproepen.
 

Gisteren ook had hij een poging gedaan om het schuiven van het licht over de Leie-weiden weer te geven in het zich wijzigen van de kleuren, van het teerste groen naar geelgroen naar zuiver groen.

De ganse wereld is een grote poging om door te dringen tot wat niet te beschrijven is, niet te evenaren is, niet te doorgronden is, omdat het in zich het mysterie van het leven bergt.

Maar zelfs indien hij erin slagen zou Bach of het Leielandschap op te roepen met woorden, dan zou het toch maar zijn interpretatie zijn van wat hij dacht dat, én Bach kon gevoeld hebben toen hij zijn muziek schreef, én van wat hij meende te mogen schrijven over het zich wijzigen van de kleuren van groen.

Meende te mogen schrijven over de dingen die hem omringen, met een minimum aan gebeuren, handelend over het simpele leven van zij die zoekende zijn naar wat niet te noemen is. Schrijvend over de bomen en de velden in de herfst, in de winter, in de lente. Laat me, dacht hij nog, deze droom die zich vandaag wil loswrikken, die zich aan het projecteren is, laat me de projectie ervan meedragen doorheen de rest van mijn dagen en uitwerken tot een elegie van de levende geest.

18-12-2011, 04:56 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij zit met zijn vrienden aan tafel in een bekend restaurant aan de oevers van de Leie. Een dofgroene weidevlakte die begint aan het water en in een lange trage beweging zich uitstrekt tot de bomen aan de einder die in een boogvorm de weide afbakenen, met in hun midden de kerktoren van Sint-Maria-Leerne.

Links de canadabomen, een compacte massa die het kasteel verbergen en naar rechts toe, met de toren en enkele huizen, de droombomen, linden en eiken en beuken, hun stammen en halfronde kruinen geëtst tegen de grijze luchten.
Hij aquareleert zoals een vriend die ging het plachtte te doen als hij hier met ons aan tafel zat.

Hij ook zou gezien hebben dat er plots een vleugje zon door de wolken gleed. Hij ook zou gezien hebben hoe in de verte de weide lichtend groen werd en hij ook zou het licht zien schuiven hebben over de ganse weide waar meeuwen zich vallen lieten in het overstroomd gedeelte, dichterbij zwermen ganzen neerstreken, en er op het glinsterwater, meerkoeten dreven.

Turbulentie in hem om zijn herinneren, om de schakeringen groen, om de luchten die openschoven, al is het ver december. Al wordt er druk gesproken over kerstdag, over het nieuwe jaar dat zich eens te meer aanmeldt.

Woorden die zijn zoals de kleurschakeringen op de weide, woorden als komende van de bomen, die zich mengen met de vlekken licht in rimpels op de Leie. Of licht dat zich mengt met water, Rimbaud moet er een gedicht over geschreven hebben, denkt hij.

Zijn hart is zijn stilte. Thuis zal hij dit neerschrijven en schrijvend is er - en hij weet niet waarom -  een vreemde gedachte die hem doet terugdenken aan een tekst die hij eens had opgetekend, toen ze - hoe jong of oud was hij - na hun overtocht naar Dover, overnacht hadden in ‘the Mermaid’ in Rye en hij, in de valavond, de parish church had bezocht en de tekst in the south transept window, had overgeschreven.

En het is nacht, maar in gedachten staat hij recht voor hen. ‘Hoort’, zegt hij, ‘wat geschreven staat in de glasramen van de parish church van Rye‘[1].

Jupiter – Comet – Moon – Sun – Milky way – Saturn

O ye angels of the Lord

 O ye fire and heat

  O ye lightnings and clouds

   O ye wheels

    O all ye beasts and cattle

O ye waters

 O ye winter and summer

  The earth

   O ye seas and floods

    O ye priests of the Lord

O ye shower and dew

 O ye ice and snow

  O ye mountains and hills

   O ye whales and all what live in the waters

    O ye children of men

O ye winds of God

 O ye nights and days

  O all ye green things upon the earth

   O all ye fowls of the air

    O ye holy and humble men of heart

Al wist hij niet hoe deze tekst te lezen noch hoe te ontcijferen, hij las staande de woorden luidop voor de vrienden, holy and humble men of heart, zoals hij hen noemen wilde en zoals hij wist dat ze waren.

Dit, in de eenzaamheid van de nacht, in zijn kamer, met de regen tegen het raam en de grote wind in de bomen. Momenten die hij koestert. 

17-12-2011, 13:19 geschreven door Ugo d'Oorde  

De wind is opgestoken, de regen is gekomen en terwijl bladeren voor het raam, lijk woorden door de lucht dwarrelen, heeft hij in een ruk, geschreven in zijn dagboek:

‘Het komt er op aan tijdens de dag, het hoofd vrij te houden om te doen wat moet gedaan, en tussendoor waar te nemen en bewust of onbewust binnen te dringen in de innerlijkheid der dingen om er het Onnoembare – in feite het Noembare dat niet te bepalen is - af te tasten. Daarna, de avond en een deel van de nacht vrij te hebben om te zeggen wat er van is.

Vele jaren heb ik aldus nodig gehad om een humus aan gedachten neer te schrijven, een humus waaruit ik nu kan putten om op te stijgen in woorden. Een verhaal te halen uit de dagen die waren en deze verhalen te sublimeren en op te tekenen als de uitkomst van vele kleine als grote, gebeurtenissen, onverwachte als verwachte, ingebeelde als reële die er alle op gericht waren dat ik hier vandaag, in dit ’red diary’ – ook het product van de omstandigheden - aan het schrijven ben om ergens uit te komen of niet uit te komen. Om woorden samen te brengen die sommigen - maar velen zullen het niet zijn - dan lezen zullen, wellicht niet met de aandacht en de inzet die ik er voor over had.

Dit is dan mijn stelregel, mijn toonaard, bezig zijn zoals ik bezig ben, of het leven dat ik leid naast mijn leven. Terwijl ik ook de woorden indachtig ben van een belangrijke uitgever in dit land over de publicatie van boeken, namelijk dat vandaag nog enkel ‘hapklare’ boeken worden gepubliceerd en dat er geen ruimte meer wordt gegeven aan het mijmeren en ik aldus ten volle bewust ben dat mijn ‘mijmeringen’ niet de minste kans maken de buitenlucht te zien.

Maar als ik dingen geschreven heb en nog schrijven zal die ik meende te mogen, te moeten schrijven, dan zullen ze - zelfs indien mijn manuscript terecht zou komen op een marktkraam aan de Sint-Jacobskerk - hun sporen hebben uitgestrooid, en zullen de gedachten die ik formuleerde, een eigen leven kennen, ongeacht of ze gepubliceerd werden of niet. Ze zullen de ruimte binnendringen en er zich verspreiden, zoals een parfum van rozen en lavendel, ze zullen opgevangen worden door anderen en hun werk doen, zoals het gebeurt sinds eeuwen.

Zeg ik, Ugo, dat mijn boek eigenlijk hier begint?

16-12-2011, 00:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat over deze Ugo die zich al heel lang in mij heeft genesteld en stilaan de bovenhand neemt over wat ik denk of schrijf of denk te schrijven. Die me in de hoek duwt als het op schrijven aankomt, die me achtervolgt en me, aanzet dingen te schrijven die me in de wolken duwen, de wolken van de geest. Telkens ik neerzit voor mijn dagboek is hij daar en neemt hij ongevraagd het commando over.

Hij overweldigt me. Hij loopt rond met de dwingende gedachte een boek te schrijven, een uit de hand gelopen boek, gevuld met mijmeringen van allerlei slag, terwijl niemand nog mijmeringen leest. Ondertussen heeft hij vandaag pagina’s volgeschreven in mijn red diary, een soort van inleiding op zijn boek: ‘De Adem van de Dagen’, wat een titel. Waarom niet ‘Fragmenten uit mijn Leven’ of simpelweg, ‘Leven met zijn Herinneringen’? En keer op keer als ik, neerzit wil hij dat ik mijn blogs op zij schuif om verder te kunnen werken aan dat fameuze boek van hem.

Een vreemde wereld. Uiteindelijk weet ik niet meer wie er mijn Blogs aan het schrijven is, ben ik het of is het Ugo die zich ook mengen gaat met wat ik  vermelden wil. Het kan dan ook, en ik verontschuldig me ervoor, dat de woorden van boek en blog in en over elkaar lopen; dat zijn invloed zodanig is dat er een vermenging van gedachten optreedt die ik niet wens, maar die me ontgaan is. In één woord, il me possède, hij dringt binnen tot in mijn blogs en als ik iets schrijven wil over de realiteit van vandaag verzet hij zich met man en macht.

Heeft hij gelijk of ongelijk, de vraag stelt zich niet en hij zal wel gelijk hebben, de realiteit is maar voor enkele dagen. Wat hij schrijft overbrugt de werkelijkheid, het zijn gedroogde bloemen en planten, stukjes wortel en brokjes erts op een plaat gekleefd en onder glas ingekaderd bewaard. Een stil leven dat leeft en voortdurend beweegt in zijn atomen en elektronen en deeltjes Higgs, zoals in het cesium-atoom à rato van negen miljard keer per seconde, het mag zelfs iets minder. En dit voor de eeuwigheid of dan toch tot alles opgelost wordt door de tijd, als dit ooit gebeuren zou.

En als jij, lezer, me de vraag stelt wie is het die schrijft, Karel of Ugo. Denk ik dat het Ugo is maar heel zeker ben ik niet, zelfs niet als ik voor de spiegel sta, maar misschien is Ugo de jeugd in mij die overbleef en moet ik hem, en de Grote Geest in en van het Universum, heel dankbaar zijn.

15-12-2011, 00:27 geschreven door Ugo d'Oorde  

Bladerend in de Sterrengids 2012[1] val ik op de definities van tijd, de seconde.

‘De eenheid van tijd. Sinds 1972 wordt in de sterrenkundige wereld de internationale Si-seconde (Si – Système Internationale d’Unités) gebruikt die in 1967 als volgt gedefinieerd is: 1 seconde = de tijdsduur van 9.192.631.770 periodes van electromagnetische straling overeenkomend met de overgang tussen twee hyperfijn-niveaus van de grondtoestand van het cesium 133 atoom.’

En wie het anders lezen wil, een tweede versie vond ik destijds – het zal begin de jaren tachtig geweest zijn - bij Hoimar von Ditfurth (1921-1987), in zijn ‘Children of the Universe’ de vertaling van zijn ‘Kinder des Weltalls’(1970):  

‘Before1965 a second was officially defined as 1/315.569.259.747 of a year. Since 1965 a second has equaled the time it takes a cesium atom to vibrate back and forth exactly 9.192.631.770.0 times. This is the official definition of the second issued by the International Union of Weights and Measures at a general conference held in Paris in 1964.’

Ik denk aan het grote wonder dat een atoom moet zijn. Ik denk aan een cesium-atoom hoewel ik me niet inbeelden kan, wat het vibreren of het trillen van een cesium-atoom wel betekent en evenmin hoe het aantal trillingen, meer dan negen miljard per seconde geteld kan worden.

Ik kan evenmin aanvaarden - en dit is het allerbelangrijkste - dat, gezien zijn structuur – maar is er wel een structuur - een atoom, om het even welke, of kleiner nog, het elektron of nog kleiner, het allerkleinste deeltje dat als Higg bekend staat en dat men zoeken blijft, het gevolg zou zijn van een toevalligheid, tot stand gekomen uit het niets, als de bouwsteen van het Heelal.

Wat een onvoorstelbare realiteit die beweegt om en in ons, uiteindelijk gedragen door de wereld van het atoom, door de trillingen van de particules in het atoom, of het woekerende, doch geordende leven in mij, onderhevig aan het woekerende, geordende leven in de natuur. Elektronen en nog onbepaalbare andere subatomaire deeltjes die wegschieten uit mijn lichaam en zich mengen met de massa particules omheen mij. Zodat alles in ons, ook Universum is. Onmiskenbaar ons lichaam deel van het materieel aspect van dit Universum en onze geest even onvermijdelijk bestaande uit die deeltjes Universum, even onvermijdelijk ermee en erin verweven.

1 seconde gelijk aan 9.192.631.770.0 trillingen van het cesium 133 atoom. Mens, waar ben je mee bezig?

14-12-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik lees in de Standaard van 12 december dat de Griekse, niet-bancaire bedrijven en particulieren, op één jaar tijd, 38 miljard €-deposito’s versluisd hebben naar andere, veiligere oorden.

Andere Piigs-landen – mooie, passende naam zolang  het geen ‘b’ erbij nemen en Pibigs wordt – hebben hen gevolgd, maar het is over de Grieken dat ik het wil hebben. Deze hadden even goed hun versluisde deposito’s, vrijwillig of, waaron niet, ertoe gedwongen, tendele of volledig, kunnen omzetten in lang Grieks overheidspapier, dan hadden wij, Euro-landen geen 5 of 8 miljard € aanvullende kredieten moeten toestaan aan Papandreou en consoorten, kredieten die wellicht nooit zullen terugbetaald worden.

Dit was een van mijn voorstellen om orde op zaken te stellen, dan toch voor een tijdje.

Een tweede voorstel was het waarborgen door de Euro-landen van alle in omloop zijnde overheidsobligaties. Dit alleen zou de intrestlast voor de probleemlanden, gevoelig hebben doen dalen en ook de banken zouden herademd hebben. Trouwens het is vandaag niet dat Van Rompuy en Barroso voor de dag moeten komen met hun begrotingsmechanismes, ze komen er mee te laat. Zodat we hen niet kunnen vrij pleiten. Hun waarborg zou dus maar zijn ter vergeving van hun zonden.

En drie, het is niet aan de ECB om op te treden in de markten door de aankoop van faliekante staatsbonds, het is niet aan de ECB om kredieten toe te staan aan de Eurolanden, Draghi weet het wel, en aub., laat die man zijn werk doen als voorzitter van de Europese Centrale Bank. Als Europa solidair wil zijn dan is het aan Europa om op te treden en niet aan de ECB. In die richting ook heb ik voorstellen gedaan.

Geschreven, noch door Karel Mortier, noch door Ugo d’Oorde – de Euro-problemen hangen hen de keel uit - maar door de ‘Prediker in de woestijn’.

13-12-2011, 05:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij gelooft in het bestaan van een spiritueel veld in de kosmos, waarin de geest in ons, na de dood heropgenomen wordt, hetzij als entiteit, hetzij totaal versplinterd. Hij heeft er maar een vaag begrip over maar hij is overtuigd dat de dood niet het laatste is. In dit geloof stelt hij zich de vraag of hij zich bij leven, gevoeld heeft als een braakliggend stuk grond ofwel of hij bij leven soms, het gevoel heeft gekend, al was het maar voor een fractie tijd, een kathedraal te zijn geweest?

Hij had niet gedacht hier op uit te komen, des te meer er een woord is van Hugo Claus dat de ronde deed over de kathedraal van Reims, waarvan Claus vond, zo vertelde Mulisch toch, dat de kathedraal moest gedynamiteerd worden. Heeft Claus, er ooit over nagedacht dat de kathedraal het hoogst kosmische bouwwerk is geweest dat de mens, die leefde, nadacht en werkte in de XIde, XIIde eeuw, heeft geconcipieerd en de durf en de kracht heeft gehad, zijn geloof zijn inspiratie zijnde,  zijn idee uit te bouwen.

Hijzelf zag de eerste kathedralen als gegrondvest in de aardstromen en opgetrokken tot in de geheime krachten omheen de aarde. De kathedraal fungeerde aldus als een athanor, de oven van de alchemist, om deze geheime onzichtbare krachten over te brengen op de mens die in de kathedraal zijn geestelijk heil zocht.

De wereld vergeve het hem indien hij de diverse elementen van de kathedraal verkeerd zou hebben geïnterpreteerd.

En wat is zijn geestelijk leven meer geweest dan het opvolgen van wat hij las bij anderen en te trachten er een eigen betekenis aan toe te voegen, steeds wachtende op het ‘terloopse’, zijnde het plots opduiken van een beeld, een gebeuren, en het impact ervan op zijn gedachtewereld.

Het is dit dat zijn levende bron is waaruit alles ontstaat nu hij met de jaren, meer toe gespitst is op het zijn, dan op het doen. het gevolg van het jarenlang bijhouden van een dagboek, waarbij het volstond het dagboek te openen, de pen te nemen en te schrijven. Over wat hij schrijven zou wist hij pas op het ogenblik dat hij de pen neerzette.

Hij ontkomt dus niet aan de boeken die hij gestapeld heeft. Niet dat er zovele boeken zijn – als hij zijn boekenkennis vergelijkt met deze van George Steiner, zelfs van Stefan Hertmans, dan is hij een ongeletterde - maar toch bezit hij er enkele die toereikend zijn om hem te helpen. En hij neemt zich voor, telkens hij iets zou ontlenen uit een of ander werk, het overgenomene te situeren, tenminste zo hij er zich bewust van is.

Zo is het beeld over de boom die in potentie aanwezig is in de zaadkorrel, herkomstig van Augustinus die door Fabre-d’Olivet wordt geciteerd en wel in verband met het in potentie, vóór de zevende dag, aanwezig zijn van hemel en aarde. Een toestand die Augustinus ook vergelijkt met de toestand van de zaadkorrel waarin aanwezig zijn: ‘de wortel en de stam, de kruin, de vruchten en de bladeren’.

Of ook nog bij Izthak Bentov, als deze schrijft dat zaad en boom dezelfde informatie bevatten, een ervan heeft de vorm in potentie de andere is er de manifestatie van.

Deze bronnen, Augustinus en Bentov, - en er zijn er vele andere - zijn deel van hem: hij kan ze aanhalen en aanvullen om beter nog het mysterieuze van de krachten van het Woord, in en over hem, te belichten. En als hij terugkeert naar wat Bentov zegt dat zaad en boom identieke informatie bevatten is dit dan niet het beeld, de zuivere metafoor voor Woord en Universum?

En elke dag verschijnen honderden boeken en, in allerlei tijdschriften essays en columns. Er worden zovele teksten geschreven, waarheden verkondigd, en waarheden herleid tot nieuwe waarheden. Onmogelijk alles bij te houden, de wereld ligt ermee bezaaid en elk zaaisel brengt nieuwe vruchten op, goede of minder goede. Wat doorkomt wordt, lijk de stukken van een puzzel naast elkaar gelegd en waar het kan in elkaar geschoven tot een soms totaal ander beeld.

Aldus is het landschap van de geest zoals dit van het Universum, een bewegend landschap. Vloeit alles in elkaar, gegevens in nieuwe gegevens of wat van de geest is getroffen door de schicht van een andere geest, of geest in geest tot een altijd verder schuivend tasten naar de waarheid, al heeft hij geen idee wat met waarheid bedoeld kan worden.

En als hem soms gevraagd wordt waar hij zo intens mee bezig is dan is zijn antwoord dat hij zoekende is naar een waarheid die enkel in het onzichtbare, het immateriële, die enkel in het domein van het metafysisch-transcendente kan gezocht worden en nergens anders. Waarmede hij bevestigt dat deze zoektocht, zijn verder leven vullen zal.

Hij wil dus zijn dagen beschieten met woorden die zijn zoektocht zullen bevolken. Hierbij helpe hem de bewegende, scheppende krachten die in alle geledingen van het omringende aanwezig zijn en die ook binnen in hem hun tentakels hebben vastgehecht.

12-12-2011, 04:02 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij dacht aan Zhivago vandaag die binnentreedt in de ruime werkkamer van Varykino en door het wijde raam geconfronteerd wordt met de oneindigheid van het landschap en neer zitten wil aan de grote schrijftafel om er het boek te schrijven waaraan hij zijn ganse leven werken zou.

Het moet een groot gevoel zijn een boek te schrijven, een boek te voelen groeien in zich en te zien groeien in de stapels pagina’s naast zich. Een boek over het leven, een boek over de kleine dingen van het leven, van wat het zaad van God kan zijn.

De boeken in zijn kamer vormen een gordijn dat hem afschermt van de wereld. Hij weet echter, en elke dag wordt hij ermee geconfronteerd, dat hij te weinig las en te weinig leefde opdat hij zich nog veiliger voelen zou in die wereld van boeken, die hij dan aanvullen zou met gebeurtenissen uit zijn jeugd, en kleuren met de echo’s uit zijn volwassenheid die zijn nu-wereld uitmaken.

Toch zijn er ook elementen die dieper zijn doorgedrongen en die hij afzonderlijk citeren wil, namelijk de Bijbel die hij na zijn ontmoeting met het werk van Velikovsky op een totaal andere wijze is gaan lezen, ook Lao Tseu, ook het evangelie van Thomas en andere werken nog, golfbewegingen op het watervlak, met licht gemengd.

Maar de vraag die hij zich stelt en blijft stellen is dit alles wel toereikend opdat hij iets te zeggen zou hebben dat meer is dan een herhalen van wat al opgetekend ligt. Want daar komt het op neer, iets te zeggen hebben dat méér is, iets waar anderen zich aan optrekken kunnen.

Zijn deze korte gedachten, verspreid onder Blog-vorm wel toereikend opdat hij iets zou gezegd hebben op een wijze en in een vorm die een opening biedt naar nieuwe horizonten.

11-12-2011, 00:14 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoog moeten we niet oplopen met de maatregelen die genomen werden op de Europese top van 8 december. Alsof de staatsuitgaven niet liefst altijd in evenwicht moeten zijn met de inkomsten. Alsof er niet zou moeten gestreefd worden naar een overschot in tijden van groei en economische welvaart om reserves aan te leggen voor de magere jaren die er kunnen opvolgen en waarin een budgettair deficit noodzakelijk kan geacht worden.

Maar wat hebben de vooropgestelde maatregelen te maken met de huidige problemen van Griekenland (Staatsschuld, 165% van BBP), van Italië (121%), van Ierland (109%), van België (94%). Zullen de genomen maatregelen ook maar iets wijzigen aan de op heden bestaande toestand?

Geblaat van schapen noem ik dit, hopende me te vergissen, maar wetende dat er andere, meer doeltreffende en meer ‘kostelijke’ maatregelen zullen genomen moeten worden.

Nu ik heb er mijn oordeel over gegeven, heb zelfs een geste gedaan om te zoeken naar andere maatregelen om uit het slop te geraken, Ik weet dat deze niet perfect zijn, maar ze zouden ingrijpende gevolgen hebben én voor de banken, én voor de koers van de staatsobligaties, én Signor Draghi die niet meer zou moeten lastig gevallen worden om tussen te komen - wat hij niet graag doet en terecht - op de markt van de ‘bedreigde’ overheidsfondsen.

De kostprijs van het gesuggereerde zal zeker lager liggen dan wat het kosten zou als we geconfronteerd zouden worden met een economische en financiële catastrofe.

Ondertussen wordt er al gedacht aan het oprichten van een E.M.F. (Europees I.M.F.) en van een European collective redemption fund.

Guy Verhofstadt en Philippe De Backer spreken zelfs van de oprichting van een Europees Schuldagenschap en een Europese obligatie markt[1] - waar ik het ook over had maar in andere bewoordingen - er wordt dus ook gedacht in de, voor mij althans, goede richting.


IK had nochtans gezworen niets meer te zeggen over de Euro - ik had aan een andere Blog gedacht - maar het is sterker dan mezelf, de resten van een beroepsmisvorming noemt men dit. 

10-12-2011, 00:35 geschreven door Ugo d'Oorde  

In het bos wist hij dat de bomen hem aankeken, dat ze voelden dat hij een boom-man was, iemand die hen waardeerde voor wat ze waren: beuken, eiken, dennen, berken. Wisten dat hij de geur kende van de aarde, de geur van rottende blaren in het kreupelhout, de geur van water en dat hij hun ganse cyclus volgde: openbarsten en bloeien, bevrucht worden en als vrucht een potentieel nieuw beginnen. En het licht vandaag zo teer, zo schraalblauw,  als geschrokken, doorheen de takken en de takken bewegend tegen elkaar, met kleine rukken, alsof het fezelen was in woorden. En zijn geest sprak tot de geest van de bomen.

Zo meende hij dat over over poëzie kon geschreven worden, dat deze begint daar waar het onnoembare begint; dat poëzie, dat kunst ontstaat bij wat verzwegen wordt. Het magische contact met het verbazende wordt een gesprek van inhoud tot begrijpen en we horen wat niet gezegd werd en we zien wat niet geschilderd staat.

En schrijft Okakura Kakuzo in dat eenvoudig, dun boekje: Le Livre du Thé[1].

’Onze geest is het doek waarop de kunstenaar zijn kleuren aanbrengt; de tinten zijn onze emoties en het clair-obscuur wordt gemaakt van onze vreugde, de schaduw van onze droefheid. En het kunstwerk groeit in ons en wij groeien in het kunstwerk.

Velen zullen dit boekje nooit lezen. Maar bij hem staat het tussen de boeken die hij koestert. Het verwijdert hem van hen die het niet lazen, althans wat deze aangehaalde zin over kunst betreft. En hij herhaalt dat hij in deze wereld een gerichtheid wil die positief is, en zin en betekenis moet geven aan zijn leven dat nu al lang genoeg een twijfelgeval is geweest. Hij weet ook dat creatief zijn een uitweg is voor de mens hier op aarde en dit is evenveel, zo niet meer, dan ‘ bemin je naaste als jezelf ‘, wat utopisch is.

Creatief zijn en je hart gebruiken in je omgang met anderen dit is het noodzakelijke en haalbare gebod voor ons, mens in wording.

09-12-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat over de Onbevlekte Ontvangenis, hoe is dit te begrijpen?

Ik consulteer le Dictionnaire de Théologie van l’Abbé Bergier, van 1792 weliswaar, maar wat waar was op theologisch gebied in de XVIIIde eeuw moet ook nog waar zijn op heden. Het is een tekst die ik al enkele malen heb opgezocht om er te lezen onder ‘Conception Immaculée de la Sainte Vierge’:

Le sentiment commun des Théologiens Catholiques est que la sainte Vierge Marie, Mère de Dieu, a été préservée du péché originel, lorsqu’elle a été conçue dans le sein de sa Mère.

Wat kan ik er meer over zeggen dan dat ik dacht dat Maria bevrucht was geweest, hetzij door de Engel Gabriel, hetzij door de Heilige Geest, maar heb nimmer gedacht aan haar vrij uitgaan van de erfzonde bij haar conceptie in de buik van haar moeder. 

Ik ga ook graag te rade bij Boris Pasternak die in zijn Dokter Zhivago onomwonden verklaart dat elke bevruchting een onbevlekte ontvangenis is. En dit wil ik ervan onthouden, het is vandaag het feest van alle vrouwen die kinderen hebben gebaard.

En wat ik op een vorige dag heb gezegd over de tekst uit het boek Wijsheid, die in de Mis van 8 december wordt gelezen, herhaal ik hier graag. Hij komt uit mijn missaal (Latijn-Frans) die ik voor 50 BF heb gekocht destijds, op de Sint-Jacobsmarkt:

Le Seigneur m’a possédée au commencement  de ses voies, avant de faire quoi que ce soit, dès le principe. J’ai été établie dès l’éternité, et dès les temps anciens, avant que la terre fut créée…

Er staat wel duidelijk ‘Dominus possedit me in initio viarum suarum, de Heer bezat me in het begin van zijn wegen… alvorens de aarde geschapen werd. En zegt mijn missaal: L’Eglise applique à Marie ce que Salomon dit de la Sagesse, la Vierge est la mère du Verbe qui est la Sagesse du Père.

Is er een mooiere tekst te lezen op 8 december?

En wie het verhaal van Maria lezen wil in de Koran kan dit vinden in Soerat XIX. Maar dit is voor later.

08-12-2011, 04:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij wil een leven dat positief gericht is. Dit is een absolute noodzaak wil hij de tijd die hem nog rest – als het nog jaren zijn des te beter - beleven op een wijze zoals hij het altijd heeft beoogd: creatief zijn, het werk van de geest. Creatief zijn is zijn binding met de eeuwigheid.

En de roep naar dit eeuwige dat we in ons dragen is de voedingsbodem voor ons bestaan: de creatieve krachten halen we uit de onverzadigbare creatieve eigenheid van het Universum dat ons omkleedt. Creatief zijn is een kosmische aangelegenheid.

*

Dat Frau Merkel niet akkoord gaat met de interventies van de ECB in de markt van de overheidsobligaties kan ik begrijpen, want wat gebeurt er op de vervaldag van de obligaties in de portefeuille van de ECB? Maar haar voorstel te komen tot de strenge toepassing van de 3% regel is wat zand strooien in de ogen van de niet-Europeërs.

Het is zoals de Belgen, waar Europa minstens het afschaffen van de index-regel verwachtte, verwachten de niet-Europeërs krachtige maatregelen die onmiddellijk ingaan, maatregelen die getuigen van creativiteit.

Met haar voorstel iets te doen voor wat de verre toekomst betreft, bewijst ze enkel haar onvermogen om iets te doen ter oplossing van de problemen, tot stand gekomen door de schuldencrisis van sommige landen van de Eurozone. En als ik er het verslag van de ING – zonder Euro 10% armer[1] - bij betrek dan zal er heel wat meer nodig zijn om te overtuigen.

Anderen dan Frau Merkel zullen moeten tonen dat ze creatief zijn.

07-12-2011, 08:02 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zal wellicht haar boek niet kopen maar toch verheugde het me van Marie Depussé te vernemen:

Qu’elle a écrit son livre comme pour laisser une trace. Une sorte de testament. L’éternité, on n’y peut rien, mais l’immortalité il faut s’en occuper.[1]

Heb hier niets aan toe te voegen, de eeuwigheid ligt open voor ons, maar aan de onsterfelijkheid kunnen we iets doen.

Ik schrijf mijn Blog omdat er nog iets overblijven zou van de persoon die ik geweest ben. Wat woorden die nog een tijdje gelezen zullen worden, wat tekeningen die nog wat aan de muren zullen blijven. Grotere illusies heb ik niet. Een boek de dag van vandaag heeft niet veel vooruitzichten, het wordt overspoeld door de massas boeken die er aankomen. Een normale vloed is nog geen onoverkomelijk iets, maar een stortvloed van boeken, zoals ik de indruk heb dat er nu nieuwe boeken op de markt verschijnen is een tsunami.

En toch, onsterfelijkheid is het deel van Les Mémoires d’Outre-tombe, van Ulysses, van de Divina Commedia, van Don Quichotte, en deze onsterfelijkheid valt terug op de schrijver van het werk. Al zal het wel nooit zijn hoofddoel geweest zijn, al schrijvende zal hij er toch aan gedacht hebben.

Ovidius was overtuigd van de onsterfelijkeid van zijn Metamorfosen die, wat er ook gebeuren mocht, voor eeuwig zijn naam zouden meenemen in de tijd. En Dante wist dat hij, op dat gebied, Ovidius zou overtreffen.

En als het niet is om den brode, waarom schrijven we, waarom zijn we bezeten door het schrijven, door het aaneenreigen van woorden die een betekenis dragen. Pogende al wat er ooit geschreven werd te overtreffen.

Elk schrijven is een betrachten om beter te doen, om ooit iets te zeggen wat nog nooit gezegd is geweest, iets na te laten voor de tijd dat voor jou alle boeken afgesloten zijn. Draai en keer het maar zoals je wilt, l’immortalité il faut s’en occuper.

06-12-2011, 14:32 geschreven door Ugo d'Oorde  

Tussen het pak LP’s dat teveel plaats innam – hij wil die verhuizen naar de zolder - tussen zijn boeken, Schubert’s opus 959, een pianosonate met Christoph Eichenbach, een LP die hij lange tijd geleden ten geschenke had gekregen van Guy O., een vriend, die op de cover ervan een dedicatie geschreven had: to the man with the esoteric talk.

Waarom Guy dit toen had geschreven wist hij niet, wellicht omdat hij over dingen sprak waar anderen het nooit over hadden. Maar het was naar aanleiding van een recital in de stad, met een Russische pianist waarvan hij zich de naam niet meer herinnerde. En zittend naast Guy, toen het andante kwam schoten plots zijn ogen vol tranen. Waarom wist hij niet, of wist hij maar al te goed want zo iets gebeurde maar al te vaak, maar toen hij even later de tranen wegveegde zag hij dat ook Guy, in een zelfde mate geroerd was geweest. Achteraf waren ze een glas gaan drinken in een bar - de plaats to be in die tijd, waar hij ooit een kort gesprek had gehad over ‘De val van Icarus’, het schilderij van Brueghel, met niemand minder dan Hugo Claus - en waar hij diezelfde avond of nacht geschaakt had met een jonge dame, een vriendin van Guy.

Het leven is een aaneenschakeling van kleine gebeurtenissen die grote gevolgen kunnen hebben, niet te voorziene gevolgen kunnen hebben en die schaakpartij had gevolgen want enkele tijd later bezocht hij met haar de floralieën en deelde hij met haar het bed.

Maar het was dit niet dat hij nu vertellen wou. Hij wou enkel zeggen dat je, op een bepaald ogenblik in je leven, op een bepaalde plaats, verkerend in een bepaalde emotionele toestand, een blik ontmoet, een lach, een mond om te kussen en dat je zes maand later, of een jaar later gehuwd bent met die blik en die lippen, voor het leven.

Dit gebeurde nu precies niet met die schakende dame, maar het gebeurt elke dag, elk ogenblik dat een huwelijk op deze wijze tot stand komt. Maar ook hierover vertelt hij niet verder. Maar je hebt je appartement in de stad, een klein ingesloten ding en op een dag, op een morgen neem je de trein naar de hoofdstad en op die trein heeft een reiziger voor jou, een dagblad achtergelaten op de plaats waar je gaat neerzitten en op het ogenblik dat je het opneemt valt je oog op een openbare verkoop van een oude hoeve in je geboortestreek en het gebeurt dat je zes maanden later eigenaar geworden bent van die hoeve én met een grote open haard én met een zware Luikse bollenkast, én met een schuur met ploeg en kar en wanmolen, zaken die de vorige eigenaar ter plaatse heeft achtergelaten.

En het gebeurt ook, en dit is misschien een achterlaten te veel geweest – of een ruggensteun van het lot - dat onderaan in die kast, juist boven de bollen waar de kast op steunt een vooruitstekende rand is, waarvan je op een dwaas ogenblik vaststelt dat het een schuif is, een geheime bergplaats, waar je tot je verbazing een boek ontdekt met zwart couvert en je leest: Fabre-d’Olivet, ‘La Langue Hébraïque restituée’, Delphica. L’Age d’Homme[1].

Er zijn boeken en boeken, en boeken over boeken maar die dag, staande voor die kast, heeft hij het boek geopend en is hij beginnen bladeren. En dit werd een ontmoeting, niet met een vriend of een vrouw maar een ontmoeting met een boek, een boek dat in zekere mate zijn leven veranderen zou in die zin dat het hem een andere kijk zou geven op het ontstaan van het Universum.

Hoe leest men een boek dat geen roman, geen levensverhaal is; hoe wordt men geleid doorheen een boek dat je overhoop haalt geschreven door een subtiele en sublieme geest, bijna tweehonderd jaar geleden.

En je leest het bereshit bara elohim, je leest het ‘in den beginne schiep God’, de eerste woorden van Genesis, van de eerste tien hoofdstukken van Genesis, ook nog de Kosmogonie van Mozes genaamd, in een totaal nieuwe vertaling uit het Hebreeuws.

Deze versie was intrigerend voor hem. Hij kon wel niet oordelen over de preciesheid van Fabres vertaling maar het verwonderde hem, in deze vertaling van het begin van de XIXde eeuw, elementen te vinden die dicht aansloten bij de Big Bang-theorie, en hem daarenboven steunde in zijn geloof dat alles uit het Woord herkomstig was.

Het was niet de vertaling als dusdanig die hem interesseerde maar wel de vraag die onvermijdelijk gesteld moet worden, wat was er vóór de Big Bang, wat was er vóór het ontstaan van het Universum?

Fabre-d’Olivet heeft geen nood aan een antwoord op deze vraag maar merkwaardig is wel dat we in zijn vertaling lezen dat het scheppingswerk zich in allereerste instantie situeerde in de geest van Elohim waarbij deze begint met het opmaken van een soort van blauwdruk van wat hij denkt te doen om dan, de ‘zevende dag’ en niet vroeger, uit te voeren wat hij gepland had.

Lezen we trouwens niet in de Willibrordus-bijbel: Op de zevende dag bracht God het werk dat hij verricht(!) had tot voltooiing.(Genesis 2, 2). Volgens Fabre d’Olivet – en later zou hij de bevestiging hiervan lezen bij Paul Nothomb - heeft Elohim ‘zes dagen’ lang over alles nagedacht en heeft hij de schepping pas de ‘zevende dag’ in gang gezet.

Gezien, maar dit voegt hij, Ugo, eraan toe, de schepping van het Universum nog steeds aan gang is, loopt deze zevende dag nog altijd door. Met dien verstande dat Elohim zich heeft teruggetrokken omdat, eens het startsein gegeven, elke tussenkomst van Hem, elke bijsturing van Hem, overbodig werd: het Alfa-punt van het Universum doorlopend in een lang gerekte evolutie naar het Omega-punt dat door Hem, in potentie al bereikt is.

Als Ugo zich de vraag stelt wat er was vóór de Big Bang dan is er maar een antwoord dat hij halen kan uit het werk van Fabre, dat er, van in den beginne een Universum in potentie was, zijnde de ‘blauwdruk’ van Elohim - zoals ook in potentie aanwezig zijn, de gebeurtenissen die zijn leven zullen uitmaken in de dagen die komen.

En hij weet deze visie bevestigd door Prigogine die in een interview verklaarde:

‘Pour moi, la transition entre le pré-univers et l’univers est avant tout un problème de passage du vide, qui contient déjà des particules en puissance, à des particules réelles’[2].

Of, de overgang tussen het pre-Universum en het Universum van nu, is voor alles, het probleem van de overgang van de leegte, die reeds potentiële deeltjes bevat, naar reële deeltjes.

Er zou dus, als hij Prigogine volgt geen schepping hebben plaatsgehad, enkel een overgang van een Universum in potentie, de blauwdruk van Elohim, - Prigogine noemt dit le vide(potentiel) - naar het reële Universum.

Hijzelf kan hierbij nog bedenken dat in een fractie van tijd vóór de Big Bang (die nog geen tijd was), onwrikbaar, alle verwevenheden, alle evolutieprocessen, alle wetten, onveranderbaar, in deze blauwdruk aanwezig waren en dat het Universum voor eens en voor altijd ontstaan moet zijn op het ogenblik van de bevruchting - of was het een zelf-bevruchting - waarbij het Woord, zich voor het eerst openlijk gemanifesteerd heeft.

Hoort dit nu wel thuis in het boek dat hij schrijven wil. Hij denkt het. Het verhaal maakt deel uit van zijn ‘ontdekkingen van boeken’ die hij gedaan heeft, van de spirituele, religieuze weg die hij bewandeld heeft, veel meer dan het verhaal van gebeurtenissen uit zijn leven. Zo ervaart hij het toch.

05-12-2011, 00:43 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn Blog van gisteren heeft niets gemeen met mijn Blog van vandaag. Het onderwerp van mijn Blog is telkens gelinkt aan het moment van het schrijven. Zo had ik de tekst van gisteren kunnen opschuiven naar vandaag, maar ik was niet in stemming om het te doen. Vandaag is het nodig dat gebeurt wat moet gebeuren, al had ik nooit verwacht dat ik ooit over de euro iets zou moeten schrijven.

En het is Bart Sturtewagen in de Standaard van 1 december die met de laatste paragraaf van zijn commentaar op de eurocrisis, me ertoe aanzet. Hij schrijft het volgende:

‘De bemiddelingsrol van Herman Van Rompuy, de voorzitter van de Europese Raad, wordt cruciaal. Duitsland, Frankrijk en Italië, samen met de Benelux de stichters van de Europese Unie, moeten een historische keuze voor Europa maken. Als ze hun kortzichtige nationale belangen niet kunnen opzijzetten, beleven we volgende week hier in Brussel het einde van de Europese droom.’

Dit lijkt me een zware uitspraak, alsof we toekomende week het einde van de euro zouden kunnen meemaken als de geapproprieerde maatregelen niet genomen, laat staan vooropgesteld worden.

De kern van Frau Merkel’s stelling wordt duidelijk samengevat door Antoine Verbij in zijn analyse in de Standaard van 2 december:

‘Geen kredieten van de Europese Centrale Bank (ECB), geen gemeenschappelijke obligaties, en vooral een strenge centrale controle van de nationale begrotingen der eurolanden’.

We kunnen er nog aan toevoegen dat ze de Openbare schuld van elk land terugdringen wil tot 60% van het BBP.

In mijn Blog van 27 november heb ik het probleem, zoals Merkel het ziet, van de gemeenschappelijke obligaties, de Eurobonds, omzeild. Hiervoor is het nodig, het optreden in de markt der overheidsfondsen, dat nu het werk is van de ECB, voortaan te vervangen door het Fonds, voorafgaandelijk omgevormd tot een Bank der Schulden. Dit, na de inbreng van een beginkapitaal door alle landen van de eurozone. En daarna zal deze Bank der Schulden, haar werkkapitaal aanvullen door de uitgifte van Eurobonds.

Het is de Bank der Schulden die tussenkomt in de markt der overheidsobligaties. Minderwaardige obligaties inkopen kan nooit de rol kan zijn van de ECB, dit is trouwens strijdig met elk principe van centrale bank.

Dit is een eerste stap, maar Europa kan niet ontkennen dat ze de zaak te laat heeft aangepakt. Het was voldoende geweten dat Griekenland niet te vertrouwen was en dat daarenboven tal van andere landen de slechte weg opgingen. De reactie van Europa echter kwam te laat. Met het nefaste gevolg van wegkwijnende overheidsobligaties voor de banken die hun rechtmatig en normaal gezond heil hadden gezocht in het beleggen in overheidsobligaties.

Schuldig verzuim dus vanwege de Europazone.

Het minste dat de Eurozone kan doen is de terugbetaling op de vervaldag van deze obligaties waarborgen en aldus te voorkomen dat de regeringen ‘omvallende banken’ zouden moeten bijspringen.

Voor welk bedrag zal de Bank der Schulden moeten tussenkomen om de borg van de Eurozone te honoreren. Ik vermoed niet dat dit het bedrag, ooit voorzien voor het Fonds overschrijden zal.

Twee maatrgelen kunnen hier toe bijdragen. Het inschrijven van elke tussenkomst van de Bank der Sculden in een Grootboek van de schulden (beschamend voor de politici) en, de ingezetenen van die landen die hulp hebben gevraagd dwingen in te schrijven op overheidsfondsen van hun land ( cfr Lening Leterme in België), à rato van een bepaald percentage van de bestaande depositos van hun ingezetenen.

Ik heb dit uiteengezet in mijn vorige bloggen en geresumeerd in mijn Blog van 27 november. Ik hoef deze hier niet te herhalen, wel de laatste zin van Bart Sturtewagen:

Als ze hun kortzichtige nationale belangen niet kunnen opzijzetten, beleven we volgende week hier in Brussel het einde van de Europese droom.

Om te ontsnappen én aan de teleurgang van de euro, én een devaluatie te vermijden van 15%, wie stuurt mijn Blog tijdig door aan de Voorzitter van de Europese Raad, Herman Van Rompuy; of is wat ik vooropstel totale nonsens?

*

Hij schreef deze Blog met op de achtergrond Schubert, en gekomen bij het Andante had hij gestopt met schrijven en werd hij plots zo gegrepen door de muziek dat zijn ogen vol tranen kwamen. Hij kende deze melodie van vroeger, van een bepaald moment in zijn leven, maar hij kon dat moment niet teruggrijpen. Op het einde hoorde hij dat het sonate nr 969 was en dat Schubert deze muziek geschreven had in 1828, het jaar van zijn dood, hij was toen 31 jaar oud.

31 jaar, en in dit andante, zijn ganse leven opgetekend, alle energie die hem nog restte samengebald met al wat geweest was, of de compensatie voor de jaren die hem door de dood zouden ontnomen worden. In één woord, de sublimatie van alle nog in potentie in hem aanwezige krachten, in dat grote ogenblik van genade, opgetekend in de vorm van een pianosonate.

Het was hem duidelijk, zijn verhaal over de redding van de Euro was nonsens.

04-12-2011, 07:21 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elegie 

Haar hand had een takje dwergvarens geplukt uit de muur omheen het kerkhof. ‘Om te drogen in een oud boek’, zegde ze, haar blote voeten in het warme zand, haar lippen paarlemoer van licht.

Al lang al wou hij haar vertellen van Paolo en Francesca, van ‘hij die nooit van mij nog scheiden zal’, maar de wind wist het, het takje varens wist het en woorden waren zoals zo dikwijls overbodig.

‘Waarom een oud boek?’ vroeg hij.

‘Een oud boek zijn oude woorden op oud papier’, zegde ze. ‘Uit respect voor de schrijver van het boek, voor wat nog kleeft van de geest van hem in het boek, de geest van hem die ik bekleden wil met de sporen van de varens. Nieuw leven geven’, zegde ze, ‘bevruchten’, zegde ze. 

Ze liepen in het mulle zand naast het korenveld. Hij hield haar sandalen. Hij zag van vele zaken de voor getrokken in het korenveld. Hij zag de wolken over wolken schuiven, de leeuwerik stijgen, hoger dan van al die jaren dat hij leeuweriken zingend stijgen zag.

Hij haar toen binnendroeg, tussen wolken stuifmeel hij haar binnendroeg, haar jonge borsten aan zijn hart, hoe licht ze was, hoe ontvankelijk toen, lijk de aarde van hier die zijn jeugd was.

Vanmorgen, komende uit zijn droom, dacht hij het geruis van de korenhalmen nog te horen en het was hierover dat hij schrijven wou. Al had het weinig zin terug te gaan naar dit preciese ene gebeuren dat ooit was, of misschien niet was, of in gedachten dat het was.

03-12-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde