xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Elke avond voor ik inslaap zoek ik in mijn verbeelden naar elementen voor mijn ‘Adem van de Dagen’. Het boek dat ik droom te schrijven terwijl ik aan mijn Blog werk. En ik wil een boek – en hier overschat ik me wellicht - dat even goed in de hand zou liggen als Houellebecq’s ‘ La Carte et le Territoire’, en daarenboven even leesbaar. Voor minder doe ik het niet.

En ik val bij het schrijven, telkens terug op een landgoed gelegen in S. Een oude hoeve met de toren boven de inrijpoort, wat schuur en wat stallingen, het enige dat nog overbleef van een vroeger kasteel, half verborgen in een verwaarloosd park, omgeven door een slotgracht. Mijn droom is lange tijd geweest het landgoed te kunnen kopen en het terug bewoonbaar te maken. Maar het dan niet te omringen met een tweemeterhoge omheining zoals Houellebecq het deed. Neen, ik droomde het park open en bloot met als bescherming de brede slotgracht die ik zou laten uitdiepen om het brakke water weg te nemen en te vervangen door een heldere en klare waterspiegel voor de bomen er rond.

Dit waren dromen, wat wel mag als je jong bent, en laat ons, voor eenmaal, toch aanvaarden dat dromen ook nog mag als je oud geworden bent. Al is er een verschil qua realiseerbaarheid.

Maar het domein met verwilderd park werd verkocht en de hoeve met toren gerestaureerd. Het geheel werd volledig omheind en de natuur heeft zijn werk gedaan, de omheining is begroeid met klimop en al wat nog zichtbaar is zijn de bomen.

Het gebeurt nog dat ik er ga wandelen, soms met mijn broer Georges voor wie het landgoed een even grote fascinatie was, al heeft hij me het nooit verteld. Binnen het park en ver van de hoeve verwijderd was er, en is er nog steeds, een elegant prieeltje, het enige dat er toch nog resteert van het vroegere kasteel, maar hiervan is niets meer te zien als men op de goede plaats geen opening vindt in de klimophaag.

Dit klein sierlijk wit ding onder de reuzen van bomen, heeft een geschiedenis. In mijn verre jeugd was ik ooit eens over de uitgedroogde gracht doorgedrongen tot de muren ervan en toen ik doorheen het raampje naar binnen keek, ik in de donkere groot open ogen keek van een vrouw met verwarde haren en een man, naakt over haar gebogen, zodat ik een schreeuw liet en hals over kop weggelopen ben, tot in moeders armen. Maar dat is lang geleden al. Te lang opdat ik mijn schreeuw van toen nog horen zou als ik er langs kom.

Maar een droom van een woning is de hoeve gebleven. Ik heb er zelfs een wand vol met boeken en een sofa met deken, voor de open haard.