xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Hij dacht aan Zhivago vandaag die binnentreedt in de ruime werkkamer van Varykino en door het wijde raam geconfronteerd wordt met de oneindigheid van het landschap en neer zitten wil aan de grote schrijftafel om er het boek te schrijven waaraan hij zijn ganse leven werken zou.

Het moet een groot gevoel zijn een boek te schrijven, een boek te voelen groeien in zich en te zien groeien in de stapels pagina’s naast zich. Een boek over het leven, een boek over de kleine dingen van het leven, van wat het zaad van God kan zijn.

De boeken in zijn kamer vormen een gordijn dat hem afschermt van de wereld. Hij weet echter, en elke dag wordt hij ermee geconfronteerd, dat hij te weinig las en te weinig leefde opdat hij zich nog veiliger voelen zou in die wereld van boeken, die hij dan aanvullen zou met gebeurtenissen uit zijn jeugd, en kleuren met de echo’s uit zijn volwassenheid die zijn nu-wereld uitmaken.

Toch zijn er ook elementen die dieper zijn doorgedrongen en die hij afzonderlijk citeren wil, namelijk de Bijbel die hij na zijn ontmoeting met het werk van Velikovsky op een totaal andere wijze is gaan lezen, ook Lao Tseu, ook het evangelie van Thomas en andere werken nog, golfbewegingen op het watervlak, met licht gemengd.

Maar de vraag die hij zich stelt en blijft stellen is dit alles wel toereikend opdat hij iets te zeggen zou hebben dat meer is dan een herhalen van wat al opgetekend ligt. Want daar komt het op neer, iets te zeggen hebben dat méér is, iets waar anderen zich aan optrekken kunnen.

Zijn deze korte gedachten, verspreid onder Blog-vorm wel toereikend opdat hij iets zou gezegd hebben op een wijze en in een vorm die een opening biedt naar nieuwe horizonten.