xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Kerstavond vroeger.

Voor Patricia, Gisèle, Ann, Catherine,

Voor Christophe, Stéphane, Anthony, Rita, Katiana, Gwendolyne,

Voor Lisa, Arnoud, Margot,
Voor Kim,

Voor Alexia,

Wel ja wat was er vroeger bij moeder en vader op kerstavond, was het iets om naar uit te kijken, een speciaal maal, een kerstboom misschien, kaarslicht op de tafel, een kerstkribbe uitgestald?

Heel veel zal het wel niet geweest zijn, hoogstens een wafelenbak, maar zeker ben ik ook niet.

Wat ik wel weet is dat we de avond doorbrachten de voeten op de zijkanten van de Leuvense stoof. En ook dat er regelmatig groepen kinderen langs kwamen om een kerstliedje ‘van de herdertjes lagen bij nachte’ te zingen voor de deur, allen hetzelfde liedje, die dan iets kregen van moeder. Ik vermoed dat ik er ook eens op uitgetrokken ben om bij de geburen van deur tot deur te gaan, met zo iets als een ster, hoog op een stok, een ster die kon draaien.

Een jaar was mijn oom Alfons die in Frankrijk woonde, afgekomen en ik herinner mij dat hij een muntstuk van tien centimes of was het een kwartje te warmen legde op de buis van de stoof en het muntstuk dan op een schaaltje duwde om het dan in de hand van de zanger te laten vallen. Ik vond dat het helemaal niet paste, maar hij had er plezier in en niemand durfde het aan hem enig verwijt te doen.

Dit is het enige beeld dat me met zekerheid overblijft van die kerstavonden van toen. Meer zal er niet geweest zijn in de tweede helft van de jaren dertig bij moeder en vader. Alles was eenvoud, geen telefoon, geen radio, geen auto’s in de straat, hoogstens de moto van oom Egile, politieagent in Brussel, de keren dat hij ons bezocht met tante Marie.

Maar voor de rest denk ik dat er niet veel gevierd werd in de huiskring. Het grote gebeuren vond pas de volgende dag plaats, op kerstdag zelf, naar de mis met moeder, de lange weg naar de kerk, door de bittere kou en na de mis, even binnen bij grootmoeder, die naar mijn blote knieën keek en ‘Och arme mijn ventje en zo koud!’.

En vandaag, moeder en vader overleden, een broer te vroeg gestorven, een andere broer, Georges, nog heel goed te been, hij is wel zeven jaar jonger, en ik, een van de oudste – maar niet ‘de’ oudste - van de familie die overbijft van een grote stam langs moeders zijde.

Welk gevoel geeft het me, een vreemd gevoel geloof me, en toch niet denken dat ik de eerste zal of kan zijn om te gaan, hoewel er vele tekenen op komst zijn. Wat een lef ik heb. 

En nu wat op kerstavond na het maal? Naast het klavier van mijn laptop liggen heel wat boeken: de Sterrengids 2011, ‘The strange Theory of Light and Matter’ van Richard P. Feynman, ‘De Mobilisatie van Arcadia’ van Stefan Hertmans, ‘Stendhal et le Tarot’ van Pierre Aimé Bergher, naast een stapel krantenknipsels. Wanneer lees ik dit allemaal als ik wil werken én aan mijn blog én aan mijn boek én mijn Dante wil herschrijven, én graag het middagmaal wil koken voor mijn echtgenote (die haar rechterpols in het gips heeft na een val over het tapijt) en soms een taart bakken, of airelles met appelen klaar maken of nog tal van andere dingen. Heb zelfs geen tijd om even uit te rusten.

I’m a very strange man with strange ideas, and in love with words, all kind of words. Words are a drug for me, they keep me going, they are the only strength I still have. The spirit I put in them and love, is all that is left in me. Life is a great thing. La vie est une grande chose.

Ik denk ook aan het beeld van deze namiddag, of was het gisteren, of eergisteren?. Aan het groepje kinderen op het scherm van BBC four. Vele rassen van kinderen die zich allengs zullen vermengen, in elkaar zullen overgaan na drie, vier, vijf generaties om één ras te vormen. Het proces is al begonnen en is niet meer te stuiten. Wat me zorgen baart is de vermenging van de namen van God.

Misschien zou het voor ons allen beter zijn indien we geloven zouden in wat Raimundo Panikkar[1] noemt the cosmotheandric principle waarbij Kosmos, God en Mens - Cosmos, Theos en Anthropos -, een nieuwe Drievuldigheid vormen, een nieuwe zich bundelende, zich osmoserende eenheid. David Steindle-Rast voegt eraan toe:  All three belong together. That is the basis for what we call the new paradigm in theology.

Het fenomenale is, dat dit cosmotheandric principle steunt op, en gedragen wordt door de mens, door de denkende, creërende mens. Zonder zijn aanwezigheid, zonder zijn getuigenis, zijn de begrippen God en Universum van een schrijnende eenzaamheid.

Nooit echt een traditie geweest bij ons....

Jammer, want als ik terugdenk aan de kerst die we samen hebben gevierd in zwitserland kan ik toch zeggen dat het een van de betere was die ik heb gevierd.

Het was niets spectaculair, "enkel" eten maar ooh zo gezellig!!

Hopelijk kunnen we dit nog eens overdoen!

24-12-2011, 16:24 geschreven door anthony