Ik raak niet uitgepraat over mezelf, over wat ik doe en niet doe, over wat ik hoor en niet hoor, over wat ik lees en denk, ik schrijf dit allemaal neer behalve wat ik voor mezelf houd en niet het geschreven licht zal zien.

Niet dat ik zoveel geheimen te verbergen zou hebben maar er is geen reden om de meer intieme, deze van het hart meer dan deze van de geest bloot te geven; wat het hart betreft zwijgt ik liever, al durf ik me nog wel afvragen of ik nog op mijn leeftijd verliefd zou kunnen worden.

Ik aarzel om hierop te antwoorden en ook als het nog gebeuren zou dan moet het gebeuren in a hurry want veel momenten tijd heb ik niet meer. En dan nog ik gebruik die momenten niet om het te worden, wel zou het kunnen dat ik het al ben, maar dit verklap ik nu niet en morgen evenmin.

Een zaak is zeker, ik beleef mijn momenten intens. Ik beleef ze zoals Jankélévitch het me oplegt want iemand die weet dat zijn momenten schaarser en schaarser worden beleeft deze dubbel:

Hij schrijft[1]: ‘Hora, c’est l’heure. C’est ici et maintenant et pas demain et nulle part ailleurs. On ne peut pas fuir, c’est à saisir, il faut être  plus rapide que le temps, car le temps file irréversiblement’

Het ogenblik grijpen met beide handen, het even houden in een groot bewustzijn van het oneindig vluchtige ervan, ik betracht het in de mate van het mogelijke en het redelijke

‘C’est cet héritage essentiel  de Bergson qui infuse toute la pensée de Jankélévitch’ schrijft Cynthia Fleury, wat ikzelf wel niet opgemerkt heb. Maar is het zo, laat het zo, dan beweeg ook ik me in het zog van Bergson.

Vooral dan als ik neerzit om te schrijven en mezelf oppeppend, me tegoed doe aan de woorden die komen, onvermijdelijk en soms, lijk nu, onstuitbaar.

Hoef ik verder te gaan vandaag, is het niet de essentie van de dagen die ik heb geafficheerd: ‘leef bewust elk ogenblik’. Je kunt het een filosofie noemen.In feite is het een normaal iets, niet gaan zwerven noch in het verleden noch in de toekomst maar leven in het ogenblik dat zich aanbiedt.      

Hoewel dit wellicht eigen is aan een dier, ons is het niet gegeven, voor ons is het voortdurend a struggle maar des te voller het ogenblik leven als je erin slaagt.

[1] Fleury Cynthia: ‘Un été avec Jankélévitch’Equateurs-Humensis / France inter, 2023

27-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

En dan in de morgen, een druk op de knop en er is de muziek van KLARA die de kamer vult als een windvlaag in het veld bloemen in de tuin:  de aria die je kent, het concerto, de symfonie die je kent, die je  in je vele dagen  al honderd  maal hoorde en die je zonder het te  bemerken mee neuriet alsof het je levensadem was; want je  bent ervan doordrongen, je kent elke noot, elke beweging ervan, je neemt de klanken ze zijn een deel van je eigenheid, deel van je vele herinneren, je bent de klanken die je hoort, zonder deze, samen met de boeken die je las, zou je maar voor de  helft bestaan of misschien hier rondlopen als een leeg vat.

Is het kennis die je hebt opgedaan, levenswijsheid of simpelweg opgestaan als homo sapiens, de muziek en de letteren als deel ervan.

Onze hang naar wat van de geest is is enorm, is ons levensdoel, het is pas via de geest dat we homo sapiens geworden zijn en als dusdanig bestaan.

Poetin, om hem bij naam te noemen is geen homo sapiens, hij gebruikt zijn wereldse, maar voorbijgaande macht om te zijn wie hij is en vergeet de geest die hij hebben moet - hoop ik toch voor hem – zijn plaats te geven. Ook Netanyahu, de Israëliet, is zo een  machtsgeile man. De plaats die ze beiden bekleden in de maatschappij totaal onwaardig.

We gaan aan hen voorbij, machteloos, maar we tekenen ze voor altijd, we lichten ze uit de grote familie van de homo sapiens’ers.

Het is het enige denk ik dat we vermogen te doen.

Dit terwijl je luistert, bij momenten heel intens denkend aan Gershwin, naar het pianoconcerto van Maurice Ravel met Martha Argerich. Je stopt alles bij het Andantino.

26-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Witte rookwolken boven de heuvels: alles OK - 0 Klled – ook ik durf zeggen en schrijven dat alles OK is met mij ondanks de vele dingen die het niet zijn, maar globaal, alles op de keper beschouwd – eigenlijk weet ik niet wat dit betekent -  mijn God, het gaat goed, ik aanvaard met een goed gevoel mijn dag die zich opent al is het nog vroeg.

Ik wacht op de ‘hulp’ van elke dag. Ik weet watik haar ga vertellen als ze me vraagt hoe ik het stel,.Goed zalik zeggen alweet ik dat het niet zo goed is, maar gezien de omstandigheden, is mijn toestandaanvaardbaar want stel dat ik nog in mijn bed zou liggen en niet zoals nu, gewassen en geschoren én schrijvende, wat zou ik nog meerwillen, het ontbijt is voor straks na haar vertrek.Ann is haar naam,een grote jonge vrouw meteen ‘vriend’, en ik ben een van de dertig ouderlingen die ze vandaag bezoeken en helpen moet.

Dit is van de zaken die gebeuren omheen mij. Al is er vandaag en was er gisteren de muziek van Samuel Barber, was er het overlijden van Martine Tanghe op een voor mij jonge leeftijd van 67 jaar. Ik houd haar beeld even, haar innemende glimlach, en hoe ze is weggegaan van het scherm van de VRT.

Het beeld van de dood is van een andere orde, is voor velen een duister gebied, dor, kleurloos en verlaten, ze gaan er node heen maar het wordt hen niet gevraagd, ze worden bij de hand genomen en er naar toe geleid zonder al te veel omwegen. Voor hen is het een dramatische verliespost maar voor anderen, voor anderen is het een veilige haven waar ze verlost worden van een lichaam om, glorierijk op te stijgen naar het nieuwe leven dat hen wacht.

Voor hen  is de dood een her-geboren worden.

Zo zie ik het, zo wil ik het zien.

25-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik slaap omdat ik slapen moet, ik eet omdat ik eten moet en zo maar verder tot, ik schrijf omdat ik voor mijn zielsrust schrijven moet.

Het is de eenvoud zelve, niets te weinig, niets te veel, alleen dat het schrijven het werk is van  de geest in mij die me elke dag aan het werk zet.

Hij wil zelfs dat ik er mee begin soms vóór het licht er is zoals vanmorgen en wie ben ik dan met de slaap nog in de ogen, niet veel.

Nu, het begint telkens met niet veel, hoogstens met de resten van een droom, of een uitschieter van de vorige dag of dagen terwijl ik telkens liefst iets totaal nieuw wil brengen, iets dat ik in de voorbij twaalf jaar nog niet zou geschreven hebben. Mijn kansen zijn dus klein en ik weet het, beperking is mijn deel geworden, ik hoef geen uitvluchten te zoeken.

Iets houdt me hierbij bezig, waarom blijven jullie me lezen is het omdat het een gewoonte geworden is, of is het uit belangstelling voor wat ik zou kunnen geschreven hebben, iets ongewoon, iets totaal onverwacht, iets dat jullie zal bijblijven  de ganse dag?

Weet dat ik ervan droom iets te vertellen dat jullie dag kleuren zal, niet zoals VTM, maar om er te staan, welke ook jullie levensomstandigheden mogen zijn, met een ogenblik innigheid naar  het leven gericht om de dag te beginnen en vooral  wijsheid om de dag door te brengen, zodat jullie hem eindigen kunnen in  alle rust en met nieuwe vooruitzichten.

Het is aan die vooruitzichten dat ik nood heb als de nacht invalt, ik heb dan iets om in te slapen, een soort sprookje dat goed eindigt, gewoonlijk.

24-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De muziek van KLARA hoor ik een ganse dag maar ik luister er niet naar een ganse dag, ze maakt eigenlijk voor een groot part van de tijd deel uit van het meubilair, van de schilderijen en boeken die me omgeven.

Meer is de  muziek niet, ik ken ze ik hoorde ze al te veel en te dikwijls, echter nu en dan is er iets dat ik niet ken of nog niet zo dikwijls heb gehoord en  dan luister ik intens, dan is het een pagina in een boek dat ik lees, is het een gedicht zonder woorden of een landschap dat ik me inbeeld, en betekent de muziek heel veel vergeet ik me en vergeet ik  waar ik ben dan toch de ogenblikken dat ik luister en alles wat is en wat kan zijn  wazig wordt.

Dit betekent dan KLARA voor mij,  een gezel die me gezelschap houd van bij het ontwaken tot het slapen gaan, soms zelf bij het TV kijken,  want TV is er maar in de avond;

Alles gebeurt dus met de muziek op de achtergrond zelfs als ik schrijf, zelfs als ik lees, zelfs als ik, wat niet zo dikwijls gebeurt, vrienden ontvang in het huis.

Ik ken dus geen stil huis meer omdat ik de stilte van het huis vrees, de stilte niet aankan omdat het een met woorden en handelingen geladen stilte was en op een vreemde wijze gebleven is. En het is het bevreemdende dat me bij momenten nog altijd overhoop halen kan.

Om deze reden ook zoek ik mijn heil bij KLARA en zal dit nog lang blijven zo, ik weet het tot in mijn lenden.                                                                                                                                                                                                                                      

23-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik schrijf vandaag is uitzonderlijk, heeft in feite niets te maken met de blogs die ik dagelijks aflever; maar de gegevens van nu schijnen me uiterst belangrijk toe. Deze komen uit het jaarverslag 2022 van het ‘AZ Maria Middelares’, Gent.

Ik licht uit het verslag van de vele die er zijn, een paar opmerkelijke innovatieve behandelingstechnieken:

Een eerste betreft de ‘implantatie van de kleinste draadloze pacemaker ter wereld’.

'Het toestel zorgt voor stimulatie van het hart vanuit de rechterkamer, zodat noch draden noch onderhuidse batterij nodig zijn; Dit systeem is dan ook minder gevoelig voor beschadiging van buitenaf. De aangepaste implantatie omzeilt ook de moeilijkheden van vasculaire toegang – ik weet er van mee te spreken -  vergeleken met de standaard procedure.’

En een tweede dat ik belangrijk vind betreft de nieuwe behandeling van alvleesklierkanker.

Hierbij wordt een radioactief medisch hulpmiddel in de alvleeskliertumor geïmplanteerd. ‘Dat gebeurt tijdens een  echo-endoscopie waarbij een flexibele slang via de mond door de slokdarm  tot dichtbij de alvleesklier wordt geleid. De arts kan via  de slang de alvleesklier bekijken en de OncosilTM deeltjes via een fijne naald in de tumor implanteren. OncosilTM geeft de radioactieve stof rechtstreeks af aan de tumor met als doel de kankercellen te vernietigen. Deze techniek maakt het mogelijk een hoge dosis radioactieve stof tot bij de kankercellen te brengen en de nevenwerkingen in de omliggende weefsels te beperken.’

Ik dacht deze berichten het vermelden waard; weet dat ‘Newsweek’ het Algemeen Ziekenhuis Maria Middelares  beschouwt als een van de tien beste in 27 landen.

22-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe het staat met het boek van 70.000 woorden dat ik  aan het schrijven was toen ik geopereerd werd lijdend aan het carpaltunnel syndroom? Eigenlijk, niet zo goed, het is stil gevallen, een stille dood wel niet, er roert nog iets, maar geen schrijfwerk meer terwijl het altijd al schrijvend is geweest dat de woorden kwamen.

Of het me nog ooit lukt weet ik niet, het kan dat wat er al staat er onvoltooid blijven zal, ik voel dat ik meer en meer rust nodig heb, geestelijke rust en die is voor mij op het ogenblik moeilijk te vinden.

Maar waarom vertel ik dit allemaal als het niet aan mezelf zou zijn om te weten waar ik stond een bepaalde dag in juli van het jaar 2023. Want bij alles dat we doen, dat we willen  doen of dat we niet doen, denken we altijd aan een later. En wee je als er aan geen later wordt gedacht.

Een ‘later’ dat ons herinnert aan wat was of niet was of , en dit vooral, aan wat had kunnen geweest zijn.

Altijd denken we dat ons leven anders had kunnen verlopen indien we dit of dat hadden gedaan of niet gedaan, daar niet waren geweest  maar ergens anders met al de gevolgen van dien, gevolgen die anders hadden kunnen geweest zijn indien…

In feite hangt ons leven lange tijd in het nog luchtledige tot zich iets voordoet dat bepalend is voor het leven erna. Zo denken we, zo lopen we rond, maar we vergissen ons schromelijk, we hebben het leven dat voor ons ‘gebakken’ lag in de  omstandigheden,  precies dit dat we geleefd hebben en geen ander. Het was niet voorzien op voorhand, maar de omstandigheden hebben ertoe geleid.

Als het dus opgeschreven stond in het boek van psalm 139 dan waren het de omstandigheden die opgetekend stonden, de put waarin we vallen zouden of de hoogtes die we bereiken zouden of het kleine doodgewone leven dat we leiden zouden, alles afhankelijk van de omstandigheden, én - en hier begint het, wordt het persoonsgebonden - de wijze waarop deze omstandigheden door ons werden aangenomen en verwerkt. En wie we zijn wordt bepaald door de levensomstandigheden waar we op de wereld gekomen zijn én, en hierin geloof ik ten stelligste, onder welk gesternte.

Ik mag er alle andere argumenten, als er nog andere zouden zijn, bij halen we hebben het leven dat we leven of geleefd hebben, er was er geen ander mogelijk, geen ander tot en met vandaag.

21-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb gisteren met mijn gebuur Stefan, zijn echtgenote Wendy en hun dochter Zoë, een uitstap gemaakt naar mijn roots, naar de dorpen van mijn jeugd: Oordegem waar alles begonnen is in het gehucht de Klinkaert: het ouderlijk huis met de hoeve aan de overkant, de muur waartegen we zaten op lange zomeravonden kijkend naar het verschuiven van de sterren; de weg die ik ging om naar school of om naar de kerk te gaan, de stand die er was na de tien-uren-mis met een man of vrouw die ‘Vlaamse Filmke’s’ verkocht of ‘Ivanovs’ als ik het me correct herinner aan 0,25 Frank het boekje. Ik herinner me nog altijd dat ik er mijn eerste boekjes heb gekocht, ‘Een kleine Pick-pocket’ en ‘Pater Damiaan De Veuster’. Ik herinner me het huis van mijn oom en tante rechtover de kerk dat nu verdwenen is  een lege met onkruid begroeide plek geworden, het huis van ouderdom op een morgen ineengezakt.

En dan, na de oorlog, mijn ouders die verhuisd zijn naar Serskamp toen ik zeventien was, omwille van een betere verbinding met Aalst en Brussel via het station van Schellebelle.

Heb in Serskamp het graf van mijn ouders bezocht, het was er nog maar op het punt eerstdaags te verdwijnen, met enkel de mooiste grafzerken die overblijven. Het is nu een plaats geworden, een tentoonstellingsruimte voor mooie, volumineuze donkere graven verspreid over een  onderhouden grasperk, alle minder mooie graven zijn verdwenen

Stefan heeft me ook gebracht naar de bank aan de ingang van de dreef een bank waar ik  dikwijls heb neergezeten met een boek in de hand, vijfenzeventig en meer nog jaren geleden.

Er was toen ook een kleine rechthoekige vijver met lisdodden en irissen en kikkerdril in de lente.

Wat heb ik nog aan deze herinneringen, hoe neem ik ze op , hoe verwerk ik ze?

Hoe bewegen ze me opdat ik dit nu in woorden, nu ik zo  schromelijk oud geworden ben en dat er van de jonge man die ik was weinig of niets meer is overgebleven, noch innerlijk, noch zeker niet uiterlijk, buiten die paar banken die zijn gebleven aan de ingang van een dreef naar een hoeve de resten van een kasteel van vroeger.

Eigenlijk weet ik, buiten enkele details weinig nog over datgene dat geweest is , dit geldt      ook voor de bootjes op het Donkmeer waar we naar de middag toe iets zijn gaan eten op een terras voor het meer dat nu  veel minder uitgestrekt scheen dan dit uit mijn jeugd.

Een zaak is zeker, je gaat zomaar niet ongestraft, ‘ongepijnigd’ terug naar de plaatsen van vroeger.

(Geschreven de morgen en de avond van 19 juli.)

20-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dankbaar dat ik er nog ben, dankbaar dat ik neerzitten kan om te schrijven, zelfs, zelfs met een nog steeds ‘manke’ hand. Gelukkig, je geraakt je er aan gewend al kost het je moeite, je vergeet het een deel van de tijd en een deel niet, maar woorden produceren is je ingegeven, het liefst vroeg in de morgen of bij het naderen van de nacht, het is je wel om het even als je begint.

De dag van gisteren was een ‘nuldag’, hoe het kwam weet ik maar ik maar al te goed, gebrek aan slaap wat ik te allen prijze mijden moet om normaal naar mijn maatstaven te functioneren. Dit wil zeggen totale vrijheid in wat ik doe, met enkele beperkingen de ik opgetekend weet dagen op voorhand maar behoed me voor het onverwachte.

Een vriend schonk me een klein precieus boekje[1] gedachten omheen de Franse filosoof Jankélévitch, de filosoof van het ‘nu-moment, van, schrijft Cynthia Fleury: ’ici et maintenant et pas demain et nulle part ailleurs.

Het is voedsel voor de komende dagen, weken, maanden misschien, het  zal liggen naast het enorme boek van Pfeijffer en om de beurt zullen ze hun zeg krijgen, hoewel totaal, maar dan ook totaal verschillend wat de ondergrond ervan  betreft.

Ik meen echter nu al te weten dat Jankélévitch een man is met wie ik het goed zal kunnen stellen, de man van de eerste lentedag gebruik de lente zo goed mogelijk, draag die dag in je hart bij al wat je doet, maak er je levensregel van want erna komt de zomer, komt de herfst ruikend naar de dood, vlugger dan je denken kunt.

[1] Fleury Cynthia: ‘ Un été avec Jankélévitch’, Equateurs France Inter, 2023.

19-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe lang nog houd ik het vol te schrijven wat ik schrijf, ook wat ik niet schrijf maar zou willen schrijven. Een vraag zonder   antwoord zoals er zovele zijn die we ons nu en dan  stellen. Het is maar dat ik een verwarde dag heb meegemaakt, te vroeg moeten opstaan om verzorgd te worden door  Caroline die elke dag langs komt om mijn voeten en benen in te wikkelen om het zwellen te voorkomen. Dit gebeurt sedert een paar dagen en het breekt met mijn vorig ritme. Het heeft zijn weerslag op het nemen van mijn ontbijt en vooral het schrijven van mijn blog.

IK was er door de ganse dag in de war, want er was ook Sofie de pédicure die langs kwam en de kuisvrouw, Inge.

Het was een dag  van grote verwarring want ik ben sterk onderhevig aan  bezoekers die het normaal  verloop van de dag in de weg staan.

Dit is dan een blog van niets, er zijn er nog niet zoveel geweest, waar ik niets te vertellen had, toch zijn die er geweest maar ik heb altijd de leegheid van mijn dag kunnen verdoezelen. Vandaag ging het niet, heb ik niet de moed een poging te doen de leegheid te overstijgen.

Vergeef het me, zoals ik het mezelf vergeven moet, morgen is misschien een andere dag, een meer gevulde.

Het ziet er in elk gaval naar uit, waarom het zo is? Een  voorgevoel.                                              

18-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Was gisteren ver weg in de tijd, alles nog zo duidelijk getekend op wegen die ik regelmatig bewandel in mijn eenzaam zijn.

Vele kleine details uit vele hoeken duiken op. Ik houd ze even, ik laat ze dan gaan. Ze zijn van mij, ze zijn van hen, van de vrienden van mij.

Maar ik moet ze laten waar ze zijn ze niet meer beroeren, niet meer herbeleven wat van hen en van vroeger was. Alles laten waar het is in de geronnen stilte van het voorbije opdat ik me terugvinden zou, intens zijnde van het ogenblik, het geheimzinnige van het ‘nu: waarin het voorbije bewegend iis in het wordende.

Niet altijd is het zo. Soms het huis in al zijn geledingen een massaal aangrijpend voorbijzijn; bij momenten, soms ik eraan ten onder ga, sprakeloos uitgestrekt voor uren, de tijd, de tijd niet wetende, niet kennende, niet horende de muziek van Klara maar weggezonken in de koelte van de  meren des doods: een man geveld door wat is geweest. En dan.

Soms, soms ik eruit opsta gelouterd, verrast ineens zoveel ruimte te hebben voor mij alleen, ik erop inga als nieuw, als mezelf herontdekkende.

De dag een grote klaarte, ik me omwikkel met het licht om in dergelijke ogenblikken weinig meer te zijn dan van het zijnde, zelfs niet van het wordende, al weet ik dat het leven langzaam wegzinkt in mij terwijl het dralen blijft over mij.

Nochtans zo wil ik het nog lang houden, omhuld met wat van vroeger was en, van dichterbij,.

Ik, groot ademend in het landschap van de geest.

17-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik wil altijd beginnen met iets of iemand anders dan mezelf maar slaag er zelden in. Het is altijd een kijken binnen in mij om te zien wat er te wachten ligt of wat ik wakker schudden kan en ik ontmoet toch altijd iets, hoe weinig ook dat ik het vermelden waard acht.

Het is vandaag de kweeperenboom in de wijngaard van Gustave en Germaine  op de flanken van de Rhônevallei in de Valais.

Ik ben een eerste maal naar die wijngaard geweest met vader om te helpen bij het oogsten van de druiven. Het jaar erna was het met Paul en Guy, en zo is het gebleven jaren lang, soms was er ook Pierre, soms Georges, mijn broer. De feiten zijn vandaag dat van de zeven alleen Paul en ik er nog zijn, de vijf anderen zochten de eeuwigheid op. Hoe schrijf ik erover nu zij er niet meer zijn, hoe vertel ik aan Paul, mijn vriend en wijnoogstgezel en aan jullie allen over die dagen van laat oktober die we er uitzonderlijk intens beleefden als deel van de grootste momenten in ons leven?

Hoe kan ik de beelden terug oproepen van de morgens terwijl de sterren doofden.

We verbleven in de chalet hoog in de bossen, van Aristide en Georgette, ook beiden opgelost in het eeuwige, in een chalet zonder elektriciteit maar met lopend water uit een kristalheldere bron. Een klein paradijs eigenlijk, totaal afgelegen met in de nacht een sterrenhemel die we niet meer kenden en Venus in de morgen, een klaarte als een stem die ons wenkte.

En de wijngaard zelf, gelegen op de flank van de Rhônevallei, met aan  de einder de bes neeuwde toppen van de bergen daar,  de Weiszhorn,  de ZinalRothorn, la Dent Blanche en andere teveel om te noemen. Maar wat een landschap dat trilde in ons als we even opkeken met de druiventrossen die we knipten vochtig van de dauw in ons handen. Wij staande tussen de ranken,  jong, gelukkig daar te zijn om te vergeten wat van de wereld was.

dan een vuist boven mij, onuitwisbaar in mij gegrift, zoals ‘Les dix heures’ om even te stoppen voor een homp brood met wat kaas en dan knippen tot de middag en na het maal, ik even ging neerliggen in het gras onder de kweeperenboom, in de geur van de kweeperen  groter het knippen van de druiven, het dragen van de kisten, het laden en het vervoeren van de oogst naar de wijnproducent in Sion.

En dit alles met e Rhône vloeiend onder ons en de rust  van de besneeuwde bergen aan de einder. En nog veel meer dat ik niet vernoemen wil om geen ‘hartepijn’ op te wekken, bij jou, Paul, en bij mij, al was het maar de muscatwijn van Travaletti, al was het maar het avondmaal bij Marie-Claude en Jacky – die er nog zijn - de avond van de dag dat Sadat werd vermoord in Egypte.

Herinneringen en hoe we die beleven als, zoals gisteren de kweeperenboom van mijn vriend in West-Vlaanderen oprijst uit de vele dagen die voorbij zijn.

            l

16-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Verder de zomer, verder het jaar in, maar het specifieke van de tijd heeft voor mij nog weinig betekenis, wat telt is het eindpunt dat akelig dichtbij gekomen is.

Ik schrijf dit hier voor de zoveelste maal, maar word er niet door bevangen, niet door beangstigd  Het deert me niet omdat het onvermijdelijke ervan me heel duidelijk is maar onzeker qua ogenblik. Zo maakte ik gisteren nog een afspraak met vrienden voor mei 2024, en waarom zou ik niet, ofwel ben ik er nog in een consumeerbare vorm ofwel als wat as uitgestrooid in de bergen in welk geval er bijeen zal gekomen worden met ikzelf erbij in hun gedachten.

Ondertussen openen zich elke morgen de dagen en kom ik in het licht te staan met mijn woorden bij vrienden en kennissen de ik ken en die mij kennen. Van sommigen hoor ik, bijvoorbeeld van mijn dochter Cathy, dat ze me lezen, van anderen weet ik het met zekerheid omdat ze nu  en dan reageren, en dan  zijn er wellicht, zo hoop ik toch, van wie ik het niet weet. Maar allen die me lezen, zelfs die me lezen nu en dan,  beschouw ik als mijn vrienden. Ze lezen mijn gedachten en ik kom binnen in hen waar ik een tijd verblijven zal. Hoe ruimer ik schrijf des te langer ik in hen aanwezig zal  blijven. Ik ben dus een persoon die zich vermenigvuldigt elke dag en zo wil ik het houden. Me bewegend naar buiten en naar binnen.

En als ik niet onmiddellijk reageer op wat je me stuurt: de foto van een beeld of een fotoreportage of een gedicht dat kreunt van weemoed om wat voorbij is, of een dat sprankelt van geest, weet dat ik er mee bezig ben en dat ik je dankbaar ben me binnen te hebben gelaten in die gedachten van jou, waar ik op mijn beurt ogenblikken heb mogen vertoeven. Zo ook bij de vriend uit West-Vlaanderen die me vertelde dat hij in zijn tuin een mispel- en een kweeperenboom heeft staan. Hij weet nu dat hij er mij mee raakte omdat het de fruitbomen zijn die ik verkies, vooral dan de kweeperen goudkleurig in een schaal geplaatst op de tafel en de geur ervan in de kamer

15-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Jullie weten niet hoe ik me voel als ik ga neerzitten om te schrijven wat ik nog niet weet. Ik wacht dan, zoals jullie wachten op de komst van, ja van wat, op het verschijnen van mijn blog?

Vanmorgen dacht ik een ogenblik mijn hand genezen, maar het is het nog niet, verre van, eerder het tegendeel, weinig bemoedigend om een gedicht te schrijven of een sprookje voor grote mensen en toch ontkom ik er niet aan, zou ik niet willen ook want dan zou ik een dag niet geleefd hebben en dit kan ik me nu niet meer permitteren. Ik vraag me af of  Milan       Kundera die van mijn jaar 1927 was, ook zo dacht als hij de dag inging,  zelfs als hij het wist dat het zijn allerlaatste was? José Saramago wist het want hij schreef in zijn laatste blog  dat hij de aarde niet wou verlaten, dat hij niet wou opstijgen naar de luchten boven hem, en ze hebben zijn as bewaard onder een olijfboom die ze zijn gaan halen in zijn geboortedorp en verplant hebben voor het stadhuis van Lissabon.

We hebben allen zo een idee waar ze ons as uitstrooien of bewaren mogen. Ik vermoed dat ook Kundera er zal aan gedacht hebben en niet zoals Saramago, want ik geloof niet dat Kundera atheïst was, hij geloofde in de eeuwigheid van de geest en hij zou nooit geschreven hebben wat Saramago schreef.  

Ikzelf heb gevraagd aan de kinderen om mijn as uit te strooien op een plaats hoog boven Grimentz ln de Valais

aan de voet van de Moirygletsjer of wat er nog zal van overblijven. In elk geval ze kennen de plaats: een stuk alpenweide tussen edelweiss en gentiaan, arnica en génépi en zilverdistel, mos en lichen en al die andere die ik ten gepaste tijde met wat er nog rest van mij tekenen wil

Ik heb er vertrouwen in dat het zo gebeuren zal.                                                                                             

14-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zijn het de morgenluchten die bepalend zijn voor wat ik schrijven ga of de stille winden om het huis, of de regen tegen het raam, of misschien zoals vandaag het felle zonlicht op mijn handen of, is dit alles van de wereld en heeft wat van de wereld is geen vat op mij?

Ronduit gezegd ik weet het niet vanwaar het komt ik neem het en denkt dat het goed is of zelfs vraag ik het me niet af hoe het is.

Een vriend, bewogen door de renners van de Ronde van Frankrijk in hun rit door Auvergne, stuurde me een  fotoreportage  (https://youtu.be/XeozanaxU9 U) van de reis die hij er gemaakt heeft in 2013: een niet voor te stellen rijkdom aan romaanse kerken in onvergetelijke landschappen.

Ik ben er herhaaldelijk geweest op de plaatsen waar hij was. Ik herinner me de Christus van Vézelay, de ingekleurde kapitelen van Issoire, de Zwarte Maagd van Orcival zoals deze van Marsat.

We zouden kunnen spreken van de ‘Heilige Grond’ van Auvergne op basis van de romaanse kerken die we vinden in elk dorp. Er moet in Auvergne een school van bouwers en architecten aan het werk zijn geweest van in het begin van de XI_de eeuw en zeker ook van beeldhouwers die de meest schitterende werken (naamloos) hebben nagelaten.

Ik citeerde maar drie plaatsen, ik had er dertig kunnen noemen en mijn vriend die de reportage maakte heeft de meest romaanse eruit belicht. Ikzelf heb geen foto’s gemaakt maar heb erover geschreven in mijn dagboeken Ik zocht in het bijzonder naar tekenen die verwezen naar de Keltische traditie van de bouwers en beeldhouwers en heb er gevonden, zeker in ‘La Madeleine’ van Vézelay.

Als ik iets nog zou willen doen in mijn leven dan is het een pelgrimstocht naar de kerken en kerkjes van Auvergne. Maar de tijd zal me ontbreken.

13-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb gisteren geen aandacht geschonken aan de Vlaamse feestdag. Heb er wel aan gedacht maar niet als een dag om feest te vieren, voor mij was het zoals elke dag een dag van  bezinning, want ik zag niet in wat er heden ten dage te vieren is, iets te schrijven ja, iets te doen dat je wat kost om de realiteit van de dag anders te beleven. Hoe heeft geen belang,  maar anders.

Mijn dochter, Patricia heeft weken geleden een vlinderboom geplant in de tuin, deze staat in bloem vanmorgen en we wachten samen op de eerste vlinder die gaat komen, tenminste zo er nog vlinders zijn.

Dit wachten op, is voor mij iets anders, het is wachten op een bericht uit de Kosmos, het is het gewoon dagelijkse te verruimen en uit te kijken op wat de natuur me in het bijzonder te bieden heeft, a    l was het maar de komst van een vlinder die opduikt uit het niets, zo maar omdat ik het verlang.

Dit is dan een van de dingen waar ik mee begaan was de dag van 11 juli 2023 meer dan met wat de geschiedenis ons vertelt over de dag van 11 juli van 1302. Ik zat buiten in de schaduw met het boek van Ilja Pfeijffer voor mij, met twee ogen op het boek en een half op de eventuele verschijning van een vlinder die uiteindelijk niet gekomen is, wellicht de ganse dag niet, en eigenlijk niet nodig want Alkibiades had  me meer te vertellen, pagina’s vol om niet licht te vergeten waar hij het heeft over de reis van de Perzische koning en zijn gevolg, naar een van zijn satrapen.

Het is een echte volksverhuizing die plaatsvindt en een Ilja Pfeijffer die zwaar, maar met een onovertrefbare  schittering van zinnen, overdrijft als hij de tent van de koning beschrijft - pagina’s 403 tot 406 - badend in een enorme luxe van details waarbij de schrijver vergeet, als ik de afmetingen en de meubilering ervan geloven moet, dat die elke dag moet worden opgebouwd en terug afgebroken.

Dit is wat bijzonders was aan mijn dag van 11 juli

12-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat me te binnen valt teken ik op, aldus gaat niets verloren van het moment dat ik me actief ga vertonen, of het nu belangrijk schijnt of niet ik neem wat ik krijg alsof het een gift was komende van nowhere, komende van nergens.

Dit is het fenomenale van het schrijven, het opvangen van woorden  die zich aanbieden, soms overvloedig,  soms stug en aarzelend en je hebt weet van beide, het is een kwestie van openheid, eigenlijk van jeugdige overmoed, en dan verloopt het vlot, of van wachten op gezangen in je hoofd die je om te zetten hebt in woorden en dan is er inspanning nodig, dan wordt het schrijven een last, een trage trein die over  een lege vlakte bolt.

Je ondervindt de laatste dagen/weken  dat het spontane van het woord gebroken js, dat je, ondanks je pogen, het ritme niet meer haalt van vroeger. Je onderwerpen liggen uitgezaaid maar komen niet aan de oppervlakte, je schrijven wordt afgeremd en wat doe je eraan? Weinig, als de inspiratie op zich wachten laat.

En toch, toch moet ik verder en liefst boven de oppervlakte in het domein dat me lief is dat van de geest, waar ik alle vrijheid heb om te zeggen wat ik zeggen wil. En, iets moet me van het hart – ik zegde het reeds wellicht – maar ik dank de vriend die me aanraadde Pfeijffer verder te lezen, want het is een meer dan merkwaardig boek, het boeit, het ligt open in een boekenhouder of -standaard op de tafel en het houdt me meer dan gezelschap, het intrigeert me, ikbegrijpniet hoe hijwegwijs kan én in de namen van de hoofdpersonen, én in de eilanden en  baaien, én in de plaatsnamen.

Het moeteenkolossaalwerk geweest zijn alles bij te houden.

Gemakkelijkheidshalve volg ik hem niet op de bijgevoegde landkaart, het zou me teveel tijd vergen maar ik veronderstel dat hij duidelijk weet wat hij schrijft  over de de plaatsen  waar hij langs komt en over de tradities eigen aan die plaatsen.

In elk geval Alkibiades is een uiterst sluw man, een gewiekste diplomaat die weet wat hij wil en Pfeijffer schetst hem meesterlijk.

Het boek heeft alles  zelfs op plaatsen langdradigheid, wat ik Pfeijffer graag vergeef.

11-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

In feite is mijn leven van nu, in de eerste plaats,  bijna uitsluitend gericht op het schrijven van mijn blogs. Ik leef als geest en als lichaam, dus 100% als mens, gebruikmakend van wie ik ben en wat ik ben met een blik in de toekomst gericht, een toekomst die dag na dag inkrimpt om op een bepaald ogenblik een einde te kennen, een einde dat er plots zal zijn, totaal onverwacht misschien.

Ik weet het, het hangt boven mijn hoofd en toch ga ik verder alsof er geen einde zou zijn. Ik moet het neerschrijven om er bewust van te zijn, wel niet ten volle elk ogenblik, dat zou niet houdbaar zijn maar dan toch in de omstandigheden te verkeren die me in staat stellen erover na te denken en erover te schrijven met open vizier.

Zo wil ik deze geschriften zien als een voorbereiding op mijn laatste ogenblikken. Zelfs al houden deze geschriften niet veel in, zelfs al zijn ze maar de overname elke dag van enkele momenten bewust leven en zijn ze nog niet één honderdste van wat er is, toch aanzie ik ze als een voorbereiding van wat er ineens zal staan als een dief in de nacht.

Dag aan dag ga ik dus verder al is het geen sinecuur, drie vingers van mijn rechterhand zijn nog steeds gevoelloos gebleven en het typen vergt veel tijd . Ik weet niet meer wanneer de gevoelloosheid begonnen is maar zeker al vier maanden dat ik ermee sukkel en toch ga ik verder.

Maar er is en er blijft een reden  waarom ik volhard in het schrijven, waarom ik me elke dag blijf uitdagen om desondanks te schrijven alsof mijn leven ervan afhangt, omdat ik anders een geestelijk dode man zou zijn, nog juist goed genoeg om zijn dagen te slijten voor zijn televisiescherm.

Ik wil nog altijd volwaardig in het leven staan en dan als iemand die schrijft.

10-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als je me voor tien vanmorgen heb bezocht ontbrak er een stuk tekst waarin ik me bloot gaf om jullie te zeggen - er was meer dat onbelangrijk was - dat er, op het ogenblik van het schrijven, drie gedachten waren die me bezig hielden: onvermijdelijk het beeld van mijn bloemenveld, het boek van Pfeijffer, open op de tafel, en de mail die ik ontving van Stefan Hertmans van uit Monieux in de Vaucluse. Hij schrijft me onder meer:

‘Nu ik het hier weer, in dit rustige bergdorpje, heb opengeslagen, lees ik je prachtige bladzijden over de gelijkenis tussen Akhnaton en Oidipoes - bijzonder intrigerend en geschreven vanuit een organische eruditie van een intens lezer die doorgeeft wat hem treft en bezighoudt. Dank daarvoor.’

Ik kan er mee leven, weten dat iemand als Hertmans mijn boek las en er iets over schreef,  neem ik mee in mijn dag als even belangrijk als het overige.

Het gebeuren op 8 juli was veel ruimer, maar ik weerhield enkel wat waard was afzonderlijk te vermelden op de dag van 9 juli.

Het zijn dingen die voorbijgaan, onopgemerkt indien ze niet zouden geschreven staan. Kleine onopvallende dingen die echter een grote weergalm krijgen omdat ze tekenend zijn voor de persoon die ik ben. Later, veel of, nimmer, zal dit gelezen worden als niet veel, zeker niet de waarde die het nu heeft.

Het is om deze reden dat ik het geschreven heb.

09-07-2023, 06:59 geschreven door Ugo d'Oorde  

Even tikken op de foto om me rechtop te plaatsen.

Op enkele maanden tijd is mijn leven volledig omgeslagen, wat vertel ik erover, wat over zoals ik daar sta, oud zeker, wijs misschien. Zeggen we in elk geval voor een deel uitgeblust, herleid tot de essentie van het ‘erzijn’, evenwel nog altijd getekend door de wilskracht van de geest.

Vergeef het  me als ik dit herhalen blijf.

Hoewel ik er sta als gebeeldhouwd door de jaren is er nog steeds groot leven in mij, al zou er twijfel over kunnen ontstaan, het zit nog altijd in mij aandacht te hebben  voor het kleine meer dan voor het grote.

Waar ik sta, sta ik voor het gedicht dat ik schreef zonder woorden waarin ik de goddelijkheid van de natuur in al haar glorie op het voorplan breng om aan te geven hoe vergroeid ik ben met het schone dat me begeestert, de wereld om mij vergetend voor een ogenblik, getroffen als ik ben door wat ik zie waar ik sta en zal blijven staan voor een lange tijd.

De foto is een klankbeeld van de aarde in volle bloei, ik ben ermee vertrouwd tot in het diepste van mijn cellen vanaf ik, om zo te zeggen, de ogen van de geest geopend heb en het beeld van een veld bloemen – de bloemenweiden uit mijn jeugd - zich terug heeft vastgehecht in mij. Ik draag het in deze dagen mee met mij als een simpel wonder iets, het heeft zich als een laken neergelegd over mijn gedachten  en over deze woorden hier.

Veel is het niet, juist genoeg om even te verbazen

08-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde