xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

December opende gebolgen

met wind en regenvlagen, bedolven

de Leie, hoe zij er uitkomt weten we niet.

We hopen, gezuiverd van onheil

haar zinnig Da-sein voor schilders

en poëten die denken meer te zijn

als ze haar betasten mogen, omkringelen

in tekeningen en met woorden,

met meerkoeten en een blauwe reiger

neer gekomen waar hij gisteren zat

te peinzen, een tijd lang, in het oosters licht

op groen en parelgroen, het land wijd open.

Zij die het zagen toen ze kwamen, uitgedost

en uitgelaten om te tafelen, hun hart alsof

hun jeugd het was. En tamboerijnen,

hun gesprekken te hoogdravend om de Leie

te bekoren. Hoe zij er uitkomen weten we niet

we denken gezuiverd van onheil, we hopen.

En een reiger soms op de plaats waar

hij gisteren zat toen het nog zomer was.

Zij die er waren hebben het Leieland gezien

en hoe de regen in het water,

de bomen aan de einder, het godsgeschenk,

het leven tot in hun ogen gebogen,

het bloed de tinteling, en blozend

uitkijkend nog, en waarom niet, naar vele zaken

-  de ene wat meer dan de andere –

tot wat onvermijdelijk is en onoverkomelijk,

omdat bezworen en aanvaard eens daar zijn zal

wat George Steiner noemen waagde:

‘sera chose intéressante’, we hopen maar.

De Leie in december, de sfinx, wat eigenzinnig

haar meanders diep in ons gegroeid.