xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ik zal wellicht haar boek niet kopen maar toch verheugde het me van Marie Depussé te vernemen:

Qu’elle a écrit son livre comme pour laisser une trace. Une sorte de testament. L’éternité, on n’y peut rien, mais l’immortalité il faut s’en occuper.[1]

Heb hier niets aan toe te voegen, de eeuwigheid ligt open voor ons, maar aan de onsterfelijkheid kunnen we iets doen.

Ik schrijf mijn Blog omdat er nog iets overblijven zou van de persoon die ik geweest ben. Wat woorden die nog een tijdje gelezen zullen worden, wat tekeningen die nog wat aan de muren zullen blijven. Grotere illusies heb ik niet. Een boek de dag van vandaag heeft niet veel vooruitzichten, het wordt overspoeld door de massas boeken die er aankomen. Een normale vloed is nog geen onoverkomelijk iets, maar een stortvloed van boeken, zoals ik de indruk heb dat er nu nieuwe boeken op de markt verschijnen is een tsunami.

En toch, onsterfelijkheid is het deel van Les Mémoires d’Outre-tombe, van Ulysses, van de Divina Commedia, van Don Quichotte, en deze onsterfelijkheid valt terug op de schrijver van het werk. Al zal het wel nooit zijn hoofddoel geweest zijn, al schrijvende zal hij er toch aan gedacht hebben.

Ovidius was overtuigd van de onsterfelijkeid van zijn Metamorfosen die, wat er ook gebeuren mocht, voor eeuwig zijn naam zouden meenemen in de tijd. En Dante wist dat hij, op dat gebied, Ovidius zou overtreffen.

En als het niet is om den brode, waarom schrijven we, waarom zijn we bezeten door het schrijven, door het aaneenreigen van woorden die een betekenis dragen. Pogende al wat er ooit geschreven werd te overtreffen.

Elk schrijven is een betrachten om beter te doen, om ooit iets te zeggen wat nog nooit gezegd is geweest, iets na te laten voor de tijd dat voor jou alle boeken afgesloten zijn. Draai en keer het maar zoals je wilt, l’immortalité il faut s’en occuper.