xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

In het bos wist hij dat de bomen hem aankeken, dat ze voelden dat hij een boom-man was, iemand die hen waardeerde voor wat ze waren: beuken, eiken, dennen, berken. Wisten dat hij de geur kende van de aarde, de geur van rottende blaren in het kreupelhout, de geur van water en dat hij hun ganse cyclus volgde: openbarsten en bloeien, bevrucht worden en als vrucht een potentieel nieuw beginnen. En het licht vandaag zo teer, zo schraalblauw,  als geschrokken, doorheen de takken en de takken bewegend tegen elkaar, met kleine rukken, alsof het fezelen was in woorden. En zijn geest sprak tot de geest van de bomen.

Zo meende hij dat over over poëzie kon geschreven worden, dat deze begint daar waar het onnoembare begint; dat poëzie, dat kunst ontstaat bij wat verzwegen wordt. Het magische contact met het verbazende wordt een gesprek van inhoud tot begrijpen en we horen wat niet gezegd werd en we zien wat niet geschilderd staat.

En schrijft Okakura Kakuzo in dat eenvoudig, dun boekje: Le Livre du Thé[1].

’Onze geest is het doek waarop de kunstenaar zijn kleuren aanbrengt; de tinten zijn onze emoties en het clair-obscuur wordt gemaakt van onze vreugde, de schaduw van onze droefheid. En het kunstwerk groeit in ons en wij groeien in het kunstwerk.

Velen zullen dit boekje nooit lezen. Maar bij hem staat het tussen de boeken die hij koestert. Het verwijdert hem van hen die het niet lazen, althans wat deze aangehaalde zin over kunst betreft. En hij herhaalt dat hij in deze wereld een gerichtheid wil die positief is, en zin en betekenis moet geven aan zijn leven dat nu al lang genoeg een twijfelgeval is geweest. Hij weet ook dat creatief zijn een uitweg is voor de mens hier op aarde en dit is evenveel, zo niet meer, dan ‘ bemin je naaste als jezelf ‘, wat utopisch is.

Creatief zijn en je hart gebruiken in je omgang met anderen dit is het noodzakelijke en haalbare gebod voor ons, mens in wording.