|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
In dit Blogboek worden ideeën ingebracht, hernomen,
aangevuld en gewijzigd, het is een blijvende verwerking, want alles is
verandering, alles is aanpassing aan nieuwe vormen en nieuwe gegevens. Het is
een deel van mijn persoonlijkheid die telkens weer aan de oppervlakte komt en
zich mengen gaat met het steeds wisselende landschap van de geest. Altijd
overheerst de hoop iets nieuws te brengen, zoals in de weinige tekeningen die
ik nog maak, iets nieuws te doen openbloeien uit enkele lijnen en vormen, zoals
het bloeien van de zaadkorrel.
Dit is het, bezig zijn, gestadig bezig zijn, denken
en schrijven en denken, en voedsel opdoen in de boeken, in het leven van de
natuur. Het geluid van de wereld is dan lijk het ruisen van de wind in de
bomen, lijk de branding in de golven, het beperkt zich tot een geluid op de
achtergrond. Maar ook niet altijd, soms spring ik op in een of andere Blog als
ik hoor wat er gebeurt in dit land en binnen de Eurozone. Al weet ik dat mijn
reactie totaal, maar dan ook totaal nutteloos is, ik dring niet doorheen de
muren.
Het is binnen een dergelijk bezig zijn dat mijn
dagen zich afspelen. Dat ik aftast wat er leeft in mijn herinneren en vooral dat
ik me waag in de richting van het Absolute dat ik telkens weer ontmoet achter
de dingen. Dit Absolute is het domein van allen die zoeken, van zij die er binnendrongen
voor mij en van allen die na mij zullen komen. Op dit domein ben ik nergens en
overal, niet tijd gebonden, niet persoonsgebonden
Ik viel vandaag op een zin van Heinrich Böll: Im 55 and since I was 15 Ive had nothing
that you could call rest. Sometimes Id just like to sleep away my intellectual
unrest
Dit ook is de ziekte waaraan ik lijd. Mijn intellectuele onrust is een
karaktertrek, dit altijd begaan zijn om te zoeken wat niet te vinden is,
dichter te komen tot het Onnoembare, bezeten om kennis te verwerven, niet omwille
van de kennis, maar om verder door te dringen tot de kern van dit Onnoembare.
Om af te tasten wat anderen erover denken, erover
schrijven of niet schrijven. Zo moet het boek worden dat ik, van in mijn jeugd,
in gedachten aan het schrijven ben, maar waarvan ik amper een jota op papier
heb gezet. Totaal vreemd aan de wereld van gisteren en meer nog aan deze van vandaag. Maar zal ik daarom stoppen?
|
