In het bos wist hij dat de bomen hem aankeken, dat ze voelden dat hij een boom-man was, iemand die hen waardeerde voor wat ze waren: beuken, eiken, dennen, berken. Wisten dat hij de geur kende van de aarde, de geur van rottende blaren in het kreupelhout, de geur van water en dat hij hun ganse cyclus volgde: openbarsten en bloeien, bevrucht worden en als vrucht een potentieel nieuw beginnen. En het licht vandaag zo teer, zo schraalblauw,  als geschrokken, doorheen de takken en de takken bewegend tegen elkaar, met kleine rukken, alsof het fezelen was in woorden. En zijn geest sprak tot de geest van de bomen.

Zo meende hij dat over over poëzie kon geschreven worden, dat deze begint daar waar het onnoembare begint; dat poëzie, dat kunst ontstaat bij wat verzwegen wordt. Het magische contact met het verbazende wordt een gesprek van inhoud tot begrijpen en we horen wat niet gezegd werd en we zien wat niet geschilderd staat.

En schrijft Okakura Kakuzo in dat eenvoudig, dun boekje: Le Livre du Thé[1].

’Onze geest is het doek waarop de kunstenaar zijn kleuren aanbrengt; de tinten zijn onze emoties en het clair-obscuur wordt gemaakt van onze vreugde, de schaduw van onze droefheid. En het kunstwerk groeit in ons en wij groeien in het kunstwerk.

Velen zullen dit boekje nooit lezen. Maar bij hem staat het tussen de boeken die hij koestert. Het verwijdert hem van hen die het niet lazen, althans wat deze aangehaalde zin over kunst betreft. En hij herhaalt dat hij in deze wereld een gerichtheid wil die positief is, en zin en betekenis moet geven aan zijn leven dat nu al lang genoeg een twijfelgeval is geweest. Hij weet ook dat creatief zijn een uitweg is voor de mens hier op aarde en dit is evenveel, zo niet meer, dan ‘ bemin je naaste als jezelf ‘, wat utopisch is.

Creatief zijn en je hart gebruiken in je omgang met anderen dit is het noodzakelijke en haalbare gebod voor ons, mens in wording.

09-12-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat over de Onbevlekte Ontvangenis, hoe is dit te begrijpen?

Ik consulteer le Dictionnaire de Théologie van l’Abbé Bergier, van 1792 weliswaar, maar wat waar was op theologisch gebied in de XVIIIde eeuw moet ook nog waar zijn op heden. Het is een tekst die ik al enkele malen heb opgezocht om er te lezen onder ‘Conception Immaculée de la Sainte Vierge’:

Le sentiment commun des Théologiens Catholiques est que la sainte Vierge Marie, Mère de Dieu, a été préservée du péché originel, lorsqu’elle a été conçue dans le sein de sa Mère.

Wat kan ik er meer over zeggen dan dat ik dacht dat Maria bevrucht was geweest, hetzij door de Engel Gabriel, hetzij door de Heilige Geest, maar heb nimmer gedacht aan haar vrij uitgaan van de erfzonde bij haar conceptie in de buik van haar moeder. 

Ik ga ook graag te rade bij Boris Pasternak die in zijn Dokter Zhivago onomwonden verklaart dat elke bevruchting een onbevlekte ontvangenis is. En dit wil ik ervan onthouden, het is vandaag het feest van alle vrouwen die kinderen hebben gebaard.

En wat ik op een vorige dag heb gezegd over de tekst uit het boek Wijsheid, die in de Mis van 8 december wordt gelezen, herhaal ik hier graag. Hij komt uit mijn missaal (Latijn-Frans) die ik voor 50 BF heb gekocht destijds, op de Sint-Jacobsmarkt:

Le Seigneur m’a possédée au commencement  de ses voies, avant de faire quoi que ce soit, dès le principe. J’ai été établie dès l’éternité, et dès les temps anciens, avant que la terre fut créée…

Er staat wel duidelijk ‘Dominus possedit me in initio viarum suarum, de Heer bezat me in het begin van zijn wegen… alvorens de aarde geschapen werd. En zegt mijn missaal: L’Eglise applique à Marie ce que Salomon dit de la Sagesse, la Vierge est la mère du Verbe qui est la Sagesse du Père.

Is er een mooiere tekst te lezen op 8 december?

En wie het verhaal van Maria lezen wil in de Koran kan dit vinden in Soerat XIX. Maar dit is voor later.

08-12-2011, 04:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij wil een leven dat positief gericht is. Dit is een absolute noodzaak wil hij de tijd die hem nog rest – als het nog jaren zijn des te beter - beleven op een wijze zoals hij het altijd heeft beoogd: creatief zijn, het werk van de geest. Creatief zijn is zijn binding met de eeuwigheid.

En de roep naar dit eeuwige dat we in ons dragen is de voedingsbodem voor ons bestaan: de creatieve krachten halen we uit de onverzadigbare creatieve eigenheid van het Universum dat ons omkleedt. Creatief zijn is een kosmische aangelegenheid.

*

Dat Frau Merkel niet akkoord gaat met de interventies van de ECB in de markt van de overheidsobligaties kan ik begrijpen, want wat gebeurt er op de vervaldag van de obligaties in de portefeuille van de ECB? Maar haar voorstel te komen tot de strenge toepassing van de 3% regel is wat zand strooien in de ogen van de niet-Europeërs.

Het is zoals de Belgen, waar Europa minstens het afschaffen van de index-regel verwachtte, verwachten de niet-Europeërs krachtige maatregelen die onmiddellijk ingaan, maatregelen die getuigen van creativiteit.

Met haar voorstel iets te doen voor wat de verre toekomst betreft, bewijst ze enkel haar onvermogen om iets te doen ter oplossing van de problemen, tot stand gekomen door de schuldencrisis van sommige landen van de Eurozone. En als ik er het verslag van de ING – zonder Euro 10% armer[1] - bij betrek dan zal er heel wat meer nodig zijn om te overtuigen.

Anderen dan Frau Merkel zullen moeten tonen dat ze creatief zijn.

07-12-2011, 08:02 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zal wellicht haar boek niet kopen maar toch verheugde het me van Marie Depussé te vernemen:

Qu’elle a écrit son livre comme pour laisser une trace. Une sorte de testament. L’éternité, on n’y peut rien, mais l’immortalité il faut s’en occuper.[1]

Heb hier niets aan toe te voegen, de eeuwigheid ligt open voor ons, maar aan de onsterfelijkheid kunnen we iets doen.

Ik schrijf mijn Blog omdat er nog iets overblijven zou van de persoon die ik geweest ben. Wat woorden die nog een tijdje gelezen zullen worden, wat tekeningen die nog wat aan de muren zullen blijven. Grotere illusies heb ik niet. Een boek de dag van vandaag heeft niet veel vooruitzichten, het wordt overspoeld door de massas boeken die er aankomen. Een normale vloed is nog geen onoverkomelijk iets, maar een stortvloed van boeken, zoals ik de indruk heb dat er nu nieuwe boeken op de markt verschijnen is een tsunami.

En toch, onsterfelijkheid is het deel van Les Mémoires d’Outre-tombe, van Ulysses, van de Divina Commedia, van Don Quichotte, en deze onsterfelijkheid valt terug op de schrijver van het werk. Al zal het wel nooit zijn hoofddoel geweest zijn, al schrijvende zal hij er toch aan gedacht hebben.

Ovidius was overtuigd van de onsterfelijkeid van zijn Metamorfosen die, wat er ook gebeuren mocht, voor eeuwig zijn naam zouden meenemen in de tijd. En Dante wist dat hij, op dat gebied, Ovidius zou overtreffen.

En als het niet is om den brode, waarom schrijven we, waarom zijn we bezeten door het schrijven, door het aaneenreigen van woorden die een betekenis dragen. Pogende al wat er ooit geschreven werd te overtreffen.

Elk schrijven is een betrachten om beter te doen, om ooit iets te zeggen wat nog nooit gezegd is geweest, iets na te laten voor de tijd dat voor jou alle boeken afgesloten zijn. Draai en keer het maar zoals je wilt, l’immortalité il faut s’en occuper.

06-12-2011, 14:32 geschreven door Ugo d'Oorde  

Tussen het pak LP’s dat teveel plaats innam – hij wil die verhuizen naar de zolder - tussen zijn boeken, Schubert’s opus 959, een pianosonate met Christoph Eichenbach, een LP die hij lange tijd geleden ten geschenke had gekregen van Guy O., een vriend, die op de cover ervan een dedicatie geschreven had: to the man with the esoteric talk.

Waarom Guy dit toen had geschreven wist hij niet, wellicht omdat hij over dingen sprak waar anderen het nooit over hadden. Maar het was naar aanleiding van een recital in de stad, met een Russische pianist waarvan hij zich de naam niet meer herinnerde. En zittend naast Guy, toen het andante kwam schoten plots zijn ogen vol tranen. Waarom wist hij niet, of wist hij maar al te goed want zo iets gebeurde maar al te vaak, maar toen hij even later de tranen wegveegde zag hij dat ook Guy, in een zelfde mate geroerd was geweest. Achteraf waren ze een glas gaan drinken in een bar - de plaats to be in die tijd, waar hij ooit een kort gesprek had gehad over ‘De val van Icarus’, het schilderij van Brueghel, met niemand minder dan Hugo Claus - en waar hij diezelfde avond of nacht geschaakt had met een jonge dame, een vriendin van Guy.

Het leven is een aaneenschakeling van kleine gebeurtenissen die grote gevolgen kunnen hebben, niet te voorziene gevolgen kunnen hebben en die schaakpartij had gevolgen want enkele tijd later bezocht hij met haar de floralieën en deelde hij met haar het bed.

Maar het was dit niet dat hij nu vertellen wou. Hij wou enkel zeggen dat je, op een bepaald ogenblik in je leven, op een bepaalde plaats, verkerend in een bepaalde emotionele toestand, een blik ontmoet, een lach, een mond om te kussen en dat je zes maand later, of een jaar later gehuwd bent met die blik en die lippen, voor het leven.

Dit gebeurde nu precies niet met die schakende dame, maar het gebeurt elke dag, elk ogenblik dat een huwelijk op deze wijze tot stand komt. Maar ook hierover vertelt hij niet verder. Maar je hebt je appartement in de stad, een klein ingesloten ding en op een dag, op een morgen neem je de trein naar de hoofdstad en op die trein heeft een reiziger voor jou, een dagblad achtergelaten op de plaats waar je gaat neerzitten en op het ogenblik dat je het opneemt valt je oog op een openbare verkoop van een oude hoeve in je geboortestreek en het gebeurt dat je zes maanden later eigenaar geworden bent van die hoeve én met een grote open haard én met een zware Luikse bollenkast, én met een schuur met ploeg en kar en wanmolen, zaken die de vorige eigenaar ter plaatse heeft achtergelaten.

En het gebeurt ook, en dit is misschien een achterlaten te veel geweest – of een ruggensteun van het lot - dat onderaan in die kast, juist boven de bollen waar de kast op steunt een vooruitstekende rand is, waarvan je op een dwaas ogenblik vaststelt dat het een schuif is, een geheime bergplaats, waar je tot je verbazing een boek ontdekt met zwart couvert en je leest: Fabre-d’Olivet, ‘La Langue Hébraïque restituée’, Delphica. L’Age d’Homme[1].

Er zijn boeken en boeken, en boeken over boeken maar die dag, staande voor die kast, heeft hij het boek geopend en is hij beginnen bladeren. En dit werd een ontmoeting, niet met een vriend of een vrouw maar een ontmoeting met een boek, een boek dat in zekere mate zijn leven veranderen zou in die zin dat het hem een andere kijk zou geven op het ontstaan van het Universum.

Hoe leest men een boek dat geen roman, geen levensverhaal is; hoe wordt men geleid doorheen een boek dat je overhoop haalt geschreven door een subtiele en sublieme geest, bijna tweehonderd jaar geleden.

En je leest het bereshit bara elohim, je leest het ‘in den beginne schiep God’, de eerste woorden van Genesis, van de eerste tien hoofdstukken van Genesis, ook nog de Kosmogonie van Mozes genaamd, in een totaal nieuwe vertaling uit het Hebreeuws.

Deze versie was intrigerend voor hem. Hij kon wel niet oordelen over de preciesheid van Fabres vertaling maar het verwonderde hem, in deze vertaling van het begin van de XIXde eeuw, elementen te vinden die dicht aansloten bij de Big Bang-theorie, en hem daarenboven steunde in zijn geloof dat alles uit het Woord herkomstig was.

Het was niet de vertaling als dusdanig die hem interesseerde maar wel de vraag die onvermijdelijk gesteld moet worden, wat was er vóór de Big Bang, wat was er vóór het ontstaan van het Universum?

Fabre-d’Olivet heeft geen nood aan een antwoord op deze vraag maar merkwaardig is wel dat we in zijn vertaling lezen dat het scheppingswerk zich in allereerste instantie situeerde in de geest van Elohim waarbij deze begint met het opmaken van een soort van blauwdruk van wat hij denkt te doen om dan, de ‘zevende dag’ en niet vroeger, uit te voeren wat hij gepland had.

Lezen we trouwens niet in de Willibrordus-bijbel: Op de zevende dag bracht God het werk dat hij verricht(!) had tot voltooiing.(Genesis 2, 2). Volgens Fabre d’Olivet – en later zou hij de bevestiging hiervan lezen bij Paul Nothomb - heeft Elohim ‘zes dagen’ lang over alles nagedacht en heeft hij de schepping pas de ‘zevende dag’ in gang gezet.

Gezien, maar dit voegt hij, Ugo, eraan toe, de schepping van het Universum nog steeds aan gang is, loopt deze zevende dag nog altijd door. Met dien verstande dat Elohim zich heeft teruggetrokken omdat, eens het startsein gegeven, elke tussenkomst van Hem, elke bijsturing van Hem, overbodig werd: het Alfa-punt van het Universum doorlopend in een lang gerekte evolutie naar het Omega-punt dat door Hem, in potentie al bereikt is.

Als Ugo zich de vraag stelt wat er was vóór de Big Bang dan is er maar een antwoord dat hij halen kan uit het werk van Fabre, dat er, van in den beginne een Universum in potentie was, zijnde de ‘blauwdruk’ van Elohim - zoals ook in potentie aanwezig zijn, de gebeurtenissen die zijn leven zullen uitmaken in de dagen die komen.

En hij weet deze visie bevestigd door Prigogine die in een interview verklaarde:

‘Pour moi, la transition entre le pré-univers et l’univers est avant tout un problème de passage du vide, qui contient déjà des particules en puissance, à des particules réelles’[2].

Of, de overgang tussen het pre-Universum en het Universum van nu, is voor alles, het probleem van de overgang van de leegte, die reeds potentiële deeltjes bevat, naar reële deeltjes.

Er zou dus, als hij Prigogine volgt geen schepping hebben plaatsgehad, enkel een overgang van een Universum in potentie, de blauwdruk van Elohim, - Prigogine noemt dit le vide(potentiel) - naar het reële Universum.

Hijzelf kan hierbij nog bedenken dat in een fractie van tijd vóór de Big Bang (die nog geen tijd was), onwrikbaar, alle verwevenheden, alle evolutieprocessen, alle wetten, onveranderbaar, in deze blauwdruk aanwezig waren en dat het Universum voor eens en voor altijd ontstaan moet zijn op het ogenblik van de bevruchting - of was het een zelf-bevruchting - waarbij het Woord, zich voor het eerst openlijk gemanifesteerd heeft.

Hoort dit nu wel thuis in het boek dat hij schrijven wil. Hij denkt het. Het verhaal maakt deel uit van zijn ‘ontdekkingen van boeken’ die hij gedaan heeft, van de spirituele, religieuze weg die hij bewandeld heeft, veel meer dan het verhaal van gebeurtenissen uit zijn leven. Zo ervaart hij het toch.

05-12-2011, 00:43 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn Blog van gisteren heeft niets gemeen met mijn Blog van vandaag. Het onderwerp van mijn Blog is telkens gelinkt aan het moment van het schrijven. Zo had ik de tekst van gisteren kunnen opschuiven naar vandaag, maar ik was niet in stemming om het te doen. Vandaag is het nodig dat gebeurt wat moet gebeuren, al had ik nooit verwacht dat ik ooit over de euro iets zou moeten schrijven.

En het is Bart Sturtewagen in de Standaard van 1 december die met de laatste paragraaf van zijn commentaar op de eurocrisis, me ertoe aanzet. Hij schrijft het volgende:

‘De bemiddelingsrol van Herman Van Rompuy, de voorzitter van de Europese Raad, wordt cruciaal. Duitsland, Frankrijk en Italië, samen met de Benelux de stichters van de Europese Unie, moeten een historische keuze voor Europa maken. Als ze hun kortzichtige nationale belangen niet kunnen opzijzetten, beleven we volgende week hier in Brussel het einde van de Europese droom.’

Dit lijkt me een zware uitspraak, alsof we toekomende week het einde van de euro zouden kunnen meemaken als de geapproprieerde maatregelen niet genomen, laat staan vooropgesteld worden.

De kern van Frau Merkel’s stelling wordt duidelijk samengevat door Antoine Verbij in zijn analyse in de Standaard van 2 december:

‘Geen kredieten van de Europese Centrale Bank (ECB), geen gemeenschappelijke obligaties, en vooral een strenge centrale controle van de nationale begrotingen der eurolanden’.

We kunnen er nog aan toevoegen dat ze de Openbare schuld van elk land terugdringen wil tot 60% van het BBP.

In mijn Blog van 27 november heb ik het probleem, zoals Merkel het ziet, van de gemeenschappelijke obligaties, de Eurobonds, omzeild. Hiervoor is het nodig, het optreden in de markt der overheidsfondsen, dat nu het werk is van de ECB, voortaan te vervangen door het Fonds, voorafgaandelijk omgevormd tot een Bank der Schulden. Dit, na de inbreng van een beginkapitaal door alle landen van de eurozone. En daarna zal deze Bank der Schulden, haar werkkapitaal aanvullen door de uitgifte van Eurobonds.

Het is de Bank der Schulden die tussenkomt in de markt der overheidsobligaties. Minderwaardige obligaties inkopen kan nooit de rol kan zijn van de ECB, dit is trouwens strijdig met elk principe van centrale bank.

Dit is een eerste stap, maar Europa kan niet ontkennen dat ze de zaak te laat heeft aangepakt. Het was voldoende geweten dat Griekenland niet te vertrouwen was en dat daarenboven tal van andere landen de slechte weg opgingen. De reactie van Europa echter kwam te laat. Met het nefaste gevolg van wegkwijnende overheidsobligaties voor de banken die hun rechtmatig en normaal gezond heil hadden gezocht in het beleggen in overheidsobligaties.

Schuldig verzuim dus vanwege de Europazone.

Het minste dat de Eurozone kan doen is de terugbetaling op de vervaldag van deze obligaties waarborgen en aldus te voorkomen dat de regeringen ‘omvallende banken’ zouden moeten bijspringen.

Voor welk bedrag zal de Bank der Schulden moeten tussenkomen om de borg van de Eurozone te honoreren. Ik vermoed niet dat dit het bedrag, ooit voorzien voor het Fonds overschrijden zal.

Twee maatrgelen kunnen hier toe bijdragen. Het inschrijven van elke tussenkomst van de Bank der Sculden in een Grootboek van de schulden (beschamend voor de politici) en, de ingezetenen van die landen die hulp hebben gevraagd dwingen in te schrijven op overheidsfondsen van hun land ( cfr Lening Leterme in België), à rato van een bepaald percentage van de bestaande depositos van hun ingezetenen.

Ik heb dit uiteengezet in mijn vorige bloggen en geresumeerd in mijn Blog van 27 november. Ik hoef deze hier niet te herhalen, wel de laatste zin van Bart Sturtewagen:

Als ze hun kortzichtige nationale belangen niet kunnen opzijzetten, beleven we volgende week hier in Brussel het einde van de Europese droom.

Om te ontsnappen én aan de teleurgang van de euro, én een devaluatie te vermijden van 15%, wie stuurt mijn Blog tijdig door aan de Voorzitter van de Europese Raad, Herman Van Rompuy; of is wat ik vooropstel totale nonsens?

*

Hij schreef deze Blog met op de achtergrond Schubert, en gekomen bij het Andante had hij gestopt met schrijven en werd hij plots zo gegrepen door de muziek dat zijn ogen vol tranen kwamen. Hij kende deze melodie van vroeger, van een bepaald moment in zijn leven, maar hij kon dat moment niet teruggrijpen. Op het einde hoorde hij dat het sonate nr 969 was en dat Schubert deze muziek geschreven had in 1828, het jaar van zijn dood, hij was toen 31 jaar oud.

31 jaar, en in dit andante, zijn ganse leven opgetekend, alle energie die hem nog restte samengebald met al wat geweest was, of de compensatie voor de jaren die hem door de dood zouden ontnomen worden. In één woord, de sublimatie van alle nog in potentie in hem aanwezige krachten, in dat grote ogenblik van genade, opgetekend in de vorm van een pianosonate.

Het was hem duidelijk, zijn verhaal over de redding van de Euro was nonsens.

04-12-2011, 07:21 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elegie 

Haar hand had een takje dwergvarens geplukt uit de muur omheen het kerkhof. ‘Om te drogen in een oud boek’, zegde ze, haar blote voeten in het warme zand, haar lippen paarlemoer van licht.

Al lang al wou hij haar vertellen van Paolo en Francesca, van ‘hij die nooit van mij nog scheiden zal’, maar de wind wist het, het takje varens wist het en woorden waren zoals zo dikwijls overbodig.

‘Waarom een oud boek?’ vroeg hij.

‘Een oud boek zijn oude woorden op oud papier’, zegde ze. ‘Uit respect voor de schrijver van het boek, voor wat nog kleeft van de geest van hem in het boek, de geest van hem die ik bekleden wil met de sporen van de varens. Nieuw leven geven’, zegde ze, ‘bevruchten’, zegde ze. 

Ze liepen in het mulle zand naast het korenveld. Hij hield haar sandalen. Hij zag van vele zaken de voor getrokken in het korenveld. Hij zag de wolken over wolken schuiven, de leeuwerik stijgen, hoger dan van al die jaren dat hij leeuweriken zingend stijgen zag.

Hij haar toen binnendroeg, tussen wolken stuifmeel hij haar binnendroeg, haar jonge borsten aan zijn hart, hoe licht ze was, hoe ontvankelijk toen, lijk de aarde van hier die zijn jeugd was.

Vanmorgen, komende uit zijn droom, dacht hij het geruis van de korenhalmen nog te horen en het was hierover dat hij schrijven wou. Al had het weinig zin terug te gaan naar dit preciese ene gebeuren dat ooit was, of misschien niet was, of in gedachten dat het was.

03-12-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

December opende gebolgen

met wind en regenvlagen, bedolven

de Leie, hoe zij er uitkomt weten we niet.

We hopen, gezuiverd van onheil

haar zinnig Da-sein voor schilders

en poëten die denken meer te zijn

als ze haar betasten mogen, omkringelen

in tekeningen en met woorden,

met meerkoeten en een blauwe reiger

neer gekomen waar hij gisteren zat

te peinzen, een tijd lang, in het oosters licht

op groen en parelgroen, het land wijd open.

Zij die het zagen toen ze kwamen, uitgedost

en uitgelaten om te tafelen, hun hart alsof

hun jeugd het was. En tamboerijnen,

hun gesprekken te hoogdravend om de Leie

te bekoren. Hoe zij er uitkomen weten we niet

we denken gezuiverd van onheil, we hopen.

En een reiger soms op de plaats waar

hij gisteren zat toen het nog zomer was.

Zij die er waren hebben het Leieland gezien

en hoe de regen in het water,

de bomen aan de einder, het godsgeschenk,

het leven tot in hun ogen gebogen,

het bloed de tinteling, en blozend

uitkijkend nog, en waarom niet, naar vele zaken

-  de ene wat meer dan de andere –

tot wat onvermijdelijk is en onoverkomelijk,

omdat bezworen en aanvaard eens daar zijn zal

wat George Steiner noemen waagde:

‘sera chose intéressante’, we hopen maar.

De Leie in december, de sfinx, wat eigenzinnig

haar meanders diep in ons gegroeid.

02-12-2011, 05:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

IK ben nu al bijna twee jaar bezig elke dag een tekst te schrijven. In het begin eerder onregelmatig, maar vanaf de dag dat deze als Blog de ether werd ingestuurd, zeer regelmatig. Wat is twee jaar, vier en twintig maanden; wat is een maand, een dertigtal dagen; wat is een dag, veel als ik mijn Blog af heb waar ik gans de dag – niet altijd is dit zo – heb mee rondgelopen, tot het uur gekomen is om hem neer te schrijven en in te loggen. Zo wat telt is het uur dat ik aan het schrijven ben, het enige, dat van de dag die verdween in het oneindige van de tijd, enig spoor naliet. Maar daar koop je niet veel voor als er geen erkenning is, en die is er niet. Niemand zegt iets over wat ik schrijf, weinigen geven een kwotering, wat voor mij betekent dat er geen 4 of 5 te geven is en dat men zich dan liever onthoudt dan een 2 of een 1 te geven

Positief is, dat ik zelf er  vreugde aan beleef, voor mij zijn mijn teksten bijna perfect, Bijna, want de perfectie is alleen van God, wist een goede vriend me te vertellen die me een 4 gaf. Ik had dus geen klagen.

Wat ik nog meegeven wou – voor mijn vriend die zich telkens in de geschiedenis dompelt - Arthur Koestler[1] vertelt dat Aristarchus van Samos - geboren in 310 voor Chr. - de eerste was om te beweren dat de zon het centrum van onze wereld was waaromheen alle planeten wentelden. Deze geschriften zijn, samen met zovele andere verloren gegaan, maar de getuigenissen van Plutarchus en Archimedes, beweert Koestler, bevestigen de stelling van Aristarchus.

Mijn dag zit erop. Wat de euro betreft blijft mijn ontgoocheling heel groot, afwachten is een slechte beurt, is voor de zwakkelingen.

01-12-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn Blog van zeven uur is het tegenwoord van mijn Blog van juist over middernacht:  Europa moddert aan.

Ze – wie is dit? – stellen acht miljard euro ter beschikking van Griekenland, die nooit zullen terugbetaald worden, naar ik vrees. Ondertussen geen woord over dat fameuze Noodfonds, of toch, dat het er niet komt of, dat niemand bereid is er iets aan te doen. Grote woorden in de wind waren het.

Maar in de eerste plaats, desnoods dwingend, beroep doen op de Griekse burger - Leterme kon het wel - die jaren lang van tal van gunsten heeft mogen genieten, dat zit er niet in. Terwijl wij, Belgen, zes maanden per jaar moeten werken om de Staat recht te houden, gaan we nu ook ons steentje bijdragen om de Grieken recht te houden.

Hilariteit op alle banken. Maar zal Barroso me lezen?

30-11-2011, 07:38 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij staat voor zijn tekentafel, het blad voor hem trillend van witheid. Hij trekt met potlood een lange lijn diagonaal over het blad, zijn pijn om het voorbije. En dan links bovenaan zijn blad als groeiend uit die ene lijn, tekent hij kleine vormen die in elkaar geweven liggen, een verzameling kleine dunne stengels van paddenstoelen met half verwelkte kop en stukken steen eronder met mossen begroeid, met stukjes kevers, stukjes hagedissen. Alles vloeit uit zijn ene hand die Job is, die Borges is, die het verwoorden is van een ver verlangen.

Hij werkt uren verder tot het licht verdwijnt en hij voelt zich gelukkig, hij ziet hoe uit het niets, uit die ene schuine lijn dwars over zijn wit blad een tekening is gegroeid en een eigen bestaan heeft gekregen waaraan hij niets meer kan wijzigen.

Voor hij slapen gaat, gaat hij terug naar zijn tekening die het onzichtbare leven weergeven moet, uitgedrukt in potloodlijnen en potloodvulsel van zachtheid twee tot hardheid vijf, een ineenrijgen van lijnen en vormen zoals de natuur lijn en vorm in elkaar vloeien laat. Terwijl Shostakowitch op de radio, en ingeschakeld in klanken krijgt elk voorwerp een betekenis in meer.

In de nacht is hij opgestaan, de haard smeult nog na, de wind jaagt om het huis, het is als een zucht die komt uit het diepste van de aarde. Hij wil verder werken aan zijn tekening omdat hij er al een hele tijd mee wakker lag, er was een plaats die hij vullen moest wilde hij het ritme van de lijn en de opbouw van de vlakken krachtiger laten uitkomen. Maar hij slaagt er niet in het beeld dat hij in zich droeg en dat hem wakker had gehouden op zijn blad neer te zetten.

Niets is perfect. Ook zijn tekening niet.

30-11-2011, 00:09 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het omvangrijke oeuvre aan gedichten van Jorge Luis Borges werd vertaald door Barber van de Pol en Maarten Steenmeijer en de 1.246 blz. gepubliceerd bij de Bezige Bij.

‘Voor het minutieuze werk’, schrijft Luuk Gruwez[1] hebben de vertalers ‘zich hiermee op titanenhoogte gehesen’. En ik twijfel er niet aan, de gedichten van Borges met hun vele vertakkingen naar andere werken zijn geen gemakkelijke prooi voor vertalers.

Als ik dan zijn afgedrukt, door Gruwez verkozen gedicht ‘Wroeging’ lees, met erin deze zin

‘Ik heb alleen geleefd

voor koppige symmetrieën van de kunst

die onbeduidendheden samenweeft’.

Hecht ik niet dezelfde waarde aan de woorden van Borges en vind ik dat hij hier zijn werk te geminimaliseerd heeft want zijn ‘onbeduidendheden’ zijn in vergelijking met andere schrijvers in vele gevallen echte parels van literatuur.

Trouwens, er zijn er die er op los leven, er zijn er ook die er op los schrijven, maar het ene gaat niet samen met het andere. Heeft Borges niet het leven geleid dat zijn ouders wilden, hij heeft toch geschreven wat hij schrijven wilde; en heeft hij zijn ouders teleurgesteld hij heeft niet zijn lezers teleurgesteld.

En even zeker is het, dat ik zonder de schrijver Borges, vandaag niet over hem zou geschreven hebben en ook Luuk Gruwez niet, en wat meer is, zonder mijn ontdekking – en dit op een uiterst vreemde wijze - van zijn ’Nueve Ensayos dantescos’[2], ik nooit jaren bezig zou zijn geweest met het ontcijferen en lezen van Dantes ‘Divina Commedia’. Dus voor mij waren zijn ‘onbeduidendheden’ een grote rijkdom.

Alles is wat het is, en het is wat het moet zijn, er is niet aan te tornen. Zijn leven was schrijven, hij had er geen ander, en wat hij schreef situeerde zich op het scherp van de snee, tussen droom en werkelijkheid, met een voorliefde voor de droom, een neiging om te schrijven over ‘things that might have been’, zoals Gruwez het aanhaalt.

‘No sé si soy un buen escritor – hij weet het maar al te goed – ik geloof dat ik een uitstekend lezer ben of in elk geval een gevoelige en dankbare lezer (creo ser un excellente lector, o, en todo caso, un sensible y un agradecido lector’). Schrijft hij in zijn proloog bij zijn ‘Biblioteca personal’[3]. Moge dan ook zijn lezer zijn zoals zijn boek verwachtte dat hij zal zijn. (Ojalà seas el lector que este libro aguardaba).

Luuk Gruwez schrijft dat Borges vindt ‘dat hij het geschenk van het leven niet op de juiste manier gevalideerd heeft’:

‘Ik heb de grootste van de zonden die er zijn,

 bedreven. Ik was niet gelukkig’.

Wat het gelukkig zijn betreft, ligt het niet alleen aan het juist valideren van het leven, er is ook nog Vrouwe Fortuna – deze van Dante - die haar zeg heeft en zijn blindheid alleen al was voorzeker een grote handicap. Maar dat hij ondertussen - het leven voor hem het schrijven van verhalen zijnde - grote literatuur heeft voortgebracht, staat als een paal boven water. Goed dat Luuk Gruwez er was om met zijn recensie, Borges terug te halen voor mij.

De tijd die me rest, wat wacht er me nog, ¿Borges lezen en herlezen?

29-11-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als grote triomfator, bejubeld en omhelsd, betrad Papandréou de arena van de Europese socialisten in Brussel. Hij was er immers in geslaagd de Grielse openbare schuld te laten oplopen tot 180% van het BBP. Verwacht werd dat hij op 8 december hiervoor, van de landen van de Eurozone, voor zijn land, een premie ging opstrijken van, uitgedrukt in oude BEF, - voorlopig nog – 320.000.000.000. (à peine prononçable). Je moet het maar doen!

28-11-2011, 09:09 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een roze gloed tussen de bomen in het zuid-oosten. Ugo hoorde het fezelen van de vogels in de beukenhaag. Hij dacht nu wordt het beter, de pijn in mijn leden zal stilaan verdwijnen en mijn gedachten zullen zich openen. En als hij buitenkomt, de eerste regel van een gedicht die hem overvalt, een regel die hij nimmer schrijven zal, lijk de eerste lijn van een tekening die hij nimmer maken zal.

Is het aldus dat hij zijn boek wou beginnen?

*

Hij herinnert zich het begin van ‘L’Evangile’[1] van l’abbé Bruckberger handelend over het evangelie van Johannes:

‘Du premier mot l’Evangile de Jean crève le plafond du temps, il transcende les siècles et les générations qui se succèdent, il s’établit dans l’éternité.’ 

Een zin, zoals die eerste zin van Johannes: ‘In het begin was het Woord’ kan natuurlijk niet meer geschreven worden. Het is een zin gestrand voor de eeuwigheid, een echo dragend, die tijd en generaties overstijgt, maar misschien kan er nog wel een zin gevonden zoals Dantes eerste versregel uit zijn Inferno:

Nel mezzo del cammin di nostra vita

Mi ritrovai per una selva oscura...

Maar hier ook dankzij wat volgt is het een zin die niet na te schrijven is.

Of is een eerste zin van een boek wel belangrijk? Hij kent een boek dat een Prijs kreeg in Vlaanderen en dat begint met: ‘Alle begin is moeilijk’. Maar hij vindt een dergelijke zin beschamend.

Hij wil in zijn boek, de grens van de realiteit overschrijden, omdat hij binnen wil wandelen en vertoeven in de wereld achter de wereld van elke dag, zijnde deze van het transcendente, het sacrale, het domein van Hij die in de wereld een naam draagt van amper drie letters? Hoewel een dergelijk boek vandaag niet meer geschreven wordt en zelfs, indien het nog zou geschreven worden, wordt het niet meer uitgegeven noch gelezen, daar te ingewikkeld, te ver gezocht, te weinig verhalend, te ongeschikt om te boeien.

Maar, als het niet is om meer mens te worden, als het niet is om via de kennis van anderen, dichter te komen tot wat niet te noemen is, welk is het nut van een boek; welke vreugde biedt het ons als het geen uitdaging is, als het niet opduikt alsof er iemand is die je in de gaten houdt en er voor zorgt dat je leest wat je lezen moet?

Hij zal in elk geval schrijven wat hij schrijven moet, zelfs al heeft niemand er behoefte aan.

28-11-2011, 00:24 geschreven door Ugo d'Oorde  

Blog van 27 november: De Euro uit het slop

Wat er minstens moet om de euro uit het slop te halen.
 

1.      Het Fonds waarvan zoveel sprake is wordt omgevormd tot een Bank van de Schuld.

2.      Deze Bank geeft Eurobonds uit ter verwerving van het nodige kapitaal.

3.      Deze Bank komt tussen op de markt van de overheidsobligaties en niet de ECB.

4.      Deze Bank waarborgt de terugbetaling op de vervaldag van alle, voor het ogenblik in omloop zijnde overheidsfondsen van de landen van de eurozone.

5.      De Bank treedt op, op aanvraag van het debet land dat zijn vervaldag niet kan honoreren, maar enkel op voorwaarde dat vooreerst – en hier gaat het om – de spaardeposito’s en andere, van de ingezetenen van dat land, boven een bepaald bedrag, à rato van 20, 25 of 30 % dwingend worden omgezet in Overheidsfondsen van dat land, terug betaalbaar over 10 jaar of meer, tegen een intrestvoet van 2 of 3 of 4 %. Pas na een dergelijke verrichting zal de Bank tussenkomen. Het is trouwens totaal onlogisch dat Europa zou tussenkomen wanneer de burger zelf geen enkele poging heeft gedaan (voorbeeld Leterme) om het beroep op het buitenland af te zwakken.

6.      Elke tussenkomst van de Bank, ten voordele van een lid van de eurozone wordt ingeschreven in het Grootboek van de Schuld. Deze schuld blijft openstaan en moet vroeg of laat teruggestort worden aan de Bank. (Het zal zijn door hun kinderen/kleinkinderen!).

7.      Als dergelijke maatregelen genomen worden vermoed ik dat de spanning op de geldmarkt zich kalmeren zal. Is dit niet het geval, dan forget it, de euro is een verloren zaak.

8.      Het ergste dat gebeuren kan is dat de eurozone na verloop van tijd zou opgeschept zitten met een openbare schuld van ettelijke miljarden, maar de Euro zal steviger zijn dan ooit indien deze Europese schuld op een degelijke wijze wordt beheerd en afgebouwd.

27-11-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Marsrobot ‘Curiosity’

Op vrijdag 26 november heeft de NASA de mobiele marsrobot ‘Curiosity’ gelanceerd die op Mars de bodem zal onderzoeken om uit te maken of er ooit bacterieel leven mogelijk was. De landing op Mars zou plaatsvinden in augustus 2012.

Tussen mijn boeken bevindt zich het boek van David L. Chandler met de vreemde titel ‘Life on Mars’. Het boek dateert van 1979[1] en ik vond het destijds een uiterst bevreemdend boek, gebaseerd op de honderden fotos genomen door Mariner 9 waaruit kon worden afgeleid dat Mars moet bedekt geweest zijn door een intensief net van kronkelende kanalen die gezien werden als de uitgedroogde beddingen van rivieren die in het verleden alle delen van de Marsoppervlakte bevloeiden. Chandler schrijft hierover:

Evidence from the Viking mission has led most scientists to believe that in the distant past, Mars had a climate and an atmosphere very much like our own, with warm temperatures and an abundance of water flowing through innumerable rivers down to the shores of a vast ocean.

Maar Chandler verbaasde nog meer. Zo schrijft hij: 

Rising high above the plateau, near the coastline in the Trivium Charontis region of Elysium, stand the most amazing, inexplicable, and mind-boggling structures, yet seen on the surface of Mars : a group of immense three-sided pyramids that dwarf any man-made structure on earth, and whose origins have not yet been plausible explained. The largest of these tetrahedral pyramids are more than half a mile high… How did these colossal structures get there… Could they have been created by the natural play of geological forces?

Chandler roept Jacques Monod ter hulp, die in zijn ‘Le Hasard et la Nécessité’, waar hij het heeft over het onderscheid tussen ‘le naturel et l’artificiel’ schrijft dat de aanwezigheid van meerdere voorwerpen van een welbepaalde zelfde vorm betekenisvol zijn wat betreft een artificiële oorsprong. Zodat Chandler besluit:

Using these criteria one would have to classify the Martian pyramids as artifacts, objects constructed by intelligent beings.

Een fantastische maar ook een zeer gevaarlijke theorie over de aanwezigheid ooit van intelligente wezens op Mars. En Chandler meende zijn boek te mogen besluiten met een verwittiging: when the human exploration of Mars begins, the surprises will be dramatic and they will be many.

Ik bezocht de huidige webside van David L.Chandler. Dat er water op Mars heeft gevloeid wordt vandaag wel als een zekerheid aanvaard, maar of er, ondanks de foto van ‘a group of three-sided pyramids’, intelligente wezens in gezwommen zouden hebben, het beeld van de mogelijke ‘dramatische’ verrassing waar hij het over had, heeft zich opgelost in zijn gedachten.

In 1979 was er nog een schijn van mogelijkheid. In 2011 is de idee afgeschreven. Al weet men maar nooit

27-11-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kan het niet laten in de huidige omstandigheden de gebeurtenissen van de dag op te volgen, en mijn commentaar over te brengen in mijn Blog. Maar heeft het ooit iemand geroerd, heeft het enig nut? Mijn woorden zijn dus maar, zoals ik onlangs schreef, la part des anges, ze stijgen op naar de engelen en verdwijnen. Gisteren was dit het geval, al had ik een totaal andere tekst op het oog die ondertussen ook al voorbijgestreefd is.

In de valavond, in de wagen, de achtste van Beethoven. Hij is een van mijn favorits, Beethoven, zijn muziek is op mijn maat geschreven. Ik ken al zijn symfoniën en toch verrast hij me telkens omdat ik er altijd iets nieuws in ontdek, een gevoel dat ik niet heb bij Mozart.

Des avonds was er op ‘BBC four’ de negende symfonie van Gustave Mahler, een andere van mijn favoriete composers. Zijn negende, een droomsymfonie, met een schitterende eerste beweging, en het geheel een lang episch gedicht van klanken, prachtig gedirigeerd en uitgevoerd.

Dit is dan mijn lot, in de dag verplaats ik me nog wel, maar eens zes pm. blijf ik binnen, de avond is bestemd voor wat tv en wat opzoekingen voor mijn Blog.

En nu Ugo die schrijft.

Als hij slapen gaat leeft er in hem een witte wereld van gevoelens en gedachten die zich uitspreiden in hem zoals een vrouw zich uitspreiden zou. Het is langs deze witte wereld dat hij ademt en dat hij in een droomloze slaap valt. Nu bestaat hij nog enkel in de gedachten van anderen, die spreken over hem, die een oordeel vellen over hem, die story’s vertellen over hem.

In het midden van de nacht wordt hij wakker, hij heeft moeite om terug in te slapen en hij neemt Arthur Koestler[1] die al een paar dagen naast hem op de nachttafel ligt. Het boek ligt te zwaar in de hand en hij gaat zitten aan zijn leestafel. Koestler die een zin aanhaalt van Whitehead: ‘In the year 1500 Europe knew less than Archimedes who died in the year 212 B.C. ‘

Diverse redenen worden door Koestler aangehaald om deze bewering te staven, doch beter dan welke verklaring is de tekst van Erasmus, die Koestler citeert:

They will smother me beneath six hundred dogma’s; they will call me heretic and they are nevertheless folly’s servants. They are surrounded with bodyguards of definitions, conclusions, corollaries, propositions explicit and propositions implicit…

Hij kan nu zijn Blog beëindigen en inloggen op dit ongewone uur. 

26-11-2011, 04:47 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als men moet besparen in dit land, dat men bespare, dat men niet rond de pot draaie maar dat men bespare waar er bespaard kan worden. Ik gebruik hier, met opzet, de aanvoegende wijs - een eigenheid van de taal - die niet meer in trek is, zoals naar ik hoor besparen evenmin in trek is, want het schijnt dat er ook wel wat nieuwe belastingen bij mogen, vinden sommigen. Belastingen zijn heilzaam voor ons land, besparingen zijn uit den boze, want die tasten de sociale verworvenheden aan.

Niemand echter stelt zich hierbij de vraag of deze sociale verworvenheden wel 100% gerechtvaardigd waren in het verleden, en of het niet als gevolg van die vele verworvenheden is dat de schuld van de Staat de 100% van het BBP benadert. Of zijn er andere, meer doorslaggevende, redenen geweest?

Ik hoor nu dat Eerste Minister Leterme de spaarders gaat lokken met een lening op 3, 5, 8 jaar, met, zo zegt hij toch, ‘aanlokkelijke’ rentevoeten - destijds gaf Marc Eyskens - Vande Putte een staatslening uit van 12% rente, zonder R.V. - Leterme kon natuurlijk niet beslissen de R.V. te laten vallen, maar misschien ware dit een reden voor succes geweest. Nu vrees ik voor het slagen van zijn poging, trouwens op de beurs heeft men een beter rendement.

Wat ik wel weet is dat hij al een stap dichter gekomen is bij wat ik vooropstelde te doen, om te beginnen in Griekenland, want waarom schrijft men daar geen nieuwe bijzondere lening uit, waarom is het de Eurozone of het FMI dat 8.000.000.000 € voorschieten moet voor begin december. Idem wat Italië en de leningen betreft, en ook de andere landen van de Eurozone, in moeilijkheden als gevolg van hun openbare schuld.

In mijn Blog van 22 november suggereerde ik, voor wat Griekenland betreft, een omzetting van een bepaald percentage van de spaardeposito’s van de Griekse ingezetenen. Waarom moeten de nog ‘gezonde’ landen van de Eurozone gaan bijspringen als de Grieken hetzelf kunnen doen. Want omzetting van spaardeposito’s in staatsobligaties op 10 jaar (rente 3 of 4%) betekent geen verarming voor de meer welstellende Grieken die aldus ook bijdragen tot het herstel, waaraan ze misschien anders zouden ontsnapt zijn. (Een verarming die er onvermijdelijk wel komen zou indien ze uit de Eurozone zouden stappen, wat wellicht vroeg of laat gebeuren zal, met al de gevolgen voor de andere schulden-landen).

Hopelijk redt ons land, België het. Maar de onderhandelingen met Di Rupo voorspellen weinig goeds.

Er moet me nog iets van het hart. Ik weet met welke inzet de Nationale Bank van België, om ze nog eens bij naam te noemen, altijd de munt van België heeft verdedigd en ondersteund met alle mogelijke middelen die ze ter beschikking had. En wat meer is – maar weinig talrijk zijn de politici die er naar gesproken of gehandeld hebben - dat ze regelmatig het land gewezen heeft op het gevaar van een te volumineuze openbare schuld. Ik voel nu de grote eenzaamheid van de Gouverneur en zijn Directiecomité, om niet te spreken van hun grote machteloosheid, in de whirlpool van ideeën, handelingen en uitblijven van beslissingen die nu het economisch-financieel landschap teisteren.

25-11-2011, 00:53 geschreven door Ugo d'Oorde  

In dit Blogboek worden ideeën ingebracht, hernomen, aangevuld en gewijzigd, het is een blijvende verwerking, want alles is verandering, alles is aanpassing aan nieuwe vormen en nieuwe gegevens. Het is een deel van mijn persoonlijkheid die telkens weer aan de oppervlakte komt en zich mengen gaat met het steeds wisselende landschap van de geest. Altijd overheerst de hoop iets nieuws te brengen, zoals in de weinige tekeningen die ik nog maak, iets nieuws te doen openbloeien uit enkele lijnen en vormen, zoals het bloeien van de zaadkorrel.

Dit is het, bezig zijn, gestadig bezig zijn, denken en schrijven en denken, en voedsel opdoen in de boeken, in het leven van de natuur. Het geluid van de wereld is dan lijk het ruisen van de wind in de bomen, lijk de branding in de golven, het beperkt zich tot een geluid op de achtergrond. Maar ook niet altijd, soms spring ik op in een of andere Blog als ik hoor wat er gebeurt in dit land en binnen de Eurozone. Al weet ik dat mijn reactie totaal, maar dan ook totaal nutteloos is, ik dring niet doorheen de muren.

Het is binnen een dergelijk bezig zijn dat mijn dagen zich afspelen. Dat ik aftast wat er leeft in mijn herinneren en vooral dat ik me waag in de richting van het Absolute dat ik telkens weer ontmoet achter de dingen. Dit Absolute is het domein van allen die zoeken, van zij die er binnendrongen voor mij en van allen die na mij zullen komen. Op dit domein ben ik nergens en overal, niet tijd gebonden, niet persoonsgebonden

Ik viel vandaag op een zin van Heinrich Böll: ‘I’m 55 and since I was 15 I‘ve had nothing that you could call rest. Sometimes I’d just like to sleep away my intellectual unrest…’

Dit ook is de ziekte waaraan ik lijd. Mijn intellectuele onrust is een karaktertrek, dit altijd begaan zijn om te zoeken wat niet te vinden is, dichter te komen tot het Onnoembare, bezeten om kennis te verwerven, niet omwille van de kennis, maar om verder door te dringen tot de kern van dit Onnoembare.

Om af te tasten wat anderen erover denken, erover schrijven of niet schrijven. Zo moet het boek worden dat ik, van in mijn jeugd, in gedachten aan het schrijven ben, maar waarvan ik amper een jota op papier heb gezet. Totaal vreemd aan de wereld van gisteren en meer nog aan deze van vandaag. Maar zal ik daarom stoppen?

24-11-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Deze morgen is hij opgestaan in wat hij noemen wil het saturatiepunt van de nacht, het ogenblik waarop de rand van de zon de kimlijn heeft bereikt, maar ook nog niet. Om te gaan neerzitten onder de lamp aan de tafel om zijn blog van elke dag te schrijven. Vandaag, zoals altijd, geïnspireerd op wat hij ooit las van Miguel de Cervantes de Saavedra, die, na zijn Don Quichotte, zijn Novelas ejemplares, zoals hij zegt, geschreven zou hebben ‘para distraer con ficciones las primeras melancolίas de su vejez’.

Het is ook zijn bedoeling om, zoals bij Cervantes, met het schrijven van korte teksten de melancholie en het stilvallen van elke actieve vorm van creatief zijn, eigen aan het ouderworden op te vangen, en ten allen prijze te voorkomen, dat de jaren een te grote greep op hem zouden krijgen en hij kantelen zou in een morose omgeving, vastgeankerd aan en meegesleept door wat zich afspeelt op het televisiescherm.

En als hij schrijft, en blijft schrijven wat hij schrijft, dan denkt hij aan Jorge Luis Borges – hij tractte Borges te lezen in het Spaans - die in zijn essay over ‘ la Poesia gauchesca’, uit zijn bundel ‘Discusión’, de vraag herhaalt aan Whistler gesteld, hoeveel tijd het hem gevergd heeft om één van zijn ‘Nocturnos’ te schilderen, en het antwoord van Whistler : ‘toda mi vida’.

Het moet u, die sporadisch of regelmatig zijn Blog leest, dan ook duidelijk zijn dat wat geschreven wordt, in de verlenging ligt van de dagen de ‘toda su vida en dat zijn woorden gevuld en gekleurd zijn door wat T.S.Eliot schrijft in zijn ‘Four Quartets’[1]:

A life time burning in every moment,

And not the life time of one man only

But of old stones that cannot be deciphered.

23-11-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde