xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Il fut un temps dat ik tekende, wat het was dat ik op papier zette heeft geen belang meer, maar ik tekende en maakte etsen van 6cm op 9cm. En het gebeurde dat ik deze, rond de jaarwisseling stuurde aan vrienden en kennissen. Of ze zich rekenschap gaven van de moeite dat het me kostte weet ik niet, maar het vergde een grote inzet, eerst de tekening - waarvan de kleine dingen uit de natuur het onderwerp waren - op een met lak bestreken koperen plaat, daarna het ineten van de plaat in een bad van ijzerperchloride, het reinigen, het ininkten, en het afdrukken. Avonden lang tot ik er een bepaald aantal dezelfde had. Daarnaast waren er grote potloodtekeningen op wit Steinerpapier en eens heb ik een jaar lang gewerkt aan een tekening de grootte van mijn tekentafel. Toen ze af was werd ze ingekaderd en opgehangen. Vandaag is het wit papier  ontkleurd, verschenen, wat storend overkomt. Ze is gemaakt met naaldfijne, 0,3mm zwarte mines de crayon, van hardheid 2 tot 5.

Het is een verhaal in mossen en in planten die zijn of konden zijn, in fossielen en schelpen, in mogelijke en onmogelijke dingen, één grote vermenging van al wat is en niet is. Mijn verbeelden was groot in die tijd, te groot. Soms komt het geheel over als een onderzee-landschap, soms als een veelheid van vormen en structuren die het lezen ervan heel moeilijk maakt.

De tekening hangt op in de eetkamer maar niemand kijkt ernaar, niemand zegt er ook maar één woord over. Maar als ik er vandaag over schrijf dan is het omdat ik vandaag weet dat ik nooit had moeten stoppen met tekenen. Maar het schrijven heeft op een gegeven ogenblik de bovenhand genomen, met een pover resultaat als uitslag, want weinigen ook spreken over die Blogs van mij.

Het zij zo, ik zegde het onlangs nog, ik ben een vreemde man.