xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het is goed een echtgenote te hebben die je werken laat, die begrip toont als je voortdurend bezig bent met zaken waar zij niet zo denderend veel interesse voor heeft, als je boeken leest, programma’s volgt die haar minder belangrijk toeschijnen. Haar begrip brengt me heel dicht tot haar, we zijn een team in tal van aangelegenheden, wat een huiselijke sfeer schept, al leven we geestelijk in een verschillende wereld.

Zij heeft een medische vorming en leeft in die wereld. Ik heb mijn economisch-financiële vorming lange tijd terug afgelegd en ben overgeheld naar literatuur, naar elke uiting van kunst – ik wou dat het kunst was dat ik bedrijf – overgeheld naar het schrijven en het maken van wat tekeningen, een hand groot.

Zo gaan onze dagen in peis en harmonie. Het stemt me mild tegenover het leven, tegenover de wereld, al weet ik er maar van wat ik zie op tv of lees in de dagbladen. Het raakt me soms heel erg, en dan val ik uit. Het raakt me soms minder.

Mijn Blog is niet huiselijk, hij vergt heel wat van mij, meer dan me lief is, maar Blogs brengen mensen samen, mensen die je dan kent via hun Blog, mensen waaraan je denkt als je neer zit om je Blog te schrijven en ook tussendoor.

Nog iets, soms schrijf ik Blog en soms blog. Als ik een ‘B’ gebruik en niet een ‘b’, dan is het omdat een blog iets magisch heeft, een band met anderen die ik nu en dan bezoek en ga lezen. En dan nog, het jaareinde maakt me heel gevoelig en dromerig. Ja, dromerig op mijn ouderdom.